#رمان🎗 #میوه‌بهشتی🤹‍♀️ #پارت‌‌صد‌سیزدهم سرم را تکان دادم و هردو از سر جایمان بلند شدیم. به سمت صندوق رفتم که به آرامی کیفم را کشید و گفت: باران خانم خواهش می کنم بیرون منتظرم باشین... خواستم اعتراض کنم که دوباره گفت: خواهش کردم... از کافی شاپ خارج شدم . روبه رویم دختر و پسری در یک پراید نشسته بودند و بحث می کردند. دختر گریه می کرد و پسر بیشتر داد می زد. _ همیشه همینه... توجهی نکنید. بریم؟ به سمتش برگشتم. منظورش را از « همیشه همینه!» نفهمیدم. پرسیدم: منظورتون چی بود؟ _ همیشه یکی هست که دل دیگری رو بشکنه... آدم باید بی خیال باشه. _ شما تاحالا دل کسی رو شکستین؟ _ اگر کسی دلش شکسته میشه قبلا حتما دل کسی رو شکونده. این بازی روزگاره. _ ولی شما جواب منو ندادی؟! _ حالا.... _ فلسفی حرف می زنین! _ چون فلسفه می خونم... دهانم از تعجب باز مانده بود. من آن حرف را فقط محض شوخی گفته بودم ولی به هدف خورده بود. فکر کردم شاید بلف می زند به همین خاطر گفتم: شوخی می کنین دیگه...نه؟ _ چرا باید شوخی کنم؟ نگاهی به اطراف کردم. بی حواس داشتم باهاش راه می رفتم: ای وای؟! ما داریم کجا می ریم؟ _ مگه شما مقصد خاصی دارین؟ _ مگه شما ندارین؟ _ شما همیشه عادت دارین سوال رو با سوال جواب میدین؟....من اگه گفتم بیایم بیرون تنها به خاطر این بود که هوای اونجا خیلی گرفته بود و برای حرف زدن در این مورد خاص اصلا جالب نبود. ( خدااااااا.....عاشقتم.) سعی کردم بی تفاوت جلوه کنم. گفتم: بله منم فهمیدم که قصدتون چیه( آره جون عمه ی نداشتم) به خاطر این گفتم ما داریم کجا میریم چون من ماشینم رو به روی کافی شاپ پارکه! لبخندی زد و گفت: ببخشید... چون صبح هم من شما رو توی تاکسی دیدم فکر کردم شاید ماشین نداشته باشین. دوباره به سمت ماشین برگشتیم. هردو سوار شدیم. مثل همیشه که پشت فرمان می نشستم عینک طبی ام را از توی کیفم درآوردم و به چشم زدم. چند ماهی می شد که عینکی شده بودم ولی زیر بار زدنش نمی رفتم و تنها زمانی که پشت فرمان بودم ازش استفاده می کردم. _ خب کجا بریم؟ _ نظرتون در مورد یک پارک چطوره؟ همان موقع رعد و برقی زد. هردو خندیدیم و او گفت: نظر خودم که خیلی منفیه...! ماشین را به راه انداختم. به خودم جراتی دادم و گفتم: خب... نظرتون راجع به پیشنهاد من چیه؟ _ راستش باید با خواهرم کیانا صحبت کنم. چون نمی خوام ازم دلخور بشه... ولی دلم می خواد از خودم برای شما بگم . شاید نظرتون کاملا برگرده؟! و دیگه نیازی به مشورت کردن من با خواهرمم نباشه. من کیان دیبا دانشجوی سال آخر رشته ی فلسفه هستم. مادرم دبیر بوده...البته دوساله که سکته کرده و به خاطر اینکه تکلمش رو از دست داده دیگه کار نمیکنه. پدرم رو از زمانی که به یاد دارم ندیدم. هرچند 3 ساله بودم که فوت کرده. ولی همونش هم به یاد ندارم. منم و مادرم و خواهرم...خواهرم سه سال از من بزرگتره.دبیر شیمیه. و البته فوق العاده اقتصادی! یه دو هفته ای هم هست که نامزد کرده. _ مبارکه... لبخندی زد و گفت: مبارک صاحابش...خلاصه اینکه اگه قرار به خواستگاری و این چیزا باشه باید فکر این چیزاشو هم بکنین. اولیش اینکه من نمی خوام مادرم رو داخل کنم... متوجه هستین که؟ بد جور گیر افتاده بودم. درست می گفت. ولی پس چه کاری باید می کردم؟ کیان را چجوری با تیام آشنا می کردم.؟ _ حالا بعدا یه فکری می کنیم...! روی ترمز زدم و گفتم: پس یعنی خودتون موافقین؟ یعنی کمکم می کنین؟ خنده ای کرد و گفت: میگن خانما رانندگیشون خیلی خرابه... ! وسط اتوبان چرا ترمز کردین؟ ماشین را به راه انداختم و گفتم: اصلا هم اینطور نیست... فقط کمی هیجان زده شدم. _ بله بله... حق با شماست... خب پس اگه ممکنه من رو یه جا پیاده کنین. با ناراحتی گفتم: چرا؟ دیگه واقعا داشت خودش را کنترل می کرد تا منفجر نشود.نفسی تازه کرد و گفت: باران خانم میخوام برم خونمون! 💖 💖💖 💖💖💖 #او_خواهد_آمد #اللهم_عجل_لولیک_الفرج #شهداءومهدویت ➥ @shohada_vamahdawiat