قسم که جان من و تو درون یک تن بود و جان‌مان نخ یک شمع نیمه‌روشن بود کفن سپیدهٔ صبح من و تو بود انگار و گورجمعی‌مان ناگزیر، میهن بود همان که رج زده بودیم با هزار امید –گلیم خانه‌یمان– زیر پای دشمن بود زمین به حنجره‌‌هامان گدازه‌ها می‌ریخت و روی پیکرمان سنگ و تیرآهن بود هوا، هوا خفه‌شد بین ابرهای سیاه و شیونی که می‌آ‌مد هراس یک زن بود زنی که گیج و پریشان نشست بر آوار زنی که خواهر من بود، مادر من بود به مرگ خیره نماندیم و قهوه نوشیدیم به ناسلامتی هرچه بمب‌افکن بود من و تو داد زدیم و خدا شنید چه غم؟ که گوش‌های جهان عاجز از شنیدن بود #زینب_احمدی #فلسطین #شعر_مقاومت @shahrestanadab