داستان امنیتی #حریم_امن - قسمت هفدهم - زن‌ها و مردها یکی پس از دیگری از پله‌های اتوبوس پایین می‌آیند و تصاویر آن‌ها با کمک دوربین کوچکی که روی کیف دستی همکار ما کار گذاشته شده است، به روی صفحه‌ی مانیتور نقش می‌بندد. مردی با عصا و دست لرزان از اتوبوس پیاده می‌شود و کوله‌اش را روی دوشش جا به جا می‌کند. بلافاصله از مهدی سوال می‌کنم: -همین نیست؟ مهدی نگاهی به عکسی که از سوژه دارم می‌اندازد و به تصویر پیرمردی که از اتوبوس پیاده شده چشم می‌اندازد. کمی مکث می‌کند و می‌گوید: -چی بگم، به نظر میاد خودش باشه... آه کوتاهی می‌کشم و در دلم جای عماد را خالی می‌کنم، همیشه این گره‌های کور به دست او باز می‌شد. به مهدی نگاه می‌کنم: -شش دانگ حواست رو بده روی صورت مسافرها و اگه به نتیجه‌ای هم رسیدی خبرم کن. مهدی به نشان تایید سر می‌دهد و من از ماشین پیاده می‌شوم. باید سوژه را از نزدیک ببینم، من بهتر از تمام نیروهای حاضر در صحنه می‌دانم که اگر با رو در رو شوم می‌سوزم و تا انتهای عملیات نباید دور و برش آفتابی شوم؛ اما حالا شرایط طوری نیست که بخواهم به فکر خودم باشم. اگر یک درصد سوژه با پوشش از توری که برایش پهن کردیم جان سالم به در ببرد، آن وقت ما می‌مانیم و یک عامل انتحاری و تهران بزرگ. قدم زنان به سمت سوژه می‌روم. مهندس که با هلی شات‌های سازمان نظاره‌گر معرکه است، هشدار می‌دهد: -آقا کمیل جسارتا بعد از این ستون با مسافرهای اتوبوس رو در رو می‌شید. شاسی مخفی بیسیمم را فشار می‌دهم: -میدونم، مشکلی نیست. خورشید از لای ابرها راهی برای تابیدن پیدا می‌کند و توی چشم می‌زند. در دلم این تابش بد موقع آفتاب را لعنت می‌کنم. پیرمردی که حسابی من را به شک انداخته است، بیست سی متری با رانندگانی که برای سوار کردن مسافر دربستی به هم یک وری نگاه می‌کنند، نزدیک می‌شود. نمی‌توانم اجازه دهم که به همین سادگی سوار تاکسی شود و ما را به دنبال خودش بکشاند. سرم را پایین می‌اندازم و آفتاب را بهانه می‌کنم تا جلوی صورتم را بپوشانم، سپس سید را صدا می‌کنم: -این پیرمرده رو که کوله داره زیر نظر بگیر، فقط فعلا مطمئن نیستم. یه وقت کار زیاد نکنی. سید تایید می‌کند. باید مطابق ایده‌ای که در سر دارم پیش بروم. بدون هیچگونه جلب توجهی جلو می‌روم و یک قدم از او رد می‌شوم. راننده‌ها یک بند فریاد می‌زنند: -دربست؟ کجا میری آقا؟ میدون آزادی؟ دربست تا جلو در خونه؟ ورزشگاه؟ با یک حرکت سریع برمی‌گردم و پایم را روی پای پیرمرد می‌کوبم و بلافاصله شروع به معذرت می‌خواهی می‌کنم و همانطور که حواسش را به پایش پرت می‌کنم، دستم را با فاصله‌ای کمتر از یک تار مو به روی کمر پیرمرد می‌لغزانم. تا حدودی خیالم راحت می‌شود. اگر این پیرمرد همان عامل انتحاری باشد و من اشتباه نکرده باشم، مسلح نیست. لبخندی از رضایت به روی صورتم نقش می‌بندد و می‌خواهم از او دور شوم که مهدی از داخل ماشین صدایم می‌کند: -آقا کمیل سوژه پیاده شد، ریش‌هاش رو تراشیده وسیبیل گذاشته. شلوار لی خاکستری رنگ و پیراهن چهارخونه زرد و مشکی تن کرده... یه کوله‌ی مشکی هم روی دوششه... نگاهی به چندمتر آن طرف‌تر می‌اندازم و بدون آن که در میدان دید سوژه قرار بگیرم، مسیرم را عوض می‌کنم و می‌گویم: -شفیعی هستی؟ فورا بیا سمت من واسه چک کردن سوژه، مفهومه؟ شفیعی جواب می‌دهد: -بله آقا، مفهوم شد. نویسنده: #علیرضا_سکاکی پخش هر شب از کانال رمان امنیتی: @RomanAmniyati ‌➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖ کپی بدون قید آی‌دی کانال و ذکر نام نویسنده، به هیچ عنوان مورد رضایت صاحب اثر نیست