❌برخی از ما فکر می‏ کنیم که محبّت زبانی، تنها در رابطۀ پدر و مادر با نوزادان و خردسالان، معنا پیدا می‏کند و وقتی که فرزندان این دوره را طی کرده، وارد دورۀ نوجوانی و جوانی شدند، دیگر نیازی به محبّت ندارند. ⚠️به جهت وجود این اعتقاد است که می ‏بینیم بسیاری از والدین، در همان چند ماه اوّل تولّد نوزاد، روزانه چندین بار به فرزندشان، ابراز محبّت زبانی می‏ کنند؛ امّا هر چه‏ قدر که فرزند بزرگ‏تر می‏ شود، از میزان محبّت زبانی والدین به فرزند، کاسته می‏ شود. 🔰ما نمی‏گوییم که نوزاد چند ماهه، نیاز به ابراز محبّت زبانی ندارد؛ امّا دو نکتۀ قابل توجّه در این میان، وجود دارد: 1⃣آن که نوزاد چند ماهه، معنای واژه‏ ها را نمی‏ فهمد و تنها از آهنگ واژه‏ ها و حرکات و شکل چهرۀ والدین، پی به دوستانه بودن رابطۀ آنها می‏برد. 2⃣ آن که بسیاری از قربانْ صدقه‏ رفتن‏ ها در سنین نوزادی، به جهت پاسخ‏گویی به نیاز نوزاد نیست. ✔️این کارها، بیشتر ریشه در نیاز ما به ابراز محبّت به نوزاد دارد. دیدن یک نوزاد برای همۀ ما ــ حتّی اگر هیچ نسبتی با او نداشته باشیم ــ حسّی را تولید می‏کند که نمی‏توانیم مقاومت کنیم و احساساتمان را ابراز نکنیم. 🔰وقتی این دو نکته را در فرزندانی که سنّ بیشتری دارند، بررسی می‏ کنیم، به پاسخ دیگری می‏ رسیم. 1⃣ آن که فرزندان ما در سنین بالاتر، معنای تک تکِ واژه‏ هایی را که ما در گفتگوی با آنان استفاده می ‏کنیم، می‏ فهمند. 2⃣ آن که در سنین بالاتر، ابراز محبّت زبانی، پاسخ به نیاز آنهاست. فرزندان ما، تشنۀ محبّت هستند. ابراز محبّت، حکم سیراب کردن آنها را دارد. 📚منِ دیگرِ ما، کتاب دوم، ص۹۸ #من_دیگر_ما #کتاب_دوم #گزاره‌های_رفتاری #تربیت_فرزند #محسن_عباسی_ولدی @abbasivaladi