🎥خاطرات راننده حاج قاسم از 34 سال همراهی با سردار دل ها؛ 🔹نصرالله جهانشاهی که از سال 66 به عنوان راننده، همراه و همرزم شهید سلیمانی بود، در برنامه بی تعارف این هفته، بخشی از خاطرات خود از یک عمر بودن در کنار فرمانده را روایت کرده است.

‌✨🍃🍂🌺🍃🍂🌺🍃🍂🌺 🍃🍂🌺🍃🍂🌺 🍂🌺🍂 🌺 جماعت یه دنیا فرق بین دیدن و شنیدن برید از اونا بپرسید که شنیده ها رو دیدن راز سنگرای عشق باید از ستاره پرسید التهاب تشنه ها رو کی میدونه غیر خورشید پشته ها پر از شقایق کشته ها لاله عاشق باغ گل زخم شکفته غنچه ها داغ نهفته صبح صحرا لاله گون بود شب دریا رنگ خون بود میگن عاشقی محاله باشه ما محال دیدیم خیلی ها میگن خیاله ولی ما خیال دیدیم توی عصر آتش و خون خیلی ها عشق چشیدن بعضی هام زرد و فسرده موندن و حسرت کشیدن #علی_معلم 🌺 🍂🌺🍂 🍃🍂🌺🍃🍂🌺 ✨🍃🍂🌺🍃🍂🌺🍃🍂🌺 🆔 https://eitaa.com/zandahlm1357

داستان کوتاه https://eitaa.com/zandahlm1357

✨✨ 📚#جهاد_با_نفس 🎧👆 ✨ جلسه ۲۴ ✨موضوع: اثر #رغبت به دنیا در اسارت انسان. معنی #حرص مثبت و منفی. معنی #حب_دنیا . 🔊 #کلیپ_صوتی : 📚 شرح روایات کتاب الجهاد اثر شیخ #حر_عاملی (ره) ✨ #درس_اخلاق ✅ ارسال به دیگران فراموش نشود 🙏 ═══✼🍃🌹🍃✼══

حذف و تقدیر صوفیان فاضل صلاح صفدی در شرح لامیة العجم می‌نویسد: روزی از روزهای سال ۷۲۶ هجری، در شهر صفد، (نزدیک حمص از شهرهای سوریه)، وارد بر مجلس علی بن صیاد فارسی شدم. وی سوره ضحی را تفسیر می‌کرد و می‌گفت: رسول خدا صلی الله علیه و آله می‌فرماید: احسان آن است که خدا را چنان عبادت کنی که گویا تو او را می‌بینی و اگر تو او را نمی بینی، او که تو را می‌بیند. [۱] سپس گفت: یکی از صوفیان گفته است جمله اگر تو او را نمی بینی، به این معناست که اگر تو از خودت غایب شدی و خود را ندیدی، او از تو غایب نیست و تو را می‌بیند. ابن صبا حرف آن صوفی را پسندید و حاضران نیز او را تحسین کردند. من گفتم: حرف آن صوفی در صورتی درست است که قانون عرب با آن موافق باشد، چه اینکه این شرط و جواب است و هر دو ساکن شده اند و معنای صحیح این است که اگر تو او را نمی بینی او تو را می‌بیند. ---------- [۱]: ۱) - الاحسان ان تعبد اللّٰه کانک تراه فان لم تکن تراه فانه یراک. #کشکول شیخ بهاء https://eitaa.com/zandahlm1357

صفحه من نهج البلاغه میخوانم https://eitaa.com/zandahlm1357

در ادامه.....👇👇👇👇

🌴#کلمات_قصار_نهج_البلاغه 🌹#حکمت_شماره_189 و قال عليه‌السلام مَنْ‌ لَمْ‌ يُنْجِهِ‌ الصَّبْرُ أَهْلَكَهُ‌ الْجَزَعُ‌. امام عليه السلام فرمود: كسى كه صبر و شكيبايى او را نجات ندهد بى‌تابى او را از پاى در مى‌آورد

شرح و تفسير بى‌تابى كشنده است امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه به اثر زيان‌بار ترك صبر و پيشه نمودن جزع اشاره كرده مى‌فرمايد:«كسى كه صبر و شكيبايى او را نجات ندهد بى‌تابى او را از پاى در مى‌آورد»؛ (مَنْ‌ لَمْ‌ يُنْجِهِ‌ الصَّبْرُ أَهْلَكَهُ‌ الْجَزَعُ‌) . به يقين در طول زندگى انسان، مصائب و مشكلات فراوانى است كه هيچ‌كس از آن بر كنار نمى‌ماند. عكس العملى كه انسان مى‌تواند در مقابل اين حوادث دردناك و غم‌انگيز نشان بدهد يكى از دو چيز است: نخست صبر و تحمل و شكرگزارى به درگاه خدا و دقت در يافتن راه نجات از آن مشكل يا مصيبت و حداقل كاستن از آثار زيان‌بار آن است. ديگر جزع و بى‌تابى است كه هم اعصاب انسان را در هم مى‌كوبد و او را گرفتار بيمارى‌هاى مختلف كرده و گاه به مرگ مى‌كشاند و هم سبب ناشكرى به درگاه خداوند و وزر و وبال براى سراى ديگر مى‌شود. انسان عاقل راه نخست را بر مى‌گزيند كه هم اجر صابران را دارد و هم فوايد و بركات صبر را. بنابراين مفهوم اين كلام حكيمانه بسيار روشن و شفاف است و اين‌كه بعضى تصور كرده‌اند در مفهوم آن پيچدگى است كاملاً اشتباه است. در ضمن از آنچه گفته شد معلوم شد كه هلاكت در اين جمله هلاك دنيوى و اخروى هر دو را شامل مى‌شود همان‌طور كه (نجات) در پرتو صبر نيز نجات دنيوى و اخروى را در بر مى‌گيرد، هرچند گاهى در بعضى از روايات تنها به هلاكت اخروى اشاره شده؛ مانند حديثى از امام صادق عليه السلام كه مى‌فرمايد: «اتَّقُوا اللّه وَ اصْبِرُوا فَإِنَّهُ‌ مَنْ‌ لَمْ‌ يَصْبِرْ أهْلَكَهُ‌ الْجَزَعُ‌ وَ إنَّما هَلاكُهُ‌ فِى الْجَزَعِ‌ أَنَّهُ‌ إذا جَزِعَ‌ لَمْ‌ يُؤجَرْ ؛تقواى الهى پيشه كنيد و در برابر مشكلات و مصائب صبر و شكيبايى داشته باشيد، زيرا كسى كه صبر نكند جزع او را هلاك خواهد كرد و هلاكت او در جزع اين است كه وقتى بى‌تابى كند اجر و پاداشى به او داده نخواهد شد». ١ نكته: صبر و جزع بارها در كلام امام عليه السلام موضوع صبر و جزع و آثار نيكوى صبر و آثار شوم جزع مطرح شد و ما نيز بحث‌هايى داشته‌ايم. در اينجا لازم مى‌دانيم به سبب اهميت موضوع باز اشاره‌اى به اين مطلب داشته باشيم. همان گونه كه اشاره شد، حيات دنيا آميخته با انواع مشكلات است. در مسير اطاعت الهى مشكلات كم نيست و در طريق پرهيز از گناه و تقوا مشكلات، زياد است. مصائب ناخواسته دامان همه را در دنيا مى‌گيرد و اگر توجه به اين حقيقت داشته باشيم كه در گذشته چنين بوده و در آينده نيز چنين خواهد بود از وجود اين مشكلات ناراحت نمى‌شويم، پيمانۀ صبر ما لبريز نمى‌گردد: شكيبايى خود را از دست نمى‌دهيم و ناراحتى‌هاى روانى ناشى از جزع و بى‌تابى به سراغ ما نمى‌آيد، زيرا مى‌دانيم همه در اين گونه امور به شكلى دست به گريبانند. اين صبر و شكيبايى افزون بر اين‌كه پاداش الهى فوق‌العاده‌اى دارد؛ از جمله در حديثى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم كه فرمود: «مَنِ‌ ابْتَلى‌ مِنْ‌ شيعَتِنا فَصَبَرَ عَلَيْهِ‌ كانَ‌ لَهُ‌ أجْرُ ألْفِ‌ شَهيدٍ ؛كسى كه از شيعيان ما مبتلا به مصيبتى شود و شكيبايى كند پاداش هزار شهيد را دارد». ١ در حديث ديگرى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم: «ما مِنْ‌ مُؤْمِنٍ‌ إلّاوَهُوَ مُبْتلىً‌ بِبَلاءٍ مُنْتَظِرٍ بِهِ‌ ما هُوَ أشَدُّ مِنْهُ‌ فَإنْ‌ صَبَرَ عَلَى الْبَلِيَّةِ‌ الَّتي هُوَ فيها عافاهُ‌ اللّهُ‌ مِنَ‌ الْبَلاءِ الَّذي يَنْتَظِرُ بِهِ‌ وَإِنْ‌ لَمْ‌ يَصْبِرْ وَجَزِعَ‌ نَزَلَ‌ بِهِ‌ مِنَ‌ الْبَلاءِ الْمُنْتَظَرِ أبَداً حَتّى يَحْسُنَ‌ صَبْرُهُ‌ وَعَزاءُهُ‌ ؛هيچ فرد باايمانى نيست مگر اين‌كه به بلايى مبتلا مى‌شود و آنچه را انتظار آن مى‌كشد (اى بسا) از آن هم شديدتر است. هرگاه بر بلايى كه در آن است شكيبايى كند، خدا او را از بلايى كه انتظارش مى‌كشد بركنار مى‌دارد و اگر بى‌تابى نمايد بلاها يكى پس از ديگرى بر سر او مى‌آيد تا صبر و شكيبايى پيشه كند». ٢ در حديثى از امام هادى عليه السلام مى‌خوانيم: «الْمُصيبَةُ‌ لِلصّابِرِ واحِدَةٌ‌ وَلِلْجازِعِ‌ اثْنانِ‌ ؛مصيبت براى انسان صابر يكى است و براى انسان ناشكيبا دوتاست». ٣ مضاعف شدن مصيبت افراد ناشكيبا از اينجاست كه ضربه‌هايى بر جسم و روح آنها وارد مى‌كند و آنها را در هم مى‌كوبد. كوتاه سخن اين‌كه همان‌گونه كه در گذشته نيز اشاره شد جزع و بى‌تابى افزون بر نوعى ناسپاسى در پيشگاه خدا، آثار بسيار مخرّبى روى اعصاب انسان دارد و او را گاه تا سر حد جنون پيش مى‌برد. براى درمان جزع لازم است انسان توجه به مصائب اولياء الله در گذشته و مصائب دوستان و خويشان و بستگان كند كه هر يك به نوعى گرفتارند. به علاوه در آثار مثبت صبر و شكيبايى و آثار منفى جزع و بى‌تابى بينديشد. نيز به امورى بپردازد كه فكر او را به خود مشغول مى‌سازد و از مصيبت منصرف مى‌كند تا در سايۀ آن تدريجاً مصيبت را فراموش كند. اضافه بر اين، همان‌گونه كه در روايتى از امي