👆👆 #ادامه_مطلب 👇👇 اسپانیا مقابل روسیه ۱۱۰۰ پاس می دهد اما بازنده میدان را ترک می کند. فلسفه «آنکه توپ ندارد، خطر ندارد» به سر رسیده است. باید یاد گرفت که در فوتبال هم مثل زندگی پلن B چقدر مهم است. آنکه به بن بست می خورد و فلسفه گذشته خود را مدام #تکرار می کند، رو به سمت نجات و رهایی نخواهد داشت. برعکس تکرار اشتباه او را به ورطه گل به خودی می کشاند. ۱۱ گل به خودی در ۲۰۱۸ یعنی دوبرابر بیشترین گل به خودی در یک جام جهانی. هیچ اشتباهی در فوتبال همانند زندگی تصادفی نیست. 🔹 گاه ستاره داور است؛ داوری که حاکمیت فناوری اقتدار و استقلال نظر یک داور را نتوانسته است بشکند و بی نیاز به (VAR) و کمک داور ویدیویی، بهترین تصمیم را می گیرد؛ به خلاف داورانی که معلوم شد قبل از این فناوری از فوتبال چه ورزش غیرعادلانه ای ساخته بودند. فناوری کمک داور ویدیویی، می خواهد حق را به حق¬ دار برساند و در این مسیر انصافا موفق هم بوده است، اما بی نهایت سوال و پرسش را نیز برای امروز و آینده فوتبال ساخته است. VAR را باید همان «وار (war)» خواند و نه «وَر» چرا که واقعا جنگ را ادامه داده است. جنگ انسان و فناوری و شاید جنگ عدالت و زیبایی. یادمان باشد اشتباه انسان منهای فناوری قابل پذیرش تر از اشتباه انسان به علاوه بیش از ۳۵ دوربین با زوایای مختلف است. 🔹 ستاره ها گاه فقط نقش هایی روی پیراهن اند. روایت #تاریخ پرافتخار گذشته اند و از این حیث مایه اعتبار و ارزش؛ اما دلیل پیروزی بازی امروز نیستند؛ شکست آلمان چهار ستاره مقابل کره جنوبی، شکست برزیل پنج ستاره برابر بلژیک، استیصال اسپانیا تک ستاره برابر ایران و مراکش و روسیه و از آن زودتر حذف ایتالیای چهار ستاره همه و همه می گویند چرا فوتبال جذاب ترین ورزش دنیا است! شاید چون خیلی شبیه زندگی واقعی نیست و شاید چون اتفاقا خیلی شبیه زندگی است. آنکه ضعیف تر است لزوما بازنده نیست و برنده با اعتبار و تاریخش مشخص نمی شود. 🔹 ستاره ها گاه بازیچه اند. بازیچه حسابگری های مصلحت جویانه. آنجاست که روح بازی شرافتمدارانه زیر سوال می رود. وقتی در ۱۹۸۲ همه دنیا دیدند آلمان در یک بازی نمایشی و یک تبانی آشکار، با یک گل اتریش را برد تا الجزایر حذف شود، همزمان کردن بازی های روز آخر راه حل ماجرا نبود، بازنگری در فلسفه فوتبال لازم به نظر می رسید. داستان عجیب بازی فرانسه-دانماراک و ژاپن-لهستان و از آن جالب تر نبرد بلژیک- انگلستان را از این جام کسی فراموش نخواهد کرد. یادمان می ماند که گاه ممکن است دو تیمی در مستطیل سبز برای باختن وارد شوند؛ برای نبردن. این از فاجعه ۱۹۸۲ خیخون و تیم ملی آلمان مصیبت بارتر است. 🔹 گاه ستاره اما، یک #تیم است. تیمی یک دست که می خواهد پیروز شود و تغییرات نفر به نفر تأثیری در خواست آنها برای موفقیت ندارد. علاقه و عشق به ایران، تیم ملی کشورمان را یکی از مصادیق این عنوان می کند. پسرهایی که اگر کمی خوش شانس و البته کمی جسور و خودباورتر بودند، برای همیشه در تاریخ فوتبال ایران ماندگار می شدند. یکی برای همه و همه و برای یکی، ترجمان پیاده کردن اصول تاکتیکی و برای همه دفاع از همه چیز بود. خط دروازه، مرز سرزمین مان شده بود و مبارزه تا آخرین لحظه مشی و طریق مان. اما مصادیقی از این دست در ۲۰۱۸ کم نبودند. از تیم جسور و شجاع ژاپن که برای ستاره شدن ترس را کنار گذاشت اما تا تاریخ سازی ۱۴ ثانیه کم آورد تا انگلیس جوان بی ادعایی که برای اولین بار به دنبال تحقق بدون شعار و حرف «بازگشت فوتبال به خانه» بودند تا روسیه میزبان و کرواسی شگفتی ساز. انگلیس مغروی که خود را صاحب فوتبال می داند؛ حالا چون فوق ستاره های نامدار و مربی پرآوازه ندارد، به تیم خود دلبسته است. ستاره اگر تیم باشد، برتری تاکتیکی و تکنیکی فردی از اهمیت ساقط می شود و امکان شکست ذهنی آنها بسیار دشوار. نبرد و مبارزه در فوتبال قبل از آنکه فیزیکی باشد، ذهنی و روانی است. 🔹 جام جهانی یک #زندگی_موازی با زندگی واقعی است؛ قواعد و رویه هایش برای دو جهان است گرچه گاه به هم مرتبط است. میدانی که گاه ورای نتیجه، نفس مبارزه لذت بخش است و باخت در میدان فوتبال به پیروزی در زندگی ترجمه می شود؛ درست مانند نبرد ایران و اسپانیا. میدانی که گاه با تحریم کفش های پسران ایرانی آغاز می شود اما فرصت تحریم ارائه و عرضه قابلیت هایمان برایشان فراهم نمی شود. ✍ #حسین_سرآبادانی پژوهشگر مرکز رشد ➖➖➖➖➖ ✔️ مرکز رشد دانشگاه امام صادق (علیه السلام) 🌐سروش ↙️ ✅ sapp.ir/Rushdisu 🌐ایتا ↙️ ✅ eitaa.com/Rushdisu 🌐بله ↙️ ✅ ble.im/Rushdisu