از طرف خاکستر زرد به: https://eitaa.com/Glurees

''بسمِ ربّی و به یاریِ علی'' همیشه یه امیدی هست. با ماگ نسکافه ام و کنارش شیرینی های کیشمیشی ، هوا عجیب سرده! از سختی، از درد از بی کسی و از قضاوت نمی گم از روشنایی میگم که شاید این پیام برسه به پروانه هایی که می خوان پرواز کنن ، نباید به آسمون خدا گفت جایی واسه آرزو های ما نداره! آسمون حتی الان هم پر از قوس قزح هایِ قاصدکای ماست. آرزویی که یه دم ، یه لحظه و برای یه اتفاق فوت شده و الان توی دستای خداست! با اون باور بزرگت میکنه و خودش قدرت بلند شدن رو بهت میده.قدرتِ جوونه زدن و نترسیدن! از نور ، روشنایی و امید میگم ؛ از آرمان ، ایمان و عشق! از روزای خوبی که قراره بیان ، فرصت هایی که شاید معمولی باشن اما میشه باهاشون قلّه ساخت و رفت بالا... خدایا خودت بمون و پناه بده برای بی پناهیمون؛ برای قضاوت نکردن ... برای بلند شدن و وایستادن؛ برای جنگیدن واسه دردایی که خون گریه کردن، برای تمامِ دلداده های متحولت! خدایا شکرت! خب بریم ادیتای والیبال ببینم. امروز : جمعه ای از آبان ماهه هزار و چهارصد و سه . ● ● از طرف خاکستر زرد به: https://eitaa.com/Glurees

از طرف خاکستر زرد به: https://eitaa.com/invisibleyachi

هیچ زحمتی برای پینه زدن نقاب ندارم؛ من، پر شده ام از خودم نبودن! من، یاد نشده باقی موندم ، یه جسد که پوسیده شده میونِ افکارش باقی مونده. روزایی که به خوشحالی ازشون یاد کنم محدود تر شدن ، همه چیز به عجیب بودن ادامه میده ؛ مثل تابستونی که بارید ، مثل گذر زمان که به تندی از من منعکس میشه، مثل افکاره من! و حتی ای کاش های عجیب غریب ترم!! به عبورم از پنجره و مخفیانه رفت و آمد کردن؛ به اینکه منشور های اطرافم پر شدن از نورهای بیهوده و من دنبالِ ذره ای تاریکیم ، دنبالِ تنها کسی که سکوتم رو بشنوه اما من حتی برای خاموش کردن افکارم و خوابیدن هم زیادی خستم. خوشحالی هست ، امید و آرزو و اتفاق افتادنه غیر ممکن ترین ها، اما افکارش بعدش هم هنوز هستن. مثل خنده ای که به بعدش فکر میکنم ، به منی که نمیشناسمش و حالا قد علم کرده ازم بازخواست میکنه! از یه خاکستر چی میخواد؟ گاهی فقط دلتننگم ، دلتنگ یه مکانی که ندیدم ، دلتنگ یه آدم که رفته اما هنوزم به اسمِ '' بابابزرگ'' توی سرم نبض میزنه. شاید زندگیم به یه هیجان بیشتر نیاز داره، افکارم ، خواسته هام و این من هیچ وقت قانع نبوده به آرزو ها و خواسته هاش ، من برای خوب زندگی کردن می جنگم. روی هر خط از خاطراتم راه می روی ، گلدانِ گل های همیشه بهار ترک بر می دارد . سکوت، می خواند! چشم ها فریاد می زنند ، نردبان آرزوهایم نیست! در خود غروب کرده ام. اما ببین... پنجره های امید باز است ، هنوز! امروز: نشانی هر روزه از من ، روزگاری از پاییزه ۱۴۰۳ ● ● از طرف خاکستر زرد به: https://eitaa.com/invisibleyachi

از طرف خاکستر زرد به: @ACCIDENTSES

خب ، سلام؟ مثلا الان وقتی مشکلاتم رو توی دفترچه ، برگه و شت های دیگه بنویسم قراره حل شن؟ مسخره! پس یعنی الان تمام نویسنده ها خالی از مشکلن؟ عجب! به نظرم آهنگ گوش دادن ، فیلم دیدن و حتی برای سومین بار دیدنِ Better Call Saul بهتره... شایدم نیست ، من گیجم ! توی مشکلات و حرفای خودم؛ حرکاتی که از خودم بروز میدم و چیزی که بقیه ازم میخوان. احساس خستگیِ زیادی که نمیدونم مبدأشون کجاست و حتی نمیدونم به کجا ختم میشن . دلقکِ درونم با من داره رشد میکنه ، بیشتر و بیشتر تظاهر میکنه و دو دستی چیزی که مردم میخوان تا بشنون رو تقدیمشون میکنه! انسانا همینن، دنبالِ یه حرف ، یه کلمه و جمله تا اثبات کنه اونا هنوز خوبن و نمیدونن حتی این کارشون هم رقت انگیزه... هر روز مثل یه رنگین کمونه لعنتیه ، رنگ ... رنگ ، رنگ. و این اصلا خوب نیست ، هممون یه نوعی از آفتاب پرست شدیم یه نوعی از هذیون که خودمون هم به بیماریش مطلعیم. زندگی همونطور که گفتم رقت انگیزه ، گاهی به پایانش فکر میکنم میخوام تا خودکشی کنم اما میترسم که بمیرم. چرخش، سرگیجه ، تظاهر و... نمیخوام بگم حال این روزامه اما کلماتیه که زیاد توی سرم می گردن . من دنبال چیم؟ برای بدست آوردن چه چیزی میجنگم؟ خنده داره که آدما فکر میکنن منو میشناسن! من برای خودمم مبهم باقی موندم. امروز : شاید هر روز! ___ مشکلاتم دست نخورده کنارم موندن اما حالا وقتی نوشتمشون حسِ مزخرفم فقط کمی کمرنگ شده و من نمیدونم این قراره خوب باشه یا نه! ● ● از طرف خاکستر زرد به: @ACCIDENTSES

از طرف خاکستر زرد به: https://eitaa.com/Epobangpo

یعنی اینجا میتونم به خودم بودن اعتراف کنم؟ به اینکه لایه لایه چیزایی که ازم انتظار دارن کنده شه و بتونم خالصانه خودم باشم، بدونِ استرس از حرفی که بخوام بزنم ، درسی که به نظر تموم شده به نظر میاد و هزاران هزار کلمات بی معنی که کنار هم میسوزن و از خاکسترشون هیچ نوایی از تولد ققنوس وجود نداره. شاید من حتی از خودم بودن می ترسم ، خدای من ! با بزرگ شدنم همه چیز پیچیده تر شده. خودمو پیدا کردم در حالیکه فهمیدم قراره چه چیزایی خوشحالم کنن و هیچ فرصت و امکانی برای انجامشون ندارم. کسی من و این حالمو میبینه؟ یا بهتره بگم دوست داره تا ببینه؟ مزخرفاتی که هر روز تحویل نیلانی میدن که براشون خوبه ، میخنده و درداش رو قایم میکنه ؛ برای نیلانِ واقعی کاری انجام میدن؟ من حتی نمیدونم چطور به اینجا رسیدم ، زمان از جسمم سالهاست رد شده و تازه غبارش رو میبینم که چطور روی روحم نشستن. من درک نشده با کوله باری که از تنهایی که داشتم بزرگ شدم و حالا من برای خودمم کسی رو ندارم. شاید اصلا تقصیر من نیست! این من هیچ وقت نمیدونسته قراره چی پیش بیاد! و حتی این یه توجیه اما من عادت کردم به کمرنگ تر کردن خودم برای ادامه ی راه. امروز: حوالی شبِ بیستم مردادماهه ۱۴۰۳ ● ● از طرف خاکستر زرد به: https://eitaa.com/Epobangpo

از طرف خاکستر زرد به: https://eitaa.com/SabzTar_Az_Sabz/3789

سلاممم! این لحظه رو دوست دارم.. هیچ دلیل خاصی هم نداره ، اما گاهی اوقات یادم میاد که باید خودمو دوست داشته باشم و این زمانایی که دارم میگذرونم هم برای منن پس باید دوستشون داشته باشم. میدونی دفترچه ، من با ''بدون دوست صمیمی داشتن'' تقریبا روزای زیادی رو گذروندم و حالا عادت به نبودشون مثل قبل اذیت کننده نیست. روزایی که نیاز داشتم کسی رو ببینم جز خودم توی آینه وقتی از خستگی اشک تو چشام جمع میشد و یا لذت یه بیرون رفتنِ بی ریا!! من همش خودم بودم موقع خستگی ، خشم ، خوشحالی و هر چیز دیگه ای. شاید باید بابتش خودمو سرزنش کنم اما الان برای اینکار انگار پیر و سالخورده به نظر می رسم ؛ چیزایی که خواستم تک به تک تبدیل به هدفام ، آرزو هام ، قسمتی از خواب هام و خنده هام تبدیل شدن. بدون اینکه خودم بدونم، تونستم خودمو دوست داشته باشم. شاید حتی اونقدر هم نوشتنم خوب نباشه اما هی قرار شد خودمو دوست داشته باشم!! کی بی نقصه؟ کی توی دنیا قراره بدون شکست و خستگی به جایی برسه؟ من بعضی از عادتامو دوست دارم. اونا هر روز صبح ، شب ، هر دقیقه کنارم بودن. احتمالا چند روز بعد وقتی احساس تنهایی شدیدی بهم غلبه کرد باید به این حرفام فحش بدم اما تا اون موقع... بیا خودمونو دوست داشته باشیم حتی اگه این یه جوگیری باشه! امروز: ۱۴۰۳/۶/۳۱ ● ● از طرف خاکستر زرد به: https://eitaa.com/SabzTar_Az_Sabz/3789

از طرف خاکستر زرد به: @tohyychanel

لعنت به همچی کاری میکنن تا حتی از خودمم متنفر شم؛ روزای مسخره با من عهد بستن تا بزرگتر شن. کاش میتونستم تنهایی برم جنگل ، آهنگ گوش کن و باهاش بلند بلند بخونم. پاهامو توی رودخونه بندازم و برای حتی یه لحظه از اون تنهایی لذت ببرم. درسته! تنهایی که باعث شه خودم بودن یادم بیاد و گرنه احساس تنهایی بیخ گلومه ؛ هر روز ، هر ساعت و هر دقیقه لا به لای قرصای تهوع یا وقتی حواسمو از دست میدم و دستم پر از رد سوختگی شده. کاش بقیه بفهمن وقتی از خودکشی حرف میزنم ،بی معنی و حوصله سر بر نیستم من فقط ، فقط خستم! اما نقشم قراره دیواره کوتاه تری برای خالی کردن عقده های بقیه باشه. من واقعا تلاشمو میکنم تا خودم باشم ، که انجامش بدم ، من یه بازنده ی لعنتی نیستم! این فقط چیزیه که از من بروز داده میشه و اما واقعیت داره؟ دلم سوپ میخواد... از اینکه حتی این حالمم توی دفتر داره خلاصه وار تکرار میشه متنفرم یعنی انقدر احساسات من براشون نامرئیه که نمیبینن؟ یا براشون اهمیتی نداره؟ اما خب چطور امکان داره؟ مگه همه ی ما انسان نیستیم؟ لعنت به همچی لعنت به من لعنت به این روزا قراره این لحظه ها برام جبران شن؟ از منتظر موندن خستم من فقط خیلی خستم .... امروز: بخشی از روزای جبران نشده ● ● از طرف خاکستر زرد به: @tohyychanel

خب دوستان بخش اعظم تقدیمی خدمت شما! من سعی کردم بابت هر جمله و کلمه احساس نزدیکی به خودتون و چنلتون رو ایجاد کنم و امیدوارم که اینطور بوده باشه... من تقریبا توی چنل هاتون زندگی کردم تا بتونم احساسِ درونی رو از پشت هر کلمتون بیرون بکشم و برای انتخاب آهنگ ها هم همینطور بود. انتخاب تاریخ ها حدسی و گاها از روی یه تفکر بوده. خالی از نقص نیست اما امیدوارم مورد قبولتون بوده باشه؛ نظری بود شنوا هستم! منتظر تعداد باقی مونده باشید، از صبر ، توجه و حمایتتون متشکرم! ارادتمند شما برهان؛

از روزایی که نمیشه... اما بهش نزدیکم!

با رفیقم قصد کردیم بخوابیم و الان سه ساعت از اون موقع گذشته

دو شبانه روز از موقع گذشت ...

این اینجا بمونه...

https://eitaa.com/Mystical_complexity/2650 خب راجب این سوال کاملیا برای من زیبا تر از رز و با ارزش تر از گلای دیگس و دلیلش زیبایی هر برگشه که با تقارن و زیبایی زیادی کنار هم چیده شدن ، تقریبا نیمی از وایبیه که از شما گرفتم ؛ نظمِ زیر پوستی و بعضی افکار های وسواس گونه که باعث میشه فکر کنید باعث زیباییه کارتون میشه که فکر درستی هم هست البته اغلب ،( استفاده از قید هم میزاریم بابت بعضی مقاله های روانشناسی) برای نیمه ی بعدی کاملیای قرمز نماد عشق و کاملیای سفید نماد پرستشه؛ وقتی راجب منزه شدن آدما جلوتر این مثال رو زدم در باب این بود که شخصیت شما قابل احترامه ، بابت عشقی که خرج میکنید احترام کسب شده ازش مثل پرستش مخلوق به خالقه و این حس به شما احساس ارزشمند و خوبی میده. برآیند این جملات در نتیجه این شد که گل کاملیا برای شما انتخاب بشه که امیدوارم انتخاب درستی بوده باشه...

از جمله عکس هایی که به نظر شما وایب بنده اس به شدت مستفیض کننده و عی جانی بود حقیقتا!!!

این رو دیدم یاده یه جریانی تقریبا یکی دو روز پیش افتادم... برای مراسمی کارها رو انجام میدادیم و بعد من رفتم یه لیوان آب بخورم که یکی به سمت من داشت میومد و گفت '' دکتر'' من با لبخند وسیعی برگشتم بگم ''عی جان بله داداش'' دیدیم راهشو کج کرد رفت سمت برادرِ رفیقش... دیگه عاره ، زندگیا چقدر سخت شده

نمیدونم با تموم شدن باتری اجتماعی بودن آشنا هستین یا نه اما واقعا توی مراسم بعد از یه بگو بخند من نیاز داشتم تا ۱۰ دقیقه تنها باشم و بهش بگم ''ساکت شو'' #fact

تو تنها ترین ورژن خودمم