#شرح_صحیفه_سجادیه_انصاریان_دعا_4 در ذیل شرح بند 16 دعای چهارم صحیفه سجادیه معانی #نود_نه_اسم_خدا 14 🔴 34- الرؤوف‏ #رؤوف به معناى شدّت رحمت است، كه توضيح مفصّل آن در رحمن و رحيم گذشت. 🔴 35- الرائى‏ #رائی به معناى عالم است و همچنين به معناى مُبصر (بيننده)، كه شرح آن در عليم و بصير رقم زده شد. 🔴 36- السّلام‏ #سلام به اين معناست كه وجود مقدّسش و ذات بى‏مانندش از عيب، و صفاتش از نقص، و افعالش از شر، سالم است. سلامت در تمام امور و در همه جهات و براى همه كس از جانب او صادر مى‏شود او را عيب و نقص و زوال و انتقال و فنا و موت نيست و آثارى كه براى مخلوق است براى حضرت او نمى‏باشد. معناى سلامت در لغت، صواب و سداد است. عبد اگر در تمام امور ظاهر و باطن، در طريق صواب و سداد باشد و از غشّ و حقد و حسد و ريا و نفاق و شرك و بد دلى و جبن و حيله و مكر و خدعه و غلّ و ساير اوصاف ناپسند سالم باشد، در حدّ قدرت و توان خودش مشابهت با محبوب پيدا كرده است و در قيامت جايگاهش چنانكه در قرآن مجيد آمده دارالسّلام است: لَهُمْ دارُ السّلامِ عِنْدَ رَبِّهِم» براى آنان نزد پروردگارشان خانه سلامت و امن است. 🔴 37- المؤمن‏ #مومن وجود مقدّسش مصدر امن و امان در ظاهر و باطن آفرينش است. اوست كه تمام طرق منتهى به امن و امان را به روى موجودات عالم باز كرده و اسباب و علل به چنگ آوردن امنيّت را در اختيار موجودات زنده قرار داده است. امن و امان در دنيا از آفات و امراض و مهالك، و امن و امان در آخرت از عذاب و نقمات جز از طريق آن حضرت ميسّر نيست. چنانكه در قرآن مجيد به كرّات اشاره فرموده: علّت امنيّت انسان از عذاب و نقمت آخرت، ايمان به حق و عمل صالح است؛ ايمان و عمل صالحى كه در دنيا هم براى خانواده‏ها و اجتماع ايجاد امن و امان مى‏كند. امام صادق عليه السلام مى‏فرمايد: الْمُؤمِنُ مَنِ ائْتَمَنَهُ النَّاسُ عَلى‏ أمْوالِهِمْ وَأنْفُسِهِمْ. مؤمن كسى است كه مردم وى را در اموال و جانشان امين بدانند و از جانب وى احساس امنيّت كنند. آرى، نصيب عبد از مفهوم اين حقيقت بايد آن چنان باشد كه تمام مؤمنان و مسلمانان و مردم از وى در امان باشند و بلكه در هر خطر و خوفى براى نجات از بلا و ضرر به وى تكيه كنند و در دفع مهالك نفسى و دينى و دنيائى از همّت و اراده و كمك او بهره جويند. امام صادق عليه السلام مى‏فرمايد: سُمِّىَ الْبارى عَزَّوَجَلَّ مُؤمِناً لِأنَّهُ يُؤْمِنُ مِنْ عَذابِهِ مَنْ أطاعَهُ، وَ سُمِّىَ الْعَبْدُ مُؤمِناً لِأنَّهُ يُؤمِنُ عَلَى اللّهِ عَزَّوَجَلَّ فَيُجيزُ اللّهُ أمانَهُ. خالق دو جهان را مؤمن مى‏نامند چون مطيع را از عذابش امان مى‏دهد. و عبد را مؤمن مى‏نامند چون بر خدا امان مى‏بندد و خداوندش به خاطر ايمان و عمل صالح او جواز امان از عذاب قيامت مى‏دهد. 👈 ادامه دارد .... ✍️ تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏4، ص: 35 دعای #چهارم ◀️ کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2