. «حضرت باران» ✍م.اکبری تا بر زمین تشنه باران نبارد قیمت پیدا نمی‌کند... باران همان نماد رحمت است، با آمدنش برکت و فراوانی می آید، تشنگی ها پایان می یابد ، شوق و سرزندگی به جان ها می نشیند، لطافت و پاکی به ارمغان می آورد. انسان هم در طول عمر دم به دم محتاج رحمت است، مولا که خود صاحب اختیار است نیاز های بنده خویش را می داند. راستش من به نوع رابطه ها که فکر میکنم به نظر می رسد رابطه ی عبد ومولا از میان تمام انواع رابطه ها شیرین ترین باشد، آدمی هر چقدر قدرتمند، باز هم محتاج مهر است چه کسی بهتر از مولا که عبدش را غرق لطف کند، هیچ چیز این حس محتاج بودن انسان را غیر از مولایش نمی تواند راضی کند! حالِ خوش این رابطه به اینجا ختم نمی شود ، وقتی شگفت انگیز تر می‌شود که مولا رحمتی از جنس آدمی می فرستد که لطفش کمال یابد، رحمتی ناب و ویژه که مثل باران ، تا به جان های تشنه قیمت دهد! بار سنگین رسالت را با تمام وجود بر دوش کشیده ای که بر کویر تشنه ی جان ها بباری ، تا جوانه بزنند و سر از خاک بیرون بیاوردند و در هوای مهرت نفسی تازه کنند! قصه ی برگزیده شدنت زمانی با شکوه و با عظمت می شود که می فهمم برای این امر عظیم ، چه بهایی پذیرفته ای، برایش تمام هستی ات ؛«خانواده ات» را نثار کردی! باب رحمت شدی، همه ی شدت ها را به جان خریدی که بر روی تشنگان در ظلمت نشسته نور بباری ! براستی که تو رحمة للعالمینی ! روز برگزیده شدنت مبارک ای حضرت باران! #مبعث #جهاد_روایت #پویش_نوشتن #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI