از طرف خاکستر زرد به: https://eitaa.com/Chocolate2005

درسته که اولین دیدار تعیین کننده هیچی نیست اما اولین دیدار من با خوابگاه قرار نیست توی نظرم تغییری ایجاد کنه! حتی اگه بحثِ یه عادت و روتین برای دانشگاه هم باشه من ، اتاق ، خونه و خانواده ی خودم رو میخوام!! دلتنگی هم عجیبه ، نه از نوع دوست داشتن آدما ؛ این دفعه از نوعِ مکانی مثلا قم برای من شهریه که می تونم هر زمان دلتنگش بشم ، به هرجایی که سفر میکنم همانند سازیش با قم از موضوعات علاقمند ذهنمه تا با دوغ ( و اگه تکنولوژی پیشرفت چشمگیری داشته باشه که سالاد شیرازی آماده بفروشه تا حتما کنارش داشته باشم ) سفرنامم رو بچینم! آره خلاصه ، به هرحال من اینجام! روی تخت ، توی اتاق و مکانِ خوابگاه... شاید این حس منفوریت از دیوار های خوابگاهه که بهم فشار میده و شاید هم مقصر خوده منم؟! این چیزیه که از آدم های اطرافم میشنوم.. اما چرا همیشه اونی که باید سرزنش بشه و مقصره منم؟ احساس آبی شدن دارم یه سرمای خاصی داره ، می بینم که حتی جهنم هم ازش وحشت داره از اینکه اون نوای آبی درونم حلول پیدا کنه... صدای آژیر خطر رو می شنوم و نمیدونم باید چیکار کنم. شاید باید گوشی رو پرت کنم کنجی شاید هم از خجالت فیلم های ندیده ام دربیام. صدای اذان صبح میاد، فکر کنم بهترین تصمیم اینه که پاشم و نماز بخونم. امیدی که با هر کلمه از اذان موقع صبح میگیرم میتونه روزم رو بسازه. به قول استاد چمران تا صدای اذان از گلدسته ها بلنده ، نا امیدی گناه کبیره است! از هارمهرِ خوابگاهی امروز: ۱۴۰۳/۸/۱۹ ____ روز ها و خاطراتِ رقم خورده نوشته هایی که از اجتماع نقیضین اومده لبخندی زد و از خجالت چند سال پیش خودش با بهم زدن نوشته ها دراومد. _ خدای من، دغدغه های عجیب غریبم هیچ وقت قرار نیست عوض بشن حتی هنوز هم توی اولین دیدار باهام فکر میکنن حصارم رو دور خودم کشیدم و بالا بهشون نگاه میکنن فکر میکنم همه ی ما عجیبیم! عجیب تر از هارمهر حال ، آینده و گذشتش... امروز: روزگاری از آینده ی نچندان دور ● ● از طرف خاکستر زرد به: https://eitaa.com/Chocolate2005

از طرف خاکستر زرد به: https://eitaa.com/pagliuzzaandcoffee

یک تخیل خداگونه در نزدیکی امواج فکری ام می چرخد و قصد رفتن را ندارد. طعمِ خیال، گس بود ، یک گناهِ خاموشِ زخمی! زیستن ، تعبیری است بس جدا از رویاهای جرقه خورده و گاها مذبوحانه در پسِ ذهن هایمان! درباره ی ''خاطرات'' درباره ی ''یک آغاز که تکرار نمی پذیرفت'' درباره ی منی که به حاشیه می رفت. شاید حتی تعبیرِ زیستن میانِ قلم ها و برگه ها محبوس شده، شاید باید تمام آدم ها با کتاب های باز شده و افکاره رها شده در خیابان راه بروند ، عاشق شوند ، عاقل بمانند و دوست باشند. شاید هم زندگی ، خلاصه شده از مثابه ی یک طلوع و غروب است. آدمیان چطور به زندگی فکر میکنند؟ پیرمردی که حالا روی صندلی اوتوبوس من نشسته و تسبیح می زند چطور؟ عاشق و معشوق رو به رویم ؟ عابر پیاده ای که از پشت پنجره های غبار خورده ی اوتوبوس هم منتظر به نظر می رسد.چطور؟ زندگی از نظر من همین جملات قصار خورده است. یک سه نقطه ای رو به بی نهایت که می چرخید ، ساز می زد و مجبورت می کرد با سازش برقصی! خنده دار به نظر می رسد که پیرمرد را در حال رقصیدن با ساز زندگی اش ببینم، حتما پیری توان چرخش هایش را می گیرد و خودش به زندگی دستورِ یک نوای محزون می دهد. زندگی ، هر چه که باشد برایم دوست داشتنی است! بویِ مُحالش با طعمِ خیال عجیب می چسبد؛ یک چایی قند پهلو در تیرماه که بنشینی و صباح به صباح با چشم هایت زندگی ها را از نظر بگذرانی! درست است ، زندگی ها! زیستنِ من مبهم و پوشیده از لایه های ابهام بسته بندی شده تا من کشفش کنم ! با هر لبخند ، بغضِ چمبتانه زده، خشم های خاموش ، شیرینیِ هر شادی و... تا روشن ترین رنگ لحظه ها را بنا کنم. زندگیِ او و آنها داستانی دیگر است! فکر می کنم به افکارم سخت گرفته ام ، هیچ فرمولی برای کنترشان نیست و هیچ ساختاری اثباتشان نمی کند ، آنها هزاران من بودند! قدم هایم بی هراس جلو می روند ، می بینم که چطور خرابه های شهر با هر ضربِ رفتگر جمع می شوند و رَد هر درد میان ترک های این شهر جیغ می کشند؛ فرشتگان از تمام طبقات بهشت سقوط می کنند و نوای آمرزش آنها جامی است که شیطان سالهاست از آن می نوشد! افکاری جدید میانِ کلماتم جوش می خورد ، خالق و مخلوق! اما قبل از آن ، پشتِ درب بسته شده ی کلاس ایستاده ام. زندگی سازش را عوض کرده و من نمی دانم چطور استادم را با آن آشنا کنم تا موجه از دیر آمدنم باشد! _ سر و پا اگر زرد و پژمرده ایم اما دل به پاییز نسپرده ایم! روزی از روز های ریوجی: اوایل اسفند و کمی از هوایِ اواخر بهمن ● ● از طرف خاکستر زرد به: https://eitaa.com/pagliuzzaandcoffee

از طرف خاکستر زرد به: https://eitaa.com/Glurees

''بسمِ ربّی و به یاریِ علی'' همیشه یه امیدی هست. با ماگ نسکافه ام و کنارش شیرینی های کیشمیشی ، هوا عجیب سرده! از سختی، از درد از بی کسی و از قضاوت نمی گم از روشنایی میگم که شاید این پیام برسه به پروانه هایی که می خوان پرواز کنن ، نباید به آسمون خدا گفت جایی واسه آرزو های ما نداره! آسمون حتی الان هم پر از قوس قزح هایِ قاصدکای ماست. آرزویی که یه دم ، یه لحظه و برای یه اتفاق فوت شده و الان توی دستای خداست! با اون باور بزرگت میکنه و خودش قدرت بلند شدن رو بهت میده.قدرتِ جوونه زدن و نترسیدن! از نور ، روشنایی و امید میگم ؛ از آرمان ، ایمان و عشق! از روزای خوبی که قراره بیان ، فرصت هایی که شاید معمولی باشن اما میشه باهاشون قلّه ساخت و رفت بالا... خدایا خودت بمون و پناه بده برای بی پناهیمون؛ برای قضاوت نکردن ... برای بلند شدن و وایستادن؛ برای جنگیدن واسه دردایی که خون گریه کردن، برای تمامِ دلداده های متحولت! خدایا شکرت! خب بریم ادیتای والیبال ببینم. امروز : جمعه ای از آبان ماهه هزار و چهارصد و سه . ● ● از طرف خاکستر زرد به: https://eitaa.com/Glurees

از طرف خاکستر زرد به: https://eitaa.com/invisibleyachi

هیچ زحمتی برای پینه زدن نقاب ندارم؛ من، پر شده ام از خودم نبودن! من، یاد نشده باقی موندم ، یه جسد که پوسیده شده میونِ افکارش باقی مونده. روزایی که به خوشحالی ازشون یاد کنم محدود تر شدن ، همه چیز به عجیب بودن ادامه میده ؛ مثل تابستونی که بارید ، مثل گذر زمان که به تندی از من منعکس میشه، مثل افکاره من! و حتی ای کاش های عجیب غریب ترم!! به عبورم از پنجره و مخفیانه رفت و آمد کردن؛ به اینکه منشور های اطرافم پر شدن از نورهای بیهوده و من دنبالِ ذره ای تاریکیم ، دنبالِ تنها کسی که سکوتم رو بشنوه اما من حتی برای خاموش کردن افکارم و خوابیدن هم زیادی خستم. خوشحالی هست ، امید و آرزو و اتفاق افتادنه غیر ممکن ترین ها، اما افکارش بعدش هم هنوز هستن. مثل خنده ای که به بعدش فکر میکنم ، به منی که نمیشناسمش و حالا قد علم کرده ازم بازخواست میکنه! از یه خاکستر چی میخواد؟ گاهی فقط دلتننگم ، دلتنگ یه مکانی که ندیدم ، دلتنگ یه آدم که رفته اما هنوزم به اسمِ '' بابابزرگ'' توی سرم نبض میزنه. شاید زندگیم به یه هیجان بیشتر نیاز داره، افکارم ، خواسته هام و این من هیچ وقت قانع نبوده به آرزو ها و خواسته هاش ، من برای خوب زندگی کردن می جنگم. روی هر خط از خاطراتم راه می روی ، گلدانِ گل های همیشه بهار ترک بر می دارد . سکوت، می خواند! چشم ها فریاد می زنند ، نردبان آرزوهایم نیست! در خود غروب کرده ام. اما ببین... پنجره های امید باز است ، هنوز! امروز: نشانی هر روزه از من ، روزگاری از پاییزه ۱۴۰۳ ● ● از طرف خاکستر زرد به: https://eitaa.com/invisibleyachi

از طرف خاکستر زرد به: @ACCIDENTSES

خب ، سلام؟ مثلا الان وقتی مشکلاتم رو توی دفترچه ، برگه و شت های دیگه بنویسم قراره حل شن؟ مسخره! پس یعنی الان تمام نویسنده ها خالی از مشکلن؟ عجب! به نظرم آهنگ گوش دادن ، فیلم دیدن و حتی برای سومین بار دیدنِ Better Call Saul بهتره... شایدم نیست ، من گیجم ! توی مشکلات و حرفای خودم؛ حرکاتی که از خودم بروز میدم و چیزی که بقیه ازم میخوان. احساس خستگیِ زیادی که نمیدونم مبدأشون کجاست و حتی نمیدونم به کجا ختم میشن . دلقکِ درونم با من داره رشد میکنه ، بیشتر و بیشتر تظاهر میکنه و دو دستی چیزی که مردم میخوان تا بشنون رو تقدیمشون میکنه! انسانا همینن، دنبالِ یه حرف ، یه کلمه و جمله تا اثبات کنه اونا هنوز خوبن و نمیدونن حتی این کارشون هم رقت انگیزه... هر روز مثل یه رنگین کمونه لعنتیه ، رنگ ... رنگ ، رنگ. و این اصلا خوب نیست ، هممون یه نوعی از آفتاب پرست شدیم یه نوعی از هذیون که خودمون هم به بیماریش مطلعیم. زندگی همونطور که گفتم رقت انگیزه ، گاهی به پایانش فکر میکنم میخوام تا خودکشی کنم اما میترسم که بمیرم. چرخش، سرگیجه ، تظاهر و... نمیخوام بگم حال این روزامه اما کلماتیه که زیاد توی سرم می گردن . من دنبال چیم؟ برای بدست آوردن چه چیزی میجنگم؟ خنده داره که آدما فکر میکنن منو میشناسن! من برای خودمم مبهم باقی موندم. امروز : شاید هر روز! ___ مشکلاتم دست نخورده کنارم موندن اما حالا وقتی نوشتمشون حسِ مزخرفم فقط کمی کمرنگ شده و من نمیدونم این قراره خوب باشه یا نه! ● ● از طرف خاکستر زرد به: @ACCIDENTSES

از طرف خاکستر زرد به: https://eitaa.com/Epobangpo

یعنی اینجا میتونم به خودم بودن اعتراف کنم؟ به اینکه لایه لایه چیزایی که ازم انتظار دارن کنده شه و بتونم خالصانه خودم باشم، بدونِ استرس از حرفی که بخوام بزنم ، درسی که به نظر تموم شده به نظر میاد و هزاران هزار کلمات بی معنی که کنار هم میسوزن و از خاکسترشون هیچ نوایی از تولد ققنوس وجود نداره. شاید من حتی از خودم بودن می ترسم ، خدای من ! با بزرگ شدنم همه چیز پیچیده تر شده. خودمو پیدا کردم در حالیکه فهمیدم قراره چه چیزایی خوشحالم کنن و هیچ فرصت و امکانی برای انجامشون ندارم. کسی من و این حالمو میبینه؟ یا بهتره بگم دوست داره تا ببینه؟ مزخرفاتی که هر روز تحویل نیلانی میدن که براشون خوبه ، میخنده و درداش رو قایم میکنه ؛ برای نیلانِ واقعی کاری انجام میدن؟ من حتی نمیدونم چطور به اینجا رسیدم ، زمان از جسمم سالهاست رد شده و تازه غبارش رو میبینم که چطور روی روحم نشستن. من درک نشده با کوله باری که از تنهایی که داشتم بزرگ شدم و حالا من برای خودمم کسی رو ندارم. شاید اصلا تقصیر من نیست! این من هیچ وقت نمیدونسته قراره چی پیش بیاد! و حتی این یه توجیه اما من عادت کردم به کمرنگ تر کردن خودم برای ادامه ی راه. امروز: حوالی شبِ بیستم مردادماهه ۱۴۰۳ ● ● از طرف خاکستر زرد به: https://eitaa.com/Epobangpo