ارتباط نزدیک و متواضعانه و صمیمی با مردم؛ این خیلی مهم است. ما حق نداریم با مردم از جایگاه استعلاء و استکبار برخورد کنیم و حرف بزنیم؛ ما کسی نیستیم؛ آنچه هست متعلّق به مردم است؛ اگر شأنی، شغلی، مقامی هم به ما داده شده، اوّلاً مردم داده‌اند، ثانیاً داده شده برای اینکه به مردم خدمت بکنیم. ساده‌زیستی و کاهش تشریفات در سلوک شخصی و حکومتی دولت، بخصوص شخص آقای رئیس‌جمهور، برای من چشمگیر است و چیز مهم و قابل توجّهی است.|مقام معظم رهبری، ۱۴۰۲/۶/۸ @sajjadsakeni

✨عجیب است! وقتی پای وزیر شدن و مسئولیت گرفتن در میان باشد، آقایان دائم‌الوزیر، سرحال و قبراق و جوان و در عین حال با تجربه‌اند. اما در هنگامه پاسخگویی و بازخواست، به ناگاه پیرمردهای مظلومی می‌شوند که بی‌کس و بی‌پناه‌اند. @sajjadsakeni

و رجع‌الحسین(ع) الی‌المخیم، منکسرا حزینا باکیا، «یکفکف دموعه بکمه». #علمدار_نیامد @sajjadsakeni

یا دهر، افّ لک من خلیل...

غروب شد خورشید نشست شمر ولی... #عاشورا🏴

✏️حکومت و «دینداری منهای شریعت» 🔸چند روز پیش، فیلمی در #فجازی منتشر شد که در آن چند دختر بی‌حجاب در دسته عزای حسینی به زنجیرزنی مشغول بودند. پس از آن نیز خبری از فرمانده انتظامی استان البرز منتشر شد که دختران مذکور، شناسایی شده و به پلیس احضار شده‌اند. 🔸باید پرسید، حقیقتا «چه باید کرد؟» البته برخی که دچار افراط یا تفریط هستند خیال خود را راحت کرده و دم دستی‌ترین پاسخ‌ها را در مواجهه با این سوال مهیا نموده‌اند. برخی چاره را در تسلیم شدن و رها کردن فضای فرهنگی کشور جستجو می‌کنند و برخی دیگر راه حل را بگیر و ببند می‌دانند. تکلیف این دو قماش، روشن است. این‌ها دو لبه یک قیچی اند که هدف آن بریدن و گسیختن حجاب از سر زنان ایرانی است. این دو مکمل یکدیگرند و به خوبیِ دونده‌های دوی امدادی، یکدیگر را یاری می‌رسانند. هرچه یک طرف بگیر و ببند را افزایش می‌دهد، طرف دیگر با قدرت بیشتری در آتش اباحه‌گری می‌دمد و هرچه بیشتر در آتش اباحه‌گری دمیده می‌شود چماقدارها برافروخته‌تر می‌شوند و داغ و درفش را تیزتر می‌نمایند. این تسلسل بی‌انتها، پایانی جز نابودی عفاف و حجاب در جامعهٔ همیشه عفیف ایرانی نخواهد داشت. چه، انسان طبعا با داغ و درفش سر ناسازگاری دارد و آن را برنمی‌تابد. 🔸اساساً نباید از این دو قماش، انتظار داشت به پاسخ سوال «چه باید کرد؟» بیندیشند! کسانی می‌توانند به پاسخ این سوال فکر کنند که اولاً اقتضائات جامعه را درک نموده‌ و ثانیاً دغدغه حفظ عفاف و حجاب را داشته باشد. 🔸طرفه آنکه در جامعه ایرانی، کمتر با کسانی مواجهیم که دین‌گریز یا دین‌ستیز باشند. رهبر معظم انقلاب، در دیدار ائمه جمعه در سال گذشته، می‌فرمایند: «مردم ما مردم خیلی خوبی‌اند؛ مردم ما مؤمنند؛ حتّی کسانی که به حسب ظاهر به بعضی از ظواهر شرعی هم ملتزم نیستند، این ملتزم نبودنِ عملی به معنای عدم التزام قلبی نیست؛ دلشان با خدا است، دلشان با معانی و مفاهیم معنوی است، دارای ایمانند. خب کوتاهی در عمل در همه‌ی ماها هست. کدامِ ماها در عمل کوتاهی نداریم؟ هر کدام یک جور؛ بنده یک جور کوتاهی دارم، شما یک جور کوتاهی دارید، او هم یک جور کوتاهی دارد». آنچنانکه در واقعه اخیر(زنجیرزنی دختران بدحجاب)، مشاهده می‌شود، مسئله، در پای‌بندی به شریعت و ظواهر دین است که البته در اهمیت آن، شکی نیست. 🔸وقتی پای صحبت به اصطلاح صاحب‌نظران این حوزه می‌نشینید، همه، اذعان دارند که باید از روش‌های ایجابی، بهره جست. با این حال، هیچ کدام از این فلاسفه حجاب! راه حل ایجابی‌تری از حجاب‌بان، گشت ارشاد و پلیس امنیت اخلاقی ارائه نمی‌کنند. 🔸سوال اینجاست که: ⚡نحوه مواجهه با کسانی که دین را قبول دارند، اما به ظواهر شرعی پایبند نیستند چگونه باید باشد؟ ⚡آیا داغ و درفش آنها را از دین «نیز» گریزان نخواهد کرد؟ ⚡آیا دادگاه و پاسگاه و جریمه و بگیر و ببند، مشکل حجاب را حل می‌کند یا آن را تشدید می‌نماید؟ ⚡از طرفی آیا می‌توان از پلیس، انتظار داشت که در مواجهه با ناهنجاری‌های موجود بی‌تفاوت باشد؟ ⚡مرز مداخله پلیس، در این ناهنجاری‌ها کجاست و بر چه مبنایی تعریف می‌شود؟ ⚡آیا راه حل کوتاه‌مدتی برای مسئله حجاب وجود دارد یا کماکان باید از روش‌های مترقی! دهه شصتی، استفاده کرد؟ 🔸اگر‌ کشور دارای «شورای عالی انقلاب فرهنگی» بود😏 انتظار می‌رفت به‌عنوان یک قوه عاقله، پاسخ این سوالات را یافته و بر مبنای آن، سیاستگذاری نماید. اما متأسفانه در فقدان چنین نهادی، با بلبشوی فرهنگی و روزمرگی، مواجهیم. به‌گونه‌ای که بیشترین بار فرهنگ بر دوش پلیس، قرار گرفته است! 🔸به اعتقاد نگارنده، حلقه مفقوده در مسئله حجاب، نوع نگاهی است که سیاستگذار به مردم دارد. اینکه بدحجاب را از دریچه نگاه رهبر معظم انقلاب بنگریم یا از دریچه نگاه امیرحسین بانکی‌پور، اینکه مردم را مؤمن و با خدا بدانیم یا آن‌ها را مجرم قلمداد کنیم، راه‌حل ما را شکل خواهد داد. نوع نگاه سیاستگذار به فرد بدحجاب، فهم او از مسئله را شکل خواهد داد و فهم از مسئله، به طراحی راه‌حل، منجر خواهد شد. به نظر می‌رسد اولین و مهم‌ترین گامی که می‌بایست در راستای شناخت مخاطب و به تبع آن، فهم مسئله حجاب برداشت، شناخت دقیق جامعه زنان ایرانی، با همه تنوع‌ها و پیچیدگی‌های آن است. 🔸اولا مخاطب مسئله حجاب، صرفا بانوان بدحجاب نیستند، بلکه همه زنان ایرانی باید مدنظر قرار گیرند. ثانیا در نگاه سیاستگذار، می‌بایست نقش زنان از ابژه به سوبژه، تغییر پیدا کند. سیاستگذار باید بتواند برای زن ایرانی، نقش مؤثر و فعالی در پیشبرد مأموریتهای اصیل انقلاب اسلامی تعریف نموده و عرصه را برای نقش‌آفرینی او فراهم نماید. نگاه «جنس دوم» به زن، سرانجام مطلوبی برای مسئله حجاب، در پی نخواهد داشت. @sajjadsakeni

✏️دولت اجماع ملی، دولت سهامی خاص است. 🔸آقای رئیس‌جمهور منتخب، گفته است: «به همه گفته‌ایم برای تشکیل کابینه، آدم معرفی کنید. هر کسی آدم خودش را معرفی می‌کند». باید از آقای رئیس، پرسید مگر غیر از این، انتظار داشتید؟ اجماع ملی در واقع به معنای کنار آمدن خواص و قدرتمندان با یکدیگر است. اجماع ملی، یعنی صاحبان قدرت، آن را میان یکدیگر تقسیم نمایند و دولت اجماع ملی، یعنی دولت سهم‌دهی به خواص. 🔸حال آنکه امیرالمومنین(علیه‌السلام) در نامه ۵۳ نهج‌البلاغه شریف، می‌فرماید: «لَيْسَ اَحَدٌ مِنَ الرَّعِيَّةِ اَثْقَلَ عَلَى الْوالى مَؤُونَةً فِى الرَّخاءِ، وَ اَقَلَّ مَعُونَةً لَهُ فِى الْبَلاءِ، وَ اَكْرَهَ لِلاِْنْصافِ، وَ اَسْاَلَ بِالاِْلْحافِ، وَ اَقَلَّ شُكْراً عِنْدَ الاِْعْطاءِ، وَ اَبْطَاَ عُذْراً عِنْدَ الْمَنْعِ، وَ اَضْعَفَ صَبْراً عِنْدَ مُلِمّاتِ الدَّهْرِ مِنْ اَهْلِ الخاصَّةِ. وَ اِنَّما عِمادُ الدّينِ، وَ جِماعُ الْمُسْلِمينَ، وَ الْعُدَّةُ لِلاَْعْداءِ الْعامَّةُ مِنَ الاُْمَّةِ، فَلْيَكُنْ صَغْوُكَ لَهُمْ، وَ مَيْلُكَ مَعَهُمْ.» 🔸مولای متقیان به مالک اشتر می‌فرماید: نورچشمی‌ها و خواص، از همه، صبرشان کمتر و کمکشان ضعیف‌تر و ناقابل‌تر است. در حالیکه آنکه از همه بیشتر به درد می‌خورد مردم‌اند. 🔸از طرفی دولت اجماع ملی -بخوانید سهامی خاص- ایده مشخصی برای اداره کشور نخواهد داشت. هر یک از خواص، کشور را به سویی خواهد کشاند که یا منطبق بر منافع اوست یا مبتنی بر ایده‌های او. در واقع، چنین دولتی، دچار چندصدایی و تفرقه خواهد شد و‌ نخواهد توانست بار اداره امور کشور را به سرمنزل مقصود برساند. توضیح آنکه هر چند وجود چندصدایی در عرصه عمومی، عیب محسوب نمی‌شود، اما در خصوص دولت یک نقیصه بزرگ است. دولت چندصدا همانند خودرویی است که هر یک از چرخ‌هایش به یک سو حرکت می‌کنند! 🔸علی‌ای‌حال، در مورد دولتی که ایده مشخصی برای اداره کشور، جز طالبان خواندن طرف مقابل، نداشته است، بروز چنین شرایطی دور از انتظار نبود. آنچه در حال حاضر از دولت و شخص رئیس‌جمهور منتخب، انتظار می‌رود این است که به اشتباه خود اعتراف کند، دور «دولت اجماع ملی» را خط بکشد و یک دولت یکدست،همراستا، قوی، منسجم و همراه با یک یا چند ایده مشخص، در اداره کشور تشکیل دهد. @sajjadsakeni

در مملکتی که #کمیسیون_فرهنگی مجلس، به حدنصاب نمی‌رسد و نمایندگان، حاضر نیستند عضو آن شوند، طبیعی است که #اجتماع_۱۰۰هزارنفری_حجاب کار فرهنگی، محسوب شود! @sajjadsakeni

آقا مرتضی شما هنوز فقیه نشدی که حکم می دهی. کارشناس هم نیستی که بتوانی تشخیص دهی که راه دیگری هست یا نه. قطعا راه نه، راه های فراوان دیگری وجود دارد. کمی دندان به جگر بگذار و درسهایت را خوب بخوان. در همین حین جستجو کن و کارشناسان مختلف را ببین. زمان فتوا دادن هم می رسد‌. ☘️کانال تحلیل‌های اقتصادی دکتر حمیدرضا مقصودی @hamidrezamaghsoodi

✨آیا دکتر پزشکیان نباید سخنرانی کنند؟ یک فعال سیاسی اصلاح‌طلب، در گفت‌و‌گویی که احتمالا در واکنش به برخی اشتباهات کلامی رئیس‌جمهور است، گفته است "سخنرانی‌های روسای جمهور ایران تا به حال زیاد بوده است... پزشکیان علاوه بر اینکه حوصله سخنرانی ندارد حوصله خواندن از روی نوشته‌ها هم ندارد". این موضع‌گیری، مرا به یاد مقاله‌ای انداخت که چند ماه پیش رابرت گیتس وزیر دفاع سابق آمریکا در نقد بی‌کنشی‌های عمومی مقامات دولت بایدن نوشته بود. گیتس به یک جمله مشهور از فرانکلین روزولت -جزو محبوب‌ترین رئیس‌جمهوران تاریخ آمریکا- استناد کرده بود که "بزرگترین وظیفه یک دولتمرد، تعلیم دادن است"(The greatest duty of a stateman is to educate). سپس بایدن و مقامات دولت وی را سرزنش کرده بود که چرا درباره دلایل سیاست‌هایی که حاکمیت اتخاذ می‌کند و اقداماتی که انجام می‌دهد، مردم را آگاه و همراه نمی‌کنند. اینجا قصد پرداختن به مسائل آمریکا را ندارم و فقط یک جمله می‌گویم که اجرای سیاست‌های آمریکایی با آگاه‌سازی مردم این کشور نسبت این سیاست‌ها، اساسا ممکن نیست. آگاهی مردم، از قضا مانع سیاست‌های حاکمیت آمریکا خواهد بود. زمانی نوآم چامسکی به زیبایی نوشت که شکافی عظیم میان افکار عمومی و سیاست عمومی در آمریکا وجود دارد (There's a tremendous gap between public opinion and public policy). اما اعتراف باید کرد که حرف روزولت دقیق است. حتی رئیس یک بنگاه اقتصادی هم برای موفقیت خود، باید پیوسته درباره دلایل تصمیماتش با کارکنان صحبت نماید، برایشان چشم‌انداز ترسیم کند، آنها را از آخرین دستاوردها مطلع کند، مشکلات را و همچنین راهکارها را با کارکنان خود در میان بگذارد. انسان، ماشین نیست. باور می‌خواهد، روحیه می‌خواهد، انگیزه می‌خواهد، آرمان و آینده می‌خواهد. در رابطه با اداره یک کشور، اهمیت این مسئله صدچندان می‌شود‌. کارکنان یک بنگاه اقتصادی، مستخدم رئیس بنگاه هستند. اما در رابطه با کشور، این رئیس‌جمهور است که مستخدم مردم است. مردم با رای خود او را بر مسند قدرت نشانده‌اند و به همراه آرای خود، قلوب خود را تقدیم منتخب‌شان کرده‌اند. لذا همچنانکه دکتر پزشکیان بارها تاکید کرده، رئیس‌جمهور بدون همراهی مردم نخواهد توانست کاری از پیش ببرد. لازمه این همراهی این است که رئیس‌جمهور پیوسته با مردم خود سخن بگوید. ابعاد گفتمان خود را برای مردم روشن سازد. از زاویه گفتمان خود، مسائل را آسیب‌شناسی کند و از زاویه همین گفتمان، راهکارها را با مردم در جریان بگذارد. مردم آگاه، مردم همراه خواهند بود. دکتر پزشکیان مکرر خود را عدالتخواه و رهرو راه امیرالمومنین(ع) و ملتزم به سیاست‌های رهبری معرفی کرده‌اند و مردم نیز با این گفتمان اعتماد کرده‌اند. حتی آنانکه به رقیب ایشان رای داده‌اند، صد در صد معقتد به این گفتمان هستند و ایستادگی روی این گفتمان، به راحتی می‌تواند از دکتر پزشکیان رئیس‌جمهوری برای همه ایرانیان بسازد. پیشنهاد حقیر این است که ایشان در سخنرانی‌ها، مسائل اولویت‌دار کشور را فهرست کرده و از منظر همین گفتمان بررسی‌شان کنند. بگویند کجا از سیره امیرالمومنین و فرمایشات رهبری فاصله گرفته‌ایم و مردم دچار مشکل شده‌اند، و چگونه می‌خواهند با تمسک به این گفتمان، مشکلات را رفع کند. تمرکزشان نیز روی چند مسئله اساسی باشد و رویکردشان، حل همه مسائل عالم در ۴ سال نباشد‌. پیشنهاد این قلم، این شش حوزه است که با تفصیلات، خدمت شهید رئیسی نیز تقدیم کرده بودم: نقش آفرینی در نظم نوین جهانی، رفع نیازهای اساسی مردم، تقویت هویت ایرانی-اسلامی، اجرای چند پروژه عظیم ملی، تحصیل فناوری‌های برترساز، حل مسئله ارز و بانک. مقامات دولتی نیز باید در حوزه تخصصی خود، ادبیاتی را که از سوی دکتر پزشکیان تولید می‌شود، امتداد ببخشند و ضریب بدهند. اینکه رئیس‌جمهور را از سخنرانی نهی کنیم و او را به پشت پرده سیاست بفرستیم، کمک به او نیست، سنگ‌اندازی در کار اوست. @syjebraily

✨رضا نیازمند در کتاب «تکنوکراسی و سیاستگذاری اقتصادی در ایران» روایت جالبی از نخست‌وزیری مصدق نقل می‌کند که نشان می‌دهد به دست گرفتن ریاست دولت، بدون برنامه‌ریزی و آمادگی قبلی، در ایران مسبوق به سابقه است! خواندن چند خط از این کتاب، در روز تحلیف رئیس‌جمهور دولت چهاردهم، خالی از لطف نیست: «یکی از طرفداران انگلیس در مجلس جمال امامی بود. او برخاست و گفت این آقای مصدق فقط بلد است که خوب سخنرانی کند. خیلی هم خوب حرف می‌زند، هر دفعه یک موضوعی مطرح می‌شود ایشان یک نطق مفصل می‌کند و ایراد می‌گیرد. آقای مصدق اگر کاری بلدی بیا مملکت را اداره کن و درست کن! مملکت داری غیر از نطق کردن است! وقتی امامی این را گفت مصدق برخاست و گفت من پیشنهاد آقای امامی را که نخست وزیر این مملکت شوم با کمال میل قبول می‌کنم. رئیس مجلس که در خفا از طرفداران مصدق بود، موقعیت را مناسب دید و گفت حالا که آقای امامی پیشنهاد دادند و آقای مصدق هم قبول کردند ما نخست وزیری آقای مصدق را به رای می‌گذاریم! مصدق رای آورد! شاه فرمان نخست وزیری او را امضا کرد و مصدق نخست وزیر شد». @sajjadsakeni