📝 اگر پرده از کار خدای متعال برداشته شود، عبادت امکان‌پذیر نیست 📝 چرا خیلی‌ها با خواندن #عرفان موافق نیستند؟ 📝 تفاوت #عارفان حقیقی و دیگر عالمان 💠 گزیده شرح #اصول_کافی ـ درس 186 💊 حتماً گوش کنید 💊 🔊 صوت در ادامه 🔽🔽 کانال طهور @sharabetahour

🔊 #صوت 📝 اگر پرده از کار خدای متعال برداشته شود، عبادت امکان‌پذیر نیست 📝 چرا خیلی‌ها با خواندن #عرفان موافق نیستند؟ 📝 تفاوت #عارفان حقیقی و دیگر عالمان 💠 گزیده شرح #اصول_کافی ـ درس 186

📝 اگر پرده از کار خدای متعال برداشته شود، عبادت امکان‌پذیر نیست 📝 چرا خیلی‌ها با خواندن #عرفان موافق نیستند؟ 📝 تفاوت #عارفان حقیقی و دیگر عالمان 💠 گزیده شرح #اصول_کافی ـ درس 186 ✔️ این‌که خیلی‌ها با خواندن عرفان موافق نیستند، به‌خاطر این است که بسیاری از قوانین عرفی، اعتباری و شرعی با قوانین تکوینی خلط می‌شود، گاهی تعارض پیدا می‌کند، گاهی تعارض به‌گونه‌ای است که قابل حل نیست، گاهی به راه‌های نادرست حل می‌شود. ✔️ این‌که برخی از کسانی که آگاهی‌های دقیق و تمام دارند، در بسیاری از موارد نسبت به قوانین عرفی و قراردادیِ شرعی یک نظر همراه با مسامحه دارند، این تعبیر تقریباً رایج است که علما در سطوح پایین در حوزه فکر و فهم، اهل تسامح نیستند، مثلاً فقیه و متکلم اهل تسامح نیستند اما در حوزه عمل اهل تسامح هستند. ✔️ اما عارف و کسی که به مرتبه فهم و درک حقایق عالم هستی رسیده است، در فهم اهل تسامح است و همه را محق می‌داند؛ یا این‌که همه را مجاز می‌داند. یعنی این‌که آنچه را این‌ها فهمیده‌اند، ولو حق هم نباشد، معتبر است. در حوزه‌های پایین‌تر این‌گونه نیست. جنگ‌ها همیشه در میان عالمان سطوح عرفی و پایین اجتماعی است که می‌گویند او کافر است و من مؤمنم، او نباید باشد و من باید باشم. ✔️ آن‌جایی که جنگ دینی اتفاق می‌افتد، این‌گونه است که دو آدم در مقابل هم قرار می‌گیرند که می‌گویند من حقم تو حق نیستی، طرف دیگر هم متقابلاً همین را می‌گوید. ✔️ اما عرفا در حوزه فهم و معرفت می‌گویند اولاً تمام کسانی که آراء و نظریات روشمند دارند، مجاز و روا هستند و نظریات آن‌ها معتبر است، چه صواب باشد، چه خطا باشد. دوم این‌که حق برای این‌ها همان اندازه است که فهمیده‌اند، بیشتر از آن «برای آن‌ها» باطل است؛ یعنی اگر به بیشتر از این‌که دست پیدا کرده‌اند، دست پیدا کنند، نظام اجتماعی بهم خواهد خورد، بنابراین محق هستند. ✔️ اما در مرتبه عمل می‌گویند قوانین شرعی، دینی، اعتباری و اجتماعی و مانند آن‌ها که برای نظم و انتظام جامعه وضع شده است، باید دقیق رعایت شود؛ نقض قانون مجاز نیست، به‌خاطر این‌که نقض قانون یعنی از بین بردن نظم جامعه. ✔️ قبلاً گفتیم اگر کسی سرّ تعلق مشیت خدای متعال به اشیاء و موجودات یا چیزهایی که بعدها تبدیل به احکام، سنت و قوانین تکوینی می‌شود را بداند، میان عبودیت و ربوبیت چنان درخواهد آمیخت که نه جایگاه عبد معلوم باشد و نه جایگاه رب. ✔️ اگر پرده از کار خدای متعال برداشته شود، خلق نمی‌توانند او را بپرستند. وقتی خدای متعال از ورای حجب نامتناهی به خلق می‌نگرد یا به تعبیر درست‌تر، خلق از ورای حجب نامتاهی به او می‌نگرد و توجه دارد، عبادت امکان‌پذیر است. ✔️ اما اگر حجب برداشته شود، آن تعابیری که می‌فرماید: ان لله سبع و سبعین حجاب لو کشفت لاحترقت سبحات وجهه، خدای متعال هفتاد یا هفتاد و هفت حجاب یا وجه دارد که اگر برداشته شود (اعتقاد بنده این است که لازم نیست همه حجاب‌ها برداشته شود، یکی از این حجاب‌ها هم برداشته شود) تمام خلق از میان می‌روند. نه به این معنا که همه نابود می‌شوند، معنای دیگری که دارد این است که خلقیّت خلق از میان برداشته می‌شود، نه این‌که خلق که از ظهورات خدای متعال است از بین برود که محال است. ✔️ اگر حجاب از خدای متعال و وجه او برداشته شود، این خلقی که می‌بینیم، دیگر خلق نخواهند بود، یعنی آن رابطه‌ای که باید بین حق و خلق وجود داشته باشد، که آن رابطه عالم کثرت و ارتباطات عالم کثرت با همدیگر را تبیین می‌کند، فرو می‌ریزد. ✔️ بر فرض که کسانی باشند که به علل تعلق مشیت خدای متعال به افعال و امور علم پیدا کنند، قطعاً و یقیناً به صلاح آن‌ها نیست. صلاح تکوینی کل عالم این است که علت تعلق مشیت عیان و آشکار نشود الا برای کسانی که خود عین مشیت خدای متعال هستند، نه چیزی غیر از آن و ورای آن. ✔️ نتیجه چنین فهم و درکی این می‌شود که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم به‌خاطر عبور از عالم نفس به عالم قلب، تمام گناهان گذشته و آینده‌اش، تمام نقایصی که مربوط به وجودش در جهان طبیعت یا نقایص و محدودیت‌هایی که مربوط به بدن است، تمام این‌ها برداشته شده و وجود کامل بدون هرگونه قصور یا نقصی شده، او هم استغفار می‌کند. ✔️ کار بنده، بندگی و طلب مغفرت و عفو و بخشش است، چه در جهان طبیعت باشد، چه در مراتب قبل یا بعد از آن. ویژگی بنده همین است. ✔️ چنین کسی با علم به غیب، بازهم استغفار می‌کند؛ یعنی کسی که عالم به علت تعلق مشیت خدای متعال به امری در هر مرتبه‌ای از مراتب عالم هستی باشد، خیریّت محض آن را می‌یابد.