دریدا با بهره گیری از روش واسازی هایدگر، محور پنداشتن حضور سخنگو در سخن را مورد سؤال قرار میدهد. همانگونه که #هایدگر در بحث #زبان تأکید دارد که سخن نهایتاً از آن زبان است اما به گفتار انسانی می آید، دریدا نیز اشاره دارد که «هیچ چیز پیش و پس از زبان نیست». لذا آنچه قابل ارجاع است نه #سوژه سخنگوست و نه چیزهای مورد نظر او، بلکه تعامل نشانه هاست که ظرف هر سخنی و مرجع هر نشانه ای است. به عبارت دیگر گفتار در مجموعه مرتبطی از نشانه ها محصور است. لذا چه شناسائی ذهن و چه واقعیت بیرونی هر دو محصول کثرت نشانه ها هستند و ارجاع عینی و قصد ذهنی موجودیتی ندارند. بر همین اساس #دریدا غياب (Abwese Absence) را مقدم بر حضور (Anwesen = presence میداند چه زبان از طریق نشانه ها جای چیزها را می گیرد نشانۀ «میز» حضور دارد اما خود میز نه. بنابراین حضور چیزها در زبان جاي حضور خود آنها را میگیرد و این به معنای حضور در عین غیاب است. پس هر چه هست نشانه است. نشانه ها به یکدیگر ارجاع میشوند نه به خود چیزها به تعبیر هایدگری عرصه خالی از چیزها میشود و پر از نشانه ها. متن (Text) وجود دارد اما سوژه ای در میان نیست. به گفته دریدا سوژه انسانی یک هویت یا ماهیت فرا - زبانی (Meta - Linguistic) نیست که به صورت cogito دکارتی خود_حاضر باشد بلکه همواره در زبان مسطور (منقوش = iscribed) است . 🔺 @varastgi ‌ ‌