#زیارت_مجازی مزار مطهر شهیـد حاج #قاسـم_سلیمانی🌷 ✨ از اینجا به گلزار شهدای #کرمان وارد شوید👇👇 soleimany.ir/tour/ 🖋کانال انس با صحیفه سجادیه 🆔 @sahife2

🔆عجیب خسته ام از روزهای غرق گناه 🔆 امروز دل من حال #جمکران دارد ⬅️ لطفا با ما همراه شوید .. #زیارت_مجازی جمکران 👇 👌http://www.jamkaran.ir/vtour/ ◀️کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

⏪ استاد #رائفی_پور ❤️درد و دل جانسوز با #امام_زمان علیه السلام همراه تصاویری از مسجد مقدس #جمکران 🖋کانال انس با صحیفه سجادیه 🆔 @sahife2

🔈 #دعا_سمات 👤 استاد محسن #فرهمند 🖋کانال انس با صحیفه سجادیه 🆔 @sahife2

⬅️ « سالک بدون بیداری آخر شب و #بین_الطلوعین به جایی نمی رسد !!!! هزار سال هم زحمت بکشد، فایده ندارد. این دستور اساسی است.» 👤مرحوم علامه سید محمد حسین #طهرانی ره #سحر. #نماز_شب 📎 کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

❇️ #محتواي_دعا دعای #پانزدهم هنگامي که بيمار مي‏شد يا اندوه و گرفتاري به آن حضرت رو مي‏آورد عنوان دعا چنين است: و کان من دعائه عليه‏السلام اذا مرض او نزل به کرب او بليه، از دعاهاي امام (ع) هنگامي که بيمار مي‏شد يا اندوه و گرفتاري به آن حضرت رو مي‏آورد. جهان مادي، دنياي اصطکاک و برخورد است. در نتيجه همواره انسان در معرض بيماري، گرفتاري و مشکلات مختلف قرار دارد. اما اينکه انسان با اين مشکلات چگونه برخورد کند مهم است. براي مومن هر چه پيش آيد خير است، زيرا مومن خودش را همواره زير چتر رحمانيت و رحيميت خداوند مي‏بيند. و به مدد ايمان به خدا و عقيده‏ي توحيدي، از آنها در جهت رشد و کمال بهره مي‏گيرد. و در مصاف با مشکلات، از خداوند متعال با دعا و نيايش ياري مي‏جويد. اين خود راه کمال معنوي او را هموارتر مي‏سازد، زيرا دعا بهترين عبادت است و عبادت خداوند به معناي عام، هدف هستي و آفرينش انسان مي‏باشد. لذا در ادعيه‏ي اسلامي به طور کلي و در صحيفه‏ي سجاديه‏ي براي مواقع گرفتاري و مشکلات، در جهت تقويت انسان، و يافتن راه حل مناسب، دعاهايي بيان شده است. در فراز آغازين اين دعا امام (ع) در برخورد با سلامت و بيماري چنين مي‏فرمايد: اللهم لک الحمد علي ما لم ازل اتصرف فيه من سلامه بدني، و لک الحمد علي ما احدثت بي من عله في جسدي، فما ادري، يا الهي، اي الحالين احق بالشکر لک، و اي الوقتين اولي بالحمد لک، اوقت الصحه التي هناتني فيها طيبات رزقک، و نشطتني بها لابتغاء مرضاتک و فضلک، و قويتني معها علي ما وفقتني له من طاعتک؟ ام وقت العله التي محصتني بها، و النعم التي اتحفتني بها، تخفيفا لما ثقل به علي ظهري من الخطيئات، و تطهيرا لما انغمست فيه من السيئات، و تنبيها لتناول التوبه، و تذکيرا لمحو الحوبه بقديم النعمه؟ خدايا تو را سپاس مي‏گويم بر تندرستي تن من که (پيش از اين) هميشه در آن بسر مي‏بردم، و تو را سپاس بر بيماري که (اينک) در بدنم پديد آورده‏اي. پس نمي‏دانم، اي خداي من، کداميک از اين دو حالت (تندرستي و بيماري) به سپاسگزاري تو شايسته‏تر و کداميک از اين دو هنگام براي ستايش تو سزاوارتر است؟ آيا هنگام تندرستي که در آن روزيهاي پاکيزه‏ات را بر من گوارا ساخته و براي درخواست خوشنودي و احسانت شادماني بخشيده و با آن بر طاعت خويش توفيقم داده و توانايم کرده بودي؟ يا هنگام بيماري که مرا با آن (از گناهان) رهانيدي و هنگام نعمتها، (دردهايي) که آنها را به من ارمغان دادي تا گناهاني را که پشت مرا سنگين کرده سبک نمايد، و از بديهائي که در آن فرورفته‏ام پاکم سازد، و براي فراگرفتن توبه آگاه نمودن، و براي از بين بردن گناه به نعمت پيشين (تندرستي) يادآوري باشد؟ چنانکه خوانديم در اين دعا امام (ع) به ما مي‏آموزد که از هر دو حالت سلامتي و بيماري در جهت رشد و کمال استفاده کنيم، و هر دو وضعيت را به گونه‏اي که امام (ع) ترسيم فرمودند نعمت دانسته. و بر آن خدا را سپاس بگوئيم. و رستگاري و فلاح و سعادت را در هر دو حالت از خداوند متعال مسئلت کنيم. آنگاه در فرازهاي آخر دعا به ما مي‏آموزد که چه درخواستهايي را در اين هنگام از خداوند داشته باشيم و مي‏فرمايد: و حبب الي ما رضيت لي، بار خدايا آنچه برايم پسنديده‏اي را محبوب من بگردان. امام (ع) در حقيقت به ما مي‏آموزد از خداوند توان و ظرفيت پذيرش خواست او را طلب کنم. اگر انسان به اين موهبت بزرگ برسد به اوج عرفان و شناخت رسيده است. و امام سجاد (ع) به عنوان الگو و اسوه‏ي عرفان در قالب دعا شيوه دريافت اين فيض بزرگ را به ما آموزش مي‏دهد. و در جهت رسيدن به موفقيت در اين امتحان بزرگ، از خداوند اينگونه درخواست مي‏نمايد: و يسرلي ما احللت لي، و آنچه که بر من فرود آورده‏اي برايم آسان فرما. و سپس مي‏فرمايد: و اجعل مخرجي عن علتي الي عفوک...، و بيرون شدنم از بيماري را به عفو و بخششت قرار ده... #محتواي_دعا_پانزدهم ⏺کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

#انس_با_قرآن ⏪برنامه ی روزنامه ی ✅ #ختم_قرآن کریم 👈 روزی یک صفحه #صفحه_466 🙏کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

❇️ اعمال روزها و شب های #هفته 🙏 آداب ، اعمال ، ادعیه ، استعاذه ، تسبیح و نماز روز #شنبه 👉🏻 1da.ir/TXfZ6s2I 🙏کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

✍️ مرا به رندی و عشق آن فضول #عیب کند که اعتراض بر اسرار علم غیب کند کمال صدق محبت ببین نه نقص گناه که هر که بی‌هنر افتد نظر به عیب کند ز عطر حور بهشت آن نفس برآید بوی که خاک میکده ما عبیر جیب کند چنان زند ره اسلام غمزه ساقی که اجتناب ز صهبا مگر صهیب کند کلید گنج سعادت قبول اهل دل است مباد آن که در این نکته شک و ریب کند شبان وادی ایمن گهی رسد به مراد که چند سال به جان خدمت شعیب کند ز دیده خون بچکاند فسانه #حافظ چو یاد وقت زمان شباب و شیب کند 🔅 برنامه ی روزانه #حافظ_خوانی #حافظ_غزل_188 ◀️ کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

👈 برنامه ی #نهج_البلاغه_خوانی #نهج_البلاغه_حكمت_33 ◀️ میانه‌روی در بخشش و مصرف - فَقَالَ (علیه السلام): كُنْ سَمْحاً وَ لَا تَكُنْ مُبَذِّراً، وَ كُنْ مُقَدِّراً وَ لَا تَكُنْ مُقَتِّراً. - امير مؤمنان على (عليه السلام) فرمود: بخشنده باش امّا زياده روى نكن، در زندگى حسابگر باش امّا سخت گير مباش. 🖋کانال انس با صحیفه سجادیه 🆔 @sahife2

◀️ افراط و تفريط ممنوع! 📋 امام(علیه السلام) در این سخن کوتاه و پرمعنا دعوت به اعتدال در بذل و بخشش هاى مالى مى کند و مى فرماید: «سخاوتمند باش و در این راه اسراف مکن و در زندگى حساب گر باش و سخت گیر مباش»; مى دانیم بسیارى از علماى اخلاق اسلامى، تمام فضایل اخلاقى را حد وسط در میان افراط و تفریط مى دانند. این مسئله هرچند عمومیت ندارد; ولى در مورد بسیارى از صفات از جمله فضیلت سخاوت صادق است که در میان دو صفت رذیله قرار گرفته: اسراف و تبذیر، و بخل و تقتیر. مُبذّر از ماده «تبذیر» از ریشه «بذر» (بر وزن نذر) در اصل به معناى پاشیدن دانه است; ولى چون این واژه در مورد اموال به کار رود به کار کسانى اطلاق مى شود که اموال خود را به صورت نادرست مصرف کرده و آن را حیف و میل مى کنند. معادل آن در فارسى امروز ریخت و پاش است و تفاوت آن با اسراف این است که اسراف مصرف بى رویه و تبذیر اتلاف بى رویه است. البته این در صورتى است که این دو واژه در مقابل هم قرار گیرند; ولى هرگاه جداگانه استعمال شوند ممکن است مفهوم عامى داشته باشند. «مُقتِّر» از ماده «تقتیر» در اصل به معناى تنگ گرفتن است و هنگامى که در مورد اموال به کار رود به معناى بخیل و خسیس بودن است. «مقدّر» از ماده تقدیر به معناى مدیریت صحیح اموال است که حد وسط در میان تبذیر و تقتیر است. قرآن مجید درباره مبذّرین مى فرماید: «(وَ آتِ ذَا الْقُرْبى حَقَّهُ وَالْمِسْکینَ وَابْنَ السَّبیلِ وَلا تُبَذِّرْ تَبْذیراً * إِنَّ الْمُبَذِّرینَ کانُوا إِخْوانَ الشَّیاطین); حق خویشاوندان و مستمندان و واماندگان در راه را ادا کن و تبذیر مکن، چرا که تبذیر کنندگان برادران شیطانند». در جاى دیگر درباره صفات والاى بندگان برگزیده و عباد الرحمان مى فرماید: «(وَالَّذینَ إِذا أَنْفَقُوا لَمْ یُسْرِفُوا وَلَمْ یَقْتُرُوا وَکانَ بَیْنَ ذلِکَ قَواماً); آنها کسانى هستند که هنگامى که انفاق مى کنند نه اسراف مى کنند و نه بخل و سخت گیرى دارند و در میان این دو، حد اعتدال را رعایت مى کنند». در روایتى از امام صادق(علیه السلام) با ذکر مثال روشن و جالبى این حد اعتدال بیان شده است. راوى مى گوید: امام مشتى از سنگریزه برداشت و محکم در دست خود گرفت سپس فرمود: بخل و اقتار که خداوند فرموده همین است. آن گاه مشت دیگرى بر داشت و چنان دست خود را گشود که همه آن روى زمین ریخت و فرمود این اسراف است آن گاه مشت دیگرى برداشت و آن را به طورى گشود که مقدارى در کف دست باقى ماند و مقدارى از لابه لاى انگشتان فرو ریخت و فرمود این همان قوام است (که در قرآن مجید آمده است)». در شأن نزول آیه 29 سوره «اسراء» نیز آمده است که شخص سائلى از پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) تقاضاى پیراهن کرد. پیامبر پیراهن خود را به او بخشید و همین امر سبب شد که آن روز نتواند براى نماز به مسجد برود. این جریان سبب شد که زبان منافقان باز گردد و بگویند محمد خواب مانده یا مشغول لهو و سرگرمى شده و نمازش را به فراموشى سپرده است. (ولى هنگامى که از جریان کار باخبر شدند شرمنده گشتند) آیه فوق نازل شد و به پیامبر چنین دستور داد: «(وَ لا تَجْعَلْ یَدَکَ مَغْلُولَةً إِلى عُنُقِکَ وَلا تَبْسُطْها کُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُوماً مَحْسُوراً); دست خود را بر گردن خویش زنجیر مکن (و انفاق و بخشش را ترک منما) و بیش از حد (نیز) دست خود را مگشاى که خانه نشین شوى و مورد سرزنش قرارگیرى و از کار خود فرو مانى». در اینجا این سؤال پیش مى آید که تاکید در میانه روى در انفاق چگونه با ایثار (مقدم داشتن دیگران بر خویشتن) که در حالات بسیارى از پیشوایان آمده سازگار است مثل آنچه در شأن نزول سوره «دهر» و داستان مسکین و یتیم و اسیر آمده و به دنبال آن آیه شریفه (وَیُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْکِیناً وَیَتِیماً وَأَسِیراً) نازل شد. پاسخ این سؤال روشن است، مسئله اعتدال حکمى عام است و ایثار حکمى خاص که مربوط به موارد معینى است. به عبارت دیگر: اصل بر اعتدال در مسئله انفاق و ایثار یک استثناست. به علاوه، دستور به ایثار مربوط به جایى است که بخشش فراوان، نابسامانى فوق العاده اى در زندگى انسان ایجاد نکند و «ملوم» و «محسور» نگردد در غیر این صورت باید از دستور اعتدال پیروى کرد.( #ميانه_روى 🔸 #نهج_البلاغه_حكمت_33 🖋کانال انس با صحیفه سجادیه 🆔 @sahife2

❇️ حکایت عیادت کر از #همسایه ی بیمارش 👈 آن کری را گفت افزون مایه‌ای که ترا رنجور شد همسایه‌ای گفت با خود کر که با گوش گران من چه دریابم ز گفت آن جوان خاصه رنجور و ضعیف آواز شد لیک باید رفت آنجا نیست بد چون ببینم کان لبش جنبان شود من قیاسی گیرم آن را هم ز خود چون بگویم چونی ای محنت‌کشم او بخواهد گفت نیکم یا خوشم من بگویم شکر چه خوردی ابا او بگوید شربتی یا ماش با من بگویم صحه نوشت کیست آن از طبیبان پیش تو گوید فلان من بگویم بس مبارک‌پاست او چونک او آمد شود کارت نکو پای او را آزمودستیم ما هر کجا شد می‌شود حاجت روا این جوابات قیاسی راست کرد پیش آن رنجور شد آن نیک‌مرد گفت چونی گفت مردم گفت شکر شد ازین رنجور پر آزار و نکر کین چه شکرست او مگر با ما بدست کر قیاسی کرد و آن کژ آمدست بعد از آن گفتش چه خوردی گفت زهر گفت نوشت باد افزون گشت قهر بعد از آن گفت از طبیبان کیست او که همی‌آید به چاره پیش تو گفت عزرائیل می‌آید برو گفت پایش بس مبارک شاد شو کر برون آمد بگفت او شادمان شکر کش کردم مراعات این زمان گفت رنجور این عدو جان ماست ما ندانستیم کو کان جفاست خاطر رنجور جویان شد سقط تا که پیغامش کند از هر نمط چون کسی که خورده باشد آش بد می‌بشوراند دلش تا قی کند کظم غیظ اینست آن را قی مکن تا بیابی در جزا شیرین سخن چون نبودش صبر می‌پیچید او کین سگ زن‌روسپی حیز کو تا بریزم بر وی آنچ گفته بود کان زمان شیر ضمیرم خفته بود چون عیادت بهر دل‌آرامیست این عیادت نیست دشمن کامیست تا ببیند دشمن خود را نزار تا بگیرد خاطر زشتش قرار بس کسان کایشان ز طاعت گمرهند دل به رضوان و ثواب آن دهند خود حقیقت معصیت باشد خفی بس کدر کان را تو پنداری صفی همچو آن کر کو همی پنداشتست کو نکویی کرد و آن بر عکس جست او نشسته خوش که خدمت کرده‌ام حق همسایه بجا آورده‌ام بهر خود او آتشی افروختست در دل رنجور و خود را سوختست فاتقوا النار التی اوقدتم انکم فی المعصیه ازددتم گفت پیغامبر به یک صاحب‌ریا صل انک لم تصل یا فتی از برای چارهٔ این خوفها آمد اندر هر نمازی اهدنا کین نمازم را میامیز ای خدا با نماز ضالین و اهل ریا از قیاسی که بکرد آن کر گزین صحبت ده‌ساله باطل شد بدین خاصه ای خواجه قیاس حس دون اندر آن وحیی که هست از حد فزون گوش حس تو به حرف ار در خورست دان که گوش غیب‌گیر تو کرست #مثنوی_معنوی_154 برنامه ی #مثنوی_خوانی #مولوی - #مثنوی_معنوی - #دفتر_اول 🙏کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

✳️"انسان" پیش از هر چیز عبارت از رابطه است و رابطه پیش از هر چیز گفت و گوست. هر چه کیفیت گفت و گوهایمان بالاتر باشد، انسان تر هستیم. گفتگو های ما وقتی مثمر ثمر است که تعاملی و بده بستانی و به قول روانشناسان رفتار متقابل، "موازی" باشد. اما غالبا این گفت و گوها "متقاطع" و منجر به سوء تفاهم و بعضا منم منم و دعوا می شود. برای این که هر یک حرف خود را می زنیم بی آنکه حرف طرف مقابل را بشنویم. اگر هم حرف یکدیگر را می شنویم، اولا آن را مطابق میل و ذهنیت خود تفسیر می کنیم و می فهمیم و ثانیا حرف و را می شنویم تا نوبت سخنرانی خودمان برسد. در حالی که اگر هنر شنیدن داشته باشیم، از هر کس می توان چیزی بیاموزیم. به قول پیامبر انسان عاقل کسی است که عقل دیگران را به عقل خود بیفزاید و این "هم افزایی" مستلزم خوب شنیدن است. تفسیر سخنان دیگران بر اساس امیال خود ما را به یاد داستان کری می اندازد که در مثنوی به عیادت همسایة بیمارش می رود و چون می خواهد ناشنواییش را بپوشاند، بر اساس ظن و گمان خود سوال و جواب های متداول در عیادت بیماران را پیش خود مرور و حفظ می کند. غافل از این که این ناشنوایی کار دستش می دهد و سوال و جواب ها با ظنون و تخیلات او موافق نمی افتد و رابطة دوستی و همسایگی آن ها را شکراب می کند. در واقع ما با پیشداوری ها و ظنون خود روابطمان را تخریب می کنیم. گفتگوهای ما با هم گفتگوهای کران است که متقاطع و مخرب است نه مکمل و موازی. بر سوء تفاهماتمان می افزاید نه بر مفاهمه هایمان. کر با خود می گوید من گوشم سنگین است و او هم به علت بیماری صدایش در نمی آید. پس بهتر است بر اساس حدس و گمان و قیاسات ذهنی جوابش را بدهم کر پیش خود می گوید من می پرسم که چطوری او می گوید خوبم. من هم شکر می کنم و می پرسم چه آشی خورده ای و طبیبت کیست الی آخر اما ماجرا به خلاف خیالات و قیاسات کر شکل می گیرد کر از پیش بیمار می آید و خوشحال که کار خیری انجام داده است اما رنجور این گفت و شنید را به دل می گیرد مولانا نتیجه می گیرد چه بسیار کسانی که مانند آن کر، فکر می کنند کارهای نیک و عبادت گونه انجام می دهند و خود را بهشتی می دانند ولی در ضلالت و گمراهیند. چون محاسباتشان نه بر پایة شناخت بلکه بر مبنای تقلید و قیاسات ذهنی است #مثنوی_معنوی_154 🙏کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2