الهادی
💠 نقش انذار و تبشیر در رشد 🔻 خداوند متعال می‌فرماید: «وَ ما كانَ الْمُؤْمِنُونَ لِيَنْفِرُوا كَافَّةً فَلَوْلا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَ لِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُون؛ شايسته نيست مؤمنان همگى (بسوى ميدان جهاد) كوچ كنند، چرا از هر گروهى از آنان، طايفه‏ اى كوچ نمی‌كند، تا در دين آگاهى يابند و به هنگام بازگشت به سوى قوم خود، آن‌ها را بيم دهند؟! شايد (از مخالفت فرمان پروردگار) بترسند، و خوددارى كنند! سوره توبه، آیه ۱۲۲» 🔸 انذار كار هر كسي نيست، انسان بايد انذار شده باشد تا بتواند انذار كند. انذار، يكي از موضوعات قرآني و كار انبياء بوده است. 🔹 بشارت، از انذار آسان‏‌تر است. در قرآن، بشارت به همراه انذار آمده است؛ اما انذار به حسب اهميتش بدون بشارت نیز آمده است؛ مانند آیه شریفه: «إِنَّما أَنْتَ مُنْذِرٌ؛ تو فقط بيم دهنده‏ اى‏. سوره رعد/۷» و آیه «إِنْ أَنْتَ إِلاَّ نَذير؛ تو فقط انذار كننده‏ اى سوره فاطر/ ۲۳». 🔸 بشارت، مخصوص سالکی است که حرکت کرده است؛ اگر به سالك مبتدي، بشارت داده شود، متوقّف می‌شود. تجربه نشان داده است كه بشارت و دل‌خوشي زياد، حركتي ايجاد نمي‏‌كند؛ بلکه فقط دل را خوش مي‏‌كند. 🔹 آن هم دل خوشی تخیلی که بعد از بیست یا سی سال، انسان، متوجه می شود که حرکتی نکرده است. این بشارت و دل خوشی برای نفس، شيرين، گوارا و طبيعي است؛ اما آنچه باعث حركت در خود انسان يا در ديگري می‌شود، انذار است. 🔸 شيوه انبياء هم همین‌طور بوده است. سبک علمای مکتب نجف هم انذار بوده است. مرحوم ملاحسينقلي همدانی که عارفی قویّ، راه رفته و كامل بوده‌اند، گاهی با يك كلمه، انقلابي در افراد ايجاد مي‏كرد؛ انقلابي كه افراد، سراغ گناه و اعمال گذشته‌شان نمی‌رفتند.‌ ‌ ┄┅═✧❁••❁✧═┅┄ 🔺کانال رسمی نشر آثار حجت‌الاسلام والمسلمین حاج شیخ جعفر ناصری: 👉🏻 @nasery_ir ‌ ‌
3.3هزار مشاهده