چه زیبا گفت سهراب🌺 باید امروز حواسم باشد که اگر قاصدکی را دیدم آرزوهایـم را بدهـم .... تـا برسـانـد بـه خــــدا روزتـون زیبـا و پُراز آرزوهای قشنگـــــ🍃🌸 •┈┈•❀🕊🍃🌺🍃🕊❀•┈┈• https://eitaa.com/joinchat/2634219768C9798f0ca3f

عزیزانی که دیگه بین ما نیستن🥲 #نوستالژی •┈┈•❀🕊🍃🌺🍃🕊❀•┈┈• https://eitaa.com/joinchat/2634219768C9798f0ca3f

صبح 13 تیر #رادیو_مرسی کلی حال خوب و انرژی تقدیم لحظاتتون😍❤️ •┈┈•❀🕊🍃🌺🍃🕊❀•┈┈• https://eitaa.com/joinchat/2634219768C9798f0ca3f

#سرگذشت #برشی_از_یک_زندگی #دلباخته #قسمت_هفتادوسوم اون از شوهر کردنش که تارفت رنگ‌خوشبختی رو ببینه شوهرش جوونمرگ شد،اینم از بچه دار شدنش یه آب خوش قرار نیست از گلوی ماها پایین بره.باتعجب گفتم:چی شده عزیز؟عزیز باگوشه روسریش اشکاشو پاک کرد و گفت:به گوشم رسیده که خانم بزرگ حرف انداخته که با به دنیا اومدن بچه دیبا باید از عمارت بره.اینحرفارو از کجا آوردی عزیز؟اصلا از کی شنیدی؟عزیز که انگار میترسید حرف بزنه،صداشو آرومتر کرد و گفت:خودم شنیدم،صدای نسرین و خانم بزرگو شنیدم که راجب دیبا حرف میزدن.کنجکاو شدم و خودمو جلوی در اتاقشون کمی معطل کردم تاببینم چی میگن خانم بزرگ داشت میگفت دیبا زن جوونه و حالا دیگه محرمی توی عمارت نداره.درست نیست توی عمارت بمونه و فقط تا به دنیا اومدن بچه نگهش میداریم.یادگار جمشیدم که به دنیا بیاد،دیبا دیگه جایی اینجا نداره.دستمو گذاشتم جلوی دهنم شوکه شده بودم و دلیل این حرفا و تصمیم خانم بزرگو‌درک نمیکردم.از همون بچگی عمر روزای خوشم کوتاه بود عمه که انگار خیلی از این تصمیم تعجب نکرده بود علی رو توی بغل گرفت و گفت:این تصمیمات خانم بزرگ تعجبی نداره،برای منم ازاین نقشه ها کشیده بود،اما خدابیامرز جمشیدخان نذاشت بعداز مرگ ارباب من ازاین عمارت برم.دیبا اگر شانس بیاره،جمال خان مانع رفتنش بشه وگرنه کسی نمیتونه روی حرف خانم بزرگ حرف بیاره.عمه برگشت به اتاق خودش.رفتم جلوی پنجره و به حیاط عمارت چشم دوختم.این حیاط و این عمارت بهترین و بدترین خاطرات زندگیمو رقم زده بود من اینجا خندیدم و عاشقی کردم.گریه کـردم و از دست دادم.همینجا بود که عاشقی کردم و بهترین روزای زندگیمونو با جمشید ساختیم همینجا بود که بچه دار شدیم و از ته دل خندیدیم.توی همون حیاط لعنتی بود که خبر مرگ جمشیدمو بهم دادن.باهمه ی این اتفاقات چطور میتونستم بچه ای که ثمره ی عشق من و جمشیدِ رو بزارم و برم.درسته جمشید دیگه نیست اما من برای نگه داشتن این بجه و مادری کـ.ـردن براش میجنگم.جلوی همه می ایستم و نمیزارم لحظه ای منو از یادگار جمشید دور کنن تصمیمو گرفته بودم.اگر این تصمیم خانم بزرگ علنی بشه ،نمیزارم بجمو ازم بگیرن.نفس عمیقی کشیدم و آهی گفتم.عزیز توی فکر بود و میدونستم خیلی نگرانمه خودم هم نگران بودم.حتی دیگه نمیدونستم چی درانتظارمه و چه آینده ای قراره برام رقم بخوره.با مرگ جمشید فهمیدم با سرنوشت نمیشه جنگید و اگر چیزی توی سرنوشتت نوشته شده باشه چه بخوای چه نخوای اتفاق می افته.ازاونروز دور از چشم من پچ پچ ها و چپ چپ نگاه کردنا توی عمارت شروع شد.همه دور از چشم من حرفهایی میزدن و همه جا حرف از من و بچه ام بود اما تا وارد جمعی میشدم حرفشون رو قطع میکردن.حتی خدمتکارها هم زیرگوش هم حرفهایی میزدن.دورادور حرفا از طریق عزیز و عمه به گوشم میرسید اما به روی خودم نمیاوردم.همه چیزو میریختم توی دلم و خودخوری میکردم بهترین کار همین بود.نمیخواستم روی خانم بزرگ و بقیه به روی من باز بشه و جلوی خودم اینحرفا گفته بشه چندوقتی بود که حتی برای دور هم غذا خوردن هم منو صدا نمیزدن و غذام رو توی اتاقم میخوردم.هرچند اینطوری راحت تر بودم و خودم هم ترجیح میدادم توی اتاقم باشم.اما اینا نشونه ی خوبی نبود.اونا بعداز جمشید منو از جمعشون جدا کرده بودن و من هرروز تنهاتر و دلتنگتر میشدم‌‌.وارد ماه نهم حاملگیم شده بودم و شرایط برام خیلی سخت تر شد بودم.شرایط روحی خیلی بدی داشتم و توهماتی داشتم که بعداز مرگ جمشید شروع شده بودهرازگاهی خواب جمشیدو میدیدم که برگشته و همین باعث شده بود باور مرگ جمشید برام سخت تر بشه.همیشه ته دلم امید داشتم که جمشید برمیگرده و همین افکار حال روحیم رو خیلی خراب کرده بودحال جسمیم هم تعریف چندانی نداشت.حسابی چاق شده بودم و اضافه وزن شدیدی پیدا کرده بودم قابله خیلی تاکید میکرد که وضعیتم خطرناکه اما گوشم بدهکار نبود و نمیتونستم بفکر سلامتیم باشم و کاملا بیخیال همه چیز شده بودم.احساس پوچی که بهم دست داده بودباعث میشد انگیزه ای نداشته باشم و فقط توی گذشته زندگی کنم خاطراتم با جمشید و مرور میکردم و اشک میریختم....بعداز چندین هفته خانم بزرگ عزیزه رو فرستاد که بمن بگه برای شام به اتاقش برم.خیلی استرس داشتم و دلم میگفت که خبراییه.از بعدظهر که عزیزه گفت باید برای شام به اتاق خانم بزرگ برم دلم مثل سیرو سرکه میجوشید.توی اتاق راه میرفتم و با خودم حرف میزدم.گاهی تصور میکردم ممکنه و خانم بزرگ چی بگه و توی ذهنم برای حرفاش جواب اماده میکردم تا امادگی داشته باشم .عزیز نگاهی به سرتاپام انداخت و گفت:دیبا یه نگاه به خودت انداختی؟اصلا خودتو تو آینه دیدی؟میدونی چندروزه حتی یه حمام نرفتی و لباساتو عوض نکردی؟بااین سرو وضع میخوای به اتاق خانم بزرگ بری؟ ادامه ساعت ۱۶ عصر •┈┈•❀🕊🍃🌺🍃🕊❀•┈┈• https://eitaa.com/joinchat/2634219768C9798f0ca3f

#آشپزی_روستایی #لوبیا_پلو مواد لازم : ✅ لوبیا سبز ✅ گوشت ✅ پیاز ✅ برنج ✅ سیب زمینی ✅ رب گوجه ✅ روغن ✅ نمک،فلفل،زردچوبه بریم که بسازیمش.😋 •┈┈•❀🕊🍃🌺🍃🕊❀•┈┈• https://eitaa.com/joinchat/2634219768C9798f0ca3f

آهنگ زیبای باغ دلم حبیب ❤️‍🔥😘 (در باغ دلم تازه گلی سرزد و گم شد..) #نوستالژی🎙 •┈┈•❀🕊🍃🌺🍃🕊❀•┈┈• https://eitaa.com/joinchat/2634219768C9798f0ca3f

#سریال_ایرانی #زیر_آسمان_شهر #قسمت_هفتادوپنج بخش اول •┈┈•❀🕊🍃🌺🍃🕊❀•┈┈• https://eitaa.com/joinchat/2634219768C9798f0ca3f

#سریال_ایرانی #زیر_آسمان_شهر #قسمت_هفتادوپنج بخش دوم •┈┈•❀🕊🍃🌺🍃🕊❀•┈┈• https://eitaa.com/joinchat/2634219768C9798f0ca3f

کی می‌دونه اینا چی بودن؟؟؟ دخترای دهه‌ی شصت خوب یادشونه😊 #نوستالژی •┈┈•❀🕊🍃🌺🍃🕊❀•┈┈• https://eitaa.com/joinchat/2634219768C9798f0ca3f

#سرگذشت #برشی_از_یک_زندگی #دلباخته #قسمت_هفتادوچهارم بدون اینکه جوابی به عزیز بدم رفتم جلوی آینه و به خودم نگاه کردم.موهام از کثیفی به هم چـسبیده بود و لباسام بود میداد.تیکه ای از موهام رو که روی صورتم افتاده بود بردم پشت گوشم و زیرلب گفتم:خیلی وقته خودمو از یاد بردم.با رفتن جمشید منم مُردم‌ دارم نفس میکشم اما قلبم مُرده.عزیز که متوجه حرفام شده بود بدون اعتنا به حرفام گفت:میرم حمامو گرم کنم تا سرو تـنتو بشوری بو گرفتی دختر درست نیست اینجوری ببیننت.حرفی نزدم و رفتم سمت کمد تا لباسی بردارم و بعداز حمام بپوشم چشمم به لباسی یاسی رنگی افتاد که اخرین بار برای برگشتن جمشید پوشیدم و منتظرش بودم تا برگرده اما برنگشت.دستی بهش کشیدم و آهی کشیدم و زیرلب گفتم:هنوزم منتظرتم جمشید.پیراهن سیاه و گشادی رواز توی کمد برداشتم و بایک روسری و چنتا چیز دیگه لای بقچه پیچیدم و از اتاق رفتم بیرون تا حمام کنم.حمام حسابی گرم شده بود و بخار گرفته بود عزیز از توی لگن چندتا کاسه پراز اب داغ روی شونه هام ریخت.استخوانام نرم شد و احساس خوبی پیدا کردم.خیلی وقت بود حمام نیومده بودم.روی چهارپایه ی پلاستیکی گوشه حمام نشستم و عزیز کمکم کرد تا خودمو بشورم.تمام مدتی که توی حمام بودم به این فکر میکردم که خانم بزرگ چرا ازمن خواسته برم به اتاقش.لباسامو تنم کـردم و حوله رو انداختم روی موهامو فشار دادم تا آبشو بگیرم.چقدر انجام همین کارهای روزمره که تا چندوقت پیش برام عادی بود و حتی بااشتیاق انجامشون میدادم حالا برام سخت و طاقت فرسا شده بود.یأس و ناامیدی توی وجودم رخنه کرده بود و حتی انگیزه نفس کشیدنو ازم گرفته بود.شاید اگر این بچه نبود تاالان بلایی سر خودم آورده بودم و خودمو راحت کرده کرده بودم.عزیز تشت پر از لباس شسته شده رو زد زیر بغلش و گفت بریم.به سمت اتاق راه افتادم تا اماده ی رفتن به اتاق خانم بزرگ بشم.هرچی بیشتر به زمان شام و دیدن خانم بزرگ نزدیک میشد استرسم بیشتر میشد.تپش قلب شدیدی گرفته بودم و بچه هم تکون های شدیدتری میخورد.موهای خـیسم رو ریختم دورم تا آبش بره و خشک بشه.دستی به صورتم که از داغی اب سرخ شده بود کشیدم و چشمامو با پشت دست مالیدم.خودمو تو اینه نگاه کردم.ابروها و صورتم پراز مو شده بود اما چه انگیزه ای داشتم برای رسیدگی به خودم؟توی چشمای خودم زل زدم و سری تکون دادم و برای خودم تأسف خوردم.موهامو که تقریبا نیمه خشک شده بود جمع کردم و سری بزرگی رو انداختم روی سرم و بدون اینکه توجه کنم حتی مرتبه یانه به سمت در راه افتادم عزیز مشغول پهن کردن لباسا بود که ازش خواستم همراهم بیاد.اول مخالفت کرد اما راضیش کردم و به سمت اتاق خانم بزرگ راه افتادیم.جمال خان جلوی در بود و میخواست وارد اتاق خانم بزرگ بشه که با دیدن ما خودشو کنار کشید و گفت:بفرمایین زنداداش.دستمو به کمـرم زده بودم و وارد اتاق خانم بزرگ شدم نسرین هم طبق معمول توی عمارت بود و مشغول سرو کله زدن با آذر بود.با ورود من خانم بزرگ به زیرانداز کنار پنجره اشاره کرد و گفت:بشین دیباجان عزیز هم کنارم نشست و بعداز ما عمه و جمال که علی رو توی بغل گرفته بود وارد شدن.پس خانم بزرگ از عمه هم خواسته امشب بیاد به اتاقش.یعنی چه خبره و چی توسرش میگذره که همه رو جمع کرده.جمال خان جای همیشگیش بالای اتاق نشست و علی رو هم روی پاش نشوند علی خیلی شیرین زبون شده بود و با حرفای بچگونه و شیرین زبونی هاش حواس همه رو پرت خودش میکرد.سر همه با علی و حرفاش گرم بود اما من ذهنم هزارجا میچرخید.از علت جمع شدن همه توی اتاق خانم بزرگ گرفته تا جای خالی جمشید که بیشتر از همه عذابم میدادبا ورود عزیزه و دوتا خدمتکار دیگه توجه ها از علی برداشته شد و نگاه ها به سمت سفره ای که پهن میشدچرخید.داشتن سفره شام رو پهن میکردن و به سرعت چندین نوع غذا و دوغ محلی توی سفره چیده شد خانم بزرگ صداشو صاف کرد و گفت:خوشحالم که بعداز مدت ها دوباره دورهم جمع شدیم اما تنها چیزی که باعث میشه رغبت نکنم به جمع کردن اعضای عمارت دورهم،جای خالی جمشیده.صداش لرزید و ادامه داد:وقتی همه جمع میشیم و جمشیدم نیست نتونست ادامه بده و بغضش ترکید و شروع کرد به گریه کردن..منم همراهش اشک ریختم و همه با ناراحتی مشغول خوردن غذا شدن.با بی میلی غذا چندقاشقی غذا خوردم و بیشتر سعی میکردم سرم رو به غذا گرم کنم تا بقیه غذاشون رو بخورن.خانم بزرگ پارچ دوغ رو برداشت و همونطور که داشت میریخت توی لیوان گفت:چندروز دیگه چهلم جمشیده ومراسمی براش درنظر داریم بااجازه جمال خان قراره مثل مراسمات قبلی مراسمی آبرومندانه و درخور شأن اربابی برای جمشید بگیریم.زیرچشمی به من نگاه کرد وگفت:بعداز چهلم جمشید،تکلیف وارث و غیر وارث هم مشخص میشه.. ادامه دارد... •┈┈•❀🕊🍃🌺🍃🕊❀•┈┈• https://eitaa.com/joinchat/2634219768C9798f0ca3f

#سرگذشت #برشی_از_یک_زندگی #دلباخته #قسمت_هفتادوپنجم سرمو بالا آوردم و مستقیم بهش نگاه کردم.میخواستم حرفی بزنم اما جلوی خودمو گرفتم‌.خانم بزرگ حرفی نزده بود که بخوام شلوغش کنم.باید منتظر فرصت بهتری میموندم تا ببینم میخواد چیکار کنه و اگر تصمیمی گرفته باشه که به من و بجه مربوط بشه اونموقع از حق خودم دفاع کنم.هرچند دورادور یه چیزایی شنیده بودم اما خانم بزرگ مستقیم و واضح به من حرفی نزد که بتونم کاری بکنم.پوست لبمو کـندم و اروم زیرلـب گفتم:آروم باش دیبا،الان وقتش نیست.عزیز که حالمو فهمید زیرگوشم گفت:میخوای برات آب بریزم؟سری تکون دادم و لیوان ابو از دست عزیز گرفتم ویه نفس سرکشیدم تا شاید کمی اروم بشم.بعداز شام سفره جمع شد و منتظر چای بعداز شام بودیم.عادت اعضای عمارت بود که بعداز شام چای میخوردن.جمشید هم همیشه میگفت:چای بعداز شام خیلی میچسبه.با کوچیکترین چیزها یاد جمشید‌ میفتادم و عذاب میکشیدم.هرلحظه ی زندگیم با یادآوری خاطرات تلخ میشد عزیزه با سینی پراز استکان های چای وارد شد و به همه چای تعارف میکرد اول ازهمه سینی رو جلوی جمال نگهداشت.لحظه ای حس کردم قلبم از تپیدن ایستاد یاد روزی افتادم که جمشید استکان چای رو برای من از توی سینی برداشت.قطره اشکی که از گوشه ی چشمم چکید رو با گوشه روسریم پاک کردم و به گلِ قالی چشم دوختم.عزیزه سینی رو جلوی همه گرفت و بعد جلوی من نگه داشت.تشکر کردم و چای رو برداشتم.حالم اصلا خوب نبود.دلم میخواست هرچه زودتر اون دورهمی تموم بشه.خانم بزرگ چای رو ریخت توی نلعبکی و فوت کرد زیرچشمی به جمع نگاهی کرد و زیرلـب چیزی گفت.معلوم بود میخواد حرفی بزنه اما منتظر فرصت مناسبه.جمع در سکوت بود و همه مشغول خوردن چای بودن و بچه ها مشغول بازی.خانم بزرگ سرفه ای کرد و سرشو بالا گرفت.سینه اش رو سپر کرد و گفت:به عنوان بانوی ارشد این عمارت،اداره ی امور زنان و خدمتکاران این عمارت دست منه به سمت من برگشت و ادامه داد:و همچنین تصمیم گیری برای عروس های عمارت.آب دهنمو قورت دادم و بهش چشم دوختم ادامه داد:نزدیک چهل روزه که فرزند ارشد من که ارباب این عمارت بوده مُرده.همه میدونین که بعداز مرگ ارباب ها،زنان اون ها دیگه جایی توی عمارت ندارن،مگراینکه بانوی ارشد باشن.رو به عمه کرد و با کنایه گفت:یا اینکه با پادرمیونی اربابها بتونن توی عمارت جا خشک کنن.عمه سرشو پایین انداخت و صورتش سرخ شدمن هم حال خوبی نداشتم و این قانون عمارت شامل حال منم میشد.خانم بزرگ که رویِ صحبتش با من بود از جاش بلند شد واومد سمت من.سرمو بلند کردم و باهاش چشم تو چشم شدم.تو چشمام خیره شد و گفت:بعداز پسرم جمشید،فقط وجودِ وارثشه که میتونه به من آرامش بده.صداشو کمی بلندتر کرد و گفت:حالا که دیبا حاملست و وارث جمشیدم رو توی شـکمش داره میتونه فعلا توی عمارت بمونه،اما بعداز به دنیااومدن بچه باید عمارت رو ترک کنه.نفسم به شماره افتاده بود و بدون اینکه پلک بزنم به خانم بزرگ چشم دوخته بودم.همه به هم نگاه کردن.کسی نمیتونست حرفی بزنه این تصمیم خانم بزرگ بود.جمال کاملا برعکس جمشید بود.از خودش اختیاری نداشت و روی حرف خانم بزرگ حرف نمیزد دربرابر ابهتی که جمشید داشت جمال هیچ بود و همین باعث شده همه نگران اربابی جمال باشن.خانم بزرگ بدون اجازه ی جمشید تصمیمی نمیگرفت و حرفی نمیزد اما حالا درظاهر جمال ارباب بود اما عهده دار همه چیز خانم بزرگ بود.دستامو مشت کرده بودم و به خانم بزرگ زل زده بودم.میدونستم قراره همچین تصمیمی بگیره و خودمو برای مقابله آماده کرده بودم اما باتمام وجود ناتوان شده بودم.تمام قدرتمو توی پاهام جمع کردم و ایستادم.جلوی خانم بزرگ ایستادم و با جدیت گفتم:اگر قرار بر رفتنه چرا بعداز بدنیا اومدن بچه؟همین حالا از اینجا میرم.منتظر جواب نموندم و بدون معطلی برگشتم سمت در تا برم بیرون که خانم بزرگ مچ دستمو گرفت و کشیدبااین حرکت همه از جاشون بلند شدن و به ما چشم دوختن.نگرانی توی نگاه همه به خصوص جمال کاملا مشخص بود خانم بزرگ‌ همونطور که مچ دستمو گرفته بود گفت:کجا؟گفتم تو باید بری،در حال حاضر نوه ی من توی شـکم توئه و تا قبل از به دنیا اومدنش اجازه ی ترک عمارت رو نداری.تا چند هفته ی دیگه که بچه به دنیااومد میتونی خودت بری.با شنیدن این حرفها دنیا برام تیره و تار شد سرم گیج میرفت و تعادلم داشت به هم میخورد اما سعی کردم محــکم باشم تا کسی متوجه حالم نشه هیچکس جرئت ایستادن در مقابل خانم بزرگ رو نداشت اما من بعداز،از دست دادن جمشید و همه ی زندگیم باید برای نگه داشتن بقیش میجنگیدم.پوزخندی زدم و گفتم:من با بچه ام از اینجا میرم.این بچه ی من و جمشیده.نه جمشیدِ از دست رفته ی شماخانم بزرگ که توقع همچین حرف و برخوردی رو از من نداشت جاخورد و متعجب نگاهم کرد به بقیه نگاه کرد و خنده ی تمسخر آمیزی کرد. ادامه ساعت ۲۱ شب •┈┈•❀🕊🍃🌺🍃🕊❀•┈┈• https://eitaa.com/joinchat/2634219768C9798f0ca3f

خاطرات بچگی دهه شصتی‌ها یه جوریه انگار همه شون توو یه خونه زندگی میکردن نماد تابستونای قدیم😍 #نوستالژی •┈┈•❀🕊🍃🌺🍃🕊❀•┈┈• https://eitaa.com/joinchat/2634219768C9798f0ca3f