هنر آن است ڪه بمیرے پیش از آنڪه بمیرانندت و مبدا و منشا حیات آنانند ڪه چنین مرده‌اند... .......: @zandahlm1357

🎥فیلم مربوط به لحظاتی از حضور #حاج_قاسم سلیمانی در مجلس عزای حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها در کرمان #جان_فدا ........: @zandahlm1357

.......: نمی ترسید اسیر بشین؟ عراقی‌ها تا کوی طالقانی خرمشهر رسیده بودند؛سر کوچه سنگربندی بود؛توی کوچه‌ها دولا دولا می‌رفتیم؛ هر کس پشت و بالای سر نفر جلویی رگبار می‌بست تا عراقی‌ها نتوانند او را بزنند؛ همین طور کوچه به کوچه و سنگر به سنگر می‌رفتیم، توی یکی از کوچه‌ها یکی از مسئولین کشور را دیدم. اول با دیدنش خوشحال شدم اما او تا چشمش به من افتاد، داد زد: «در این جا چه می‌خواهی؟ برای چه این جا اومدی؟ برگرد عقب». گفتم: «برای همون هدفی اومدم که شما اومدین» گفت: «لازم نکرده مگر نمی بینی عراقی‌ها تا کجا اومدن؟ » گفتم: «خوب، اومدم که جلوی اونا رو بگیرم، در ضمن سرخود که نیومدم. ب-ا گروه ابوذر اومدم با همونا هم بر می‌گردم. » سراغ بچّه‌های گروه ابوذر رفت و سرشان داد زد: «چرا این خواهرها رو با خودتون آوردین؟ نمی ترسین اسیر بشن؟ » [۱] ---------- [۱]: راوی: مریم امجدی 📚خاطراتی از حضور زنان در دفاع مقدس https://eitaa.com/zandahlm1357

داستان کوتاه https://eitaa.com/zandahlm1357

.......: کفران نعمت و مقارنت آن با شرک پس چون حقیقت حمد و شکر نه فقط لقلقه لسان است، بلکه توحید خدا و خارج نمودن ماسوی در تأثیر است، لهذا خود، کفران نعمت خود را شرک قرار داده، چنان که می‌فرماید: « وَ مَا بِکُم مِنْ نِعْمَةٍ فَمِنَ اللَّهِ ثُمَّ إِذَا مَسَّکُمُ الضُّرُّ فَإِلَیْهِ تَجْئَرُونَ * ثُمَّ إِذَا کَشَفَ الضُّرَّ عَنکُمْ إِذَا فَرِیقٌ مِّنکُم بِرَبِّهِمْ یُشْرِکُونَ [۳] » یعنی: آنچه در شما است از نعمت از خدا است، و بعد از نعمت اگر به مجازات و مکافات اعمال شما را نائل شد ضرر که نقصان اموال و اولاد و زراعات باشد لابد بالفطرة « إلیه تجارون »، یعنی به او پناه برده و استغاثه رفع او را می‌نمائید، بعد زمانی که برطرف شد ضرر، فرقه[ای] از شما « بِرَبِّهِمْ یُشْرِکُونَ » مشرک شوند، یعنی: در حال رفاهیت از تحت اوامر و نواهی ما به عصیان خارج شوند. ---------- [۳]: ۱ - سوره مبارکه نحل، آیه ۵۳ و ۵۴. .......: 📚✍ #شرحی بر صحیفه سجادیه میرزا ابراهیم سبزواری وثوق الحکماء https://eitaa.com/zandahlm1357

.......: رد درخواست کسی نامه ای به دوستش نوشت و از او تقاضای چیزی کرد، رفیقش نوشت: دستم تهی است تا جایی که یک پیمانه گندم هم ندارم. رفیقش در پشت همان نامه نوشت: اگر راست گفتی خدا تو را تکذیب کند (یعنی ثروتمند کند) و اگر دروغ گفتی، خدا تو را تصدیق کند (یعنی تو را فقیر کند). مولوی گر ترا از غیب چشمی باز شد با تو ذرات جهان همراز شد نطق خاک و نطق آب و نطق گل هست محسوس هواس اهل دل هر جمادی با تو می‌گوید سخن کو ترا آن گوش و چشم ای بوالحسن گر نبودی واقف از حق جان باد فرق کی کردی میان قوم عاد جمله ی ذرات در عالم نهان با تو می‌گویند روزان و شبان ما سمیعیم و بصیر و باهشیم با شما نامحرمان ما خامشیم از جمادی سوی جان جان شوید غلغل اجزای عالم بشنوید فاش تسبیح جمادات آیدت وسوسه ی تأویلها بزدایدت چون ندارد جان تو قندیلها بهر بینش کرده ای تأویلها سعدی برو دامن از گرد عصیان بشوی که ناگه ز بالا ببندند جوی گر آیینه از آه گردد سیاه شود روشن آیینه دل ز آه هنوز از سر صلح داری چه بیم در عذر خواهان نبندد کریم خسرو آه که فرصت همه بر باد رفت عمر نه بر قاعده داد رفت باغ جهان بوی وفایی نداشت سبزه او مهر گیاهی نداشت چرخ ستمگر ز ستم بس نکرد عمر چنان رفت که رو پس نکرد ولی دشت بیاضی از یار دلا بسی ستم خواهی دید خواری بسیار و لطف کم خواهی دید هر کس که رخش بدید جز خون نگریست چشمی داری ولی تو هم خواهی دید #کشکول شیخ بهاء https://eitaa.com/zandahlm1357

صفحه نماز خوب @zandahlm1357

.......: ۷- یکی بودن ظاهر و باطن انسان ممکن است در شرایطی یا نزد کسانی، نوعی تظاهر نشان دهد و کارهایی کند که مخالفِ وضع درونی و شخصی اش باشد. یا اگر تنها باشد و در خلوت، به گونه ای باشد که در حضور دیگران از آن پرهیز می‌کند. این نوعی ریا می‌باشد. البته رعایت ادب، مسئله دیگری است. علی علیه السلام می‌فرماید: «مَنْ لَمْ یَخْتَلِف سِرُّهُ وَ عَلانیّتهُ وَ فِعلُه و مقالَتُه فَقَدْ اَدّی الامانَةَ وَ اَخْلَصَ العِبادةَ» (۲۸۰) کسی که ظاهر و باطنش یکسان و گفته و عملش هماهنگ باشد، امانت الهی را ادا کرده و عبادت را خالص انجام داده است. انسان با اخلاص، بدون در نظر گرفتن پسند و رضایت این و آن، به وظیفه عمل می‌کند و در راه خدا، از هیچ ملامتی هم نمی ترسد: «یُجَهِدُونَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَلَا یَخَافُونَ لَوْمَةَ لَا ئِمٍ» (۲۸۱) ۸ - نداشتن تعصّب گروهی اخلاص، انسان را به تلاش همیشگی و همه جایی و خستگی ناپذیر وامی دارد. ولی بدون اخلاص، گاهی گرایش‌های باندی و گروهی در کار است. اگر آن وابستگی و عضویّت در یک گروه باشد، فعّال و با نشاط است و اگر از آن مدار خارج شد، نشاط قبلی را از دست می‌دهد، حتی ممکن است منزوی و گوشه گیر یا حتّی مخالف شود و کار شکنی کند. انسان با اخلاص، در انحصار باند و تشکیلات خاصّ نیست و تعصّب گروهی نمی ورزد و اگر گروهی را باطل تشخیص داد، از آنان کناره می‌گیرد و از گروه پرستی و تعصّبات شرک آمیز قومی، قبیلگی و منطقه ای و حزبی (که با ورح اخلاص ناسازگار است) دور می‌شود. قرآن می‌فرماید: وَقَالَتِ الْیَهُودُ لَیْسَتِ النَّصَرَی عَلَی شَی ءٍ وقَالَتِ النَّصَرَی لَیْسَتِ الْیَهُودُ عَلَی شَی ءٍ (۲۸۲) یهود نژاد پرست، نصارا را بی ارزش می‌دانست و نصارای متعصّب، یهود را پوچ می‌دانست. البته اگر حزب یا گروه و تشکیلاتی حق بود، باید از آن حمایت کرد. منظور این است که نباید باطل خود را حق دید و حق دیگران را باطل پنداشت. ۹- استقبال از کارهای انجام نشده اگر اخلاص و دلسوزی در کار باشد، انسان دنبال کارهای لازم و زمین مانده می‌رود که خلاء آن محسوس است و کسی نیست که انجامش دهد، چون نام و نانی ندارد یا مهمّ به حساب نمی آید. برای ساختمان، شیشه و قفسه و پرده هم لازم است، حمام و دستشویی هم. در یک سفره، هم غذا و گوشت و... لازم است، هم نمک. افراد با اخلاص، از انجام کارهای زمین مانده ابایی ندارند و به کوچکی و بزرگی آن هم نمی نگرند و معتقدند گاهی خداوند، به کارهای خوب کوچک، برکت و آثار بزرگی می‌بخشد. علامه طباطبایی (ره) وقتی از حوزه علمیه نجف به قم آمد، دید که درس فقه و اصول بسیار است ولی درس تفسیر و فلسفه گفته نمی شود. شروع به تدریس این دو علم کرد. هر چند عدّه ای از روی خیرخواهی، اعتراض می‌کردند که این کار، با شأن مرجعیّت آینده سازگار نیست ولی او، بنا به تشخیص نیاز و مصلحت حوزه، به تفسیر و فلسفه پرداخت و «المیزان» را تألیف کرد. آری... لطف خداوند، به اخلاص افراد است، نه عنوان. #پرتویی از نماز ✍محسن قرائتی https://eitaa.com/zandahlm1357