آشنا آشنا: وزيري كه با موتور به نماز جمعه مي‌رفت به كشوري رفته بودم كه رئيس جمهور آن تشريفاتي و نخست وزيرش همه كاره - يعني رئيس دولت و كشور - بود. از لحاظ تشريفاتي، رئيس جمهور در مراسم استقبال ما شركت كرده بود، بعد هم چند دقيقه يي با ما بود و سپس رفت و ديگر نيامد و ما با نخست وزير آن كشور، مشغول صحبت و مبادله ي نظر و مذاكره و قرارداد شديم. رئيس جمهور، اتفاقاً كشيش بود. در آن چند لحظه يي كه با او بودم، از او پرسيدم كه شما چون كشيش هستيد، آيا كليسا هم مي‌رويد و در حال رياست جمهوري، مراسم مذهبي را انجام مي‌دهيد؟ گفت: نه، من اصلاً وقت نمي كنم به كليسا بروم! هفته يي مثلاً يك بار و يا گاهي چند هفته يك بار - حالا يادم نيست، او زمان دوري را معين كرد - به كليسا مي‌روم! بعد صحبت شد، گفت: من ورزش هم مي‌كنم و فوتباليستم (تيم فوتبال داشت). گفتم: شما فرصت مي‌كنيد؟ گفت: بله، من هر روز فوتبال بازي مي‌كنم! يعني با آن كه كشيش بود، اما وقتِ كليسا رفتن نمي كرد؛ ولي هر روز ورزش مي‌كرد! رئيس جمهوري كه در مملكت كاره يي نيست، مي‌تواند ساعتها وقت خودش را براي فوتبال بازي كردن و شركت در بالماسكه و شركت در ماهيگيري پاي فلان رودخانه صرف كند. اين، مظهر مردمي بودن نيست. مظهر مردمي بودن ما اين است كه امروز مردم بين خودشان و مسؤولان كشور، فاصله ي حقيقي احساس نمي كنند. اين، نعمت بزرگي است. امروز اگر هريك از آحاد اين مردم، با رئيس جمهور اين كشور ملاقاتي داشته باشد، احساس نمي كند كه با او فرق دارد. آن حالت اشرافيگري و اوج كاذب طبقاتي كه شايد بتوانم بگويم در همه ي حكومتها - تا آن جا كه ما مي‌دانيم - وجود دارد، در جمهوري اسلامي نيست. وزرا، جزو همين مردم معموليِ كوچه و بازارند. آنها از يك خانواده ي اشرافي جدا نشده اند به مسند وزارت بيايند. به خاطر مسؤوليت و تخصص و آگاهي يي، آنها را از داخل دانشگاه، يا از فلان شغل آورده اند و در رأس وزارت گذاشته اند. وقتي هم كه از كار منفصل مي‌شوند، باز سراغ همان شغل قبليشان مي‌روند. يك وقت چندي پيش - دو سال قبل از اين - يكي از وزراي زمان ما، از وزارت كنار رفت. همان هفته ي بعدش، عيالش را روي موتور گازي نشاند و با خودش به نماز جمعه آورد! يعني شأن اجتماعي او، اين است كه حتّي يك پيكان ندارد كه زنش را در آن بنشاند و به نماز جمعه بياورد. اين، چيز خيلي مهمي است. سخنراني در ديدار با ائمه ي جمعه ي سراسر كشور ۷/۳/۶۹ https://eitaa.com/zandahlm1357

‹ فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا › قطعا با هر سختے‌،آسانے‌ است. سوره شرح/آیہ⁵🌿 ﹏﹏﹏❀﹏﹏﹏ و زندگـے‌ بعد از هر فنجان قهوه‌یِ تلـخ، شکوفہ میدهد !🌼♥️

وَلَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ وَنَعْلَمُ مَا تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ ﴿۱۶﴾ و ما انسان را آفريده‏ ايم و مى‏ دانيم كه نفس او چه وسوسه‏ اى به او مى ‏كند و ما از شاهرگ [او] به او نزديكتريم إِذْ يَتَلَقَّى الْمُتَلَقِّيَانِ عَنِ الْيَمِينِ وَعَنِ الشِّمَالِ قَعِيدٌ ﴿۱۷﴾ آنگاه كه دو [فرشته] دريافت‏ كننده از راست و از چپ مراقب نشسته‏ اند مَا يَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ ﴿۱۸﴾ [آدمى] هيچ سخنى را به لفظ درنمى ‏آورد مگر اينكه مراقبى آماده نزد او [آن را ضبط مى ‏كند] 📺 تلاوت بسیار زیبا و آرامش بخش آیات 16 تا آخر سوره مبارکه ق و سوره های مبارکه فاتحه و زلزله با صدای رعد محمد الکوردی

دعای عهد تصویری https://eitaa.com/zandahlm1357

هر روز با امام رضا @zandahlm1357 @HashtominEmam آرشیو مطالب صفحه هرروز با امام رضا (ع)

جنبش ابوالسرايا در سال ۱۹۹ هجرى، جنبش سرى بن منصور شيبانى، معروف به ابوالسرايا در عين التمر رخ داد و پس از بارها رويارويى با عبّاسيان، مناطق پيرامون بغداد، بصره، واسط، اهواز، فارس و مدائن، همگام با قيام ابن طباطباى علوى، به تصرّف وى درآمد. به گونه اى كه براى اداره امور اين مناطق، فرماندارانى به اين سو و آن سو گسيل داشت و مردمان را به پيروى از علويان فرا خواند. حسن بن سهل، براى نبرد با وى، هرثمة بن اعين را مأمور محاصره كوفه كرد، امّا ابوالسرايا به قادسيّه و از آنجا به خوزستان گريخت و سرانجام در منطقه جلولاء طى نبردى با حمّاد كندغوش به قتل رسيد. قاتلان، سر او را به مرو، نزد مأمون فرستادند و پيكر او را به بغداد بردند و آن را بر فراز پل دجله آويختند. https://eitaa.com/zandahlm1357

🕌عیادت امام رضا علیه السلام ..... 🌷مرحوم ایت الله بهجت ره ┄┅┅❅🔸🔹🔶🔲🔶🔹🔸❅┅┅┄

☑️متن شبهه و سوال👇👇👇👇👇 یکی از مسائلی که منو خیلی اذیت میکنه اینه که همیشه از افراد مختلف تحلیل هایی مشنوم که گویا ظهور به شدت نزدیکه.. همین مضوع منو به نوعی دستپاچه میکنه... و باعث میشه که حالت انفعالی به خودم بگیرم.. یعنی هر کاری که میخوام بکنم (مثلا یه کار اقتصادی کوچیک یا ادامه تحصیل) به نظرم بیهوده میاد.. یعنی پیش خودم میگم این کارا قبل از اینکه نتیجه بدن ظهور اتفاق میافته پس عملا بی فایده ان و نه تنها برای خودم بلکه برای ظهور هم هیچ فایده ای ندارن... من دچار استرس و دستپاچگی شدم... لطفا راهنماییم کنید؟ ➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖ ✅متن پاسخ به شبهه👇👇👇👇👇 🔹اولا روایتی داریم از امام جواد (ع) «وَ هَلَکَ المُستَعْجِلُون..» در بحث انتظار. آنهایی که عجله زیاد می کنند هلاک می ‌شوند‌‌. این منظور هلاک شدن کسانی است که بدون اینکه پیش نیازها و پیش فرض های ظهور را برای خودشان فراهم بکنند، هی می گویند ظهور نزدیک است، نزدیک است.. وقتی هیچ چیزی برای خودشان آماده نکردند اگر یک سال دو سال بگذرد و ظهور نزدیک نشود اینها به گمراهی می‌افتند. 👌🏻بله، ما هم می گوییم ظهور نزدیک است، ولی به شدت نزدیک که اینها می گویند..! ما هم می گوییم نزدیک است، آنچه روایات می گوید نزدیک، ما هم می‌گوییم نزدیک است. 🌀اما شما موظف هستید تک تک کارهایی که فکر می کنید برای رشد و تعالی شما نیاز هست انجام بدهید. می خواهید کار انجام بدهید.. مگر قرار است بعد از ظهور قیامت بشود بمیریم! خُب، بعد از ظهور هم قرار است همین زندگی ادامه پیدا کند ولی با حالت بهتر. پس شما اتفاقا کسب و کارت را الان شروع بکنی در کار اقتصادی، بعد از ظهور بیشتر سود نصیبت می شود. ادامه تحصیل می‌خواهی بدهی بعد از ظهور بهتر ادامه تحصیل می توانی بدهی. پس قطعا باید به دنیای خودتان هم برسید و هر کاری هم می‌خواهید انجام بدهید، انجام بدهید، یعنی چه ظهور نزدیک است کاری نکنیم!!! 👌🏻تا جایی که می توانید برای دنیای خودتان کار بکنید و برنامه بلند مدت داشته باشید. #پرسش_پاسخ ➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖ 👤پاسخ دهنده: #استاد_احسان_عبادی (👆جزو اساتید مهدویت ، پژوهشگر تاریخ و محقق)

.......: هزار دینار در وجه اسب و شمشیر ابوالحسن مادرائی می‌گوید: وقتی «اذکوتکین» با یزید بن عبداللّه جنگید، و «شهر زور» که ناحیه وسیعی از مرز عراق تا همدان است به تصرف خود در آورد، و به خزائن یزید بن عبداللّه دست یافت، ما مجبور شدیم که خزانه را بدون هیچ کم و کاستی به «اذکوتکین» تحویل دهیم. مشغول این کار بودیم که شخصی نزد من آمد و گفت: یزید بن عبداللّه، فلان اسب و فلان شمشیر را جهت تقدیم به حضرت حجت (عج) کنار گذاشته بود آنها را به من بده. من از تحویل آنها خودداری کردم و امیدوار بودم که بتوانم آنها را برای مولایم حضرت حجت علیه السلام نگهدارم. امّا مأموران «اذکوتکین» سخت گرفته و به دقّت همه چیز را بررسی کردند، به همین جهت من نتوانستم که از تحویل آن دو خودداری کنم. من ارزش آن دو را حدوداً هزار دینار تخمین زدم و وجه آن را کنار گذاشتم و آن دو را تحویلشان دادم، و به خزانه دار گفتم: این هزار دینار را بگیر و در یک جای مطمئن نگه دار، و هرگز آن را برای خرج کردن به من نده هرچند بسیار نیازمند باشم. روزی در خانه نشسته بودم و به کارها رسیدگی می‌کردم، گزارشات را گوش می‌دادم و امر و نهی می‌کردم، ناگاه ابوالحسن اسدی - که گاهی نزد من می‌آمد و من نیازهای او را بر طرف می‌کردم - نزد من آمد. مدّت زیادی نشست. من نیز از انجام کارها بسیار خسته شده بودم، و می‌خواستم استراحت کنم، گفتم: چه کاری داری؟ گفت: باید تنها با تو سخن بگویم. من به خزانه دار دستور دادم که جایی در خزانه برای ما آماده کند، وقتی وارد خزانه شدیم نامه کوچکی را بیرون آورد که حضرت حجت علیه السلام در آن خطاب به من نوشته بود: «ای احمد بن حسن! هزار دیناری را که بابت وجه آن اسب و آن شمشیر در نزد تو داریم به ابوالحسن اسدی تحویل بده! » هنگامی که از آن مضمون نامه مطلع شدم، به سجده افتادم و خدا را شکر کردم که بر من منّت نهاد و دانستم که ایشان حجّت بر حق خداوند هستند، زیرا هیچ کس غیر از خودم، از این موضوع اطّلاعی نداشت. آن قدر از منّتی که خداوند بر من نمود خوشحال شدم که سه هزار دینار نیز بر آن مال افزودم. [۱] ---------- [۱]: ۳۸. دلائل الامامه، ص ۲۸۰، معرفة شیوخ الطائفة؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۳۰۳. https://eitaa.com/zandahlm1357

هنر آن است ڪه بمیرے پیش از آنڪه بمیرانندت و مبدا و منشا حیات آنانند ڪه چنین مرده‌اند... .......: @zandahlm1357

کمپوتی که به لب و دهان بچه ها نرسید!! پس از فتح خرمشهر چند نفری که باقیمانده گردان بودیم بسمت مقر خود باز گشتیم. نزدیک چادرهایمان که شدیم، احساس غربتی به ما دست داد. از350 نفر فقط ما چند نفر مانده بودیم بقیه گردان در محاصره، لت و پار شده بودند. حالت شوک به ما دست داده بود. هر کس که وارد چادرش می‌شد، بغضش می‌ترکید و مثل ابر بهار گریه می‌کرد. جای بچهها خالی بود. آنها دیگر در بین ما نبودند. مظلومیت، بی‌کسی، تنهایی، داغ از دست دادن همرزمانمان، ما را از پا درآورده بود. مخصوصاً باباغلامی که مسؤول تدارکات‌مان بود. او آدم سن و سال داری بود که وظیفه پشتیبانی را به عهده داشت. در قبل از عملیات، گاهی وقت‌ها بچه‌های رزمنده (که در سنین 18-17 سال بودند) از او کمپوتی می‌خواستند. چون تدارکات کم بود، از دادن آن به آنها خوددادری می‌ورزید و می‌گفت: فقط شب عملیات! شب عملیات آمد و یکی یکی به افراد یک قوطی کمپوت داد. اما چون می‌دانستیم جنگ سختی در پیش داریم، باید هر چه می‌توانستیم مهمات با خود می‌بردیم. به جای کمپوت، دو سه تا نارنجک برداشتیم و کمپوت‌ها را توی چادرها گذاشتیم و رفتیم. باباغلامی حالا می‌دید چادرها خالی از بچه‌هاست و گوشه کنار چادرها قوطی کمپوت افتاده. شروع کرد به گریه ‌کردن. خودش را می‌زد. مثل پدرهای پسر از دست داده، زار می‌زد. زبان گرفته بود: "مهدی جان، حمیدم، دورت بگردم بابا. کجایی اسماعیلم. برایت کمپوت آوردم. بمیرم من که شما را اذیت کردم. رضا جان. آقا هادی. بابا بیایید! محمدم، کمپوت نمی‌خواهی؟! خدایا کجان بچه‌هایم.خدایا گل‌هایم همه پر پر شدند.هنگامه ای بر پا بود که دل‌ها را ریش می‌کرد💦

داستان کوتاه https://eitaa.com/zandahlm1357

چه کتابی بخونیم؟ 🎙دکتر الهی قمشه ای ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ #کانال_دکتر_الهی_قمشه_ای🔰 ‌‌‌‌

استادان و شاگردان شیخ بهایی از جمله اساتید علمی وی، پدرش شیخ حسین، ملا عبداللّٰه یزدی، ملا علی مذهب، ملا افضل قاضی و حکیم عمادالدین محمود و ملا محمد باقر یزدی و نیز علماء مصر و شامات بود. ملا صدرای شیرازی، فاضل جواد، سید هاشم بحرانی، ملا محسن فیض، ملا رفیع طباطبائی و ملا خلیل غازی و علامه محمد نقی مجلسی و ملا صالح مازندرانی، شیخ زین الدین عاملی، ملا حسن علی شوشتری، نظام الدین ساوجی، سید حسین کرکی و... از شاگردان او محسوب می‌شوند. گویند شیخ در درس، حکایات اخلاقی را بیان می‌کرد. https://eitaa.com/zandahlm1357

صفحه روایت تاریخ @zandahlm1357

🔰 سلسله جلسات #بصیرتی و #سیاسی با موضوع #تاریخ_انقلاب 8 🌀 بررسی دولت ها و وقایع بعد انقلاب جهت روشنگری سیاسی 🎬 جلسه 8️⃣ ✳️ #فصل_اول ، #دولت_میرحسین_موسوی ( جلسه 8) 🎤 #استاد_عبادی از اساتید مهدویت و پژوهشگر تاریخ معاصر و انقلاب

🔵 افسر #رضاخان و مجبور کردن زن ایلیاتی برای شیر دادن به توله سگ #شما_یادتون_نمیاد_ولی... 💠 نامه #عبدالله_مستوفی به ارتش تحت امر #رضا_خان: به افسران ارتش هم برادرانه توصیه میکنم از فرستادن سرپرستی که زن های ایل را به شیر دادن سگ های خود وادار کندبپرهیزند... آن خرده افسری که دایگی سگش رابر زن یکی از افراد ایل تحمیل کرد حالش چطور است!!؟ 📚 منبع:کتاب شرح زندگانی من، جلد3، صفحه514