پیشگفتار در جهان کنونی موضوع تربیت کودکان یکی از اساسی ترین مسائل اجتماعی و از ارکان مهم سعادت بشریت به شمار می‌رود. از این رو دانشمندان درباره کودک از نظر روانی و تربیتی مطالعات و تحقیقات ژرف و عمیقی انجام داده و کتابهای بی شماری در این باره نگاشته اند. همچنین کشورهای بزرگ به منظور پرورش درست و صحیح جسم و جان کودکان، سازمانهای گسترده ای را به وجود آورده و کودکان را از هر جهت تحت مراقبتهای علمی و عملی قرار داده اند. اما در چهارده قرن پیش در روزگاری که بشریت در تاریکی جهل و نادانی به سر می‌برد، پیشوای گرانقدر اسلام به ارزش و اهمیت پرورش کودک توجه کامل داشته و در همین راستا آموزشهای لازم را به پیروان خود آموخته است. اگر امروزه، دانشمندان تربیت کودکان پس از تولد و زاده شدن و آمدن به این جهان را مورد توجه قرار داده اند، اسلام درباره اصل ازدواج، شرایط همسران، چگونگی پاکی نسل، شیر دادن، پرورش جسم و جان کودک، گام به گام وظایف مردم را بیان کرده است. و اگر دانشمندان امروز جهان بسیاری از نکات دقیق روانی و تربیتی، مربوط به برنامه‌های پرورشی کودکان را، در کتابهای علمی خود آورده اند، پیشوایان اسلام در زمانهای پیشین آنها را یادآوری و در روایات مذهبی بیان کرده اند و خود نیز در رفتارشان نشان داده اند. هدف ما در این نوشتار بر دو پایه و اصل استوار است: اول: این که تمام مسلمانان، خصوصاًجوانان و تحصیل کنندگان ما که گروه بی شماری از جامعه را تشکیل می‌دهند، از جامعیت برنامه و دستورات دین مقدس اسلام و ارزشهای عملی این آیین آسمانی آگاه شوند و با ایمان و اعتقادی استوارتر از آن پیروی کنند و فریب برنامه‌های دیگران را نخورند. دوم: این که پدران و مادران به مسؤولیت مذهبی و ملی خود در تربیت فرزندان خویش آگاه شوند تا بهتر بتوانند انجام این وظیفه سنگین و حیاتی اقدام کنند، چرا که بدون تردید بخش مهمی از گرفتاریهای اجتماعی و آلودگیهای اخلاقی از جهل و بی اطّلاعی درباره انجام وظیفه به وجود می‌آید. از این رو، بر آن شدیم تا الگویی عملی برای کسانی که می‌خواهند فرزندان سالمی از نظر جسمی و روحی تربیت کنند، ارائه دهیم. بهترین الگوها برای مسلمانان، پیشوای گرانقدر اسلام حضرت محمدصلی الله علیه وآله و جانشینان برحق ایشان می‌باشند؛ که ما به گونه کاملاً اطمینان بخش در تمام زوایای زندگی می‌توانیم از آنان سرمشق بگیریم و پیروی کنیم چرا که هیچ گونه خلافی در پیروی از آن انسانهای کامل وجود نداشته است؛ زیرا آن بزرگواران بیمه الهی می‌باشند و اطاعت از آنان هیچ گاه و در هیچ زمان و مکانی با مشکلات برخورد نخواهد کرد. به امید آن که بشریت آگاه شود و از الگوهای واقعی پیروی کند، والگوهای کاذب، دروغین و شیطانی را رها سازد، تا از این طریق بتواند به سعادت دنیا و آخرت دست یابد. این نوشتار از دو بخش تشکیل یافته است. ۱ - رفتار پیامبرصلی الله علیه وآله با کودکان که دارای پنج فصل و هر فصل دارای چند عنوان می‌باشد. ۲ - رفتار پیامبرصلی الله علیه وآله با جوانان که دارای چهار فصل و هر فصل چندین عنوان دارد. در پایان لازم می‌دانم از تمام عزیزان به ویژه از جناب حجةالاسلام والمسلمین الهی خراسانی مدیرعامل محترم بنیاد و همچنین از آقایان جعفر شریعتمداری، ویراستار؛ رضا ارغیانی، آماده ساز؛ رضا وحدتی، نمونه خوان و محمّدعلی علاقه مند، حروفچین و صفحه آرا، که در پیدایش این اثر که به زیور چاپ درآمده است نقشی داشته و زحماتی را متحمّل شده اند، تشکر و قدردانی کنم و توفیق روزافزون همگان را از خداوند توانا خواهانم. #رفتا_پیامبر_با کودکان_و نوجوانان ✍#محمد_علی_چنارانی https://eitaa.com/zandahlm1357

رفتار پیامبر با کودکان اشاره مهربانی درباره کودکان از شیوه‌های مخصوص پیامبرصلی الله علیه وآله بود. تربیت اشاره به فرزندان خود را احترام گذارید و با آداب و روش پسندیده با آنها رفتار کنید. پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله اهمیت تربیت فرزند از آغاز زاده شدن، تا آن گاه که از محیط خانواده جدا می‌شود و زندگی مشترکی را با دیگران آغاز می‌کند، دو دوره تربیتی را باید بگذراند. ۱ - دوران کودکی که از یک تا هفت سالگی را شامل می‌شود، و این زمانی است که کودک آمادگی چندانی برای تربیت مستقیم ندارد، چرا که او دنیای خود را نمی شناسد. ۲ - از هفت تا چهارده سالگی، که در این دوران عقل به تدریج رشد می‌کند و برای فعالیتهای فکری آماده می‌شود و می‌تواند بیاموزد و تعلیم ببیند. در دوران نخست، تربیت باید غیر مستقیم باشد و هیچ گاه امر و نهی تربیتی نباید با فشار روحی همراه باشد بلکه کودک از طریق اطرافیان خود با ادب و تربیت آشنا می‌شود و در اصل پایه‌های نخست اخلاقی وی پی ریزی می‌گردد و از محیط خود خاطره‌های خوب و رفتارهای مناسب را در ذهن خود ثبت و ضبط می‌کند. در دوران دوم نیز، نباید کودک را آزاد گذاشت و خلافهای او را نادیده گرفت، بلکه باید از بی ادبیهای وی جلوگیری کرد، نظم وانضباط رابه وی آموخت و از بازیگوشی و بیهوده گذرانی اوقات او جلوگیری و او را به کارهای عبادی و نیکو تشویق کرد. [۱]. متأسفانه بیشتر مردم نمی دانند که تربیت فرزندان خود را از چه زمانی باید شروع کنند. برخی از پدر و مادرها بر این باورند که تربیت پس از تمام شدن شش سالگی و برخی می‌گویند آغاز تربیت از سه سالگی است. اما این اندیشه‌ها اشتباه است؛ زیرا هنگامی که سه سالگی کودک تمام شد ۷۵ درصد صفات خوب و بد در کودک شکل گرفته است. عده ای از روان شناسان بر این باورند که تربیت کودک از همان روز اول تولّد است. اما برخی دیگر تا اندازه ای احتیاط می‌کنند و شروع تربیت کودک را از روز اولِ ماه دوم زاده شدنِ کودک می‌دانند، اما در تحقیقات عملی دقیق در دانشگاه «شیکاگو» به این نتیجه رسیدند که: هر کودک سالم تقریباً سطح هوش خود را۵۰ درصد در چهارسالگی، ۳۰ درصد در هشت سالگی، و ۲۰درصد در هفده سالگی به دست می‌آورد. پس هر کودک چهار ساله ۵۰درصد قدرت هوشی دارد و تغییرات بین ۲ تا ۳ سالگی به مراتب بیشتر و مهمتر از تغییرات بین ۸تا۹ سالگی می‌باشد. [۲]. #رفتا_پیامبر_با کودکان_ونوجوانان #محمد_علی_چنارانی https://eitaa.com/zandahlm1357