💠 #جان_شیعه_اهل_سنت| #فصل_پنجم (آخر) #قسمت_سی_و_چهارم جمعیت #عزاداران به سرعت از مقابلمان عبور میکردند و خیال اینکه من #جا مانده و بقیه را هم #معطل خودم کرده ام، دلم را آتش میزد که مجید با بسته باند و پمادی که از #هلال_احمر گرفته بود، بازگشت. ظاهراً تمام #مسیر را دویده بود که اینچنین نفس نفس میزد و پیشانی اش خیس عرق بود. چند #قدم آن طرفتر، به دیوار سیمانی یکی از موکبها، شیر آبی وصل بود که #کمکم کرد تا آنجا بروم و باز برایم #صندلی گذاشت تا بنشینم. آسید احمد چند متر #دورتر ایستاده و به جز دو سه نفر از اهالی #موکب کسی اطراف مان نبود که مجید رو به مامان #خدیجه کرد: «حاج خانم! میشه چادر بگیرید؟» و مامان خدیجه فکر بهتری به #سرش زده بود که از ساک دستی اش ملحفه ای درآورد و با کمک زینب سادات، دور #پاهایم را پوشاندند تا در دید #نامحرم نباشم. #مجید کوله پشتی اش را در آورد و به دیوار تکیه داد تا نیفتد. #مقابل قدم های مجروحم روی #زمین نشست و با مهربانی همیشگی اش دست به #کار شد. از اینکه #سه نفر به خدمتم ایستاده و آسید احمد هم #معطلم شده بود، شرمنده شده و باز دلواپس حجابم بودم که مدام از بالای ملحفه #سرک می کشیدم تا پاهایم پیدا نباشد. مجید جوراب هایم را در آورد، #شیر آب را باز کرد و همان طور که روی صندلی #نشسته بودم، قدم هایم را زیر آب می شست. از این که مقابل #مامان خدیجه و زینب سادات، با من این همه مهربانی می کرد، #خجالت میکشیدم، ولی به روشنی احساس میکردم که نه تنها از روی محبت همسری که اینبار به #عشق امام حسین به اینچنین #عاشقانه به قدم هایم دست می کشد تا گرد و غبار از پای زائر کربلا بشوید. حالا #معلوم شده بود که علاوه بر زخم انگشتانم، کف پایم هم #تاول زده و آب که می خورد، بیشتر می سوخت و مامان خدیجه زیر گوشم #حرفی زد که دلم لرزيد: «این پاها روز قیامت شفاعتت رو میکنه!» از نگاه #مجید می خواندم چقدر از این حالم دلش به درد آمده و #شاید مثل من از مامان خدیجه خجالت میکشید که چیزی به زبان نمی آورد و تنها با سرانگشتان #مهربانش، خاک و خون را از زخم قدم هایم می شست. با #پماد و باندی که از هلال احمر گرفته بود، زخم های پایم را بست و کف پایم را کاملا باند پیچی کرد و من دل نگران ادامه مسیر بودم که با #لحنی معصومانه زمزمه کردم: «مجید! من می خوام با پاهای خودم وارد #کربلا بشم!» آهسته سرش را بالا آورد و شاید جوشش عشق #امام_حسین را در نگاهم میدید که پرده نازکی از اشک روی #چشمانش نشست و با شیرین زبانی دلداری ام داد: «اِن شاءالله که می تونی #عزیزم!» ادامه دارد... ✍️نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊