#روانشناختی #رفتار_درمانی_شناختی یا درمان شناختی رفتاری (1) رفتار درمانی در ایران به سه دوره تقسیم می شود: 1) سال ۱۳۵۵ که نخستین درس رفتار درمانی در دوره کارشناسی ارشد دانشگاه قرار گرفت 2) دوره دوم از سال ۱۳۶۵ که جریان رفتار درمانی در کشورهایی مثل امریکا و انگلستان مشغول خانه تکانی شد و به یک بازبینی‌هایی رسید و نتیجه این اتفاقات در ایران در کتاب «رفتار درمانی زمینه دورنما و مسائل» در سال ۱۳۷۰ منتشر شد؛ بین ۱۳۶۵ تا ۱۳۷۰ شناخت درمانی به عنوان وجه قالب رویکردهای روانشناسی در محافل و مراکز علمی کشور شناخته شد. 3) در دوره سوم از سال ۱۳۷۰ تلفیق رفتار درمانی و شناخت درمانی و یک رویکرد گسترده ی جامع شکل گرفت. رفتار درمانی شناختی در این دوره از چارچوب‌های مفهومی درمانی کلاسیک فراتر رفت و تبیین‌هایی از نوع شناختی را به میان آورد. به نظر می رسد، جمع بین نظریه و کاربرد در تاثیر بیشتر این رویکرد، نقش محوری دارد و رفتار درمانی شناختی، نتیجه سیر رفتار درمانی است. * برگرفته از کتاب: درمان‌های شناختی رفتاری؛ دانش و روش‌های کاربردی رفتار درمانی شناختی. (تا ابتدای فصل 1). اثر: کلارک و فربورن. ترجمه دکتر حسین کاویانی. انتشارات: مهر کاویان. چاپ چهارم، 1400. https://t.me/S_M_Kheradmand

#روانشناختی #رفتار_درمانی_شناختی یا درمان شناختی رفتاری (2) رشد و تکامل رفتار درمانی شناختی (سی بی تی) در سه مرحله رخ داد: 1) ابتدا رفتار درمانی یعنی بی تی، در ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰ شکل گرفت. 2) در مرحله ی دوم از نیمه های دهه ی ۱۹۶۰ به بعد، شناخت درمانی رشد کرد. 3) در مرحله ی سوم و در سال های پایانی دهه ۱۹۸۰ درمان های رفتاری و شناختی، در قالب رفتار درمانی شناختی شکل گرفت. رفتار درمانی شناختی امروزه به عنوان مطمئن‌ترین و گسترده‌ترین نوع درمان روانشناختی نام برده می‌شود. در حرکت‌های آغازین رفتار درمانی در امریکا آموزش و نگرش اسکینری با تمرکز بر این مطلب که تمامی اختلال‌ها ناشی از یادگیریِ ناقص است پیگیری شد و تنها و به طور انحصاری در رفتار متمرکز شدند آن ها عمدتاً روی کسانی کار می‌کردند که در موسسات و بیمارستان‌ها ساکن بودند و مشکلات شدید و بهبودی ناپذیر داشتند. آن ها محیط گرایی مطلق را برگزیدند و تمایل داشتند تا خود را مهندسین رفتار بنامند؛ اما رفتار درمانی در بریتانیا بیشتر متمرکز بیماران سرپایی بود. آن ها منتقد اندیشه‌های اسکینر بودند و به نظریه خاصی وابسته نبودند. البته احترام شایسته‌ای به دیدگاه پاولوف و آیزنک و ولپی داشتند. بیشتر فعالیت بریتانیایی ها پیرامون روان نژندها و به طور مشخص اضطراب و افسردگی بود. البته بریتانیایی‌ها هم کانند امریکایی ها، اختلال‌های روانپزشکی و روانشناختی را به مثابه ی یادگیری معیوب تشریح می‌کردند اما سهم وراثت را نیز نادیده نمی‌گرفتند. دانشمندان بریتانیایی محیط‌گرایی محدود را برگزیدند و در نظر آنان چنین بود که اختلال‌های اضطرابی نتیجه ی رخدادهای ناخوشایند شرطی شده است. بیشتر انگاره‌های شرطی‌سازی و دیگر نظریه‌های یادگیری برخاسته از تحقیقات آزمایشگاهی در زمینه رفتار حیوانات است. تقریبا هیچ پژوهشی بر روی انسان وجود نداشت تا اینکه در سال ۱۹۲۰ یک واکنش شرطی در آلبرت کوچولو مورد توجه قرار گرفت و الهام بخش تحقیقات ارزشمندی در سال ۱۹۲۴ پیرامون یاد زدایی ترس‌های کودکان شد. ماورر در سال ۱۹۶۰ بیان کرد که رفتار اجتنابی دقیقاً به این دلیل تداوم می‌یابد که موثر است و هر رفتار اجتنابی یا سایر رفتارهایی که اضطراب را کاهش می‌دهند استحکام می‌یابد. «بیرون هراسی» جزئی از رفتار اجتنابی ناسازگار است. آیزینک جایگاه رفتار درمانی را به یک شیوه ی روان درمانی پیشرو ارتقاء داد؛ او نقد هایی جدی به روان درمانگران تعبیری و پایه‌های نظری درمان «روان پویا» پرداخت و توانست رفتار درمانی را به عنوان یک جایگزین سازنده مطرح کند. آیزینگ به رد نظریه‌ای پرداخت که روان نژندی‌ها را ناشی از کشمکش‌های ناخودآگاه جنسی می‌دانستند و کانفلیکس و نشانه‌های بارز این بیماری ها را عبارت از دفاع‌هایی بر ضد آشفتگی می‌دید؛ او دیسترس را به سبک تحریک کننده و بحث انگیزی مطرح ساخت که چنانچه از دست نشانه‌ها رهایی یابیم از بیماری روان نژندی نجات می یابیم. آیزنک مدعی شد که رفتار مختل در حقیقت علامت چیز دیگری نیست بلکه خود مشکل است، و ادعا کرد که رفتار روان نژند آموخته می‌شود پس می‌توان آن را یادزدایی کرد؛ به عبارت دیگر رفتار مختل یک مسئله است و یادزدایی این رفتار حل مسئله ی آن است. * برگرفته از کتاب: درمان‌های شناختی رفتاری؛ دانش و روش‌های کاربردی رفتار درمانی شناختی. (فصل 1 تا ابتدای عنوان زمینه ی مشترک). اثر: کلارک و فربورن. ترجمه دکتر حسین کاویانی. انتشارات: مهر کاویان. چاپ چهارم، 1400. https://t.me/S_M_Kheradmand Telegram