بازار اسلامی، با کدام معیار؟ از نظر خیلی از ما بازاری که در آن پرچم سیاه می‌زنند یک بازار مذهبی و خوب است. اما به روایات اهل بیت که رجوع می‌کنیم می‌فرمایند بازاری اسلامی است که سه تا خصوصیت داشته باشد: . دروغ در این بازار گفته نمی‌شود. . در این بازار کسی قسم نمی‌خورد. . بازاری که در آن چانه نمی‌زنند. خب این تعریف اهل بیت (علیهم السلام) از بازار اسلامی است. در حالی که می‌بینید تعریف ما کلا یک چیز دیگر است! 💎 eitaa.com/saakhtar

در جمهوری اسلامی، هر جا که قرار گرفته اید، همان جا را مرکز دنیا بدانید و آگاه باشید که همه ی کارها به شما متوجه است. مقام معظم رهبری 💎 eitaa.com/saakhtar

روح الله زم توی برنامه بدون تعارف ۲۰:۳۰ می گفت روزی ۱۸ ساعت علیه انقلاب کار می کردم! حقیقتا ما روزی چند ساعت واسه انقلاب وقت میذاریم؟!! 🔰 #سوال_سخت را خط نزنید!! ✅ JOIN: eitaa.com/s_sakht

منذر بن جارود از یاران امیرالمؤمنین بود و قبیله‌اش از محبان اهل‌بیت به شمار می‌رفت. اما او از بیت‌المال سوءاستفاده می‌کرد؛ اموال عمومی را صرف خویشاوندانش می‌کرد، برای بستگانش موقعیت‌های دولتی فراهم می‌ساخت و حتی در مزایده‌ها و مناقصه‌های دولتی، فرصت‌ها را به نفع نزدیکانش رقم می‌زد. وقتی این خبر به امیرالمؤمنین رسید، حضرت در نامه‌ای به او نوشت: «تو نه از شتر عاقل‌تری، نه شایسته بستن نعلین من هستی!» سپس اموال غصب‌شده را بازپس گرفت و او را به زندان انداخت. اما این پایان ماجرا نبود. برخی از افراد که خود را انقلابی می‌دانستند، به حضرت نامه نوشتند و اعتراض کردند: «با این کارت ما را دشمن‌شاد کردی!» برخی تبلیغ کردند که این اقدام باعث شده عشیره‌های مختلف از جنگ در رکاب امام علی خودداری کنند. فشار رسانه‌ای چنان شدید شد که امیرالمؤمنین مجبور شد منذر بن جارود را آزاد کند. بعد از آزادی، او گستاخ‌تر شد و حتی ادعا کرد: «کسی نمی‌تواند با من برخورد کند، علی هم نتوانست مرا در زندان نگه دارد!» رسانه‌ها فشار را افزایش دادند و در حالی که امیرالمؤمنین درگیر جنگ داخلی بود و نگران امنیت مردم، تخریب‌ها علیه او ادامه یافت. https://eitaa.com/dastan7

دوستان عزیز؛ داستان راستان (https://eitaa.com/dastan7) سوال سخت (http://eitaa.com/s_sakht) و جریان شناسی(🥇 https://eitaa.com/joinchat/3109421067C365cb0619e) فعالیتهای دیگر بنده ست شما را دعوت می کنم که از آنها بازدید کنید

در فرانسه، وزارت بهداشت با اجرای قانون «داده‌های باز» (Open Data)، بیمارستان‌ها را ملزم کرد تا اطلاعات مربوط به عمل‌های جراحی خود را به‌صورت عمومی منتشر کنند. این اقدام با هدف افزایش شفافیت و بهبود کیفیت خدمات بهداشتی انجام شد. با دسترسی عمومی به این داده‌ها، بیماران می‌توانند اطلاعاتی مانند نرخ موفقیت جراحی‌ها، میزان مرگ‌ومیر و سایر شاخص‌های کیفیت را بررسی کنند. این شفافیت باعث شد بیمارستان‌ها برای بهبود کیفیت خدمات خود تلاش کنند تا رضایت بیماران را جلب کنند و از کاهش مراجعه بیماران جلوگیری کنند. این تجربه نشان می‌دهد که با فراهم کردن دسترسی به اطلاعات و ایجاد شفافیت، می‌توان بهره‌وری و کیفیت خدمات بهداشتی را بدون نیاز به هزینه‌های اضافی افزایش داد. 💎 eitaa.com/saakhtar

علی اکبر رائفی پور باید ایرادات کشور رو شناسایی کنیم. الان کشور ما مثل آبکشه که با آبکش داریم آب می‌بریم. دو نفر میان و ده تا سوراخ رو می‌بندند، اما ۲۰۰۰ سوراخ دیگه باقی می‌مونه. اینطور نمی‌شود. باید درست فکر کنیم. خیلی به این فکر کردم که ایراد این چرخه و لوپ کجاست. اگه این ایراد از جایی که به هم وصل میشه قطع بشه، تبدیل به یک نخ دیگه می‌شه و دیگه چرخه نیست. ما باید این بحث رو جدی بگیریم. چیزی که در کشور ما معنی نداره شفافیت آراست. اگر به کشورهای موفق دنیا نگاه کنیم، می‌بینیم که ما در این زمینه خیلی ضعیف عمل کردیم. ایرادهای زیادی در کشور ما وجود داره و این رو باید شفاف کنیم. شفافیت آرا نمایندگان باید جزء بدیهی‌ترین حقوق مردم باشه. این یه ابزار مهم برای ارزیابی عملکرد نمایندگان است. شما باید بدونید که نماینده شما در مجلس چی کار می‌کنه، آیا در جلسات شرکت می‌کنه، آیا از طرح‌ها حمایت می‌کنه یا نه. این شفافیت در قانون‌گذاری باید وجود داشته باشه. به عنوان مثال، در کشورهای دیگر، مثل ایالات متحده، خیلی راحت می‌تونید اطلاعات نمایندگان رو پیدا کنید. در این سایت‌ها می‌بینید که فردی که طرح رو ارائه داده، چه کسی بوده و در چه کمیته‌هایی حضور داشته. در آمریکا، این اطلاعات به راحتی در دسترس است. شما می‌تونید بررسی کنید که یک نماینده چه میزان در جلسات حضور داشته و کجا رأی نداده. این نوع شفافیت به مردم این امکان رو می‌ده که نمایندگان واقعی و شرافتمند رو از دیگران تشخیص بدن. باید این شفافیت در کشور ما هم پیاده‌سازی بشه. 💎 eitaa.com/saakhtar

روند بهداشتی ما اشتباه است. هرچه مریض بیشتر باشد، سیستم پزشکی ما بیشتر سود می‌کند. پزشکان بیشتر ویزیت می‌کنند، دارو می‌نویسند، داروخانه‌ها فروش دارند و داروسازان سود می‌برند، بیمارستان‌ها هم همین‌طور. این فرآیند به تدریج به یک سیستم اقتصادی وابسته تبدیل می‌شود. حتی اگر پزشک قرآن در دست داشته باشد، در این سیستم کارها اینگونه پیش می‌رود. بین سونوگرافی، سی‌تی‌اسکن و پزشکی یک رابطه اقتصادی برقرار می‌شود. در برخی کشورها، مانند گینه بیساو، پزشکان از بیماران پول نقد دریافت می‌کنند و سود زیادی دارند. این روند باعث ایجاد فساد در سیستم پزشکی می‌شود. اما در کشورهای دیگر، مانند آلمان، سیستم پزشک خانواده وجود دارد که در آن پزشک به بیماران خود اهمیت می‌دهد، نه به تعداد بیماران. در ساختار درست، سود پزشکان و سیستم پزشکی به کاهش تعداد بیماران وابسته است. به عبارت دیگر، پزشک باید بر سلامت بیمار تمرکز کند، نه به افزایش تعداد بیماران. این سیستم نیاز به تغییر دارد تا نتیجه مطلوب حاصل شود و همه از آن بهره‌مند شوند. 💎 eitaa.com/saakhtar

روش‌های کشف فساد را می‌توان در دو بخش دسته‌بندی کرد: نظارت متمرکز و جمع‌سپاری نظارت. نظارت متمرکز مربوط به بخش‌های دولتی و حکومتی مانند سازمان بازرسی، نیروی انتظامی و دیگر نهادهاست که می‌توانند مفسدین و اختلاس‌گران را شناسایی کرده و به مجازات برسانند. اما این بخش با محدودیت‌هایی مواجه است، از جمله عدم تقارن اطلاعات، نبود امکان حضور در تمامی موقعیت‌ها، امکان تبانی بین بازرس و متخلف و هزینه‌های اجرایی بالا. جمع‌سپاری نظارت، یا نظارت مردمی، روشی است که در آن مردم به شناسایی تخلفات می‌پردازند. این روش هیچ هزینه اجرایی برای دولت ندارد و از اطلاعات عمومی جامعه استفاده می‌کند. اما برای موفقیت این روش، باید زیرساخت‌های قانونی ایجاد شود تا گزارش‌دهندگان از رفتارهای تلافی‌جویانه متخلفین در امان باشند و انگیزه کافی برای انجام این کار داشته باشند. به همین دلیل، در بسیاری از کشورها، بخشی از جریمه‌های اخذ شده از فرد اختلاس‌گر به عنوان پاداش به گزارش‌دهنده تعلق می‌گیرد. در این راستا، باید اقداماتی برای فراهم آوردن امکان گزارش تخلف، پیگیری حقوقی مفاسد و حمایت از گزارش‌دهندگان انجام شود. همچنین ایجاد سازوکارهای تشویقی برای گزارش‌دهندگان ضروری است. سازمان بین‌المللی ایف سیف که در سال ۱۹۸۷ تأسیس شد و ۷۵ هزار عضو از ۱۵۰ کشور دارد، در این زمینه فعالیت می‌کند. گزارش سال ۲۰۱۲ این سازمان نشان داد که از ۱۳۸۸ پرونده مورد بررسی، بیشترین کشف تخلفات از طریق گزارش‌دهندگان بوده است. همچنین در ایالات متحده، از سال ۱۷۷۸ قانونی برای تشویق گزارش‌دهندگان تخلف تصویب شد که در سال ۱۸۶۳ به قانون لینکلن تبدیل شد. این قانون به گزارش‌دهندگان تخلف پاداشی معادل ۲۰ تا ۳۰ درصد از جریمه‌هایی که به دنبال گزارش آن‌ها دریافت شده، می‌دهد. از سال ۱۹۸۷ تا ۲۰۰۵، با استفاده از این روش، حدود ۱۰ میلیارد دلار به دولت آمریکا برگشته است. در سایر کشورهای جهان نیز این سیستم اجرا می‌شود و حمایت قانونی و مشوق‌های مالی باعث شده که حتی اعضای باندهای فساد نیز یکدیگر را لو دهند. در حال حاضر چنین قوانینی در کشورهایی مانند کانادا، استرالیا، کره جنوبی، هند و آفریقای جنوبی نیز در حال اجراست. ما نیز می‌توانیم با اصلاح قوانین موجود و استفاده از این روش‌ها در کشور خود، به نتایج مثبتی دست یابیم. 💎 eitaa.com/saakhtar

استاندارد شفافیت مجالس در جهان یکی از جنبه‌های مهم شفافیت در مجلس، سهولت دسترسی مردم به اطلاعات است. یعنی مردم برای اینکه بتوانند افراد بهتری را انتخاب کنند یا نظارت بهتری بر نمایندگانشان داشته باشند، باید از وضعیت حضور و غیاب‌ها، درآمدها، هدایای دریافتی، نحوه رأی دادن و سایر فعالیت‌های نمایندگانشان آگاه باشند. مثلاً در آمریکا اطلاعات تمام سیاست‌مداران و نمایندگان در سایت "وت اسمارت" موجود است و از این طریق مردم می‌توانند موضع‌گیری‌های آنان را در تمام مسائل سیاسی، اجتماعی و فرهنگی مشاهده کنند یا حتی ببینند که نماینده مورد نظرشان قبلاً به چه مصوبه‌هایی رأی مثبت یا منفی داده است و بر اساس این اطلاعات به افراد رأی دهند. یا به عنوان مثال در سایت "پلیتیکال گلکسی" که به کهکشان سیاست شناخته می‌شود، اطلاعات تمام سیاست‌مداران به تفکیک موضوع قرار داده شده است. در حال حاضر ۴۸,۴۸۹ سیاست‌مدار اطلاعاتشان در دسترس عموم مردم قرار گرفته که حدوداً ۲ میلیون رأی و ۲۵ هزار موضع‌گیری و نزدیک به ۱.۵ میلیون سخنرانی آن هم با تفکیک موضوعی و به صورت شفاف ارائه شده است. از دیگر سایت‌هایی که مسئولیت شفاف‌سازی را بر عهده دارند، می‌توان به سایت "گاف ترک" اشاره کرد. در این سایت تمام اطلاعات مربوط به نمایندگان از جمله حضور و غیاب، موضع‌گیری‌ها، رأی‌ها، ارائه طرح‌ها و لوایح موجود است و مردم علاوه بر مشاهده، می‌توانند در مورد این طرح‌ها اعلام نظر کنند. مثلاً از صفحه اطلاعات آقای چاک شومر می‌توان فهمید که ایشان از سال ۱۹۸۱ نماینده مجلس آمریکا بوده و از سال ۱۹۹۹ تا ۲۰۱۶ به عضویت سنا درآمده است یا آقای باب مندز از سال ۱۹۹۹ تا ۲۰۱۵، ۲۸۳ طرح ارائه داده و از ۵۳۸۳ رأی موجود تنها در ۵۳ رأی شرکت نکرده که این نشان از حضور فعال او در مجلس دارد. این مسئله به اندازه‌ای جدی است که اگر اطلاعات کسی در این سایت‌ها و سایت‌های مجلس نباشد، معلوم می‌شود که یک جای کار خلاف قوانین عمل کرده و از افشای آن احساس خطر می‌کند. در سال ۱۷۸۲ در کشور آمریکا قانونی تصویب شد به نام "فدرال گورمنت آف یونایتد استیت" که زمینه‌ساز ایجاد نهاد "فکر" شد. بر اساس این قانون، تمام سیاست‌مداران آمریکا موظفند دخل و خرجشان را به نهاد فکر گزارش کنند. آن‌ها حتی هدایایی که دریافت می‌کنند را نیز باید ثبت کنند و این در زمینه اختلاس یک خودکنترلی به وجود می‌آورد و نماینده به خود اجازه قانون‌شکنی نمی‌دهد. مثلاً دانشگاه کالیفرنیا حدود ۱ میلیون و ۳۵۰ هزار دلار برای حمایت از اوباما هزینه کرده یا شرکت مایکروسافت در مجموع از ۲۶ دموکرات و ۳۳ جمهوری‌خواه حمایت مالی کرده که به صورت کاملاً شفاف در اختیار مردم گذاشته شده است. در مسئله شفافیت، کشورهایی مانند ایتالیا، استرالیا، روسیه، آلمان، نیوزلند، تونس، بحرین، عراق، هند، گرجستان، یونان و کنیا هم نسبت به ایران پیشگام در این زمینه هستند. در فرانسه مشروح مذاکرات در روزنامه رسمی منتشر می‌شود. در اتریش خلاصه مشارکت نمایندگان در مجلس در دفتر خدمات نشر پارلمان منتشر می‌شود. در کرواسی رأی‌گیری‌ها از طریق شبکه تلویزیونی یا سایت و به صورت اینترنتی مخابره می‌شود و در قبرس هم جلسات صحن علنی به روی مردم باز است. اما در ایران سازوکاری برای اطلاع از عملکرد نمایندگان وجود ندارد. بر اساس ارزیابی‌های سازمان بین‌المللی شفافیت، ایران در سال ۲۰۱۸ از بین ۱۰۷ کشور دنیا رتبه ۱۳۸ را در مسئله شفافیت کسب کرده است. این سازمان به هر کشوری یک نمره شفافیت می‌دهد. نمره ۱۰۰ به این معنی است که آن کشور از فساد کاملاً دور است و نمره صفر به این معنی که آن کشور خیلی درگیر فساد است. نمره ایران در سال ۲۰۱۸ به عدد ۲۸ رسیده و این یعنی شفافیت در ایران بسیار پایین‌تر از کشورهای منطقه‌ای مانند الجزایر، مصر، بحرین، عربستان، عمان، قطر، امارات و غیره است. ما نمی‌توانیم بفهمیم که در کمیسیون چه کسی مشارکت می‌کند. نمی‌توانیم بفهمیم که تفکر منتخب ما در مجلس مطابق شعارها و تبلیغاتش در زمان انتخابات بوده یا نه. نمی‌توانیم بفهمیم که در موقع استیضاح لابی‌گری شکل می‌گیرد یا نه. در ایران پیشنهاد طرح‌ها، حضور و غیاب در کمیسیون‌ها، مذاکرات کمیسیون، رأی به طرح‌ها، مشروح مذاکرات و همه‌چیز غیرشفاف است و این دقیقاً همان چیزی است که باعث می‌شود نتوانیم بفهمیم که منتخب ما در مجلس بر اساس چیزی که ما به آن رأی داده‌ایم، رأی می‌دهد یا منافع خودش. مردم ایران برای انتخاب بهتر نیاز به سازوکاری دارند که بدانند نماینده در طول مدت خدمتش چه طرح‌هایی را ارائه داده، چه موضع‌هایی داشته و حضور و غیابش در مجلس به چه صورت بوده و این سازوکار فقط و فقط با مطالبه همگانی و پیوسته مردم از مجلس و نمایندگان ایجاد می‌شود. مطالبه‌ای که باید تا روز تصویب قانون شفافیت ادامه داشته باشد تا بتوانیم در کنار هم ریشه فساد و نفاق را از بین ببریم

چگونه باید بر درآمدها و دارایی‌های مسئولین نظارت کرد؟ هر از گاهی با افشای حقوق‌های نجومی برخی از مسئولین، اختلاف درآمدی زیادی بین کارکنان دولت روشن می‌شود. شاید فکر کنید که بر درآمدهای مسئولین نظارت نمی‌شود، اما سازمان‌های نظارتی زیادی در کشور وجود دارد. بحث نظارت بر اموال مسئولین مربوط به سال‌ها پیش است و اولین نسخه‌های قانون آن قبل از انقلاب تدوین شده است. پس از انقلاب، این مسئله اهمیت بیشتری پیدا کرد تا جایی که اصل ۱۴۲ قانون اساسی بر این نظارت تأکید می‌کند. اما چون تعداد مسئولین بسیار زیاد است، این قانون محدود به خانواده رهبری، رئیس‌جمهور و معاونانش و هیئت وزیران می‌شود. بنابراین بسیاری از مسئولین سطح پایین‌تر از این نظارت مصون می‌مانند. اما راه‌حل چیست؟ آیا باید یک سازمان نظارتی دیگر اضافه کنیم و سپس یک نهاد نظارتی دیگر بسازیم که بر خود این سازمان نظارت کند؟ در تجربه قبلی، وقتی اخبار حقوق‌های نجومی به دست مردم رسید، اصلاحات لازم انجام شد. حال می‌توان اطلاعات درآمدی مسئولین را به دست مردم سپرد. به این ترتیب، هر ایرانی می‌تواند یک ناظر باشد. ایجاد یک سایت ساده که درآمدها و دارایی‌های مسئولین را به صورت دقیق و به‌روز به همه مردم نشان دهد، می‌تواند نظارت را به مردم واگذار کند. علاوه بر مردم، رسانه‌ها هم از این کار استقبال می‌کنند و با اشتیاق فراوان بر مسئولین نظارت خواهند کرد. شاید با خودتان فکر کنید آیا کشوری وجود دارد که این کار را انجام دهد؟ در واقع، ۵۵ کشور در جهان این کار را انجام می‌دهند؛ از کشورهای شرق زمین مانند اندونزی و روسیه گرفته تا کشورهای غرب زمین مانند آرژانتین و آمریکا و حتی جمهوری دومینیکن. اصلاً چرا راه دور برویم؟ همین کشورهای همسایه ما، یعنی افغانستان و پاکستان، نیز درآمدها و دارایی‌های مسئولین خود را شفاف می‌کنند. شفافیت مانند یک چراغ می‌ماند که وقتی در خانه روشن باشد، دزدی نمی‌شود. کشور ما هم باید با تصویب قانون شفافیت درآمدها و دارایی‌های مسئولین در مجلس شورای اسلامی، در راه مبارزه با فساد شتاب بگیرد. 💎 eitaa.com/saakhtar