روزنگار«منم باید برم» به قلم طیبه فرید

«منم باید برم» همه فکر می کردند حس و حالم نقش جهان است،زندگی توی شهر رویاهایم، به من ساخته و دارم عین آدم زندگی می کنم.اما من ارگ بم بودم،بقول شاعر خشت به خشتم متلاشی. شب ها با صورت می رفتم توی بالش و یک دل سیر گریه می کردم.هفته ای نبود که یکی دوتایشان را نیاورند قم واز مسجد امام عسکری روانه شان نکنند خانه بخت... نه ببخشید خانه ابدی.هیچوقت توی زندگی ام این قدر مایوس و منزوی نبودم، فرصت جهاد پیش آمده بود اما من شرایطش را نداشتم.از بس با پدر و برادرم تماس گرفته بودم،مادرم از شیراز زنگ می زد و می گفت: _ شیرمو حلالت نمی کنم اگه این پیرمرد(آقاجانم) رو شیر کنی که بره. برادرتم تازه داماده،خدا بعد چندسال به مابخشیدتش. من راضی نیستم بره.نری توی گوش آقا مصطفی کُری بخونی تک پسر مردمو بفرسی.... اصلا تو چرا اینقد حاشیه داری خب بشین آروم زندگیتو بکن.... می دانستم هم آقا مصطفی و هم برادرم اسم نوشته اند اما شک نداشتم این اسم نوشتن ها کشک است،خبری نمی شود.چشمم به مصطفی صدر زاده که هم سن و سالمان بود می افتاد آتشم تند تر می شد.می گفتم چرا شما هم خودتان را به آب و آتش نمی زنید بروید؟ عملا خلع سلاح بودم.مردهای خانواده ما شرایط رفتن را نداشتند.من هم زن بودم. یک بار به خدا گلایه کردم، گفتم تو مرا مرد نیافریدی اما شوق به جهاد را گذاشتی توی وجودم.چرا!!!!! ازبچگی همان سن و سالی که به فردا می گفتم دیروز، لباس های جبهه آقا جانم را که می دیدم به همه می گفتم این ها لباس های من است. وقتی بزرگ بودم رفته بودم جبهه.مادرم می خندید و اطرافیانم تا مدت ها دست گرفته بودند و احوالاتم موجب ادخال سرورشان می شد. بزرگ هم که شدم این عادت بچگی هایم با من ماند.تقصیر من نبود،توی جنگ چشم باز کرده بودم، زیر بمباران و دود نفس کشیده بودم. آخرین روزهای اقامتمان در قم مصادف شد با شهادت شهید لطفی نیاسر، این آخرین قاب بود از روزهای تلخ و بی حاصلی که شب هایش توی بالش گریه می کردم،برگشتم شیراز. مدتی بعد جنگ سوریه تمام شد و آب ها از آسیاب افتاد.من هم دچار درماندگی آموخته شدم.یک حالت روانی تسلیم طوری که آدم وا می دهد. یکی دو هفته قبل آینه ای،نه! ببخشید کتابی به دستم رسید.مال همان روزها بود.روزهای بی حاصلی، شب های گریه توی بالش،لحظه های تلخ فرو ریختن وانزوا..... توی آینه کتاب خودم را دیدم.تمام دلتنگی هایم یادم آمد... تمام غُرهایی که به خدا زده بودم که چرا این حس را در من گذاشتی.... کتاب که تمام شد دهانم از خوابی که قهرمان داستان دیده بود شیرین شد.ولی دلم برای خودم سوخت. برای آن روزها و شب ها... برای آن گریه های مفت و بی حاصل. شهادت مال ما نبود. طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid

آن قدر توی اتاق خودم روضه خوانده ام گاهی حسین می شنوم از وسایلم......

«استشهادی برای امام» به قلم طیبه فرید

«استشهادی برای امام» سحر جمعه حوالی ساعت سه با حاج خانم راه افتادند.وقتی جلو در خانه چند قدمی برداشت و سوار ماشین شد هیچ کس به جز گلدسته های نیمه کاره مسجد میثم و نخل های وسط بلوار و درِ عریضِ سفید خانه اش،نمی دانست این آخرین قدم زدن های حاج مرتضی در این حوالی است.عروسشان که «باباجون»از دهانش نمی افتاد و نقل متانت و مهربانی هایش را بارها تعریف کرده بود می گفت: _امسال محرم حس و حالش عجیب بود، هیج جا نمی آمد و می گفت می خواهم برای اربعین آماده شوم.دم رفتن هم گفته بود سفرمان طول می کشد،بیشتر از همیشه. میخواهم همه جا را زیارت کنم. عادتا وقت سفر وصیت نامه اش را می داد اما این بار ساعت ها با پسر ارشدش حرف های بی سابقه ای زده بود. از مرز شلمچه مستقیم رفته بودند کربلا!یک دل سیر زیارت کرده بودند. مسیر بعد کاظمین بود و سامرا و دست اخر مسجد کوفه! اما حرم امیرالمومنین مانده بود! نه اینکه مانده باشد نه! وقتش نرسیده بود.... مگر توی پیشانی آدم نوشته اند که این سفر آخر است که برود یک دل سیر دعا کند و دل ببندد به مشبک های ائمه شهید؟! اما انگار توی پیشانی حاج مرتضی نوشته بودند. او مثل آدم هایی که بار آخرشان است زیارت کرده بود. شب دوشنبه عین حاجی هایی که با گل لبیک بر لب، ازمسجد شجره مُحرِم می شوند، رفته بودند مسجد سهله و دعای عهد بر لب بیاد امام زمان(عج) راه افتاده بودند توی مسیر،آن هم چه مسیری!! «طریق العلماء».برخلاف عادت همیشه سرش را نه با کلاه پوشانده بود و نه با چفیه.روز پنجم سفرشان،رسیده بودند عمود۹۸۳ و او گفته بود اینجا توقف کنیم.پارسال همین عمود ایستاده بودند وعکس یادگاری گرفته بود.کسی نمی دانست چرا حاج مرتضی اخگر اصرار دارد در این عمود بایستد.آدم از کجا بداند که این عمود، عمود بخت و اقبال اوست و قرار است چراغ حیاتش اینجا برای ابد روشن شود؟!گاهی همه چیز بهانه می شود که نوع رفتنِ آدم با نوع زیستنش جور در بیاید.«کما تعیشون تموتون، وکما تموتون تبعثون و کما تبعثون تحشرون»*. اوج انصاف کلیددار عالم خاک را باش.... دل انسانِ طالبی،که به واجبات ومستحباتِ آدم ساز همت دارد وبا اهل و عیال مهربانست را می کشاند توی طریق! آن هم طریق العلما که خدا می داند تربتش رد پای چه انسان های نورانیی را که به خود ندیده! بکشاندش تا عمود ۹۸۳.سبکبار و بی تعلق،آن وقت در مسیر حبیب، روحش را بگیرد و جسمش را بگذارد برای استشهاد، که فردای قیامت اگر پرسیدند در چه حالی مُردی بگوید: در راه حبیب بودم،بی تعلق، با صورتی بیاد زینب، ظلِّ آفتابِ طریق سوخته، که فرشته ای آمد و با ذکر حسین روحم را گرفت و بدنم را گذاشت برای بازمانده هایی که به دنبال نشانه بودند. فرشته ها جسم حاج مرتضی را گذاشته بودند برای موکب دارها و بازمانده هایش.و این پایان قصه نبود!جان عالم گفته بود: «کما تعیشون تموتون» هنوز زیارت نجف مانده بود!وقتی روی دوش ادم ها تابوتش دست به دست می شد و تا ایوان نجف می رفت یکی داشت می خواند: سلام آقاا! که الان روبروتونم.. من اینجامو، زیارتنامه می خونم.... عالم، عالم اسباب و علل است و شرایط برای او محیّا بود،برای او که عاشق صادق بود.جوری در این عالم علی و معلولی زندگی کرده بود که شکل رفتنش خبر از شیوه زیستنش می داد. میهمان طریق بود و موکب دارهای عمود ۹۸۳ بهانه بودند که او حتی جسمش در مسیر بماند و بیاید در خاکی دفن شود که روحش با آن سنخیت دارد. «وادی السلام» که سلام خدا بر او بادمنزل ابدی او بود بی آن که تدارکی دیده باشد.قسمت بر همجواری و همسایگی با پدر مومنین بود.تقدیری که ریشه در حیات دنیایی او داشت.زیارت ابدی از زاویه ایوان نجف. بال کفن را که کنار زده بودند صورتش زیر آفتاب سوخته بود،این سفرنه کلاه گذاشته بود و نه چفیه.دستش موقع رفتن پر بود! حالا گلدسته های نیمه تمام مسجد میثم و نخل های میان بلوار و درِ عریض و سفید خانه می دانستند که پنجره خانه ابدی او رو به ایوان نجف باز می شود. رحمت خدا بر محبین صادق ابا عبدالله پ. ن *عوالي اللئالي العزيزية في الأحاديث الدينية , جلد۴ , صفحه۷۲   *مرحوم حاج مرتضی اخگر محب صادق اهلبیت عصمت و طهارت،جانباز و یادگار دفاع مقدس در صفر المظفر۱۴٠۲ در عمود ۹۸۳ طریق العلما چشم از جهان فرو بست و به اصرار موکب داران در نجف اشرف، قبرستان وادی السلام به خاک سپرده شد. به قلم طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid

«تضمین» عراق شلوغ شده بود، پارسال همین موقع ها که طرفدارهای مقتدا صدر دوباره فیلشان یاد هندوستان کرده بود وشلوغ بازی راه انداخته بودند.از مریضی سختی بیرون آمده بودم. مرضی که فکر می کردم طومار زندگی ام قبل از محرم پیچیده می شود چه برسد به اینکه بخواهم با آن شرایط پیاده روی هم بروم. اما قصه اربعین را که دیده اید؟! هیچ چیزش عین آدمیزاد نیست. همه چیزت جور است اما نمی شود، هیچ چیزت جور نیست و می شود.یک هفته مانده بود به اربعین،من حتی گذرنامه ام نرسیده بود. بخاطر ضعف جسمی خودم و کم سن و سالی بچه ها می ترسیدم و مردد بودم. خصوصا که یک بار توی اغتشاشات عراق وسط بین الحرمین چند تا از اوباش حمله کرده بودند بین جمعیت و این صحنه را از نزدیک دیده بودم.تردید شده بود بلای جانم. پنج شنبه شب، خواب دیدم حاج قاسم پشت مرزهای شلمچه کنار خاکریزی نشسته، تا دیدمش از شوق اشک ریختم.تا مرا دید به پهنای صورتش خندید و چند تا نامه را امضا کرد و بالای هر کدامشان چیزی نوشت و داد دست من و بچه هایم. آن طرفِ خاکریزی که نشسته بود عراق بود. از خواب پریدم... دیگر ترس و تردیدی نداشتم.سفرمان را حاج قاسم تضمین کرده بود. فردا صبحش با اینکه جمعه بود گذرنامه ام رسید در خانه و شنبه حرکت کردیم. همه جا همراهمان بود. خون شهید بغداد امنیتِ طریق کربلا بود..... به قلم طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid

یادداشت«الطاف غیر خفیه الهی» به قلم طیبه فرید

«الطاف غیر خفیه الهی» هر قدر به کار درستی و وفاداری سفت و سخت برخی مدیرها و چهره های نسل اول و دلبستگی شان به آرمان های انقلاب ایمان دارم، تا آنجا که می بینم به سختی به نسل های بعدتر اطمینان می کنند و نگرانند که محصول یک عمر مجاهدتشان را جوانترها به باد بدهند،و بنا بر همین رویکرد مواقعی به نیابت از دیگران دست به تصمیم گیری می زنند به همان اندازه به توانمندی و خلوص و کاردرستی برخی مدیران نسل سوم که دغدغه جدی نسبت به آینده انقلاب دارند ایمان دارم و معتقدم یکی از عنایت های الهی به نسل سوم قصه دفاع از حرم بود. نسلی که آب ندیده بودند وگرنه به وقتش غواص های ماهری بودند.ماجرای سوریه آبی بود که بعضی نگرش های سرسختانه و وحی مُنزلی را برای همیشه شست و با خود برد.مگر اینکه واقعا کسی این الطاف غیر خفیه الهی را ندیده باشد! مدت ها بود که منتظر بودم ببینم قصه حجامت انقلاب به کجا می رسد!می خواستم ببینم در این حجامتِ عام، غلبه با کدام طبع است!سودا؟ صفرا یا بلغم و یا شاید هم دم!!! میان حَجّام ها مرسوم است که خونگیری را ان قدر ادامه بدهند که خون به مرحله شفافیت برسد. نمی دانستم حجامت انقلاب به کدام مرحله رسیده اما وقتی جوان مومن و متواضعی را دیدم و پس از قریب به هشت ماه فعالیت مشترک اخیرا فهمیدم او در جایگاه یک مدیر استانی بوده و اصلا به روی بقیه نیاورده و من هم او را به چشم یک کارمند معمولی می دیدم تصور کردم حجامت انقلاب باید در مراحل میانی باشد... خصوصا که یکی از نسل اولی های علیه السلام که مو را از ماست بیرون می کشد درباره او گفته بود فلانی آدم سالمیست! و راست گفته بود.... مسوولی که عین آدم های معمولی باشد و چیزی نگوید یک زمانی فقط به باکری می آمد.حالا اما انگاردارد تکثیر می شود.در تیراژ زیادتر. گویا می رود که نم نمک، بقایای سیاهی سودا و رقت صفرا و کرختی بلغم از شریان های انقلاب بیرون بزند و به مرحله شفافیت برسد. شاید یکی از معناهای نزدیک شدن به قله، ظهور همین نسل باشد. شاید...... طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid

برای اینروزها.... https://eitaa.com/tayebefarid

می روم مشهد خیابان ها شلوغ می روم در قم شبستان ها شلوغ کربلا که کل ایوان ها شلوغ در مسیرش هم بیابان ها شلوغ هیچ کس مثل تو بی زَوّار نیست با کریمان کارها دشوار نیست دلنوشته های طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid https://instagram.com/baghchekman?utm_medium=copy_link

رواقت را تصور می کنم در خاطرم گاهی دلم می خواهد آن جا روبروی روضه بنشینم..... #امام_حسن https://eitaa.com/tayebefarid

عزیز جونم خدا بیامرز به هرکسی که از بچه نا اهلش گلایه داشت می گفت: ببرش امام رضا(ع)، اهلی میشه..... #امام_رضا https://eitaa.com/tayebefarid

«مرقومه همگانی» بسم الله الرحمن الرحیم قربان خاک پای جواهر آسای همایونتان بشوم، این چاکر عارض است که در یوم نوزدهم از ماه مرداد سنه ۱۴٠۲ خورشیدی به اذن حضرت حق جل وعلا به امید رویت روی ماه سلطان ازکیاء ،سراج الله،عالم آل الله ترک دیار و وطن نمودیم.قربان شکل و شمایل نازدار تاجدارتان بروم.خدا می داند در طریق رسیدن به آن بارعام سلطانی،متحمل چه خوف و رجایی که نبودیم.رجای به رویت قرص چون قمرتان و خوف از بلایای محتملی که دیدارمان را به یوم الحساب موکول کند.در ما فی ضمیر مکدر از معاصی خویش از حضرتتان طلب کردم که اراده نموده و تقدیر بر دیدارمان باشد. تصدق چشم های مهربانتان بشوم در پیچ و تاب طریق خرانق*، آن زمان که عطر دل انگیز باران رحمت الهی کوهستان و مافیها را پر کرده بود ناگهان این فکر از خاطر این عاصی گذشت که زمان عزیمت سلطانتان به مرو نیز مقارن این ایام در تابستان بوده و جنابتان نیز از همین طریق گذشته اید.راوی نقل نموده بود که به هنگام ترک مدینه النبی با دلی ناخوش ترک دیار کرده اید و غصه دارِ سفر به غربت بوده اید. قربان شکل و شمایل نازدار تاجدارتان بشوم که سلطان سریر ارتضائید و خود اینگونه غریب.حی لایموت شاهد است چشممان به کوه و کویر که می افتاد شما را فرض می نمودیم که هنگامه عبور از این طریق چه بسا عیون مبارکتان به مناظر و مرایا افتاده باشد، با این خیال اشک در دیده مان حلقه می زد و در مافی ضمیر نفرینی حوالت مامون لعنة الله می کردیم

مظهر رضای الهی را به ظلم آواره این طریق کرده وچه بسا خاطراتی زهرآگین ازین سفر در آیینه صیقلی ذهنتان نقش بسته باشد.اما این عاصی می اندیشد که حضور مبارک سلطانمان قسمت این رعیت بود مِن باب دلخوشی نسبت به آن عشق باطنی مادرزاد به اولیا خدا و ذریه جناب حضرت ختمی مرتبت _صلی الله علیه و اله و سلم_. رعیتی که راوی حدیث سلسله الذهب جنابتان در تاریخ است و ان مرقومه شریف را همچون زنجیری زرین برای ابد بر گردن آویخته که شرط ورود به حصن حصین توحید ذات لایزال، اطاعت از امر ولایت خلیفة اللهیست. و جنابتان هنگام عزیمت از نیشابور فرموده بودید: «وانا من شروطها» ورعیت ایران هزار واندی سال است این طریق را در صیف و شتا می گذرانند تا چشم بر طریقی داشته باشند که جنابتان داشته تا برای ورود به حصن توحید ذات باری از دروازه سلطانمان بگذرند. که سلطنت و دولت بطریق اولی حق ذات باری و اولیاست و انچه در دست احدی از نایبان اولیاست جدای از «انا من شروطها»نیست که و الله یعلم حیث یجعل رسالته. در ختم این مرقومه عارضم به استحضار برسانم که امید است غم این هجرت غریب را بر رعیت ببخشید و بدانید که نه ما از مأمونیم و نه مأمون از ماست و ما را با عباسیان هیچ انس و الفتی نیست ونخواهد بود. این برائت را نیز چون شرط ولایت است عنوان نموده و چون اقلیتی از رعیت معاصرحسین ابن علی که از اموی جماعت برائت جستند ما رعیت ایرانی نیز از مشی بنی العباس برائت جسته و به دایره عظیم ولایتتان پناه آورده ایم..... قربان روی ماهتان امضا: رعیت ایران پ. ن *روستایی تاریخی در شمال یزد و در ۷۰ کیلومتری شهرستان اردکان است،که در مسیر جاده اردکان به طبس قرار دارد. کاتب:طیبه فرید طریق الرضا، مرداد سنه ۱۴٠۲ https://eitaa.com/tayebefarid

آدم رد بال فرشته را موقع باران روی شیشه ی پنجره ی اتاقش دیده بود،فرشته نگاهش کردو ناگهان چشم هایشان در هم قفل شد.آشنا از آب در آمدند.فرشته از چال پشت لبش او را شناخت، آدم از بال هایش.... بیچاره آدم از آن روز هوایی شد. طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid

«سلطان تراریخته» به قلم طیبه فرید

«سلطان تراریخته» مُراد سجلّش، سجل نبود. سیاهه بود.شایداگر شرع دست و بالش را نبسته بود باز هم می گرفت،هشت تا،ده تا،صدتا.اصلا حرمسرای پالانی می ساخت.فقط از یک زنیکه صیغه ای قفقازی هفت تا پسر داشت که هفتمی اش عباسقلی بود. ریز و درشتشان توی دست و پای روس ها چرخیده بودند.پادویی می کردند.پیش چشم افسرهای شوروی خودشان را به موش مردگی می زدند اما زورشان به رعیت بدبخت می رسید. عباسقلی هم لنگه خودش بود.دو سه جین بچه پس انداخته بود.دلال بود، توی دربار ناصری. دلال دخترهای گرجی خوش بر و رو.سلطانْ جماعت از یک جایی جنس بومی می زند زیر دلشان، می روند توی کار واردات. مجال حرف زدن از قوانلوهای قجر نیست.برگردیم سر ریخت و پاش پالانی ها.... رضا پسر عباسقلی برعکس پدر و جد پدری اش تَرَقیده بود.نوجوانی هایش فعلگی کرده بود و توی اصطبل قزاقخانه پِهِن اسب ها را می روفت.کم کم حال و هوای اصطبل روس ها به ریه اش ساخت وخودش را کشید بالا و شد وکیل باشی گروهان شصت تیر.با این خیزی که رضا برداشته بود یک نسخه معیوب از پالانی ها را پیوند زد به قزاق ها. خداییش آدمی که ننه اش را توی قبرستان چهار راه حسن آباد خاک کرده اند و همه می دانند هنوز استخوان هایش نپوسیده اما او دستور می دهد خاک قبرستان را به توبره بکشند و جایش ساختمان اطفاییه بسازند، این آدم معیوب نیست؟! درست بود که ترقی کرد و شد یک رأس قزاق اما جان به جانش هم که می کردی همه اخلاقهای دوره پالانی اش را برداشته بود با خودش آورده بود.بخاطر خوش خدمتی هایش تیمور آیرُملو دخترش تاج الملوک را به عقدش درآورد.رضا توی سنگلج تهران خانه جمع و جوری اجاره کرد.تا من دو خط دیگر بنویسم به لطف پدر تاج الملوک،فرمانده سپاه قزوین شده و تا شما یک گلویی تازه کنید نسخه احمدشاه را پیچده و با پدرسوختگی انگلیس ها کودتا کرده و رسیده به مسند سردار سپهی.آخرش هم که تاسف شاعر افاقه نکرد که:یارب مباد آنکه گدا معتبر شود و شد. محصول پیوندی پالانی ها و قزاق ها شده بود شاه تراریخته مملکت،کسی که محصول مزرعه مشروطه چی ها را لگد کرده بود و کفشش را زده بود توی خون مجاهدهای جنگلی شده بود اعلی حضرت همایونی.از هزار و سیصد و چهار تا هزار و سیصد و بیست چند سال می شود؟او همینقدر شاه بود.اما اجاره نشین خانه سنگلج تهران تبدیل شد به بزرگترین زمین دار آسیا.باغ ها و مزارع و روستاهای شمال را با اخلاق قزاقی اش از چنگ رعیت فلک زده درآورد،آن هم زیر قیمت و مفت،عطش زمین خواری اش تمامی نداشت. از بس مار خورده بود، افعی شده بود.... «جراید خارجی آن روز نوشتند: در ایران جانوری پیداشده که زمین می خورد.» خون رعیت را کرد توی شیشه.از تجدد خواهی و به باد دادن حیثیت ناموس ایرانی تا قصه راه آهن. هر غلطی احمد شاه با آن عقل ناقصش نکرد او انجامش داد. بنام رعیت ایران و به کام انگلیس ها. ریل های راه آهنی که ساخت به جایی که شرق را برساند به غرب از بر و بیابان های جنوب از جایی بیرون شهرها می گذشت تا تجهیزات انگلیسی ها را ببرد شمال،مالیاتش را هم بستند به قند و شکر و چای!اروپایی ها می گفتند ایران راه آهنی ساخته که از هیچ جا به هیچ جا می رود! شهریور سال بیست، روزی که رفت، خیابان های تهران زیر چکمه قزاق ها و انگلیس ها بود اما رعیت خوشحال بودند. پایان طیبه فرید #جهادتبیین https://eitaa.com/tayebefarid #جهاد_روایت

«آخرین روز تابستان» به قلم طیبه فرید

«آخرین روز تابستان» از خلقت آدم شش هفت هزار سال می گذشت،اما خدا اراده کرده بود مرا سی و نه سال قبل دقیقا آخرین روز تابستان دم صبح،وقتی آقاجان جبهه بود و مادرم توی شهر غریب،بیاورد اینجا.محل تولدم یک بیمارستان نظامی بود. یکی دوتا بخش آن طرفتر پر بود از مجروح جنگی و شهید.تا یکی دو هفته بعد اسم نداشتم.تا اینکه آقاجانم از جبهه برگشت. سوغات نارگیل آورده بود با یک رشته خرمای زرد خشک.برایم اسم گذاشت. همین اسم امروزم.این را هیچوقت ننوشته بودم که بعضی خاله خانباجی های فامیل منتظر بودند بعد از دو تا دختر مادرم پسر به دنیا بیاورد، اما مادرم دوباره دختر آورده بود و آقا جان برای خنثی کردن حرف و حدیث ها و گمانه زنی ها درباب انقراض نسل، در انظار عمومیِ فک و فامیل اعلام کرده بود من از خدا دوازده تا دختر خواسته ام و اینجوری آب پاکی را ریخته بود روی سر وکله بعضی ها.بعد هم مرا گرفته بود توی بغلش و برایم لالایی خوانده بود: غمش در نهانخانهٔ دل نشیند بنازی که لیلی به محمل نشیند به دنبال محمل چنان زارو گریم که از گریه‌ام ناقه در گل نشیند مرنجان دلم را که این مرغ وحشی ز بامی که برخاست مشکل نشیند آقاجان خوانده بود و از کنار چشم من یک قطره درشت اشک لغزیده بود..... «عین آدم های دلتنگ» تا چهارسالگی ام آقاجان غریبه ای بود که گاهی از جبهه می آمد خانه،با خودش خرمای خشک و نارگیل می اورد و گاهی چتر منور...غریبه ای که یک ذره می ماند وکلی می رفت. کودکی هایم وسط چریک چریک گنجشک ها توی شاخ و برگ درخت نارنج و بین بوته شمعدانی های باغچه گذشت. وخانه ای که آقاجانش رفته بود بجنگد. هنوز مسیر عبور جنگنده های عراق از قاب زیر زمین خانه توی ذهنم مانده، و اضطراب رادیوی مشکی لب ایوان از آژیر قرمزی که همان کنون می شنیدیم.و دست های مادر که از تشت لباس ها بیرون آمده بود و قطرات سفیدی که از سر انگشت هایش می چکید روی زمین. طفلک ما را می برد توی جان پناه و دستش را می گرفت بغل صورتش و پسر موسی ابن جعفر(ع) را قسم می داد که موشک ها دیوار خانه را روی سرمان آوار نکنند. خانه مان موشک نخورد، خودمان هم نمردیم.جنگ تمام شد. آقاجانم برگشت. و من همیشه به این فکر می کردم که خدا چی می خواست بگوید که توی این همه تاریخ از عصر پارینه سنگی به این طرف مرا درست آخرین روز تابستان آن سال به دنیا آورد، زمانی که اسمش تابستان بود و رسمش پاییز.وسط جنگ! توی یک بیمارستان نظامی،که یکی دوتا بخش ان طرف ترش پر بود از مجروح وشهید.... باعشق مادرزادی به ابیات طبیب اصفهانی: خلد گر به پا خاری آسان بر آرم چه سازم به خاری که در دل نشیند پی ناقه‌اش رفتم آهسته ترسم غباری به دامان محمل نشیند مرنجان دلم را که این مرغ وحشی ز بامی که برخاست مشکل نشیند. طیبه فرید ۳۱ شهریور دلنوشته های طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid https://instagram.com/baghchekman?utm_medium=copy_link