#شرح_صحیفه_سجادیه_انصاریان_دعا_22
#دعای_22_صحیفه_سجادیه
#دعا_بیست_دوم_4
#دستگيرى_خداوند_از_عبد
✳️ مسئله دستگيرى خداوند از عبدى كه به حق رو كرده و كفايت پروردگار از امور بنده، و همچنين صفت ناپسند حسد، و برنامه محرّمات و جرأت بر معاصى و مسئله حفظ آبرو و امنيّت، مسائلى است كه امام سجّاد عليه السلام در اين فراز از دعا بيان مىكند.
اگر خداوند دست كسى را بگيرد و او را يارى و مورد توجه و لطف و كرم خود قرار دهد، به هيچ وجه كسى نمىتواند او را ذليل و از اين عزت و سربلندى به ذلت و سرافكندگى بكشاند و عزيز واقعى هم يعنى همين.
اهل لغت در معناى عزيز گفتهاند: شكستناپذير، آرى، اگر كسى خدا پشتيبان او باشد و از او حمايت كند، هرگز طعم شكست و ذلّت را نخواهد چشيد.
حضرت على عليه السلام مىفرمايد:
العزيزُ مَنِ اعْتَزَّ بِالطَّاعَةِ.
عزيز كسى است كه به سبب طاعت و فرمانبردارى حق، عزيز شده باشد.
اگر خداوند عزّت به انسان داد و حامى عبدش بود اين عزّت خدايى قابل زوال نخواهد بود و به خلاف عزّتهاى دنيوى كه به حسب ظاهر عزّت است ولى قابل زوال و تغيير و تحول مىباشد، اگر خداوند بخواهد كسى را عزيز كند و او را دوست داشته باشد از روى لطف و مرحمت خود آنچه را راست باشد، در دل او مىاندازد از براى او، جهت رسيدن او به آنچه صلاح حال او باشد و موجب رشد و توفيق او شود.
امام صادق عليه السلام مىفرمايد:
اذا احَبَّ اللَّهُ عَبْداً الْهَمَهُ الطَّاعَةَ وَ الْزَمَهُ الْقَناعَةَ وَفَقَّهَهُ فِى الدّينِ وَ قَوَّاهُ بِالْيَقينِ فَاكْتَفى بِالْكَفافِ وَ اكْتَسى بِالْعَفافِ.
چون خداوند بندهاى را دوست بدارد، شوق عبادت در دل او مىافكند و قناعت را پيشه او مىسازد و او را به فهم بصيرانه دين موفق مىدارد و به دل او با يقين نيرو مىبخشد و چنين انسانى به كفاف بسنده مىكند و در جامه عفاف مىخرامد.
و نيز آن حضرت در تفسير آيه 160 سوره آل عمران:
إِن يَنصُرْكُمُ اللَّهُ فَلَا غَالِبَ لَكُمْ وَإِن يَخْذُلْكُمْ فَمَن ذَا الَّذِى يَنصُرُكُم مّنبَعْدِهِوَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ»
اگر خدا شما را يارى كند، هيچ كس بر شما چيره و غالب نخواهد شد، و اگر شما را واگذارد، چه كسى بعد از او شما را يارى خواهد داد؟ و مؤمنان بايد فقط بر خدا توكّل كنند.
مىفرمايد:
اذا افْعَلَ الْعَبْدُ ما امَرَهُ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ مِنَ الطَّاعَةِ كانَ فِعْلُهُ وِفْقاً لِأَمْرِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ سُمِّىَ الْعَبْدُ بِهِ مُوَفَّقاً وَ اذا أَرادَ الْعَبْدُ انْ يَدْخُلَ فى شَىءٍ مِنْ مَعاصِى اللَّهِ فَحالَ اللَّهُ تَبارَكَ وَ تَعالى بَيْنَهُ وَ بَيْنَ تِلْكَ الْمَعْصِيَةِ فَتَرَكَها كانَ تَرْكُهُ لَها بِتَوْفيقِ اللَّهِ تَعالى وَ مَتى خُلِّىَ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ تِلْكَ الْمَعْصِيَةِ فَلَمْ يَحُلْ بَيْنَهُ وَ بَيْنَها حَتَّى يَرْتَكِبَها فَقَدْ خَذَلَهُ وَ لَمْ يَنْصُرْهُ وَ لَمْيُوَفِّقْهُ.
هر گاه بنده آنچه را كه خداوند عزّوجلّ او را به آن امر فرموده از اطاعت، به جا آورد كردارش با امر خدا موافق باشد، آن بنده را موفّق مىنامند و چون بنده اراده كند كه در چيزى از معصيتهاى خداوند داخل شود، خداوند ميانه او و آن معصيت حايل و مانع شود و بنده، آن معصيت را ترك كند، به توفيق الهى ترك كرده باشد و هرگاه ميان او و ميان آن معصيت جدائى افتد و سبب شود آن معصيت را مرتكب شود، خداوند او را واگذاشته و توفيق خود را از او سلب نموده است.
✍️ تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج9، ص: 148
ادامه دارد ...
#بیست_دوم
◀️کانال انس با
#صحیفه_سجادیه
🆔
@sahife2