. 🔖 رییس مکتب تشیع، مرد مبارزه و تشکیلات ✍آمنه عسکری منفرد مبارزه، مقاومت و ایستادگی برای رسیدن به اهداف والای الهی جزءجدانشدنی برنامه زندگی فردی و اجتماعی مبارزین الهی، در طول تاریخ بشریت از ابتدای خلقت بشر بوده است. همچنین برای تحقق اهداف والای حکومت الهی اسلام و برچیده‌شدن حرکت و سلطه‌ی طواغیت از عالم، به عنوان یک اصل مهم دعوت پیامبر و امامان شیعه به شمار می‌رود. در این زمینه، عصر امام صادق (علیه‌السلام) یکی از طوفانی‌ترین ادوار تاریخ اسلام بشمار می‌رود، چراکه اغتشاشات و انقلاب‌های پیاپیِ گروه‌های متعدد بر علیه حاکمان وقت بسیار چشمگیر بوده‌است، از جمله؛ شورش (حارث بن سریج) از آزادی‌خواهانی که در سال ۱۱۶ هجری علیه حکومت مروانیان که در خراسان قیام کرده و مردم را به کتاب خدا و سنت پیامبر فراخواند ( وسائل الشیعه، ج ۱۱)، همچنین قیام (زیدبن‌علی) که در سده ۲۱ هجری در کوفه اتفاق افتاد و با انگیزه‌ی دعوت به قرآن و سنت پیامبر و مبارزه با ستمگران و حمایت از مستضعفان و دفاع از حریم امامت بوده‌است (تاریخ طبری، ج۶). دراین‌میان بنی‌عباس هم با تکیه بر شعارهای علویان و حمایت مردمی که از ستم حکومت بنی‌امیه به ستوه آمده بودند حکومت را بدست گرفتند. اما در بازه‌ی زمانی کوتاهی پس‌از به قدرت رسیدن، چهره‌ی ضداسلامی و ضدمردمی خود را برملا کردند. همین امر مخالفت و شورش‌های مردمی چون شورش مردم مصر و قیام نفس زکیه در مدینه را به‌دنبال داشت. در این مقطع زمانی امام صادق (علیه السلام) که از اوضاع آشفته‌ی خلافت اموی برای شروع نهضت فرهنگی خود استفاده کرده بودند، برای حسن انجام رسالت خود، با استفاده از پوشش تقیه و کناره‌گیری از مناقشات سیاسی در راستای امامت خویش، به دعوت از مسلمین و پاسداری از آرمان‌های اسلام پرداختند. دراین‌راستا مبارزات امام صادق دو بُعد داشت؛ یکی نفی امامت حکمرانان معاصر با شیوه‌های گوناگون، از جمله معرفی موضع باطل و ضد اسلامی خلفا و کارگزارانشان که باعث شد پیروان امام از مساعدت خلفا دست برداشته و مشروعیت دستگاه خلافت را نفی کنند. دوم این‌که امام صادق (علیه السلام) که خود را جانشین پیامبر و پیشوای امت اسلام معرفی کرده بودند، متناسب با شرایط سیاسی جامعه و موقعیت و نیاز مخاطبان، گاه در حضور طاغوت‌های زمان و گاه در برابر توده‌های مردم به شیوه‌های متعدد به روشنگری می‌پرداختند. لذا در عصر امام ششم شیعیان که یکی از دوران‌های طلایی در تاریخ تشیع می‌باشد، باوجود فشار گسترده‌ی سیاسی حکام اموی و عباسی تشیع گسترش چشمگیری پیدا کرد. چنان‌که حضرت توانستند فقه و کلام شیعه را توسعه داده و با تربیت شاگردانی متبحر چون هشام بن حکم و هشام بن سالم، اصول و مبانی علوم حدیث، تفسیر و علم کلام را روشن کنند، تا جایی که مذهب شیعه بنام «مذهب جعفری» شهرت یافت. «امام به حق ناطق، جعفر بن محمّد الصّادق (علیه السلام)...؛ در دوران زندگی، بیش از دیگر امامان فرصت پیدا ‌کردند که معارف اهل بیت را ـ یعنی معارف اسلام ناب را ـ به دلهای مشتاق و تشنه‌لبان برسانند. اشتباه است اگر کسی ‌خیال کند همه‌ی آن هزاران نفری که از امام صادق درس آموختند، شیعیان و معتقدان به امامت آن بزرگوار بودند؛ نه، ‌بسیاری بودند که به امامت امام صادق ـ آنچنانی که شیعه معتقد است ـ معتقد نبودند؛ اما از دانش امام صادق و از معارف ‌اسلامی که در اختیار آن بزرگوار بود استفاده می‌کردند. در روایات ما بسیار است روایاتی که راویان آنها از اهل سنتند ـ از ‌غیر شیعه هستند ـ اما از حضرت ابی عبدالله الصّادق نقل می‌کنند و روایت می‌کنند.» (بیانات رهبر انقلاب، ‌۱۳۸۷/۰۱/۰۱) نکته حائز اهمیت این است که به فرموده‌ی رهبر انقلاب، زمانه در دوران امام صادق (علیه‌السلام) یک فرصت در اختیار گذاشت و این بزرگوار توانستند کاری کنند که پایه‌های معرفت اسلامی صحیح در جامعه، آن‌چنان مستحکم بشود که تحریف‌ها دیگر نتواند این پایه‌ها را از بین ببرند.» (بیانات رهبر انقلاب ، ۷آذر ۸۴).زیرا ایشان مرد مبارزه‌ی دائمی، پیگیر و دامنه‌دار بودند. مبارزه‌ی دائمی برای به وجود آوردن حکومت اسلامی و علوی. این در حالی است که بُعد حرکت سوم امام صادق (علیه السلام) بعد حرکت تشکیلاتی ایشان بود. تشکیلات عظیمی از مؤمنانِ طرف‌دار جریان حکومت علوی در سراسر عالم اسلام که از اقصای خراسان و ماوراءالنهر تا شمال آفریقا ادامه داشت به‌طوری‌که پیام امام را در سراسر افق عالم اسلام به گوش مردم می‌رساندند. همچنین به‌خاطر حضور وکلا و نمایندگان ایشان در تمام نقاط وجوهات و بودجه برای ادامه مبارزات سیاسی عظیم اسلامی فراهم می‌آمد. 🔗ادامه متن در کانال نویسنده #جهاد_روایت #امام_صادق_علیه_السلام #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI