*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_پنجم* ردی از نگاه کودکی ۷ ساده که دراز کشیده باشد و در رویای دلچسب اول یک خواب،با چشمان نیمه باز است که تیرهای موازی سقف را دو به دو بپیماید،در آن چوب ها مانده بود. گنجه ای معمایی گوشه اتاق در ارتفاع میانی قرار داشت. بانهانخانه اش که به گمانم مادر پسته و بادام و کشمش را وقتی که منصور رویایی دلچسب خواب را می چشیده آنجا قایم می کرده و است که جای خالی آنها را می‌دیده به شیطنت او و یحیی پی می برده. کنار گنجه خط های کوچک و در هم کشیده شده بود که با هم شکل هندسی جالبی می ساختند پیرمردی با ریش های بلند سیبیلو روی لبانش را پوشانده بود و کلاه چهار ترک بر سر داشت و کتابی باز درد است و در دست دیگر جامی سفالین. به آقای یحیی گفتم : این را کی کشیده؟ سر تکان داد و خنده محوی زد و گفت داداش اسماعیلم. او هم اعجوبه ای بود منصور من هرچی داشت از اون گرفته بود.حتی مثل داداشم تو هنرستان رشته برق میخوند یاد مهر سالار شورا طبق مخصوصی برای هم سن و سالهای ما درست میکرد.آخه اون وقتها مثل حالا بچه ها رو توی صفحه زنجیرزنی و سینه‌زنی راه نمی دادند و می گفتند زیر دست و پا له میشید. خلاصه ی که له راه می انداخت از این سیل بچه ها که خدا میدونه.در و دیوار و زن و مرد و پیر و جوان تماشای این دسته ما می کردند و اشک می ریختند. من حالا میفهمم حاج منصور روی حساب کارهای اون اینقدر به تربیت بچه ها علاقه داشت. اسماعیل هم به تربیت هر دوتای ما خیلی حساس بود.عکس های ماه رمضان و منصور را گوشه اتاق می نشاند و به ما قرآن یاد میداد. سال ۵۲ قبول میشه دانشگاه تهران رشته برق. اینجاهم کله شقی کار دستش میده. ریشه ها چرا بلندبلند میذاشت رو حساب لجبازی با رئیس های دانشگاه.تابستون از طرف دانشگاه میاد یک مجتمعی توی شیراز فکر کنم طرف‌های پایگاه که دوره آموزش عملی ببینه.یک روز تا اوایل مرداد سال ۵۳ یک دفعه میان به بابام میگم بیا جنازه بچه تو بردار برو. دیروز داشته برق کاری می‌کرده مته از بالا افتاده .مته داغ و رفته توی سینش. بعد که جنگ شد و جای گلوله ها را توی سینه شهدا دید. میگفت سینه اسماعیل هم اینجوری شده بود. خلاصه آقا رژیم شاه هم خودش بی‌سروصدا قائله را سخت کرده بود. بعد از انقلاب رئیس مجتمع آموزشی ساواکی از کار درآمد و اعدامش کردند.برای همه چیز یا من خودم معتقدم به زن نقوی مرگش اتفاقی نبوده.این اواخر حاج منصور دنبالش بود که قضیه شهادتش را مسجل کنه. سرت رو درد نیارم آقا بابک خلاصه نقاشی همه یادگار همین داداش اسماعیلمه. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_جلال_کوشا* * #نویسنده_فاطمه_ملاحت(کوشا)* * #قسمت_پنجم* ⁦✔️⁩ *روایتی از رضا مظاهری همرزم شهید* پشت میز نشسته و سرش را کرده بود لای پرونده‌ها . چند دقیقه‌ای برد سر را بلند کرد و نفس عمیقی کشید . _اون کسی که میگی ممکن از مجرم خبر داشته باشه هنوز حرفی نزده ؟ گفتم : نه  ! هر کاری میکنیم حرفی نمیزنه.  میگه من ازش خبر ندارم . _برید بیارینش اینجا. وقتی آوردیمش؛ جلال خیلی خونسرد بهش گفت : تو آزادی ! او خوشحال بلند شد و می خواست برود . آمدم بگویم جلالی مرا آزاد کنید دیگه دستمون به اون یکی نمیرسه . گفت راستی احوال آقای ... خان (مجرم) چطوره؟! اگه دیدیش سلام من را بهش برسون. هاج و واج مانده بودم . شب تا صبح در پستوی ذهن و خیالم درگیر عمل جلال بودم . هر چه به مغزم فشار می آوردم که چرا این کار را کرد چیزی دستگیرم نشد . فردا صبح قبل از طلوع آفتاب از خواب بیدار شدم . رفتم توی حیاط باد خنک روستا  ، نشاط تازه‌ای به روحم بخشید . نفس عمیقی فرو دادم و طناب و دل را انداختم توی چاه و آب کشیدم ، وضو گرفتم و در نمازخانه به نماز ایستادم . سلام نماز را که دادم ، یکباره صدای همهمه توی محوطه ی ستاد پیچید . مثل فنر از جا پریدم و آمدم بیرون . یک مرتبه چشمم افتاد به همان مجرمی که دنبالش بودیم . انگار خواب میدیدم . چندبار چشمانم را مالیدم و خوب بهش زل زدم . خود خودش بود . _توی آسمونا دنبالش می گشتیم حالا با پای خودش اومده ستاد. جلال که آمد ، مجرم انگار دوست صمیمی اش را دیده باشد خوشحال رفت طرفش و باهاش دست داد و خودش را معرفی کرد . کم کم داشتم از نقشه که جلال برای به دام انداختن مجرم داشت سر درمی‌آوردم.  زدم زیر خنده .  توی دلم به هوش و ذکاوتش آفرین گفتم . ⁦✔️⁩ *روایت رضا مظاهری* سرباز ژاندارمری ، یکباره پرید توی اتاق . نفس از فرط وحشت و ترس و تند شده بود. دست به زانو هن هن کرد و هوا را تند از ریه بیرون داد . _آقای کوشا.. توی روستای....درگیری پیش اومده بچه‌ها می‌خواستند اوضاع را آروم کنند وضع بدتر شد . نامردا ریختن  توی پاسگاه همه جا را زیر و رو کردن.  بیچاره رئیس پاسگاه زدن دندونش رو  شکستن  ! آقای کوشا یک  کاری بکن پاسگاه خلع سلاح شده ! جلال  از جایش بلند شد و بهم گفت : برو ماشین رو روشن کن . بریم ببینیم چه شده ؟ با این اوضاع و احوال صلاح نمی دیدم که مسلح نرویم . گفتم : اسلحه بیارم ؟! شانه هایش را بالا انداخت و با اکراه گفت : خودت میدونی دوست داشتی یه کلت بیار. سریع ، کلت ۴۵ میلیمتری دژبان را برداشتم و سوار ماشین شدیم و راه افتادیم . #ادامه_دارد ... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهیدان_هاشم_و_مجتبی_شیخی* * #نویسنده_محمد_محمودی_نورآبادی* * #قسمت_پنجم* 🎤به روایت محمدرضا الهی نیمه های شب بود که با سر و صدا از خواب بیدار شدم. در روشنایی فانوس داخل سنگر ، ناباورانه چهره هاشم شیخی را دیدم که داشت از تمرین شبانه برمی‌گشت ‌ . از دیدنش خیلی خوشحال شدم طوری که دیگر احساس غریبی نمیکردم. بعد فهمیدم غیر از هاشم چند نیروی دیگر از جمله عباس زارع و ناصر نوروزی هم در آنجا هستند . هاشم هم از دیدن من خوشحال شد. از فردای همان شب آموزش شروع شد . اکثر افراد بسیجی و بین ۱۴ تا ۱۶ سال سن داشتند . اینها هسته اولیه اطلاعات یگان را شکل دادند. آنهایی که زنده و سالم ماندن تا آخرین روزهای جنگ حضور داشتند . مسئول واحد کریم شایق بود. انصافاً منطقی و مدیر بود . چهره بشاشی داشت. برای هر مشکلی یک راه حل مناسبی پیدا می کرد . این گونه افراد قابل اطمینان و موثر بودند . آموزش آن روزها خیلی ابتدایی و در حد قطب نما ، جهت یابی در شب ، آشنایی با وضعیت ستارگان مانند صور فلکی ، دب اکبر و دب اصغر ،و یا پیدا کردن ستاره شمال ،یا همان ستاره قطبی بود . یا مثلاً کمی هم حرکت در شب که چیز خاصی نداشت. بعد از چند روز قرار شد برای اولین بار با گروه برادر بیضاوی و بیژن سرانجام ، به شناسایی بروم . این اولین شناسایی بود که هاشم همراه ما بود. البته قبلاً یکی دو بار با گروه‌های دیگر رفته بود که خودش داستانی دارد. اواخر مرداد ماه ۶۱ بود که با یک گروه پنج نفری ، ساعت شش عصر همراه گروه سوار تویوتا شدیم ‌ و به خط اول رفتیم. خط در کنار پاسگاه مرزی زید عراق بود . تقریباً دو کیلومتر داخل خاک عراق بودیم. منطقه ای که در عملیات رمضان تصرف شده بود. بعد از نماز مغرب و عشا را در بیضاوی با مسئول خط برای رفتن به جلو هماهنگی کرد . رمز شب را هم گرفت . به رسم بچه های شناسایی قبل از حرکت دعا خواندیم. آیه وجعلنا را (آیه ۹ سوره یس) برای کوری چشم دشمن قرائت کرده و در تاریکی از خاکریز عبور کردیم . سرگروه بیضاوی و سرانجام بودند که با یک دوربین دید در شب که مال اسلحه ژ ۳ بود ، در جلوی گروه حرکت می کردند. من و هاشم و قاسم جوکار ،در آخر صف به فاصله یکی دو متر پشت سر آنها حرکت می‌کردیم . ابتدا با قطب نما یک گرایی را مشخص و بعد با تنظیم آن با یک ستاره حرکت شروع می‌شد . منطقه دشت هموار بود و شن های روان به وسیله باد حرکت می کردند. گرد و خاک خیلی اذیت می کرد. به دلیل هموار بودن زمین جان پناهی هم وجود نداشت. دائماً تیربارهای عراقی در سطح زمین بی هدف شلیک می کرد. گاهی تیرهای رسان که در حال طی مسیر به صورت قرمز مشاهده می‌شدند از کنار ما رد می شدند. برایم باور کردنی نبود که آن تیرها به ما نمی خوردند. آنجا یکی از بچه های قدیمی میگفت: «این اثر همین ذکر آیه وجعلنا است » این حرف‌ها برای ما خیلی تازگی داشت. باید زمان می گذشت تا ما این مسائل را درک می کردیم. #ادامه_دارد .. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_پنجم* 🎤به روایت سید حمید عوض پور فرمانده گردان بود . از همان اول لااقل سال ۶۱ که من به جبهه آمدم. از رفتارش نمیشد فهمید ، بلکه اندام درشت و ریشه‌ای بر و پرپشت شدن آن هم میان بسیجی‌های ریزه میزه آدم را برمی انگیخت به اینکه او باید فرمانده باشد. هر وقت که می دیدمش ، چیزی مثل دوست داشتن توی دلم می ماند. این حس خیلی از بچه‌ها بود که هر وقت دور هم جمع می‌شدند کله پاچه فرمانده ها را باید می گذاشتند ،اما نه از نوع معمول این روزها و به خاک موندن های امروزی که نقش همدیگه رو ندارند . و من نمی فهمیدم که خیلی ها گوشه دلی برده و بسا که من دیر کردم. همین حس بود که آشنایی ما را سرعت بخشید و دوستی ما همچنان ادامه یافت. یک روز می رفتیم به طرف خط زبیدات ،با یک محموله مفصل تدارکاتی از آذوقه و تنقلات. قلب تابستان بود . منطقه موسیان. تک و توک گلوله‌های خمپاره به زمین دوخته می‌شد ، اما روز کاملاً بالا آمده بود و عراقی ها هم حال جنگیدن و سر به سر گذاشتن نداشتند. هوا هم به شدت گرم بود و زمین توی ظهر و عطش له له می‌زد و خوردن یک دونه از اون کمپوتهای نیمه خنک آدم را تا مرز بهشت میبرد. همین طور که می رفتیم متوجه موتور سواری شدم که از پشت سرمون می آید. چفیه اش را دور سر و صورت پیچیده بود و از گرد و خاک ماشین ما حسابی در عذاب بود. ایستادیم تا از ما جلو بزند به ما که رسید موتورش را نگه داشت ، احوالپرسی مختصری کرد می خواست حرکت کند من کمپوتی را که از محموله برداشته بودم به طرفش، همراه با عذرخواهی پرتاب کردم.اشاره کردم که هوا گرم است نوش جان کنید. چند دقیقه بعد جلوی سنگر تدارکات توقف کردیم. بچه ها مشغول تخلیه محموله شدند. موتورسوار که تازه رسیده بود موتورش را مقابل سنگر فرماندهی پارک کرد و به طرف ما آمد ، کمپوت را داخل ماشین انداخت و در حالی که چفیه اش را از صورت می گرفت گفت: «حمیدو !! این حق کی بود که می خواستی به خورد ما بدی؟! هر وقت تقسیم کردید و به همه رسید ما هم در خدمتیم.» من چیزی نگفتم. فقط نگاهی به باور کردم و در حالی که سرم را به نشانه تصدیق و شاید هم تحیر تکان می دادم. پرچم را از روی پیشانی عبور دادم .اما همه عرقم از گرمای ظهر نبود. ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس زندگی نامه شهید حبیب فردی* * #نویسنده_آرزو_مهبودی* * #قسمت_پنجم* دستش را پانسمان می‌کنند و بعد از چند ساعت یکی از همکارانش او را می‌رساند خانه. اهل خانه و به خصوص مادر با دیدن رنگ و روی پریده و دست باندپیچی شده حبیب هول و نگران می شود. وقتی میفهمند چه اتفاقی افتاده سر و صدا می کنند که این چطور کاری است و چرا مراقب خودت نیستی !! مادر ساعت ها گریه می کند برای انگشت از دست رفته او و دستی که فکر می‌کند دیگر ناقص شده است. حبیب و آرام می‌کند و می‌گوید: «دوبند انگشت که چیزی نیست مادر ببین دستم هنوز مثل قبل کار میکند» آن شب همه بارها و بارها به دستهایش نگاه کرد تک تک انگشتانش را از نظر گذراند و فکر کرد.انگار که تازه دارد این دست ها را می بیند دست هایی که ما ها با آنها دیوارها را نقاشی کرده بود،کاشی ها را ساییده بود و کاشی های رنگارنگ ساخته بود. اما باید با این دست ها کار دیگری می کرد،انگار قطع شدن انگشت پنجره ای تازه را به روی چشمهای حبیب باز کرده است. دستهایی که تا به امروز توجه چندانی به آنها و کارایی شان نکرده بود برای کار دیگری ساخته شده بودند. حبیب شک نداشت که همین طور است. حمید می پرسد :دیگه کارگاه نمیری؟! حبیب همانطور که خیره به دست هایش مانده بود ،گفت: نه! حمید نگاه برادر را می‌بیند و دلش می سوزد فکر می‌کند این نگاه غریبانه به دست ها به خاطر نقصی است که در آنها به وجود آمده.با لحنی پر از دلداری می گوید:« عیبی نداره که به قول خودت دوتا بند انگشت که چیزی نیست ، تازه اونم انگشت کوچیک!» حبیب می‌گوید: برای انگشتم ناراحت نیستم دارم فکر می کنم به کاری که می خوام بکنم. _خیر باشه چیکار میخوای بکنی؟! _می خوام برم سربازی! حمید سکوت می کند فکر می‌کند .چرا سربازی؟! مطمئنا زمانش بود اما اینکه چطور الان این مسئله یک دفعه فکر حبیب را درگیر کرده سوالی است که در ذهنش می چرخد .حرفی هنوز نزده که حبیب خودش جواب سوال ذهنی او را می‌دهد: «می خوام اسلحه دستم بگیرم» ادامه دارد ...... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🎙 کتاب صوتی «دریچه ای رو به ایمان» مادرانه های شهید مدافع حرم ایمان خزاعی نژاد 🎙گوینده : مهدی رضاییان فرد 📻فصل اول :خانه هایی از جنس محبت ⏱مدت زمان: 25:46 #کتاب_صوتی #قسمت_پنجم 💠کانال شهید مدافع حرم کربلایی ایمان خزاعی نژاد 🍃🌷🍃🌷 #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_غلامعلی_رهسپار* * #نویسنده_غلامرضا_کافی* * #قسمت_پنجم*. مدرسه اش آخر کوچه روبروی خیابان بود .هیچ وقت نمی کردم به خاطر همین همه حرفهایش را به من می زد با خودم بیشتر از پدرش درد دل میکرد. شبکه محمدعلی برگر جلو بچه ها چیزی نگفتم طبق معمول از غلام علی و فاطمه درباره درسشان ساعت کرد و کتاب‌های اینها را توی دستش گرفت و به بهانه سوال پرسیدن از اینها خودش هم سرکی به این کتاب‌ها میکشید. دلش میخواست بچه ها مثل خودش عاشق کتاب خواندن باشند محمد علی فقط وقت هایی که در خانه نبود کتاب از دستش می‌افتاد.محل کارش هم بانک بود می‌گفت فرصتی پیدا کنم یک کتاب های میخونم یک نامه برای کسی مینویسم کلاً قلمش خوب بود. بچه ها که پای تلویزیون دراز کشیده بودند خوابشان برد و من هم پا شدم تشک اینها را پهن کردم و همینطور که داشتم بچه ها را سر جاشون میخوابونم گفتم: _معلم غلامعلی آقای آگاه، گفته فردا بری مدرسه !باهات کار داره! _برای چی؟ چی کار کرده؟ مگه دعوا کرده؟! _نه بابا ! حتما نقل درس هاش است .میخواد بگه بفرستین کلاس های خوب .این بچه درسش خوبه استعدادشو هم داره. خودت میدونی که غلامعلی چقدر درس خونه. دلم نمیخواست بچه را دعوا کنه. به خاطر همین هم گذاشتم وقتی که خواب بود به پدرش گفتم. خلاصه گفتم: _غلامعلی هیچ مشکلی نداره! من بچه درسش خوب هست تو دیگه نباید یه سر مدرسه بری؟ معلمش نگه بیا خودت نباید یه سر بزنی؟! _باشه خانم! فردای مرخصی یک ساعته میگیرم میرم ببینم چی شده! تمام روز نگران بودم .گرچه از زمانی که کوچک بود تا الان که دوم راهنمایی بود یادم نمیاد دعوا کرده باشه. بچه‌ها چقد زود قد  کشیدند و غلامعلی که ۱۲ ، ۱۳ ساله شده .فاطمه هم حالا ده سال داشت و مدرسه ابتدایی بود و هر روز انتظار میکشیدم تا با غلامعلی از مدرسه برگردند و اوضاع مدرسه شان بگن. به فاطمه و غلامعلی وقتی که از مدرسه می‌آمدند ،همران با حمید رضا و محسن که مدرسه ای نبودن غذا میدادم.بچه ها که از مدرسه می‌آمدند طاقت نداشتند صبر کنند غذا می‌خوردند و می رفتند دنبال درس و بازی ‌.ولی من خودم منتظر می ماندم تا محمدعلی بیاد آن وقت غذا خوردم. امروز آقا محمد علی که از سر کار برگشته سفره را پهن کردم و اصلا به روی خودم نیاوردم که قرار بود بره مدرسه غلامعلی. #ادامه_دارد... https://chat.whatsapp.com/CzPsk4NOD9M9jH4vFR23gP 🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_غلامعلی_رهسپار* * #نویسنده_غلامرضا_کافی* * #قسمت_پنجم*. مدرسه اش آخر کوچه روبروی خیابان بود .هیچ وقت نمی کردم به خاطر همین همه حرفهایش را به من می زد با خودم بیشتر از پدرش درد دل میکرد. شبکه محمدعلی برگر جلو بچه ها چیزی نگفتم طبق معمول از غلام علی و فاطمه درباره درسشان ساعت کرد و کتاب‌های اینها را توی دستش گرفت و به بهانه سوال پرسیدن از اینها خودش هم سرکی به این کتاب‌ها میکشید. دلش میخواست بچه ها مثل خودش عاشق کتاب خواندن باشند محمد علی فقط وقت هایی که در خانه نبود کتاب از دستش می‌افتاد.محل کارش هم بانک بود می‌گفت فرصتی پیدا کنم یک کتاب های میخونم یک نامه برای کسی مینویسم کلاً قلمش خوب بود. بچه ها که پای تلویزیون دراز کشیده بودند خوابشان برد و من هم پا شدم تشک اینها را پهن کردم و همینطور که داشتم بچه ها را سر جاشون میخوابونم گفتم: _معلم غلامعلی آقای آگاه، گفته فردا بری مدرسه !باهات کار داره! _برای چی؟ چی کار کرده؟ مگه دعوا کرده؟! _نه بابا ! حتما نقل درس هاش است .میخواد بگه بفرستین کلاس های خوب .این بچه درسش خوبه استعدادشو هم داره. خودت میدونی که غلامعلی چقدر درس خونه. دلم نمیخواست بچه را دعوا کنه. به خاطر همین هم گذاشتم وقتی که خواب بود به پدرش گفتم. خلاصه گفتم: _غلامعلی هیچ مشکلی نداره! من بچه درسش خوب هست تو دیگه نباید یه سر مدرسه بری؟ معلمش نگه بیا خودت نباید یه سر بزنی؟! _باشه خانم! فردای مرخصی یک ساعته میگیرم میرم ببینم چی شده! تمام روز نگران بودم .گرچه از زمانی که کوچک بود تا الان که دوم راهنمایی بود یادم نمیاد دعوا کرده باشه. بچه‌ها چقد زود قد  کشیدند و غلامعلی که ۱۲ ، ۱۳ ساله شده .فاطمه هم حالا ده سال داشت و مدرسه ابتدایی بود و هر روز انتظار میکشیدم تا با غلامعلی از مدرسه برگردند و اوضاع مدرسه شان بگن. به فاطمه و غلامعلی وقتی که از مدرسه می‌آمدند ،همران با حمید رضا و محسن که مدرسه ای نبودن غذا میدادم.بچه ها که از مدرسه می‌آمدند طاقت نداشتند صبر کنند غذا می‌خوردند و می رفتند دنبال درس و بازی ‌.ولی من خودم منتظر می ماندم تا محمدعلی بیاد آن وقت غذا خوردم. امروز آقا محمد علی که از سر کار برگشته سفره را پهن کردم و اصلا به روی خودم نیاوردم که قرار بود بره مدرسه غلامعلی. #ادامه_دارد... https://chat.whatsapp.com/CzPsk4NOD9M9jH4vFR23gP 🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_حجت الله آذرپیکان* * #نویسنده_منوچهر_ذوقی* * #قسمت_پنجم*. احمد از سروصدا و شلوغی استفاده کرد و به حجت نزدیک شد. _حالا چی میشه؟! _هیچی! _یعنی چی؟ مگه نگفتی اعلامیه‌ها توی آسایشگاه؟ _توکل به خدا انشالله که طوری نمیشه. افسری از آسایشگاه خارج شد و به سربازها ایستاد. _همه برگردین سرجاتون و کنار تختاتون بایستین. همه برای لحظه خاموش شد و دوباره با سوالی که تازه شروع شد از سر گرفته شد. _چی شده؟! _فکر کنم چیزی پیدا کردن. _آره حتما توی تخت قایم کرده بودن حالا میخوان ببینند تخت کیه! احمد اینها را شنید و با دلهره بیشتری دنبال حجت به راه افتاد. داخل آسایشگاه فرمانده و لباس شخصی ها کنار هم ایستاده بودند و به درب ورودی و چهره سربازان نگاه می گردند.احمد همینکه وارد شد چشمش به یکی از لباس شخصی ها افتاد و وحشت سراپایش را گرفت و بی اختیار با آرنج به پهلوی حجت زد.حجت در نگاه او را دنبال کرد و بسته کاغذی را در دست مامور لباس شخصی دید و زیر لب صلواتی فرستاد. تمام سربازها کنار تخت هایشان ایستادند و در حالی که هیجان و اضطراب در وجودشان موج می‌زد گاه به گاه دزدانه به بسته کاغذی که در دست مامور بود نگاهی می انداختند. عاقبت با جلو رفتن مامور انتظار همه به پایان رسید: _همین طور که معاون پادگان گفتند تعداد افراد فریب خورده خیلی کمه و هیچ کاری ازشون ساخته نیست حالا خوب توجه کنید.. یک قدم دیگر جلو و بسته کاغذ را بالا گرفت: _کاملا دقت کنید توی این برگ‌ها مطالبی نوشته شده و آخرش هم چند سال وجود داره که باید با دقت بخونید و بهشون پاسخ بدید. با شنیدن این حرف خیالش آسوده شد و نفس راحتی کشید وقتی به خودش آمد که ماموران لباس شخصی و افسران خارج شده بودند و تمام سربازها روی برگه های کاغذی که در دست داشتند خم شده بودند.احمد همانطور که به صفحه کاغذ خیره شده بود زیر لب گفت: چی شد؟؟مگه نگفتی اعلامیه توی آسایشگاه!؟ حجت در حالی که وانمود به خواندن برگه می‌کرد جواب داد: هنوز هم هست. _پس کو !چرا پیداش نکردند؟! _اون دیگه از اسرار توکل به خداست. احمد نگاهی به برگه حجت انداخت. او روبروی تمام سوالات یک خط تیره بزرگ کشیده بود. سکوت و تاریکی نیمه شب همه جا را پوشانده بود که احمد با صدای جیر جیر تخت حجت بیدار شد و او را دید که پاورچین به سراغ آینه دیواری آسایشگاه رفت و از پشت آن اعلامیه‌ها را برداشت و از در گذشت در تاریکی محوطه پادگان ناپدید شد. 👈ادامه دارد .... http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_مهدی_زارع* * #نویسنده_سید_حمید_سجادی_منش* * #قسمت_پنجم*. من در شیراز درس خوانده بودم و علاقه داشتم به بهانه‌ای به شیراز برگردم و این بار چه بهانه ای بهتر از جمشید پیدا نکردم. او عاشق درس و مدرسه بود و از استعداد سرشار ، ولی منطقه بیضا دبیرستان نداشت. هر طور بود به شیراز مهاجرت کردیم. سال ۱۳۵۰ بود که او را در مدرسه حاج قوام ثبت نام کردیم. با اینکه جثه کوچکی داشت اما فکر و همتش بلند بود .خودش خواست شبها درس بخواند و روزها کار کند. این را به این جهت می‌گویم که فکر نکنید ما اوضاع اقتصادی بدی داشتیم. نه! او بچه لایقی بود و روح جستجوگری داشت و بی نهایت با عزت و کرامت بود. با صراحت و سادگی حرف‌هایش را می‌زد و سخنش هم بر دل می نشست. میگفت: «مگر کار کردن چه عیبی دارد؟! درس خواندن هم که شب و روز ندارد. با کار و کوشش و تلاش قدر درس را بهتر می دانم» تا به درجه اعتقاد نمی رسید و دست به کاری نمی زد و همین که کار را شروع می کرد ادامه می داد تا آنجا که به نتیجه مطلوب برسد. برای جمشید ۳ سال کافی بود تا هم استادکاری نمونه در صنایع فلزی شود و هم دانش آموزی ممتاز در حال تحصیل.حالا از دید ما او یک جوان کامل و پخته بود و شایستگی خیلی از چیزها را داشت. خداوند سرمایه‌های زیادی درونش به ودیعه گذاشته بود.با همه این احوال سال آخر دبیرستان بود که یک خواب زندگی اش را زیرو رو کرد و او همانی شد که لیاقتش را داشت. بعد از خواب بود که شوق رزم و جهاد و شهادت در جانش افتاد.او شهادت را یافته بود و برای شعله‌ور کردن آن از فدا کردن جانش پروایی نداشت. زمستان سال ۵۶ سخت و سوزان بود. شب از نیمه گذشته بوران و برف همراه با زوزه های خشمگین باد،هراس شب را هر چه بیشتر کرده بود. جمشید در نماز و دعا ست گونه هایش خیس است و چهره اش گل انداخته. حسیب این وهم و واقعیت در ذهنش می دود. در حیاط زده می شود جمشید در را باز میکند. موجی از نور او را به عقب می‌راند. اضطرابی شفاف در تمام وجودش می خلد. چشمش به شدت خیره می‌شود.دستش را سایه بان می‌کند اما هرگز نمی‌تواند در نور نگاه کند.از قانون و تعیین صدای گرم قدری از دلهره جمشید می‌کاهد: «آرام باش فرزندم» صدای ضربان قلب و تمام گوشش را پر کرده است. در دلش غوغا است. لبخند می‌زند. #ادامه دارد.... •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_عبدالمجید_سپاسی* * #نویسنده_غلامرضا_کافی* * #قسمت_پنجم* یکی از سرویس های پادگان امام حسین مینی بوس قرمز رنگی بود که از دارالرحمه می آمد عادل آباد،باسکول نادر ،زرهی و پادگان. «سعید جراحی» چهارراه زندان سوار می‌شد. آن روز لباس نو و مرتب ای پوشیده بود که از دور دیده میشد. شوخی بچه ها گل کرد به راننده گفتند سریع برو و سعید را سوار نکن تا اذیتش کنیم. سرویس از جلوی سعید به سرعت رد شد. سعید که انتظارش را نداشت سوت زد و دست تکان داد و دوید دنبال ماشین تا اینکه بالاخره راننده پا گذاشت روی ترمز. سعید نفس نفس زنان پیش در رسید .همین که پایش را در رکاب گذاشته قهقهه بچه ها بلند شد و سعید که تازه فهمید قضیه چیست لبخندی زد و در میان چند طعنه بچه ها روی صندلی نشست. مینی بوس که راه افتاد یکی از بچه ها برای سلامتی رزمندگان اسلام صلواتی را طلب کرد بعد هم از علیرضا حیدری که مداح بود خواست تا نوحه بخواند .علیرضا شروع کرد .حالا ماشین درست رسیده بود به باسکول نادر و نوحه علیرضا رسیده بود به:« یاران همه سوی مرگ رفتند ..به شتاب که تازه نمانی» صدای خوش صدای علیرضا ،وقتی مینی‌بوس به طرف زرهی پیچید با سفیر سربی تیربار ژ۳ در هم آمیخت. همراه با صدای شلیک ،درهای عقب جیپ کالسکه باز شد. شعله خون گرفته ای از دهانه تیربار بیرون می زد که درست جلوی ما بود. رگباری داخل، رگباری کف و دوباره رگباری در فضای داخل مینی بوس. جیپ کالسکه ای با سرعت حیرت‌آوری رد میشد که من از جایم بلند شدم. همه بچه ها کف ماشین تلنبار شده بودند .اسلحه کمری ام را کشیدم و چند تیر به طرفشان شلیک کردم. مینی‌بوس به چپ و راست خیابان تلو تلو می خورد مرا که تا کمر از پنجره بیرون بودم درست در تیررسشان قرار داد. پنج تیر به کمر و دنده هایم خورد. درد شدیدی در سینه ام پیچید. احساس کردم نمی توانم نفس بکشم. پرده نازکی پیش چشم هایم کشیده می شد. مردم را میدیدم و در نگاهی آستیگمات کنارمان حلقه می زدند. چشم که باز کردن یکی از اتاق های بیمارستان نمازی بودم و مادرم بود در حالی که اشک تمام صورتش را پر کرده بود ، با دختر خاله ام که تازه شیرینی خورده بودیم. هر دو گریه می کردند و من ذره ذره یادم می‌آمد. لحظاتی بعد سید شمس الدین غازی و علی بهمنی هم پیدایشان شد و چند نفر دیگر. سراغ مینی بوس و بچه ها را گرفتم که بی جواب ماند. بیمارستان نمازی پر بود از یهودی و منافقین بعدها مادرم تعریف کرد که عمل من می‌کرده‌اند و علی بهمنی تهدید کرده بود که اتاق عمل را روی سرتان خراب می کنیم و وقتی به اتاق عمل می روم غازی ضامن نارنجک را می کشد و در راهرو بیمارستان داد می‌زند که اگر خون از دماغ مریض ما بیاید بیمارستان را منفجر می کنیم. دکتر ها حسابی می ترسند و دست از پا خطا نمیکنند فقط به یک نفر مشکوک می‌شوند که میرود نمازخانه بیمارستان تا خودش را آماده کند در هیئت پرستار!! کاشته و غازی با شجاعتی که داشت می رود و دستگیرش میکند. و گفت که پیچ رادیو باز بود که خبر را پخش کرد و اسم شهدا را گفت اول از همه هم گفت اسماعیل شیخ زاده.. چند روز بعد به پادگان برگشتن سعید جراحی و علیرضا حیدری را دیدم و نعیمی را که مربی عقیدتی بود. درست مقابل در ورودی پادگان. با مرور خاطره آن روز پرده شفافی پیش چشمم آمد. پیش رفتم بوسیدمشان و نبض لامپ های رنگارنگ حجله شأن ،روی سکوت قاب عکسشان سر می خورد مثل اشکها روی گونه من. #ادامه دارد.... •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🌹🌹🌹🌹🌹: 🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_سیدمحمد_کدخدا* #نویسنده_علی_سلیمی* #قسمت_پنجم 🎤به روایت برادر آزادنیا ، مکان عملیات :مه کویه فیروزآباد صورتش را به سمت آسمان گرفته بود .بالای تپه آدم حس می‌کند به ستاره ها نزدیک تر شده. صدای ریز جیرجیرک ها و تصویر ماه..آه بلندی کشید و لبش به حرکت درآمد .معلوم نبود با خودش چه چیزی زمزمه می‌کند .از این پایین که نگاه میکردی ستاره ها انگار بغل صورتش بودند .کسی که شبهای بهشت را دیده باشد می فهمد. نگاهش را از آسمان گرفته و به دور و برش چرخاند. به سمت چند ماشینی که پایین تپه قرار گرفته خود رفت و رادیویی یکی از آنها را روشن کرد و منتظر شد. با صدای الله اکبر اذان ،اسلحه را کنار گذاشت .صدای شر شر آب از گلوی غم غم از سرریز می شد .داخل آبی که توی دستش ریخت تصویر ستاره صبحگاهی موج برمی‌داشت هوا گرگ و میش بود و دستش را به صورت کشید قطرات درشت آب از ریشه هایش می چکید . 🥀🥀🥀 آماده برگشتن بودند .ماشین ها یک سری از افراد را منتقل کرده بودند ، بقیه هم سه ،چهار نفری دور هم جمع شده بودند و حرف می زدند تا ماشین ها برسند .گاه گاهی ،نگاهها روی تن جا ه می افتاد حالت چهره ها با وجود درگیری سنگین روز قبل ،سرزنده و شاداب به نظر می رسید . _یه جوری تارومار شدن که دیگه هوس خان بازی به کله شون نزنه ! _از خوب جایی بهشون حمله کردیم . _حسابی غافلگیر شدن ،مسئول عملیات ، خوب نقشه ای ریخته بود. ماشین ها رسیدند و با سوار کردن تمام نیروها ، راه افتادند .تا رسیدن به مقصد ، فرصت زیادی بود . قدرت کوتاه که گذشت دوباره صحبت ها گل انداخت . هرکس با نفر کناری از چیزی حرف میزد اما تمام صحبت‌های خورد و خاش درگیری های روز قبل بود. لای همه حرف دو جفت چشم حرکات مردی را دنبال می‌کرد که ردیف اول خیلی ساکت نشسته و به منظره کنار جاده نگاه می کرد. «عجب طاقت دیدار دیشب قبل از اینکه برم سربازی یه گوشه نشسته بودم و جای میخوردم که اومد کنار دستم نشسته شروع کرد به صحبت نزدیکی‌های موقع نگهبانی هم بود نگاهی به ساعت انداختم و گفتم که باید برم فهمید خیلی خسته ام و دستم را گرفت و گفت :تو خسته ای رفیق. بهتره بری دوساعتی بخوابی بعد بری سر پست. آدم خسته که نمیتونه نگهبانی بده .برو کیسه خواب رو بردار. من جات نگهبانی میدم .موقعش که شد میام صدات میزنم.» من هم که از درگیری‌های صبح و حمله مجروح های بعد از ظهر حسابی خسته بودم کیسه خواب را برداشتم و یک گوشه افتادم. انگار چند سال نخوابیده بودم. چشمامو که باز کردم هوا داشت روشن میشد .داشتم صبحانه میخوردم که نگهبان احمد بعدی اومد نزدیکم و از من پرسید؛ چرا برای نگهبانی صداش نکردم ؟اون موقع بود که فهمیدم تا صبح من بسیجی نگهبانی داده... _کدوم یکی اینکه ردیف اول کنار پنجره نشسته؟! اون که بسیجی نیست بابا مسئول عملیاته.. #ادامه دارد http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_مرتضی_جاویدی* #نویسنده_داریوش_مهبودی* #قسمت_پنجم 💔حالا دیگر بلند بلند با خودش حرف میزد گریه میکرد در محوطه میدان همین جور قاطی سرباز ها قدم می زد و برای خودش زمزمه میکرد ... «آیا فرمانده گردان موجب شده است؟!😳 تا حالا کسی اینگونه پریشان و غمگین ندیده بودش🥺 کربلای ۴ با عمو مرتضی چه کرده بود؟!» باسر و وضع گل آلود و موهای پریشان و خنده و شوخی های همیشگی که جایشان را به ورد و زمزمه داده بودند .زنگ ها کلافه اش کرده بودند از خانه خودشان هم تماس گرفتند. _باباجون! قدمعلی اون طرف آب به پهلوی بچه هاست من هم دسترسی به او ندارم .خلاص! برای همیشه خودش را راحت کرده بود که مرگ یکبار شیون هم یکبار. ستوده رفته بود . الوانی و اسلامی و بنی اسد ! همه دوستانش رفته بودند😔 اینجا چه می خواست؟! 🥀🌺🥀🌺🥀 بخار غلیظ آب از زیر پرده جلوی درب خیابان می ریخت .«تک چرخ» دست برد و پرده را کنار زد. _بفرمایید عمو! توده متراکم از بخار توی صورت مرتضی ریخت .مه غلیظی سرتاسر راهرو را قرق کرده بود. غوغای آن داخل بود. سر و صدای آب تنی کردن،بار زدن نمره خوان ،همه منتظران کمتر از غوغای یک منطقه عملیاتی نیست. گروهی از منتظران به احترام عمو برخاستند و عمو تشکر کرد. یک حوضه بزرگ آب بود و اطرافش دو سه تا اتاقک دوش. یک جا اگر میشه مردی ۵۰ تا آدم توی هم می لولیدند. عرقش حسابی در آمده بود. _قاسم جان دوش انفرادی هم داره!؟ _بله آقا مرتضی برای چی؟! _می خوام خودمو بشورم غسل واجب دارم. قاسم اسلام چه تا اهواز را با مرتضی آمده بود که حمام بروند و تمام طول راه عمو مرتضی از سیر تا پیاز منطقه را برایش تعریف کرده وقتی که پرسیده بود: «از کربلای ۴ چه خبر؟! کی دست به کار خواهیم شد؟!» حالا قاسم داشت پشتش را کیسه میکشید .هوا دم کرده بود عمو روی دست و زانو نشسته بود و قاسم دست برد یک لگن آب روی دوش او ریخت. قبراق و خوش حوصله بود با خنده رو به فرمانده گردان کرد: _آقا مرتضی ما که حوصله‌مون سر رفت .دیگه کی میخواد شهید بشین؟!🙂 توده ای چرک زیر کیسه برزنتی لوله میشد با هر بار که بالا و پایین می کشید. _ناراحت نباش تکچرخ !۴۸ ساعت دیگه.😍 قاسم جا خورد .😳 فقط توانست بخندد🤭 #ادامه دارد http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

✅ کتاب صوتی #سلیمانی_عزیز "خاطراتی متفاوت و خوانده نشده از سردار شهید حاج قاسم سلیمانی" نویسندگان : #مهدی_قربانی #عالمه_طهماسبی #لیلا_موسوی تولید ایران صدا #قسمت_پنجم http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_محمودرضا_بیضایی* ✍از تبریز تا دمشق / #قسمت_پنجم 🔷زاهد نوجوانِ شب 🔹معمولاً توی اتاق پذیرایی درس میخواندیم. پذیراییمان اتاق بزرگی بود که فقط مواقعی که مهمان داشتیم یا میخواستیم درس بخوانیم، اجازه داشتیم به آنجا برویم. یک بار بعد از نصفه شب بود که برای مطالعه به اتاق پذیرایی رفتم. دیدم محمودرضا قبل از من آمده و آنجاست. داشت نماز شب میخواند. آن موقع دوازده سیزده سال بیشتر نداشت.جا خوردم. آمدم بیرون و به اتاق خودم رفتم. شب بعد، باز محمودرضا توی پذیرایی بود و نشد آنجا درس بخوانم. چند شب پشت سر هم همین طور بود؛ محمودرضا بعد از نیمه شب بلند میشد می آمد توی اتاق پذیرایی و نماز میخواند. هر شب هم که میگذشت، نمازش طولانی تر از شب قبل بود. یادم هست یک شب نمازش حدود دو ساعت طول کشید.صبح روز بعد به او گفتم :« این طوری کسر خواب پیدا میکنی و صبح توی مدرسه چُرت میزنی. ضمناً تو هنوز به تکلیف نرسیده ای و نماز یومیه بهت واجب نیست، چه برسد به نماز شب!» محمودرضا قبول نداشت. ظاهراً طلبه ای از فضیلت نماز شب برای محمودرضا گفته بود و او چنان از حرف های آن طلبه تاثیر گرفته بود که تا یک هفته مرتب نماز شب را ادامه داد. به خاطر مدرسه اش مانع او شدم و قانعش کردم که لازم نیست نماز شب بخواند؛ ولی محمودرضا آن نماز ها را واقعاً با حال میخواند. هنوز چهره و حالت ایستادنش سر نماز یادم است. ✍یه روایت"احمدرضا بیضائی" ادامه دارد.. http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_محمودرضا_بیضایی* ✍از تبریز تا دمشق / #قسمت_پنجم 🔷زاهد نوجوانِ شب 🔹معمولاً توی اتاق پذیرایی درس میخواندیم. پذیراییمان اتاق بزرگی بود که فقط مواقعی که مهمان داشتیم یا میخواستیم درس بخوانیم، اجازه داشتیم به آنجا برویم. یک بار بعد از نصفه شب بود که برای مطالعه به اتاق پذیرایی رفتم. دیدم محمودرضا قبل از من آمده و آنجاست. داشت نماز شب میخواند. آن موقع دوازده سیزده سال بیشتر نداشت.جا خوردم. آمدم بیرون و به اتاق خودم رفتم. شب بعد، باز محمودرضا توی پذیرایی بود و نشد آنجا درس بخوانم. چند شب پشت سر هم همین طور بود؛ محمودرضا بعد از نیمه شب بلند میشد می آمد توی اتاق پذیرایی و نماز میخواند. هر شب هم که میگذشت، نمازش طولانی تر از شب قبل بود. یادم هست یک شب نمازش حدود دو ساعت طول کشید.صبح روز بعد به او گفتم :« این طوری کسر خواب پیدا میکنی و صبح توی مدرسه چُرت میزنی. ضمناً تو هنوز به تکلیف نرسیده ای و نماز یومیه بهت واجب نیست، چه برسد به نماز شب!» محمودرضا قبول نداشت. ظاهراً طلبه ای از فضیلت نماز شب برای محمودرضا گفته بود و او چنان از حرف های آن طلبه تاثیر گرفته بود که تا یک هفته مرتب نماز شب را ادامه داد. به خاطر مدرسه اش مانع او شدم و قانعش کردم که لازم نیست نماز شب بخواند؛ ولی محمودرضا آن نماز ها را واقعاً با حال میخواند. هنوز چهره و حالت ایستادنش سر نماز یادم است. ✍یه روایت"احمدرضا بیضائی" ادامه دارد.. http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_غلامعلی_دست_بالا* #نویسنده_بیژن_کیا* #قسمت_پنجم نگاه دهیم از آنها دست در گردن هم می‌انداختند و تلو تلوخوران در پیاده رو با صدای نخراشیده ترانه می خواند. گاه اربده می‌کشیدند دشنام های زشت می دادند و عابران گلاویز می شدند و حتی ممکن بود کار به کتک کاری و چاقوکشی بکشد. شبها بلوار کریم خان زند، چهارراه پارامونت و خیابان داریوش در رنگ و نور و نوا، چهره بزک کرده پیدا می کردند. مغازه ها را در معرض دید عابران قرار میدادند خیابان را در رنگ و نوری اغوا کننده غرق می کردند و هر شب خیابان‌های اصلی شهر میشد از نوای تند موسیقی مغازه هایی که نشانه‌هایی از سرگشتگی و میل انسان خودباخته به فساد را در شهر فریاد می‌زدند. شبهای بی پایان شهر پر بود از نشانه های بی بند و باری. انگار هرچه غلامعلی بزرگ و بزرگتر میشد شهر برای حقیر می شد و حقیرتر. حالا دیگر رنگ و لعاب این شهر دلگیرش می کرد .یک روز صفحه جوانان و نوجوانانی که مقابل دو سینمایی بزرگ شهر یعنی سینما پرسیا و سینما پاسارگاد تشکیل شده بود غلامعلی را کنجکاو کرد. _فیلمش چیه؟! _خشم اژدها _قشنگ؟! _ها عامو خیلی عالیه بزن بزنه..یه جوان چینی اسمش بروسلی.. _ها عامو غوغا میکنه ای بروسلی.. یه تنه همه رو میزنه.. هیچکس جلودارش نیست.. _من خودم ده مرتبه ای فیلمو رو دیده بودم بازم می خوام ببینم.. _تو هم بیا ببین.. _نه باشه یه وقت دیگه.. _بلیطتش پنج زاره. اگر ردیف جلو بشینی با دو زار میتونی ده دفعه تماشاش کنی.. غلامعلی و دوستان از حالا دیگر رفتن به مسجد عتیق عادتشان شده بود.. این روزها تعداد نمازگزاران اندکی بیشتر شده بود. بعد از نماز مغرب و عشا وقتی آسمان نیلی میشد بیشتر نمازگزار ها می ماندند تا اخبار تظاهرات مردم را بشنوند و اعلامیه های امام خمینی را بخوانند. _کرمان تظاهرات شده _بازار تبریز تعطیل شده _قمی‌ها به حمایت تبریزی‌ها تظاهرات کردند _بچه های شرکت نفت آبادان اعتصاب کردند. گاهی وقتا اعلامیه های امام به دستشان می رسید. سخنان امام آفتابی بود که قندیل های یخ زده یاس و ناامیدی را در دلشان آب می کرد و آمدن بهار را نوید می داد. #ادامه_دارد http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_شمس_الدین_غازی* #نویسنده_غلامرضا_کافی* #قسمت_پنجم در نه ماهگی هم خواب عجیب تری دید. خواب دید که میانه ی تابستان است و موسم پادشاهی میوه ها درختان از پرباری سر فرو آورده اند و طارمها در چراغانی و ریسه های انگور در تلالو صفحه ی خوش نشین امامزاده رفته بود و آب زده و بلقیس پایین دست امام ،شهر سید محمد باقر و یک عالی مقام دیگر نشسته بود و از هر دری سخن میگفتند که ناگاه هلهله ی مردم آنان را متوجه پایین پله ها کرد. شاه بود و فرح که از پله های امامزاده بالا می آمدند. هر یک خوشه انگوری در دست داشتند و چون به بالای سکو رسیدند به عروس خانم تعارف کردند و او از هیچ کدام نپذیرفت. این ،امتناع شاه و ملکه را سخت ناراحت کرد؛ اما سید توضیح داد که زنان ما در وقت حاملگی از دست کسی چیزی نمیخورند. این بود که صبح زود ،طبق معمول همه خاندان و بلکه اهالی محل به پدربزرگ مراجعه کرد تا تعبیر خوابش را از زبان او بشنود ،حاصل این بیت نغز حافظ بود که «گوهر پاک بباید که شود قابل فیض ورنه هر سنگ و گِلی لولو و مرجان نشود» پیر پیراسته همچنین توصیه کرد که خوابش را برای کسی تعریف نکند که سفارشی قرآنیست «لاتقصص رؤیاک علی اخوتک» و گفت عروس خانم فقط این را بدان که این کودک ،تو دختر باشد یا پسر با این شاه و این حکومت مخالف خواهد بود و با او مبارزه خواهد کرد. باری شمس الدین در ململ رؤیای مادر و مخمل خیال خواهران بزرگ میشد و درست یک ساله بود که نظر کرده حضرت ابوالفضل شد. آن هم این گونه که در دامن مادر و بر پشت بام بود . هوا اندکی گرم بود طوری که صورت سرخ و کوچکش عرق انداخته بود درست مثل شبنمی که بر گلبرگهای لاله نشسته باشد. با همه هیاهوی کوچه و صدای سنج و دمام و آواز نوحه خوان که از سقای دشت کربلا میخواند و روز تاسوعا را به عزاداران حسینی تسلیت میگفت . شمس الدین در حریر دامن مادر به خواب رفته بود خاله نیز در کنار مادر گوش به نوحه زنجیرزنان داشت و چشم به چهره ی شمس نوری در دلش می تابید و به لطف چهره ی عنابی خواهرزاده صلوات و دعا و ان یکاد میدمید و ماشاء الله و الله اکبر میکرد، دست به زانو میزد و ذوق میکرد خاله قربونش بره حقه ی نگین شرف شمسه، صورت که نیست! تابش خورشید و خواب شمس مادر را قانع کرد تا لذت تماشای عزاداران را از خود بگیرد طفل را بغل بزند ،پایین بیاید و او را در گهواره بخواباند .پا در پله اول نردبان چوبی که می،گذارد سر میخورد و هراس پرت شدن از ارتفاع تمام وجودش را پر میکند سرش گیج میرود و کودک از آغوشش رها میشود. #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_کرامت_الله_غلامی* #نویسنده_غلامرضا_کافی* #قسمت_پنجم 🎙️به روایت محمدیوسف غلامی . - مادرم گریه میکرد که خدا این یکی بچه رو هم ازم گرفت یوسف بی برادر شد. یوسف بی کرامت شد. معصومه هم پابه پای مادرم گریه میکرد. نمیدونم کرامت رو کی برده بود برا خاکسپاری پدرم هم نبود. مادرم شب و روز گریه میکرد و من نمیتونستم جلو مادرم گریه کنم و بغضم رو میرفتم یه گوشه که کسی نبینه ،خالی میکردم . قدیما خونه های روستا لطف و صفای خاصی داشت؛ ولی من بعد از فوت کرامت زیاد اونجا رو دوست نداشتم همش با خودم میگفتم که اگه خونه مون شهر بود میتونستیم کرامت رو ببریم دکتر و اینطوری نمی شد .کاش خدا به دل پدرم میانداخت تا دوباره بریم شیراز البته بنده خدا پدرم حق داشت میگفت: چند سال تو کارخونه سیمان کار کردیم و تمام دستامون پر از تاول بود؛ ولی اینا ما رو بیمه نکردن. به خاطر همین پدرم مجبور شده بود اونجا رو ول کنه و دوباره بیاد روستا و بره صحرا . بعد از کرامت من خیلی تو خودم بودم و احساس تنهایی میکردم یک سالی از فوت کرامت میگذشت که فهمیدم مادرم بارداره . همیشه دعا میکردم که خدا کنه پسر باشه تا جای کرامت رو برام پرکنه. البته هیچ کس از درون پر غوغای من خبر نداشت .شور و شوق و انتظار به دنیا اومدن یه داداش یه شب با رفت و آمدها و سروصداها از خواب بیدار شدم و دیدم مادربزرگم با یه مامای محلی اومده. فهمیدم موقع وضع حمل مادرمه. - معصومه ننه چش شده؟ _میخواد بچه به دنیا بیاد؟ تو برو بگیر بخواب... معصومه اصلا نمیتونست حرف بزنه و گلوش پر از بغض بود؛ ولی نمیذاشت اشکش سرازیر بشه و هی دست میکشید به چشمش . #ادامه_دارد ... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #خاطرات_دفاع_مقدس* #نویسنده_محمد_محمودی* #گلابی_های_وحشی #قسمت_پنجم می خواستم با همین پوتین به جبهه بروم. ایام به سختی میگذشت .سراغ ستون چوبی رفتم که در ایوان منزل جدیدمان قرار داشت. بعضی وقتها میرفتم قد و بالایم را علامت میزدم. اوضاع آن روزها برای من این چنین و برای اهالی آبادی به گونهای دیگر می گذشت. اهالی آبادی نیز هر از چند داغدار یکی از جگر گوشه های خود می شدند. صبح سرد یکی از روزهای اسفند شصت و سه ناگهان صدای شیون و زاری از منزل مشهدی شمشیر، همه آبادی را به منزل او کشاند .خودم را به آن جا رساندم .عمو حسین على مغموم در میان جمعیت نشسته بود از او پرسیدم: _چه خبره؟ یک جمله کوتاه پاسخم داد: _کرامت شهید شده کرامت فرزند بزرگ مشهدی شمشیر، قد رشید و چهره ای آرام داشت. او فرزند (سر سوختی )مشهدی شمشیر بود. در عرف هنگامی که پدر و مادری چند فرزند خود را بر اثر بیماری از دست میدادند؛ فرزندی که سالم و زنده میماند فرزند سرسوختی لقب میگرفت. بسیار هم عزیز بود . مادر میگفت: در فاصله ی سه روز بیماری متوالی سرخک سه فرزند مشهدی شمشیر را بدرقه خاک کرده بود و برای همین کرامت مرهم و التیام داغ پدر و مادرش بود. روزی که پیکر او را آوردند ،همه اهل آبادی بر سر گلزار شهدا حاضر شدند. رؤیا تنها فرزند کرامت ،طفلی یک ماهه بود. مادرش دختر را بر روی تابوت کرامت گذاشت. بی تابیهای مشهدی شمشیر کوه آهن را آب میکرد. #ادامه_دارد ... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #خاطرات_جبهه #نویسنده_حبیب_صفری #حلاوت_ایثار #قسمت_پنجم با کسی در آموزش شوخی نداشتند می گفتند کسی که میخواهد با دشمن بعثی بجنگد و پیروز شود باید در آموزش شرایط سخت را تحمل نماید. برای اینکه از نظر معنوی نیروها تغذیه شوند کلاسهای عقیدتی هم در کنار آموزش نظامی تشکیل میشد. به ما گفته بودند شبهای چهارشنبه در چادرهایتان دسته جمعی دعای توسل بخوانید و شبهای جمعه هم دعای کمیل. مسئول عقیدتی خودش در آن شبها دور چادرها میگشت تا ببیند چه چادری دعا میخوانند و چه چادری دعا نمی خوانند. نیروها چون رزم روزانه و شبانه را انجام دادند و هوا هم، شبها سرد بود ، دیگر رمق خواندن دعا نداشتند داخل هر چادر هشت نفر بودند . یکی از بچه های چادر ما خیلی شوخ طبع بود .میگفت بچه ها، شب راحت بخوابیم همینکه صدای پای کسی از اطراف چادر شنیدیم ، اگر شب چهارشنبه بود همه باهم بلند : يا" وجيها عندا... اشفع لنا عندا... و اگر شب جمعه بود یا نور یا قدوس بخوانیم. شب چهار شنبه خوابیده بودیم ، درب چادر هم به بهانه سرمای هوا با طناب بسته بودیم بگونه ای که اصلا داخل پیدا نبود ، صدای پایی را شنیدیم ، همه همینطور که زیر پتو خوابیده بودیم با صدای بلند ، یا وجیها عندا... زمزمه کردیم. صدای مسئول عقیدتی را از بیرون چادر شنیدیم که می گفت این چادر شبها همیشه با هم دعا می خوانند .مسئول عقیدتی که دور شد ، به دوست طراح نقشه گفتیم فلانی نقشه ات حسابی گرفت به همدیگر شب بخیر گفتیم و تا صبح راحت خوابیدیم . صبح اول وقت برای دستور صبحگاهی برپا می زدند ، به میدان صبحگاه میرفتیم و به خط می شدیم. همان دوست شوخ طبع با ،پتو چفیه و پوتین اندام یک آدم درست کرده بود و برای اینکه مربیان را سر کار بگذارد زیر پتوی دیگری خوابانده و در گوشه ی چادر قرار داده بود. یکی از مربیان که چادرها را کنترل میکرد دامن چادر را بالا زد ، دید یک نفر گوشه چادر خوابیده ، صدا زد تو چه رزمندهای هستی که تا حالا خوابیدی! بلند شو برو صبحگاهی هر چه فریاد زد کسی جواب نداد. با عصبانیت پتو را کنار زد دید سر کارش گذاشته اند. حسابی خندید و گفت این رزمندگان حتما پوزه ی صدام را به خاک خواهند مالید و از چادر خارج شد. یک روز که ما را به میدان مانور رزم نظامی برده بودند ، از صبح تا شب به ما آب خوردن ندادند . جلو چادرها چند مخزن هزار لیتری آب بود که برای مصرف با تانکر پر میکردند، آن روز پس از خالی شدن تعمداً پر نکرده بودند. زیر شیر مخزن ، یک گودال بود که آب شستشو در آن جمع میشد. من از شدت تشنگی چربی های روی این آب را کنار زدم ، زانو زدم و به اندازه رفع تشنگی نوشیدم ، چه گوارا بود! دوره آموزشی با همه مصائب و سختی های خاص خود به پایان رسید. به مدت یک هفته ما را به مرخصی فرستادند و اعلام کردند پس از پایان مدت مرخصی خود را به مقر معرفی نمائید. #ادامه_دارد... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید ┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

📕🎙کتاب صوتی #من_محمدعلی_رجایی ✉️خاطرات متفاوت و کوتاه از شهید رجایی نویسنده داوود بختیاری نژاد باصدای محمدرضا نبی 💠 #قسمت_پنجم 🌱🌷🌱🌷🌱 https://eitaa.com/golzarshohadashiraz

📗 #كتاب_صوتی نمایشی، شرح خاطرات و زندگی‌نامه‌‌ی «سیدالاسراء، #شهید_امیر_سرلشكر_خلبان_آزاده_حسین_لشگری» درباره‌‌ی ۶۴۱۰ روز اسارت در چنگال رژیم بعثی عراق است. #قسمت_پنجم 🌱🌸🌱🌸 https://eitaa.com/shohadaye_shiraz

📓#کتاب_صوتی #جنگ_فرخنده روایت زندگی فرخنده قلعه نوخشتی# نویسنده: زینب بابکی راوی معصومه عزیز محمدی . #قسمت_پنجم🌱🌸 https://eitaa.com/shohadaye_shiraz

📓#کتاب_صوتی #جنگ_فرخنده روایت زندگی فرخنده قلعه نوخشتی# نویسنده: زینب بابکی راوی معصومه عزیز محمدی . #قسمت_پنجم🌱🌸 https://eitaa.com/shohadaye_shiraz