بانوی با فضیلت مخدره چمن‌خواه ده سال پس از رحلت حضرت رسول(صلی الله‌علیه‌و‌آله) و حضرت فاطمه (سلام الله‌علیها)، بنابر وصیت خود حضرت فاطمه، علی (علیه‌السلام) تصمیم به ازدواج نمود. لذا به برادر خویش، «عقیل» که نظر و گفته‌اش در علم انساب، حجت و ذهن و سینه‌اش گنجینه‌ای از اسرار خاندان گوناگون عرب بوده می‌فرماید: «زنی را برای من اختیار کن که از نسل دلیرمردان عرب باشد تا با او ازدواج کنم و او برایم پسری شجاع و سوارکار به دنیا آورد.». عقیل، بانو «ام البنین» از خاندان بنی کلاب را که در شجاعت بى‏‌مانند بود، برای حضرت انتخاب کرد. نام او «فاطمه» بود که بعدها پس از ازدواج با حضرت علی (علیه‌السلام) با کنیه‏ «امُّ البنین» (مادر پسران) مشهور شد. پدر و مادرش از خاندان بنی کلاب از اجداد بزرگ حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) بودند و دارای خوبی‌ها و صفات خانوادگی مشترک بودند. فاطمه، دختری پاکدل وباتقوا بود. فضایل اخلاقی، کمالات انسانی، نیروی ایمانی، ثبات و پایداری، شکیبایی و بردباری، بصیرت و دانایی، نطق و سخندانی او را به شایستگی، بانوی بانوان کرده بود. حزام بن خالد بن ربیعة بن وحید بن کعب بن عامر بن کلاب، پدر ام البنین، مردی شجاع و دلیر و راستگو بود که شجاعت از صفات ویژه اوست. وی از استوانه‏ هاى شرافت در میان عرب به شمار مى‏ رفت و در بخشش، مهمان نوازى، دلاورى و رادمردى و منطق قوی مشهور بود. مادر بزرگوار ام البنین، ثمامه (یا لیلی) دختر سهیل بن عامر بن جعفر بن کلاب (از اجداد رسول خدا وامیرالمومنین)، که در تربیت فرزندان کوشا بوده و تاریخ از وی چهره درخشانی را به تصویر کشیده است. بینش عمیق، دوستی با اهل بیت و دوستی با فرزندان در کنار وظیفه مهم مادری و چونان معلمی دلسوز، آموختن باورهای اعتقادی و مسایل مربوط به همسرداری و آداب معاشرت با دیگران از جمله ویژگی های خاص این بانو است. در بسیاری از کتب تاریخی نام یازده تن از مادران وی ذکر شده است که همگی از خانواده های شریف و اصیل عرب بوده اند و به واقع مصداق بارز شجره طیبه می باشند. شجره ای که اصل آن در زمین است و فرع آن در آسمان ها و حاصل و نتیجه این درخت پاک، چهار پسر رشید به نام‌های: «عبّاس، عبدالله، جعفر و عثمان» است. فرزندان «ام‌البنین» همگی در کربلا به شهادت رسیدند و نسل ایشان از طریق «عُبیداللّه‏» فرزند حضرت ابوالفضل(علیه‏ السلام) ادامه یافت.  خاندان این بانو از خاندان‌هاى ریشه‏ دار و جلیل‌القدر بود که به دلیرى و دستگیرى معروف بودند وهر یک در بزرگی و شرافت به گونه ای مشهور گشته اند و مورخان در مورد شرافت نسب «ام البنین» می‌نویسند: «تاریخ پدران و دایی های ام البنین را به ما می شناساند که آنان از سوارکاران شجاع عرب بودند». در مورد نَسب مادری ابوالفضل العباس (علیه السلام) در کتب تاریخی مطالب زیادی هست، شاید بتوان با یک جمله تصویری از خاندان «ام البنین» ترسیم کرد و آن اینکه پدران و مادران و خاندان ام البنین در شجاعت، کرم، اخلاق، هنر و وجاهت اجتماعی و بزرگواری پس از قریش، سرآمد قبایل گوناگون عرب بوده اند. عالمان شیعه شجاعت، فصاحت و علاقه «ام‌البنین» به اهل‌بیت(علیه‌السلام) به‌ویژه امام حسین (علیه‌السلام) را ستوده و از او به نیکی یاد کرده‌اند. به‌گفته شهید ثانی و عبدالرزاق مُقَرَّم، «ام‌البنین» به خاندان پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) محبت شدیدی داشت و خود را وقف خدمت به آنان کرده بود؛ به‌همین دلیل اهل‌بیت نیز برای او احترام ویژه قائل بودند و در روزهای عید، نزد او می‌رفتند. «ام‌البنین» در قبرستان بقیع دفن شده است. در ایران،۱۳ جمادی‌الثانی روز وفات «ام‌البنین» به‌عنوان «روز تکریم مادران و همسران شهدا» در تقویم رسمی کشور نام‌گذاری شده است. #جهاد_روایت #پویش_نوشتن #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI