#رمان🎗 #میوه‌بهشتی🤹‍♀️ #پارت‌بیست‌ششم _ ببخشید. این داداش من یکم بی فرهنگه. خنده ای کردم و او ادامه داد: داشتم می گفتم ...من ترانه هستم و ازت خواهش میکنم که توی این دو هفته ای که من اینجا هستم همان ترانه صدام کن. _ چشم...منم که خودت گفتی بردیا و آقا تیام در موردم باهات صحبت کردند. پس به معرفی فکر نمی کنم نیازی باشه. ولی اگر سوال داری خوشحال میشم بپرسی.. _ من سوال ندا...چرا چرادارم. از ادا هایی که در می اورد خندیدم و او انگشتش را بلند کرد و گفت: اجازه خانم معلم؟ شما نامزد دارین؟ _ نه...نامزد ندارم شاگرد عزیزم. _ خوبه... _ حالا منم دو تا سوال دارم _ در خدمتم... _1. اینکه تو چی؟ نامزد داری؟ 2. اینکه تو مگه دانشگاه نداری دختر؟ دو هفته اینجا میخوای چی کار کنی؟ _ اول اینکه به قول تیام کی خر میشه بیاد منو بگیره؟دوم هم اینکه اگه ناراحتی برم؟ هول شدم و با عجله گفتم: وای ..تورا خدا ناراحت نشو. به خدا مقصودی نداشتم _ می دونم عزیزم. شوخی کردم. اصلا دلیلی برای عذرخواهی نیست.و اما جوابت. راستش دو هفته از دانشگاه با هزار بدبختی مرخصی گرفتم. من و تیام هفته ی اخر این ماه توی تهران اجرا داریم.البته با تیام فقط یک اجرا دارم و دو تا دیگه از اجرا ها من و دوستم هستیم و بی کلامه. _ وای...چه جالب. _ در جریان هستم که تیام دارد بهت گیتار را یاد میدهد. امیدوارم روزی برسه که تو هم یکی از اعضای گروهمون باشی. _ ممنونم. ولی راستش فکر نمی کنم که ان روز برسه. _ بی انصافی نکن. تیام خیلی از کارت راضیه. لبخندی زدم و در سکوت به پوست کردن میوه پرداختم. 💖 💖💖 💖💖💖 #او_خواهد_آمد #اللهم_عجل_لولیک_الفرج #شهداءومهدویت ➥ @shohada_vamahdawiat

#نیمه‌ی‌تاریک #پارت‌بیست‌ششم      یک نفر دارد در حیاط را میکوبد. اعصابم بیشتربهم میریزد. حاج حسین رو میکند به عباس: از در سمت کوچه پشتی ببرشون بیرون. فقط قبلش چک کن که یه وقت کسی پشتش نباشه. بشری بازویم را میگیرد و میگوید: بریم! کیفم را از روی اپن برمیدارم و در برابر فشار بشری مقاومت میکنم. برمیگردم به سمت حاج حسین: پس شما چی؟ حاج حسین لبخند میزند: نترس چیزیم نمیشه. من میمونم که اگه لازم بود سرشون رو گرم کنم. بشری من را میکشد تا از پله ها برویم پایین؛ پشت سر عباس. دلم مانده پیش حاج حسین. من که در دفترم نوشته بودم بهزاد نمیتواند به این خانه برسد؛ پس الان چه خبر است؟ شاید بهزاد همدسته ایی دارد که فکرش را نکرده بودم. پشت در میرسیم. این در به یک کوچه دیگر باز میشود. عباس یک دستش را میبرد زیر کاپشنش و با دست دیگر، به من و بشری علامت میدهد که ساکت باشیم. بشری جلوی من میایستد و آماده مبارزه میشود. عباس کلاهش را تا پایین روی ابروهایش میکشد و زیپ کاپشنش را تا بالا میبندد؛ طوری که صورتش کمتر پیدا باشد. من و بشری هم به تبعیتش، چادر و روسریمان را جلوتر میکشیم. عباس از چشمیِ در، پشت در را نگاه میکند. آرام به بشری میگوید: من میرم بیرون، اگه خبری شد سریع در رو ببندین و از پشتبوم فرار کنین. و با احتیاط در را باز میکند و سرکی به بیرون میکشد. سرش را داخل میآورد و میگوید: خبری نیست. بیاید. صدای در زدن را هنوز میشنوم. از خانه بیرون میزنیم. عباس میگوید: بدویید. فقط بدویید!میدویم. باران میبارد و زمین خیس است. دست بشری را گرفته ام و درحالی که دلم هنوز پیش حاج حسین است، میدوم. انقدر تند دویده ایم که سینه ام میسوزد. نمیدانم دقیقاً کجا هستم. سرم را که بالا میآورم، مقابلم خیابانی را میبینم که بیشتر شبیه میدان جنگ است تا خیابان! عباس و بشری هم حیران شده اند و با بهت و سردرگمی به خیابان نگاه میکنند. این دیگر بستن مسیر هم نیست؛ رسماً جنگ است! انگار برنامه اصلی برای شب بوده. گله به گله آتش روشن کرده اند. بانکی که آن طرف خیابان هست، در آتش میسوزد و خرده شیشه های درهایش روی زمین برق میزنند. دیگر کسی نه شعار میدهد، نه داد و بیداد میکند. اصلا مسئله بنزین نیست. فقط شکستن است و سوزاندن. به عباس نگاه میکنم و مینالم: حالا چکار کنیم؟ کجا بریم؟ عباس یک نگاه به من میاندازد و یک نگاه به بشری. بعد با دست، پیاده روی آن سوی خیابان را نشان میدهد: میریم پایگاه بسیج، پیش بقیه. نمیدانم پایگاه چقدر از اینجا فاصله دارد و اصلا امن هست یا نه؛ اما فعلا ترجیح میدهم با عباس بحث نکنم. ☘ 💐☘ 💐💐☘ 💐💐💐☘ 💐💐💐💐☘ #او_خواهد_آمد #اللهم_عجل_لولیک_الفرج #شهداءومهدویت ➥ @shohada_vamahdawiat

#از‌جهنم‌تا‌بهشت    #پارت‌بیست‌ششم ﷽ به روایت امیرحسین. همینجوری اعصابم بابت اتفاقات این مدت خراب بود دیگه این اتفاق هم شده ضربه آخر برای من . ولی بازم خودمو کنترل کردم که چیزی نگم. خیر سرم بچه ها منو اوردن اینجا که حالم خوب بشه ولی حالا دیگه شده بود واویلا. کلا هر وقت اینجور صحنه هارو میدیدم اعصابم خورد میشد دست خودمم نبود و امکان نداشت روزی باشه که کمتر از سه چهار بار این صحنه ها جلوی چشمام اتفاق بیفته. تقریبا پایینای کوه بودیم که با صدای محمد که داشت صدام میکرد از فکر اومدم بیرون. محمد _ سید. داداش کجا سیر میکنی ؟ _ هیچی. همینجام. مهدی_ فکر کنم عاشق شده جوری نگاش کردم که کلا پشیمون شد از حرفش و همزمان با نگاه عصبی من و نگاه شرمگین مهدی گروه ۶ نفرمون رفت رو هوا البته به جز من که حوصله خندیدن هم نداشتم. بچه ها داشتن میگفتن و میخندیدن منم برای اینکه اصلا حوصله نداشتم سرعتمو زیاد کردم و ازشون فاصله گرفتم . تارسیدم به ماشین سریع نشستم و سرمو گذاشتم رو فرمون . واقعا دیگه نمیدونستم باید چیکار کنم . با صدای تق تق شیشه سرمو بلند کردم و با چهره محمد که دلسوزانه زل زده بود بهم روبه رو شدم. شیشه رو کشیدم پایین. محمد_ ببین امیر داداش یه سوال میپرسم بی رودروایسی جواب بده . الان میخوای تنها باشی یا با کسی درد و دل کنی؟ محمد صمیمی ترین دوست من بود ولی حتی اونم از مشکل من خبر نداشت چون چیزی بود که نمیخواستم هیچ کس هیچ کس اطلاعی ازش داشته باشه. یه لبخند زورکی زدم و گفتم: _ بپر بالا رفیق. و بعد رو به بچه ها که با فاصله از ما وایساده بودن دم ماشین علی دست تکون دادم. محمد سوار شد و راه افتادم. دیگه داشتم از سکوت کلافه میشدم دستمو بردم که ضبط ماشین رو روشن کنم که محمد دستمو گرفت. پرسشگرانه نگاش کردم. محمد_ نمیخوای بگی چی شده؟ _ بیخیال داداش محمد_ تا کی میخوای بریزی تو خودت؟ با حرص دستمو کشیدم و گفتم _ هروقت که حل بشه. محمد ضبط رو روشن کرد و آهنگ صبح امید بود که فضای ماشین رو قابل تحمل کرد 🌸به نیت فرج امام زمانمون اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم🌸  ☘ 💐☘ 💐💐☘ 💐💐💐☘ 💐💐💐💐☘ #او_خواهد_آمد #اللهم_عجل_لولیک_الفرج #شهداءومهدویت ➥ @shohada_vamahdawiat