زینبی ها
🇮🇷 💕اوج نفرت💕 حدود نیم ساعت بعد جلوی آزمایشگاه بودیم. بعد از پارک ماشین علیرضا به اطراف نگاه کرد. جلوی آزمایشگاه دختر پسرهای زیادی ایستاده بودن. پیدا کردن ناهید از بینشون کار سختی بود. علیرضا از ماشین پیاده شد و اطراف رو نگاه کرد. دوباره به ماشین برگشت. _ فکر کنم هنوز نرسیدن! _ بهش زنگ بزن تو چشمام خیره شد و سوالی پرسید _زشت نیست؟ _ نه چه زشتی! خوب نامزدشی کمی فکر کرد گوشی رو از جیبش بیرون آورد انگشتش رو روی صفحه حرکت داد و گوشی رو کنار گوشش گذاشت. چند لحظه بعد گفت _سلام ناهید خانم _ شما کجا هستید؟ _بله ما جلوی آزمایشگاهیم. _ خواهش می کنم پس منتظر می‌مونیم. _ خدانگهدار گوشی رو قطع کرد و گفت _ میگه ده دقیقه دیگه میرسم. _باشه منتظر میمونیم. باورم نمیشد علیرضا به خاطر این مسئله کوچیک استرس بگیره مدام پاش رو تکون میداد و به اطراف نگاه می کرد. بالاخره بعد از ده دقیقه پراید سفیدی جلوی ماشین ایستاد و ناهید و برادرش ازش پیاده شدن. هوا کمی سرد بود و تنلیل پیاده شدن نداشتم اما به خاطر احترام به خانواده همسر برادرم همراه با علیرضا پیاده شدم. سلام و احوالپرسی با ناهید و برادرش کردیم برادرش از ما خداحافظی کرد و رفت. علیرضا در ماشین رو قفل کرد و هر سه با هم وارد آزمایشگاه شدیم. دیدن چادر روی سر ناهید برام جالب بود اصلاً فکر نمی‌کردم که ناهید بیرون از خونه هم چادر بپوشه. یک لحظه یاد روزهای خوب خودم تو تهران افتادم روزهایی که چادر می پوشیدم. الان که دوباره قراره با احمدرضا زندگی کنم فکر می‌کنم نظر احمدرضا دوباره برای حجاب من چادر باشه. یاد اون روز توی رستوران افتادم که از اینکه سرم نبود به علیرضا شکایت میکرد. هر چند خودم به چادر علاقه دارم ولی نمیدونم چرا تو این چهار سال سمتش نرفتم شاید با خودم لجبازی میکردم. ناهید دختر منطقی بود فاصله اش رو با علیرضا حفظ میکرد ولی طوری برخورد میکرد که هیچ خجالتی مثل بقیه ی دختر ها که میدیدم نداشت. دو ساعتی توی آزمایشگاه معطل بودم بعد از گرفتن آزمایش از هردوشون به کلاس‌های آموزشی رفتن و من تنها توی سالن نشستم. احساس مزاحمت داشتم اما علیرضا تاکید داشت که من کنارشون باشم. در نهایت کلاس ها تموم شدن و هر دو با هم از اتاق های جداگانه بیرون اومدن. نیم ساعتی منتظر جواب موندیم با گرفتن برگه نتیجه ی ازمایش خوشحال و سرحال از ازمایشگاه بیرون اومدیم. الان با حضور ناهید درست نیست دیگه من جلو بشینم به محض باز شدن در ماشین فوری در عقب رو باز کردم و پشت نشستم. علیرضا از کارم خوشش اومد ولی بخلاف رفتار های چند لحظه پیش ناهید که خیلی راحت بود ناراحتی و درموندگی رو تو چشم هاش دیدم. لبخند بی جونی زد و روی صندلی جلو نشست. چرخید سمتم و با خجالت گفت _ببخشید من جای شما نشستم. لبخند مهربونی بهش زدم _نه عزیزم شما نبودید من جای شما نشسته بودم. با ورود علیرضا ناهید چرخید و به روبروش نگاه کرد علیرضا ک6 خوشحالی تو صورتش کاملا نمایان بود گفت: _بریم صبحانه ناهید نفس سنگینی کشید _هر چی شما بگید. ماشین رو روشن کرد _اول میدیم صبحانه. بعدش هم ان شالله خریدی که مد نظر تون هست. ناهید با لبخندی پاسخش رو داد خیلی خوشحالم با چرخوندم سرم به چپ و راست هر دوشون رو میتونم از نمای نیمرخ ببینم. ناهید دیگه خجالتی شده بود و علیرضا کم حرف. این روزها رو من احمدرضا تجربه کردم. روزهای شیرینی که هر روز بعد از اینکه به خونه برمی گشتیم به تلخی می رسید. احمدرضا چطور میتونه این تلخی رو دوباره کنار مادرش تجربه کنه فاطمه علی‌کرم 🚫 و پیگرد دارد🚫 https://eitaa.com/zeinabiha2/32702 💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕
2.5هزار مشاهده