شب زنده داری امیرالمؤمنین (علیه السلام) امیرالمؤمنین (علیه السلام) از بزرگ ترین عُبّاد روزگار بود؛ هم از جهت کمیّت و مقدارِ عبادت، هم از جهت کیفیّت، یعنی اخلاص در عبادت و توجّه و حضور قلب. امیرالمؤمنین (علیه السلام) می‌فرمود: گروهی به امید ثواب و پاداش خدا را عبادت می‌کنند که این عبادت تجّار است. گروهی دیگر از ترس عِقاب، عبادت می‌کنند و این عبادت بردگان است. گروهی نیز برای تشکّر از خدا او را عبادت می‌کنند و این عبادت آزادگان است. [۱] در جای دیگر می‌فرماید: ---------- [۱]: . نهج البلاغه ۴/۵۳؛ تحف العقول ۲۴۶؛ بحار الانوار ۴۱/۱۴. خدایا! من تو را از ترس عقاب و به طمع ثواب، عبادت نمی کنم، بلکه تو را شایسته عبادت می‌دانم و عبادت می‌کنم. [۱] ---------- [۱]: . عوالی اللآلی ۲/۱۱؛ شرح مئة کلمه لامیرالمؤمنین (علیه السلام) ابن میثم البحرانی ۲۱۹؛ بحار الانوار ۴۱/۱۴. #هفتمین_زیارت #فاطمه_سادات_درچه_ای https://eitaa.com/zandahlm1357

علم به خود حکیمی گوید: وقتی به تو گفتند: تو بهترینی، و تو از این تمجید ناراحت باشی و دوست داشته باشی بگویند تو بدترینی، بدان تو بدترینی. دنیا و آخرت لقمان به فرزندش سفارش می‌کرد که: تو از روزی که به دنیا آمده ای، دنیا را پشت سر گذاشتی و به آخرت نزدیک شدی، اکنون به آخرت نزدیک تر از دنیا هستی. دنیا ابونواس می‌گوید: دنیا عبارت است از غذا و نوشیدنی و غلام، هرگاه این سه نباشد، باید با دنیا وداع کرد. انما الدنیا طعام و غلام و مدام فاذا فاتک هذا فعلی الدنیا السلام #کشکول شیخ بهاء https://eitaa.com/zandahlm1357

صفحه #من_نهج_البلاغه_میخوانم https://eitaa.com/zandahlm1357

در ادامه...👆👇

🌴#کلمات_قصار_نهج_البلاغه 🌹#حکمت_شماره_275 و قال عليه‌السلام إِنَّ‌ الطَّمَعَ‌ مُورِدٌ غَيْرُ مُصْدِرٍ، وَ ضَامِنٌ‌ غَيْرُ وَفِيٍّ‌، وَ رُبَّمَا شَرِقَ‌ شَارِبُ‌ الْمَاءِ قَبْلَ‌ رِيِّهِ‌؛ وَ كُلَّمَا عَظُمَ‌ قَدْرُ الشَّيْ‌ءِ الْمُتَنَافَسِ‌ فِيهِ‌ عَظُمَتِ‌ الرَّزِيَّةُ‌ لِفَقْدِهِ‌ وَ الْأَمَانِيُّ‌ تُعْمِي أَعْيُنَ‌ الْبَصَائِرِ، وَ الْحَظُّ‍‌ يَأْتِي مَنْ‌ لَا يَأْتِيهِ‌. امام عليه السلام فرمود: طمع،(انسان را) به سرچشمۀ آب وارد مى‌كند و او را تشنه بازمى‌گرداند و ضامنى است كه هرگز وفا نمى‌كند و بسيار مى‌شود كه نوشندۀ آب پيش از آن‌كه سيراب شود گلوگيرش شده (و هلاك مى‌گردد) و هر اندازه ارزش چيزى بيشتر باشد كه مورد رغبتِ‌ اين و آن گردد، به همان اندازه مصيبت از دست رفتنش بيشتر است. آرزوها (ى دور و دراز) چشم بصيرت را كور مى‌كند و (چه بسا) سود به سراغ كسى مى‌رود كه او به دنبالش نيست!

من نهج البلاغه میخوانم: شرح و تفسير شش نكتۀ آموزنده امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه‌اش به شش نكته اشاره مى‌كند كه هركدام اندرز گران‌بهايى است و در ابتدا چنين به نظر مى‌رسد كه اين نكات، مستقل از يكديگرند؛ ولى با دقت مى‌توان رابطه‌اى در ميان آن‌ها يافت. نخست مى‌فرمايد: «طمع (انسان را) به سرچشمۀ آب وارد مى‌كند و او را تشنه بازمى‌گرداند»؛ (و قال عليه السلام: إِنَّ‌ الطَّمَعَ‌ مُورِدٌ غَيْرُ مُصْدِرٍ) . زيرا شخص طمع‌كار غالباً دنبال چيزى مى‌رود كه در دسترس او قرار نخواهد گرفت؛ ولى طمع، او را به هوس مى‌اندازد كه به آن برسد و به اشتباه، آن را دست‌يافتنى مى‌پندارد؛ اما همچون كسى كه به سراغ آب مى‌رود ولى با سراب روبرو مى‌شود، ناكام بازمى‌گردد. در دومين نكته مى‌فرمايد:«طمع، ضامنى است كه وفا نمى‌كند»؛ (وَ ضَامِنٌ‌ غَيْرُ وَفِيٍّ‌) . زيرا طمع، شخص طمعكار را به دنبال خواسته‌هايش مى‌فرستد، همان خواسته‌هايى كه دست‌نيافتنى است و آن را براى طمعكار تضمين مى‌كند؛ ولى همانند ضامنى كه به قول خود وفا نمى‌كند، طمعكار را محروم و ناكام رها مى‌سازد. در سومين نكته مى‌فرمايد:«بسيار شده است كه نوشندۀ آب پيش از آن‌كه سيراب شود گلوگيرش شده (و به هلاكت مى‌رسد)»؛ (وَ رُبَّمَا شَرِقَ‌ شَارِبُ‌ الْمَاءِ قَبْلَ‌ رِيِّهِ‌) . اين است سرنوشت طمعكارى كه با حرص و ولع به دنبال چيزى مى‌رود و خود را به آب و آتش مى‌زند و پيش از آن‌كه به آن برسد هلاك مى‌گردد؛ مانند كسى كه عطش شديدى به او روى آورده، هنگامى كه به آب مى‌رسد با حرص و ولع چنان مى‌نوشد كه گلوگيرش مى‌شود و سيراب نشده جان مى‌دهد. آن‌گاه در چهارمين نكته به حريصان و طماعان اشاره كرده، مى‌فرمايد: «هر قدر ارزش چيزى بيشتر باشد به‌گونه‌اى كه افراد براى به دست آوردن آن، با يكديگر به رقابت برخيزند، همان‌قدر، مصيبت از دست دادنش زيادتر خواهد بود»؛ (وَ كُلَّمَا عَظُمَ‌ قَدْرُ الشَّيْ‌ءِ الْمُتَنَافَسِ‌ فِيهِ‌ عَظُمَتِ‌ الرَّزِيَّةُ‌ لِفَقْدِهِ‌) . بنابراين شخص طمعكار كه با شتاب براى به دست آوردن اشياى مهم مورد نظرش با ديگران به رقابت برمى‌خيزد، هنگامى كه به آن نرسد يا برسد و آن را از دست بدهد گرفتار مصيبت عظيمى خواهد شد و اين، يكى ديگر از مصائب بزرگ طمعكاران دنياپرست است. در پنجمين نكته امام عليه السلام به آرزوهاى دور و زياد اشاره كرده است كه چشم انسان را كور و گوشش را كر مى‌كند، مى‌فرمايد:«آرزوها چشم بصيرت را نابينا مى‌سازد»؛ (وَ الْأَمَانِيُّ‌ تُعْمِي أَعْيُنَ‌ الْبَصَائِرِ) . دليل آن هم روشن است؛ عشق و علاقۀ شديد به چيزى كه از دسترس بيرون است به انسان اجازه نمى‌دهد موانعى را كه بر سر راه است ببيند و يا آثار زيان‌بار آن چيز را مشاهده كند، همچنان در بيابان آرزوها براى يافتن آب به دنبال سراب مى‌دود و اى بسا گرفتار حيوانات درنده و گرگان خونخوار مى‌شود و يا در پرتگاه‌ها سقوط‍‌ مى‌كند. در ششمين و آخرين نكته به اين حقيقت اشاره مى‌كند كه هميشه با تلاش و كوشش و دست و پا زدن، انسان به خواسته‌هايش نمى‌رسد، مى‌فرمايد:«(گاه سود و بهره به سراغ كسى مى‌آيد كه دنبالش نمى‌رود»؛ (وَ الْحَظُّ‍‌ يَأْتِي مَنْ‌ لَا يَأْتِيهِ‌) . هم در زندگى خود ديده‌ايم و هم در تاريخ خوانده‌ايم كه افراد زيادى بودند بى‌آن‌كه بسيار دست و پا بزنند به مقصود رسيدند و به عكس افرادى هم بودند كه با تلاش و كوشش فراوان به جايى نرسيدند. اشتباه نشود، هرگز امام عليه السلام در اين گفتار نورانى خود نمى‌خواهد نقش تلاش و كوشش و سعى را در رسيدن به اهداف بزرگ ناديده بگيرد، زيرا آن، يك اصل اساسى از نظر قرآن و روايات بوده و عقل نيز حاكم به آن است. مقصود امام عليه السلام اين است كه از طمعِ‌ طمع‌ورزان بكاهد و آن‌ها را از آلوده شدن به انواع گناهان براى رسيدن به مقاصدشان بازدارد. از آنچه گفته شد به خوبى روشن مى‌شود كه شش نكته‌اى كه در اين گفتار حكيمانه آمده گرچه به ظاهر مستقل و جدا از هم به نظر مى‌رسند؛ ولى با دقت ثابت مى‌شود كه با هم ارتباط‍‌ نزديكى دارند. اين سخن را با داستان افسانه‌اى پر معنايى دربارۀ سرنوشت طمعكاران كه ابن ابى‌الحديد در شرح نهج البلاغۀ خود آورده پايان مى‌دهيم. وى مى‌گويد: مردى، قُبَّرَه (چكاوكى را) زنده صيد كرد. چكاوك به سخن آمد گفت: با من چه مى‌خواهى بكنى‌؟ صياد گفت: سرت را مى‌برم و گوشتت را مى‌خورم. چكاوك گفت: گوشت من به اندازه‌اى ناچيز است كه هيچ‌كس را سير نمى‌كند؛ ولى من حاضرم سه چيز را به تو بياموزم كه از خوردن من براى تو بسيار بهتر است: يكى از آن سه را هنگامى به تو مى‌آموزم كه در دست توام، دومى را هنگامى كه من را رها كردى و بر درخت نشستم، سومى را هنگامى كه از درخت پرواز كردم و روى كوه قرار گرفتم. مرد صياد (خوشحال شد و) گفت: اولى را بگو. چكاوك گفت: هرگز براى چيزى كه از دست رفته غصه مخور (با غصه و اندوه بازنمى‌گردد).

مرد صياد او را رها كرد. هنگامى كه روى درخت نشست گفت: دومى را بگو. چكاوك گفت: اگر كسى چيزى را كه امكان وجود ندارد ممكن دانست، هرگز سخنش را مپذير. سپس چكاوك پرواز كرد و روى كوه نشست و به صياد گفت: اى بدبخت اگر مرا ذبح كرده بودى از درون چينه‌دان من دو گوهر گران‌بها استخراج مى‌كردى كه وزن هركدام از آن‌ها سى مثقال است. صياد به شدت متأسف شد و دست خود را به دندان گزيد و گفت: پس سومين نصيحت چه شد؟ چكاوك گفت: تو آن دو تا را فراموش كردى سومى را مى‌خواهى‌؟ مگر در نصيحت اول به تو نگفتم بر چيزى كه از دستت رفت تأسف نخور؛ ولى تو تأسف خوردى و مگر در نصيحت دوم نگفتم اگر تو را به چيزى خبر دهند كه غير ممكن است نپذير؟ من تمام گوشت و خون و پرم بيست مثقال نيست، چگونه پذيرفتى كه در چينه‌دان من دو گوهر گران‌بهاست كه هركدام سى مثقال است‌؟ چكاوك اين را گفت و پرواز كرد و رفت. ١ اين داستان در واقع تصديق كلام امام عليه السلام در جملۀ چهارم و پنجم است.

🎥 کارتون قضاوت های امام علی علیه السلام 📼 این قسمت : تقسیم عادلانه @zandahlm1357

صفحه گلدان من🌳🌳🌳🌳 با ما همراه باشید👇👇👇 @zandahlm1357

تکثیر گیاه تصویری ✅✅✅ تکثیر گندمی با عکس تکثیر کراسولا خرفه ای تکثیر اریکا یا شامادورا تکثیر برگ عبایی #تکثیر @zandahlm1357