داستان امنیتی #حریم_امن - قسمت بیست و هشتم - درب کابین آسانسور را می‌بندم و تازه فرصت می‌کنم که نگاهی به خودم بیاندازم. ریش‌هایم بیش از حد بلند شده و هنوز رد خاک خرابه‌های دمشق در روی لباس‌هایم به وضوح پیدا می‌شود. خسته‌ام؛ اما صحبت‌های حاج صادق حتی نگذاشت تا دوش بگیرم. از یک اتاق شش هفت متری در دمشق بدون ثانیه‌ای اتلاف وقت خودم را به سازمان می‌رسانم تا شاید بتوانیم حلقه‌ی مفقوده‌ی این داستان را پیدا کنیم. از قبل به مهندس گفتم تا تمام فیلم‌ و عکس‌هایی که از سوژه دارند را به انضمام مسیرهای حرکتی‌اش آماده کند تا بلافاصله بعد از رسیدن به بررسی‌اش بپردازم؛ اما رئیس دستور تشکیل جلسه داده است. وارد اتاق جلسات می‌شوم و بی‌توجه به نگاه‌های حیرت زده‌ی افراد که از دیدن سر و وضع به هم ریخته‌ام حسابی تعجب کردند، کنار حاج صادق می‌نشینم. رئیس بعد از یک احوال پرسی کوتاه می‌گوید: -خوبه تو نیروی عملیاتی نیستی، با متهمت کشتی گرفتی؟ تک سرفه‌ای می‌کنم: -هوا خیلی آلوده بود آقا، شرمنده نشد دستی به سر و روم بکشم و... حرفم را قطع می‌کند: -همینطوری‌ش هم خوشتیپی. سپس صورتش را نزدیکم می‌کند و می‌گوید: -عماد این گره فقط با دست‌های خودت باز می‌شه، هر کاری می‌کنی زودتر این مسئله رو حل کن. دستی به روی چشمم می‌گذارم: -خیالتون راحت آقا، اگه بخاطر دستگیری اون زنه توی دمشق عملیاتشون رو جلو نندازن، دو روز برای مهار انتحاری فرصت داریم. حاج صادق با صدایی بلندتر می‌گوید: -تموم اطلاعات مربوط به سوژه آماده است، شما شش نفر از بهترین‌های سازمان هستید و من شک ندارم می‌تونید تا قبل از روشن شدن هوا مواد منفجره رو پیدا کنید. دلم می‌لرزد. معلوم نیست مواد منفجره را جایی پنهان کرده یا تحویل کسی داده است. هزار احتمال در سرم شکل می‌گیرد و فعلا هر هزار هم پوچ است. حاج صادق می‌گوید: -پس دیگه توصیه نکنم که... ناگهان درب اتاق کوبیده می‌شود و کمیل وارد می‌شود. نگاهم می‌کند و لب‌هایش تکان کمی می‌خورد. نمی‌دانم می‌خواهد بخندد یا تعجب کند. حاج صادق با دیدن کمیل حرفش را قطع می‌کند و می‌گوید: -عماد خان این آقا کمیل خیلی تلاش کرد که قبل رسیدن شما پرونده رو مختومه کنه؛ اما نشد... این شما، این هم پرونده‌ی یه انتحاری داعشی خطرناک که برای خودش داره صاف صاف زیر آسمون این شهر راه می‌ره و ما هیچ خبری ازش نداریم. لبخندی می‌زنم و می‌گویم: -انشالله حل میشه آقا. حاج صادق دو بار دست‌هایش را بهم می‌کوبد و می‌گوید: -تصاویر مربوط به ورود سوژه رو پخش کن. بهادر چند ضربه به صفحه‌ کلید لپ‌تاپ می‌زند و تصاویر به روی نمایشگر پخش می‌شود. سوژه از پله‌های اتوبوس پیاده می‌شود. فورا یادداشت می‌کند: -سوژه با یک ساک کوچک دستی و یک کوله‌ی مشکی پیاده می‌شود. از حالات چهره اش مشخص است که وزن زیادی را متحمل می‌شود و احتمال اینکه داخل کوله مواد منفجره وجود داشته باشد، کم نیست. تصاویر بعدی پخش می‌شود. تصاویر چک کردن سوژه در بین آن جنجال ساختگی... یادداشت می‌کنم: -سوژه کاملا مسلط به محیط است، دنبال منشا اصلی درگیری می‌گردد و خونسردی‌اش را حفظ کرده است که همین هم نشان از آموزش دیده بودن اوست. شش دانگ حواسش به کوله‌ است تا ضربه‌ای به آن وارد نشود و مامور ما نیز با زیرکی از همین حواس پرتی سوژه برای چک کردن استفاده می‌کند. خطی به زیر نوشته‌هایم می‌کشم و سپس می‌نویسم: -نظر کارشناسی من این است که سوژه در این نقطه حامل مواد منفجره بوده است. نویسنده: #علیرضا_سکاکی پخش هر شب از کانال رمان امنیتی: @RomanAmniyati ‌➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖ کپی بدون قید آی‌دی کانال و ذکر نام نویسنده، به هیچ عنوان مورد رضایت صاحب اثر نیست