✨ انتشار برای اولین بار✨

#رمان_آنلاین #حسین_پسر_غلامحسین 
#قسمت_شصت_و_پنج
راوی: مادر شهید

 من اصلا نمی دانستم قضیه از چه قرار است. سردرگم پرسیدم :«مگر من چه کار کرده ام؟!»😳
 گفت :«بیا اینجا!» و دست مرا گرفت و به حیاط برد. 


رختخواب را نشان داد :«آخر این چیه که برای من درست کرده ای؟» گفتم :«مگر چه کرده ام؟ خب! رختخواب ساده ای انداخته ام تا یک امشب را راحت استراحت کنی.»

گفت :«مگر من می توانم در چنین جایی بخوابم؟ اصلا هیچ وقت دیده ای روی چنین رختخوابی استراحت کنم؟ چرا می خواهی مرا بدعادت کنی؟ چرا می خواهی مرا از راهی که دارم بازداری؟»


گفتم :«آخر یک رختخواب چطور مانع راه تو می شود؟!» 
گفت :«اگر من در این جای نرم و راحت بخوابم، وابستگی پیدا می کنم و بازگشتم به جبهه و آن شرایط، سخت و دشوار می شود.»


 دیدم واقعا مضطرب و ناراحت است، در حالی که من آرامش و راحتی او را می خواستم، گفتم :«خب! حالا باید چه کنم؟» 
گفت :«اگر جسارت نمی شود این رختخواب را جمع کن. یک بالش و روانداز به من بده، همین جا راحت بگیرم بخوابم.» گفتم :«آخر این طوری که نمی شود، تو مهمان من هستی، من شرمنده می شوم.»

 گفت :«باور کن من اینطور راحت ترم.»

با اینکه برایم خیلی سخت بود، هر چه گفت عمل کردم. بالش و روانداز ساده آوردم و او خوابید. تا دیروقت به این رفتارش فکر کردم....


گفتم :«او عادتش همین است مادر جان! اینجا هم که می خوابد معمولا یک بالش زیر سر و یک پتو روی خودش می کشد و می خوابد. بچه ی عجیبی است، خدا حفظش کند.» 
محمدعلی ساعتی کنارم نشست و سپس رفت.



بعضی از روز ها خانه برایم به قدری دلگیر می شد که اگر به قرآن و نماز و یاد خدا برای آرامش قلبم رو نمی آوردم، حتما دچار مشکل روحی می شدم، چون نه تنها محمدحسین و محمدشریف، بلکه غلامحسین و محمدهادی هم راهی جبهه شدند و آنها نیز مرا تنها گذاشتند.
واقعا از این همه دوری به تنگ آمده بودم. با خودم گفتم این بار که غلامحسین بیاید با او صحبت می کنم و به او می گویم دیگر تحمل این همه فراق را ندارم...

#ادامه_دارد... 
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞


#فقط‌فرواردکنید 
#کپےپیگردالهےدارد