2️⃣پیشینه : پیشینه ی قمه‌ زنی به دوران «صفویه» بر می‌گردد که در برخی سفرنامه‌ های اروپاییان در آن دوره به قمه‌ زنی و تیغ‌ زنی اشاره شده است، از جمله گزارش «آدام الئاریوس» از مراسم تیغ‌ زنی در روز عاشورا در اردبیل در عهد شاه صفی. این رسم در دوره ی قاجار خصوصاً عهد ناصری رواج بسیاری یافت. «عبدالله مستوفی» مسبب اصلی این امر را «ملا فاضل دربندی» صاحب کتاب «اسرار الشهادة» می‌داند و می‌ نویسد : ﴿تیغ‌ زدن روز عاشورا از کارهایی است که این آخوند(دربندی) در عزاداری وارد یا لامحاله آن را عمومی کرده و فعل حرام را موجب ثواب پنداشته است و تُرک‌ های عوام هم این عزاداری را پذیرفته‌ اند و این خلاف شرع بین جزء عزاداری و کار ثواب وانمود شده است.﴾(۸) #استاد_یوسفی_غروی در کتاب تاریخ نگاری عاشورا و تحریفات آن چنین می نویسد : «این احتمال نیز وجود دارد که نخست این عمل از سوی صوفیان و درویشان انجام می گرفته است.» چنانکه «پیترو دلاواله» یکی از سیاحان عصر شاه عباس اول می نویسد : «بسیاری از دراویش در کوچه های پر رفت و آمد شهر، تمام بدن خود تا گلو و حتی قسمتی از سر خود را در خمره هایی از گل پخته که در داخل زمین پنهان شده فرو می کنند، بطوری که انسان تصور می کند واقعاً مدفون شده اند و از طلوع تا غروب خورشید و حتی تا پاسی از شب گذشته به همین نحو باقی می ماندند. جمعی دیگر در میدان ها و کوچه های مختلف و جلوی خانه های مردم برهنه و عریان در حالی که فقط با پارچه سیاه سترعورت کرده و تمام سر تا پای خود را با ماده ای سیاه و براق رنگ زده اند، حرکت می کردند. به همراه این اشخاص عده ای برهنه راه می روند که تمام بدن خود را به رنگ قرمز در آورده اند تا نشانی از خونهایی که به زمین ریخته و اعمال زشتی که آن روز نسبت به امام حسین(ع) انجام گرفته است، باشد.»(۹) 3️⃣موافقان : مهم‌ترین مستند موافقان این رسم، فتوای معروف مرحوم «آیت الله میرزای نائینی» بوده است که ایشان در پاسخ به مردم بصره بیان داشته است. او در بند دوم فتوای مشهوری که در پنجم ربیع‌ الاول سال ۱۳۴۵ قمری داده است، چنین می‌نویسد : «اقوی جواز بیرون‌ آمدن خون از پیشانی در اثر زدن شمشیر و قمه، در صورتی ‌که از زیان آن محفوظ باشد، است. بیرون‌ آمدن خون، بدون صدمه ی به استخوان پیشانی که عادتاً زیان نمی‌ رساند و مانند این‌ها هم‌ چنان‌که کسانی‌ که استعمال شمشیر و قمه می‌ کنند، طوری می‌ زنند که صدمه به استخوان نمی‌رساند و اگر قمه‌ زن گمان می‌کرد که زدن قمه به حسب عادت ضرر ندارد، ولکن بعد از زدن، به قدری خون بیرون آمد که مضر بود، بعید است حرمت آن. مانند کسی که وضو بگیرد یا به آب غسل کند و یا در ماه رمضان‌ روزه می‌گیرد، سپس روشن شده که ضرر داشته است. لکن احوط و سزاوار است کسانی ‌که عارف به استعمال شمشیر و قمه نیستند، خودداری کنند. خصوصاً جوانانی که دل‌هایشان پر از محبت حسین بن علی(ع) است و از محبت حسین(ع) بی‌خود هستند که در موقع استعمال [قمه] توجه ندارند که ممکن است زیان ببینند.(۱۰) دلیل دیگر موافقان قمه‌زنی برای جواز این رسم، تعظیم شعائر، حفظ سنت‌های شیعی و قدرت‌نمایی جامعۀ شیعیان است. 4️⃣مخالفان : ازجمله فتاوای مهم و مؤثر در مخالفت با قمه‌زنی، فتوای مرحوم «آیت الله سید ابوالحسن اصفهانی» است. ایشان در فتوایی آورده اند؛ 📋«إنَّ استعمالَ السُّیوفِ و السَّلاسلِ وَ الطُّبول و الأبواقِ و مَا یَجری الیَومَ فِی مَواکبِ العَزاء بیومِ عاشُوراء إِنَّما هُو مُحرّم و هُو غیرُ شرعیِِ» ♦️استفاده از شمشیر و زنجیر و طبل و بوق و آن‌چه شبیه آن است در دسته‌ جات عزاداری عاشورا، حرام و غیر شرعی است.(۱۱) 👤پس از این فتوا، مهم‌ ترین متن در مخالفت و نقد قمه‌ زنی کتاب «التنزیه لاعمال الشبیه» اثر مرحوم «آیت الله سید محسن امین» است که در آن این رسم و رسوم مشابه عزاداری را غیر شرعی و غیر عقلانی و موجب وهن شیعیان دانسته است.(۱۲) دلایل دیگر حرمت قمه‌زنی از نظر مخالفان عبارت است از : ۱)خلاف شرع است‌ و مصداق اضرار به نفس است. ۲)بدعت است. ۳)غیر عقلانی است. ۴)موجب وهن اسلام و شیعیان می‌شود. ۵)موجب تبلیغات سوء دشمنان جمهوری اسلامی می‌شود. 👤 #شهید_مطهری معتقد است که؛ قمه زنی و بلند کردن طبل و شیپور از ارتدکس‌های قفقاز به ایران سرایت کرد و چون روحیه مردم برای پذیرش آن آمادگی داشت همچون برق در همه جا دوید.(۱۳) 👤 #مقام_معظم_رهبری در سال ۱۳۷۳ درباره قمه‌ زنی فرمود : «قمه‌ زنی‌ از کارهای‌ خلاف‌، جعلی‌ و نادرست‌ است‌ که‌ متأسفانه‌ طی‌ چند سال‌ اخیر برخی‌ در حال‌ ترویج‌ آن‌ هستند. قمه‌زنی‌ مربوط به‌ دین‌ و یا یک‌ حرکت‌ عزاداری‌ نیست‌ و قطعا خلاف‌ و یک‌ بدعت‌ است‌ و بدون‌ تردید خداوند به‌ انجام‌ آن‌ راضی‌ نیست‌ و اینجانب‌ نیز از کسی‌ که‌ تظاهر به‌ قمه‌زنی‌ می‌کند قلبا راضی‌ نیستم‌.»(۱۴) @AsnadolMasaeb ادامه مطالب :👇