13) به موجب روايات زيادى كه از اولياى اسلام رسيده خلقيات حميده عموما و مكارم اخلاق خصوصا در قيامت به حساب گذارده مى‏شود، كفه‏ى اعمال خوب را سنگين مى‏كند و موجب نجات صاحبش مى‏گردد، ولى در ضمن حديثى خاطرنشان گرديده است كه، صرف‏نظر از جنبه‏ى اخروى و جهات معنوى، تخلق به مكارم اخلاق در زندگى دنيا نيز مايه‏ى سعادت و رستگارى است. على (ع) فرموده است: اگر به فرض، ما نه به بهشت رحمت اميد مى‏داشتيم و نه از عذاب الهى خائف مى‏بوديم و نه در انديشه‏ى ثواب و عقاب، شايسته‏ى انسانيت آن بود كه از پى مكارم اخلاق برويم، زيرا كرامت خلق، ما را به راه رستگارى هدايت مى‏كند و موجبات سعادت ما را فراهم مى‏آورد.

14) نكته‏ى شايان ملاحظه در زمينه‏ى مكارم اخلاق كه بايد همواره مورد توجه افراد كريم‏النفس باشد اين است كه بزرگوارى و اخلاق عالى خود را در مورد كسانى اعمال نمايند كه شايسته‏ى عفو و بخشش‏اند، نه تنها از آن سوءاستفاده نمى‏نمايند بلكه ممكن است به اصلاح خويش بپردازند و از انحراف اخلاقى خود بركنار شوند. اما افراد نادانى كه طبعا پست و فرومايه‏اند گذشت اشخاص كريم‏النفس را حمل بر ضعف و ترس آنان مى‏نمايند و در نتيجه بر تجرى و جسارت خود مى‏افزايند. اينان نبايد مشمول عفو و اغماض واقع شوند، بلكه لازم است گناهانشان، طبق قانون، مورد تعقيب قرار گيرد و به كيفر عمل خود برسند، به عبارت كوتاهتر، كرامت اخلاق مانند باران رحمت است كه در مورد اشخاص شايسته، فضيلت و پاكى به بار مى‏آورد و در مورد مردم ناصالح رذيلت و ناپاكى: باران كه در لطافت طبعش خلاف نيست در باغ لاله رويد و در شوره‏زار خس به كار بستن مكارم اخلاق در مورد اشخاص شايسته و لايق و خوددارى از گذشت و كرامت نفس در مورد افراد پست و نالايق مورد توصيه و تاكيد ائمه‏ى طاهرين عليهم‏السلام بوده و پيروان خود را به رعايت اين دستور مهم موظف نموده‏اند.

15) على (ع) به فرزندش حضرت مجتبى نوشته است: احمل نفسك من اخيك عند صرمه على الصله و عند صدوده على اللطف و المقاربه و عند جموده على البذل و عند تباعده على الدنو و عند شدته على اللين و اياك ان تضع ذلك فى غير موضعه او ان تفعله بغير اهله. خود را در مورد برادرت وادار كن كه وقتى از تو جدا مى‏شود به او بپيوندى و موقع اعراض و روگردانيش با لطف و محبت به وى برخورد نمايى و نزديك شوى و زمانى كه دچار بخل و امساك مى‏شود او را مورد جود و كرامت قرار دهى و چون از تو دورى كند تو به او نزديك شوى و موقع تندى و شدتش تو با نرمى و ملايمت با او سخن بگويى و بپرهيز از اينكه تذكرات مرا نابجا و بى‏مورد به كار بندى و آنها را با افراد نااهل كه لايق فضيلت اخلاقى نيستند اعمال نمايى.

16) امام سجاد (ع) در #رساله_حقوق خود مى‏فرمايد: و حق من ساءك ان تعفو عنه و ان علمت ان العفو يضر انتصرت. حق آن كس كه به تو بد كرده است از نظر كرامت اخلاق اين است كه او را ببخشى و مورد عفوش قرار دهى ولى اگر دانستى كه عفو و بخشش درباره‏ى او زيانبار است و اثر بد مى‏گذارد، استنصار مى‏كنى و به وسيله‏ى قانون و قضا و مردم، بد كننده را به كيفر بدش مى‏رسانى.

17) در پاره‏اى از موارد، شخصى كه مرتكب بدى شده ناشناخته و مجهول‏الحال است، معلوم نيست كه شايسته‏ى عفو و اغماض است يا سزاوار مجازات. انسان كريم‏النفس اگر بتواند به گونه‏اى او را آزمايش كند وظيفه‏ى اخلاقى و انسانى او روشن مى‏گردد. براى على (ع) موردى اينچنين پيش آمد و كسى كه اسائه‏ى ادب نموده بود توسط اميرالمومنين آزمايش شد. سرانجام امام (ع) او را بخشيد و از گناهش درگذشت. امام باقر (ع) فرمود: حضرت امير، على (ع) نماز صبح را در وقت فضيلت مى‏خواند و تا اول آفتاب به تعقيب نماز اشتغال داشت. موقعى كه خورشيد طلوع مى‏كرد عده‏اى از افراد فقير و غيرفقير گردش جمع مى‏شدند و به آنان احكام دين و قرآن مى‏آموخت و در ساعت معين به كار تعليم خاتمه مى‏داد و از جا حركت مى‏كرد. روزى از مجلس درس خارج شد. بين راه با مرد جسورى برخورد نمود كه درباره‏ى آن حضرت كلمه‏ى قبيحى گفت. راوى حديث مى‏گويد: امام باقر نفرمود كه آن مرد كه بود و چه گفته بود. على (ع) از شنيدن آن سخن دوباره به مسجد برگشت، به منبر رفت و دستور داد مردم را خبر كنند تا در مسجد گرد آيند. جمعيت به قدر كافى آمد و آن مرد بى‏ادب نيز در مسجد حضور يافت. حضرت پس از حمد باريتعالى فرمود: محبوبتر از هر چيز نزد خداوند و نافعتر از هر چيز براى مردم، پيشواى بردبار و عالم به تعاليم الهى است و چيزى مبغوضتر نزد خدا و زيانبارتر براى مردم از نادانى و بى‏صبرى رهبر نيست. بعدا چنين جمله‏اى درباره‏ى انصاف و طاعت الهى سخن گفت. سپس فرمود: كسى كه ساعت قبل سخنى به زبان آورد كجاست؟ گفت: يا اميرالمومنين! اين منم كه در مجلس حاضرم. حضرت فرمود: اما من، اگر بخواهم گفتنيها را با حضور مردم مى‏گويم. مرد بلافاصله گفت: و اگر بخواهى عفو مى‏كنى و مى‏بخشى چه تو شايسته‏ى چشم‏پوشى و گذشتى. حضرت فرمود: بخشيدم و عفو نمودم. آن مرد با سخنى كه گفت و از على (ع) درخواست عفو و اغماض نمود صلاحيت خود را براى آنكه مشمول كرامت خلق آن حضرت واقع شود و مورد گذشت و چشم‏پوشى قرار گيرد اثبات نمود و حضرت نيز بلافاصله او را بخشيد و از مجازات، مصون و محفوظ ماند.

. 18) مكارم اخلاق و سجاياى شايسته‏ى انسان از عوامل تعالى و تكامل است . اگر كسى متخلق به آن خلقيات گردد به پيروزى بزرگى دست يافته است. امام صادق (ع) فرموده است: خداوند، پيمبران را از مكارم اخلاق برخوردار فرموده و آنان را متخلق به اين صفات ساخته است. شما خويشتن را آزمايش نماييد. اگر آن صفات در شما وجود دارد خداى را شاكر باشيد و حمد او را بنماييد و بدانيد كه با تخلق به مكارم اخلاق به خير بزرگى نايل گرديده‏ايد، و اگر آن صفات در شما نيست از خدا درخواست نماييد و نسبت به آن ابراز علاقه كنيد تا موفق گرديد.

. 19) امام سجاد (ع) در جمله‏ى دوم عرض مى‏كند: و اعصمنى من الفخر. بار الها! بر اثر نيل به مكارم اخلاق و صفات عالى انسانى مرا از مباهات نسبت به مردم مصون و محفوظ دار، كه با تخلق به صفات عالى انسانى به مردم فخر فروشى ننمايم.

20) از جمله‏ى صفات بسيار مذموم در آيين اسلام «خودبرتربينى» و مباهات نمودن به مردم است. اين خلق ناپسند به قدرى مذموم است كه على (ع) فرموده: دو چيز است كه مردم را به مسير هلاكت و تباهى سوق مى‏دهد: يكى ترس از فقر و تهيدستى است و آن ديگر فخرفروشى به مردم. رسول گرامى فرمود: خداوند به من وحى فرستاد كه همواره متواضع باشيد تا كسى بر دگرى مباهات ننمايد و فردى نسبت به فرد ديگر بغى و ستم نكند.

21) مردم نادان عصر جاهليت به سختى گرفتار مباهات نسبت به يكديگر بودند و در اين باره اغلب به دو چيز تكيه مى‏كردند: يكى به پدران درگذشته و افراد قبيله خود و آن ديگر به مال و ثروت. كار افتخار به جايى رسيد كه دو قبيله افراد خود را سرشمارى كردند و تعداد جمعيت يكى از آن دو بيشتر بود. قبيله‏اى كه عددش كمتر بود گفت: بايد زنده و مرده‏ى هر قبيله را با هم بشماريم. به قبرستان رفتند و قبور مردگان را شمردند كه روشن شود عدد كداميك بيشتر است. قرآن شريف در مقام توبيخ آنان آيه فرستاد: الهيكم التكاثر. حتى زرتم المقابر. كثرت جمعيت شما را آنچنان به غفلت و بى‏خبرى دچار نموده كه به گورستان رفته‏ايد و مردگان را احصاء مى‏نماييد. على (ع) موقعى سوره‏ى تكاثر را قرائت فرمود و از نادانى كسانى كه به اجساد پوسيده‏ى مردگان خود افتخار مى‏كردند سخن گفت و در ضمن فرمود: و لان يكونوا عبرا احق من ان يكونوا مفتخرا. اگر اينان با ديدن قبور درگذشتگان عبرت مى‏گرفتند شايسته‏تر بود تا به آنان افتخار كنند و آن را مايه‏ى سربلندى و مباهات خود قرار دهند.

22) پيشواى گرامى اسلام در روز فتح مكه خطبه خواند و ضمن سخنان خويش اعلام نمود كه اسلام، افتخارات دوره‏ى جاهليت را از ميان برد و به آن نادانيها خاتمه داد. امام باقر (ع) فرمود، روز فتح مكه پيمبر گرامى به پاخاست و خطبه خواند. در آغاز خطبه خداى را حمد و ثنا گفت. سپس فرمود: مردم! البته حاضرين به غايبين برسانند كه خداوند، در پرتو اسلام، تكبر جاهليت و تفاخر به پدران و عشاير را از ميان برد، مردم! شما همه از آدميد و آدم از خاك. آگاه باشيد كه امروز بهترين و گراميترين فرد نزد خدا كسى است كه تقوايش بيشتر و اطاعتش از حضرت باريتعالى فزونتر باشد.

. 23) اسلام با تعاليم آسمانى خود تكبر و افتخار زمامداران و صاحبان مقام را در سازمانهاى كشورى و لشكرى برانداخت و آن خوى پست و پليد را نشانه‏ى كوتاه‏فكرى كسانى كه به آن مبتلايند تلقى نمود. على (ع) در اين باره فرموده است: از پست‏ترين و سخيفترين حالات زمامداران نزد مردم صالح و درستكار اين است كه به آنان گمان برده شود كه به فخر و مباهات علاقه دارند.

24) بعضى از مسلمانان كه عادت ديرينه‏ى آباء و اجداد خويش را از ياد نبرده بودند و گاه به پدران خود مباهات مى‏كردند اگر در حضور يكى از ائمه‏ى معصومين آنگونه سخن مى‏گفتند فورا امام تذكر مى‏داد و آنان را متوجه روش نادرستشان مى‏نمود. عقبه بن بشير اسدى مى‏گويد: به امام باقر (ع) عرض كردم، من عقبه بن بشير اسدى هستم و در قوم خود از جهت شرافت پدرى بسيار عظيم و رفيعم. حضرت فرمود: با حسب خود بر ما منت مگذار كه خداوند به وسيله‏ى ايمان، كسى را كه مردم او را پست مى‏خواندند، اگر مومن باشد، بالا برد، و به واسطه‏ى كفر، كسى را كه مردم او را شريف مى‏خواندند، اگر كافر باشد، پست نمود. پس هيچكس بر دگرى فضيلت و برترى ندارد مگر به تقوى.

25) در اسلام، فخرفروشى و مباهات به مردم كه ناشى از خودبزرگ‏بينى و تكبر است ممنوع شناخته شده، خواه پايگاه افتخار امرى موهوم و غيرواقعى باشد مانند دارا بودن مال يا داشتن آباء و عشيره‏ى متعين و بزرگ، خواه منشا مباهات و فخرفروشى كمال واقعى باشد مانند علم، ملكه‏ى تقوا، و مكارم اخلاق.

26) مفاخره و مباهات به مردم به هر انگيزه و از هر منشايى باشد دو زيان بزرگ اخلاقى دارد: از طرفى وسيله‏ى ابراز كبر و خودبزرگ‏بينى فخركننده است، و از طرف ديگر موجب تحقير مردم و كوچك شمردن آنان است و اين هر دو در تعاليم اسلام ممنوع است.

27) امام سجاد (ع) در جمله‏ى اول دعا از خدا درخواست معالى اخلاق و كرايم خصال مى‏نمايد و در جمله‏ى دوم از او مى‏خواهد كه مرا با دارا بودن مكارم اخلاق از فخر و مباهات مصون و محفوظ بدار، گويى مى‏خواهد عرض كند : بار الها! من مكارم اخلاق را براى اطاعت تو و اجابت دعوت پيمبرت مى‏خواهم نه براى آنكه معالى اخلاق را به رخ مردم بكشم و در پرتو آن مباهات نمايم.

30) با تشکر از همه دوستان مشارکت کننده در بحث ما (برداشت من)( نویسنده - خواننده و نشر دهنده این کلام نورانی ) اجرتان با صاحب این کتاب با عظمت امام سجاد علیه السلام ...

برنامه ی #نهج_البلاغه_خوانی #نهج_البلاغه_حكمت_232 ◀️ پاداش فراوان خدا به نیکی بندگان وَ قَالَ (علیه السلام): مَنْ يُعْطِ بِالْيَدِ الْقَصِيرَةِ، يُعْطَ بِالْيَدِ الطَّوِيلَةِ. علی علیه السلام فرمودند: آن كس كه با دست كوتاه ببخشد، از دستى بلند پاداش گيرد. 🖋کانال انس با صحیفه سجادیه 🆔 @sahife2

◀️ با چنين كسى #شريك شويد: 📜 فزونى پاداش هاى الهى: امام(علیه السلام) در این گفتار نورانى اشاره به تفاوت پاداش الهى نسبت به اعمال بندگان کرده مى فرماید: «کسى که با دست کوتاه ببخشد با دست بلند به او بخشیده مى شود»; (مَنْ یُعْطِ بِالْیَدِ الْقَصِیرَةِ یُعْطَ بِالْیَدِ الطَّوِیلَةِ). اشاره به این که عطاى بندگان هرقدر زیاد باشد در مقابل عطاى الهى و پاداش هاى بسیار عظیمش کم و کوچک است. قرآن مجید مى فرماید: «(مَنْ جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا); هر کس کار نیکى را به جا آورد، ده برابر آن پاداش دارد».(1) در جاى دیگر مى فرماید: «(مَّثَلُ الَّذِینَ یُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِی سَبِیلِ اللهِ کَمَثَلِ حَبَّة أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنَابِلَ فِى کُلِّ سُنْبُلَة مِّائَةُ حَبَّة وَاللهُ یُضَاعِفُ لِمَنْ یَشَاءُ وَاللهُ #واسع عَلِیمٌ); کسانى که اموال خود را در راه خدا انفاق مى کنند، همانند بذرى هستند که هفت خوشه برویاند; که در هر خوشه، یکصد دانه باشد و خدا آن را براى هر کس بخواهد (و شایسته باشد)، دو یا چند برابر مى کند; و لطف خدا گسترده، و او (به همه چیز) داناست».(2) در این آیه ملاحظه مى کنیم که پاداش الهى هفتصد برابر و گاهى دو یا چند برابر این مقدار است که قابل مقایسه با کار نیک بندگان نیست. سرانجام در آیه دیگرى خداى متعال به بندگان عطاى «غیر مجذوذ» (بخشش همیشگى و جاویدان) را نوید مى دهد.(3) البته جاى تعجب نیست; عظمت خداوند و وسعت رحمت او و جود و بخشش چنین اقتضایى را دارد و همه اینها جزو برنامه اى تشویقى براى ایجاد انگیزه هاى قوى تر در بندگان براى انجام کارهاى خیر است. تعبیر به «یَد طَویله» (دست بلند) و «یَد قَصیره» (دست کوتاه) کنایه از نعمت هاى بزرگ و کوچک است، زیرا انسان معمولا چیزى را که مى بخشد با دست خود مى بخشد. در حدیثى که مسلم در کتاب صحیح خود نقل کرده است مى خوانیم که پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) به همسرانش فرمود: «أسْرَعُکُنَّ لِحاقاً بی أطْوَلُکُنَّ یَداً; از میان شما کسى زودتر به من ملحق مى شود که دستش از همه بلندتر باشد»(4) همسران پیامبر(صلى الله علیه وآله) معناى این سخن را نفهمیدند و گمان کردند اشاره به همین عضو مخصوص است و گاه طول دست خود را با هم مقایسه مى کردند تا این که «زینب بنت جحش» (همسر پیامبر(صلى الله علیه وآله)) از دنیا رفت و نخستین کسى از همسران پیامبر(صلى الله علیه وآله) بود که به آن حضرت ملحق شد و او زنى بود که بسیار در راه خدا صدقه مى داد و کارهاى خیر فراوانى مى کرد حتى وسائلى با دست خود مى ساخت و مى فروخت و بهاى آن را در راه خدا انفاق مى کرد اینجا بود که آنها مراد پیامبر(صلى الله علیه وآله) را فهمیدند. علامه شوشترى(رحمه الله) بعد از نقل این سخن در شرح نهج البلاغه خود از عایشه چنین نقل مى کند که زینب (بنت جحش) به مقامى رسید که هیچ کس به آن نرسید; پیامبر(صلى الله علیه وآله) به او بشارت داد که به زودى به وى ملحق مى شود و همسرش در بهشت خواهد بود. مرحوم «مغنیة» تفسیر دیگرى براى این گفتار گرانبهاى مولا کرده و «یَد قَصیره» را اشاره به جهاد در راه خدا و شهادت و امثال آن مى داند در حالى که این تفسیر مناسبتى با تعبیر «ید» ندارد به خصوص این که تعبیر به «ید» در مورد بخشش در راه خدا در روایات دیگر نیز آمده است. اضافه بر این چنین تفسیرى سبب مى شود که «ید طویلة» و «ید قصیرة» با یکدیگر هماهنگ نباشند در حالى که در تفسیرى که در بالا آمد و مرحوم سید رضى نیز بعداً ذکر مى کند این دو ید با یکدیگر هماهنگ اند و هر دو به معناى بخشش نعمت اند.

مرحوم سید رضى در اینجا بر خلاف روش معمولى خود، شرح نسبتاً مفصلى براى این سخن آورده، مى گوید: «معناى این کلام این است که آنچه انسان از اموال خود در راه خیر و نیکى انفاق مى کند هرچند کم باشد خدا پاداش او را بسیار مى دهد و منظور از دو دست (دست کوتاه و بلند) در اینجا دو نعمت است که امام(علیه السلام) میان نعمت پروردگار و نعمت انسان را با کوتاهى و بلندى فرق گذاشته است; نعمت و بخشش از سوى بنده را کوتاه و آنچه را از ناحیه خداوند است بلند شمرده است و این بدان جهت است که نعمت خدا همواره چندین برابر نعمت مخلوق است، زیرا نعمت هاى الهى اصل و اساس تمام نعمت هاست; تمام نعمت ها به او باز مى گردد و از سوى او سرچشمه گرفته مى شود (حتى نعمتى که انسان آن را به دیگرى مى بخشد آن هم از سوى خداست و با توفیق الهى بذل و بخشش مى شود)»; (قالَ الرَّضِىُّ وَمَعنى ذلِکَ أنَّ ما یُنْفِقُهُ الْمَرْءُ مِنْ مالِهِ فِی سَبیلِ الْخَیْرِ وَالْبِرِّ وَإنْ کانَ یَسیراً فَإنَّ اللهَ تَعالى یَجْعَلُ الْجَزاءَ عَلَیْهِ عَظیماً کَثیراً وَالْیَدانِ هاهُنا عِبارَةٌ عَنِ النِّعْمَتَیْنِ فَفَرَّقَ(علیه السلام) بَیْنَ نِعْمَةِ الْعَبْدِ وَنِعْمَةِ الرَّبِّ تَعالى ذِکْرُهُ بِالْقَصیرَةِ وَالطَّویلَةِ فَجَعَلَ تِلْکَ قَصیرَةً وَهذِهِ طَویلَةً لاِنَّ نِعَمِ اللهِ أبَداً تَضْعُفُ عَلى نِعَمِ الْمَخْلُوقِ أضْعافاً کَثیرَةً إذْ کانَتْ نِعَمِ اللهِ أصْلُ النِّعَمِ کُلُّها فَکُلُّ نِعْمَة إلَیْها تَرْجِعُ وَمِنْها تَنْزِعُ). #نهج_البلاغه_حكمت_232 🖋کانال انس با صحیفه سجادیه 🆔 @sahife2

#نهج_البلاغه_صوتی #نهج_البلاغه_حكمت_232 🖋کانال انس با صحیفه سجادیه 🆔 @sahife2

❇️ #تفسیر_خوانی قرآن کریم هر روز یک آیه تفسیر نور – استاد محسن قرائتی سوره #بقره #بقره_111 وَقَالُواْ لَنْ يَدْخُلَ الْجَنَّةَ إِلّا مَنْ كَانَ هُوداً أَوْ نَصَرَى‏ تِلْكَ أَمَانِيُّهُمْ قُلْ هَاتُواْ بُرْهَنَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ صَدِقِينَ‏ وگفتند: هرگز به بهشت داخل نشود مگر آنكه یهودى یا نصرانى باشد. اینها آرزوهاى آنهاست، بگو: اگر راستگویید، دلیل خود را (بر این موضوع) بیاورید. 🔴 غرور دینى، باعث شد تا یهود ونصارى خود را نژاد برتر و بهشت را در انحصار خود بدانند. «الاّ مَن كان هوداً او نصارى» 🔴 امتیازطلبى وخودبرتربینى، آرزویى خام وخیالى واهى است. «تلك امانیّهم» ⏺کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

سوره #بقره #بقره_111 #شرح_صوتی_قرائتی 👤استاد #قرائتی ⏺کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

بنفسی انت یا #امام_زمان عجل ✳️ به جان او که گرم دسترس به جان بودی کمینه پیشکش بندگانش آن بودی بگفتمی که بها چیست خاک پایش را اگر حیات گران مایه جاودان بودی به بندگی قدش سرو معترف گشتی گرش چو سوسن آزاده ده زبان بودی به خواب نیز نمی‌بینمش چه جای وصال چو این نبود و ندیدیم باری آن بودی اگر دلم نشدی پایبند طره او کی اش قرار در این تیره خاکدان بودی به رخ چو مهر فلک بی‌نظیر آفاق است به دل دریغ که یک ذره مهربان بودی درآمدی ز درم کاشکی چو لمعه نور که بر دو دیده ما حکم او روان بودی ز پرده ناله #حافظ برون کی افتادی اگر نه همدم مرغان #صبح خوان بودی 🔅 برنامه ی روزانه #حافظ_خوانی #حافظ_غزل_442 ◀️ کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

به جان او که گرم دسترس به جان بودی کمینه پیشکش بندگانش آن بودی معنی بیت: به جان محبوب سوگند، اگر مرا به جان خویش دسترسی می بود واختیارآن راداشتم کمترین هدیه ای که به غلامان او تقدیم می کردند همان جان بود. جان نقد محقّر است حافظ از بهر نثار خوش نباشد بگفتمی که بها چیست خاک پایش را اگرحیات گرانمایه جاودان بودی معنی بیت: باخود می گفتم که ارزش وقیمت خاک پای معشوق چقدراست؟ (ازدل پاسخ شنیدم اگرزندگانی جاوید می بود زندگیِ جاوید بهای خاک پای دوست بود(حال که زندگی جاوید نیست بنابراین نمی توان قیمتی برای آن تعیین کرد) باغ بهشت و سایه طوبی و قصر و حور با خاک کوی دوست برابر نمی‌کنم ترجمه ی #حافظ_غزل_442 ◀️ کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

🔴 عبد براى رسيدن به مقام عبوديّت و به دست آوردن رشد و كمال و تأمين سعادت دنيا و آخرت و از همه مهم‏تر جلب رضا و خشنودى حق ، راهى جز دريافت مفاهيم حقيقى اسماء خداوند ندارد. ✍️ استاد حسین #انصاریان در ذیل شرح #دعا_چهارم_16 (شرحی بر #نود_نه_اسم_خدا) آورده اند که ما آن را در این صفحه می آوریم (به توفیق الهی انشاالله) #شرح_صحیفه_سجادیه_انصاریان_دعا_4 #اسم_اعظم ◀️ کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2