#اوصاف_سالکان_کوی_محبت 🔹یکی دیگر از مختصات فوق العاده با اهمیت که تکاپوی انسان سالک عارف را مشخص می‌نماید، این دو جمله عرشی حضرت وصى سلام الله علیه است: «لا يَدَعُ لِلخَير غَايَةً إِلَّا اَمَّهَا وَ لامَظَنَّةً إِلَّا قَصَدَهَا»؛ برای [رسیدن به] خیر و کمال هیچ نهایتی را رها نمی‌سازد مگر این که قصد رسیدن به آن را دارد، این سالکان کوی الهی برای رسیدن به کمال و یافتن خیر و سعادت، سعی وافر و بلیغ دارند، حتی با گمان و احتمال خیر و رشد بودن به سوی آن حرکت می‌کنند. اینها در حقیقت تشنگان خیر و کمالند و به سوی خیر و کمال حرکت می‌کنند؛ چون فهمیده‌اند «وَأَن لَّيْسَ لِلإِنسَانِ إِلَّا مَا سَعَى» (نجم/۳۹)، و این سعی به سوی کمال، انسان را به کمال مطلق می‌رساند. 🔹این ویژگی از آن هنگام در انسان سالک بروز می‌کند که تشنگی شدید روح و جان خود را بر خیر و کمال، دریافته باشد، و اگر آن اعتدال مزاج و روان برای او استمرار یابد این تشنگی نیز تا آخرین لحظات زندگی باقی خواهد ماند؛ زیرا نشانه سلامت و صحت نفس انسانی همین تشنگی به کمال و خیر است و اساسی‌ترین ویژگی روح انسان همین است که هر خیر و کمالی را که در می‌یابد ظرفیت و تشنگی آن بر خیرات و کمالات بالاتر افزوده می‌شود. 🔹وجود مبارک حضرت وصی امیرالمؤمنین علیه‌السلام می‌فرمایند: حتی احتمال یا گُمان خیر و کمال در مواردی از زندگی، محرِّک انسان سالک می‌گردد و نمی‌نشیند تا یقین حاصل کند که حرکت در آن مورد حق است و موجب به فعلیت رسیدن استعداد کمال جویی او خواهد بود. ارزش این احتمال یا گمان بدان جهت خیلی بالا و جدّی است که موضوع احتمال (محتمَل) و گمان (مظنون)، کمال است که غذای واقعی روح و روان انسان سالک عارف است، لذا کم‌ترین احتمال کافی است که انسان مشتاق کمال را برای تحصیل کمال تحریک نماید. شرح #نهج‌البلاغه ، ج۲، معارف اخلاقی، ص۱۰۱ 💠 اندیشه حکیمانه