مقاله پذیرفته شده http://islamicedu.rihu.ac.ir/article_1915.html «آموزش درباره ادیان» به مثابه بدیلِ «آموزش دین» از منظر فقه تربیتی نوع مقاله : پژوهشی سید نقی موسوی چکیده نسبت دین و تربیت از دیرباز مورد توجه بود است و چندی است که حضور و عدم حضور دین در تربیت رسمی عمومی مورد توجه قرار گرفته و ایده‌های مختلفی برای حذف و کاهش حضور دین در مدرسه مطرح شده است. ایده/ تجویزِ «آموزش درباره ادیان» در تربیت رسمی به مثابه بدیل و جانشینِ رویکرد «آموزش دین» (به معنای پرورش ایمان به دینی خاص) از دهه 1950 مطرح و ترویج و عملیاتی شد. هدفِ ایده «آموزش درباره ادیان» آموزش صلح، رواداری، احترام به دیگران و آموزش ادیان به مثابه مقولاتی تاریخی و فرهنگی است و شناخت و التزام و ایمان و اعتقاد به یک دین مدنظر نیست. نوشتار حاضر باتوجه به نفوذ و ترویج ایده‌های سکولاریستی در تربیت درصدد است این ایده را از منظر فقه تربیتی بررسی نماید و با پای‌بندی به روش‌شناسی «تفقه تربیتی» تلاش کرده است هفت استدلال بر ممنوعیت و حرمت ایده فوق اقامه نماید و ایده/تجویز «آموزش درباره ادیان» را از منظر عقلی بخاطر قُبح إغراء به جهل و إضلال و ظلم، تقبیح نماید و نیز آنرا مصداقِ ترک واجب، إضلال، شبهه‌افکنی، سلطه کفار، تسنین سنن حرام و در نهایت مصداقِ علمِ غیرنافع و علم ماخوذ از غیراهل بیت به شمار آورد. کلیدواژه‌ها #تربیت_دینی #فقه_تربیتی #تربیت_سکولار #تربیت_اسلامی #قاعده_إضلال #مقاله