خاطره یکی از نسل سومی های انقلاب..دخترم👇 تا زنگ تفریح به صدا درآمد همه بچه ها مثل فنر از جا بلند شدند یک نفر از کیف کاغذ رنگی و ماژیک های براق اکلیلی‌اش را بیرون آورد و سارا پلاستیکی که برند شکلات رویش چاپ شده بود را در دست گرفته بود و به زمین نمی‌گذاشت. بلاخره رضایت داد و ریسه های رنگی براق را از پلاستیک شکلات نشانش در آورد . دیگری هم بادکنکی که داخلش را پر از کاغذ رنگی کرده بود با تلمبه دستی اش باد می‌کرد. یکی هم مثل من ذوقی نشان نمیداد و در فکرش بود که تزئین کلاس که چی؟ ای کاش به جای اینکه به مدرسه بیاییم، مدرسه را تعطیل کنند و خودمان با خانواده شادی کنیم با اینکه خیلی راضی نبودم ولی کمک می‌کردم. مثلاً نگهداری سرچسب،چسب شیشه ایی که یکی از بچه ها آورده بود و نگاهش را از رویش بر نمیداشت که ناگهان به زمین نیافتد یا سرش گم نشود را به دست بلند قد ترین دختر کلاس می رساندم تا ریسه ها را به دیوار ها بچسباند. شاید در گفتن کار ساده ای باشد ولی سخت بود در آن همهمه که در کلاس هست چسب را در کلاس از دست بچه ها بگیرم. دختری که نگاه به ساعتش می‌کرد و مثل ساعت سخنگو می‌گفت چقدر از زنگ تفریح مانده و چقدر برای تزئین کلاس وقت داریم و هول در جان همه می انداخت. سارا که لقمه در دهانش بود جیغ می‌کشید ریسه هایش پاره نشود برای تولد برادرش لازم دارد. همه در حالا دویدن  و تلاش بودند که کلاس را از بچه های کلاس های دیگر قشنگ تر کنند که ناگهان ساعت سخنگو بلند گفت:یک دقیقه دیگه وقت داریم؛ همه بچه ها به اطراف خود نگاه کردند و دویدند تا خرده کاغذ ها را جمع کنند. دختر قد بلند کلاس داشت به پایین می آمد که دختری دیگر بدون آن که نگاه کند کسی روی آن صندلی است صندلی را کشید تا سر جایش بگذارد دکمه کنار آستین دختر به ریسه ها گیر کرد و خودش هم افتاد با صدای جیغ و  دادو گریه او همه به خود آمدند و رو برگرداندند دیدند هم ریسه ها پاره شده اند و هم سر زانوهای دختر. در همان لحظه معلم و مدیر و معاون مدرسه وارد شدند تا کلاس ما را ببینند که با صحنه دختری در حال گریه برای ریسه های پاره شده اش و دختری درحال گریه برای پای زخمی اش و چهره متعجب و شکست خورده باقی بچه ها رو به رو شدند. و بدون آن که چیزی بگویند از کلاس رفتند،همه کلاس ساکت شده بود دیگر کسی چیزی نمی‌گفت و فقط وسایل هایشان را جمع می‌کردند... آن طور که پیدا بود آن سال هم مثل سال های قبل در این مسابقه تزئین کلاس در دهه فجر شکست خورده بودند ... ولی در چشمان همه می‌شد امید پیروزی در سال آینده را دید... ✍️فاطمه خانی حسینی #خاطره #دخترم_فاطمه_۱۵ساله #یا‌صاحبنا https://eitaa.com/joinchat/2319319119C2ce51d5673

روشن ترین نور همه جا تاریک بود، از بین تاریکی شب،به سختی روشنی نور شکار می شد و چشم دلخوش به کمترین روشنایی. آرام از رختخواب برخاستم و به سمت پنجره چوبی بزرگی که در اتاق بود حرکت کردم.دستم را نزدیک پنجره بردم تا آن را باز کنم. ناله پنجره چوبی که معلوم بود حداقل چهل سال از ساختش می گذرد موجب شد چشمانم را چند بار باز و بسته کنم ، مورمورم شد. نور داخل حیاط بیشتر بود، از بین چین و چروک های قدیمی پنجره می‌توانستم تمام حیاط خانه را ببینم .همه چیز همانطور بود مثل روزهایی که در کودکی به همراه پدر و مادر به آن خانه قدیمی در روستا می رفتیم .هیچ چیز تغییری نکرده بود . درشب ، موسیقی صدای جیرجیرک ها گوش را نوازش می داد و درصبح، صدای گنجشکها و رقص آنها بین شاخه ها بیدارت می کرد. به سختی تخت خواب را جلوی پنجره کشیدم تا دیدار ماه در وسط حوض حیاط و درختان زیبا و بلند، بهانه ای شود برای بی خوابیم. نگاه به این مناظر با چشمانم بازی و دلم را آرام می کرد. نور ستارگان، جیر جیر جیرجیرک ها، هوهوی باد، گربه ای که خرامان خرامان از لبه دیوار عبور می کرد. تک تک چیزهایی که می‌دیدم برایم دلگرمی بود و خوشحال بودم که خدای مهربانم خالق آنهاست و نشانه هایش را به ما ثابت می‌کند . درخت زیبایی که زینت‌بخش بهار و تابستان و پاییز و زمستان شده است. ماه و ستاره هایی که لباس سیاه شب را پر از نقش و نگار کرده یا همین جیرجیرک های بلا و بازیگوش که سکوت ترسناک شب را پر از شادی کرده اند. چشمم دور اتاق چرخی زد، باد دور پرده های حریر شیری رنگ می‌چرخید و پرده به طاقچه ی تازه رنگ شده می خورد. نگاهم به قرآن جلد طلایی روی طاقچه افتاد. با خودم گفتم بزرگترین راهنمایی خدای بزرگ برای بندگانش همین قرآن بوده تا خالق خود و وظیفه شان را بشناسند، روشن ترین نور در دل تاریکی های جهان که آن هم توسط بهترین خلق عالم به دست ما رسیده است. از جایم بلند شدم و قرآن را برداشتم همانطور که زیر لب آیات را می خواندم کم کم پرده ی بیداری چشمانم پایین آمد. تفکر به زیبایی ها و خالق این زیبایی ها موجب به خواب رفتنم در یکی از بهترین شب های تابستان در روستا شد. ✍️فاطمه خانی حسینی #خاطره #دخترم_فاطمه_۱۵ساله #ماه_شعبان ــــــــــ❁●❁●❀❀●❁●❁ـــــــــــ @javal60

اینجا آسمان آبی تر است خانه ای کوچک با دیوار های صورتی با نقش و نگار های بچه گانه...زیبا و پرنور بدون هیچ سایه... در ذهن کودکانه ام همه چیز بزرگ بود و من کوچک همچو دخترکی ۴ ساله... ولی آنجا نه خیال بود نه رویا ،حتی خواب هم نبود ولی شیرین تر از آنی بود که تصور می کردم . گنبد بود و مناره ،کبوتر بود ودلداده ،گنبد و مناره ای همچو ستاره ای سراسر نور که در صحن می درخشد و دل همه دریا دلان را طوفانی و چشم همه را بارانی می کند. زن و مرد، پیر و جوان، کودک و نوجوان همگی جمع شده اند و خیره به دستان پُر کَرَم او تا نکند دستانشان خالی از هدیه ی لطف او بازگردد . به چشمان کریمانه ی او خیره شده اند تا با نیم نگاهی دلشان نورانی شود و آخرتشان آباد . حتی کبوتر ها هم با امید یاری با چشمانی لرزان از اشک، دور غریب الغربا می چرخند ومی چرخند تا از لطف آقا بی نصیب نمانند و ریزه خوار این حرم باشند . همه و همه آمده اند تا شمس الشموس (ع)دستشان را بگیرد. آنها هنگام وداع با کوله باری از عشق و روزی و امید به سمت دیار خود پر می کشند. دلشان تنگ‌می شود و نگران.نگران اینکه نکند دیدار آخر باشد و مرگ بین آن ها فاصله بیندازد. اما ‌مطمئن هستند که در خانه ابدی خود تنها و ترسان نمی مانند. امام خوبی ها دستشان را خواهد گرفت و از زیر سیل گناهان سالم بیرون می آورد. با این امید از سوی حرم به سوی کلبه خوشبختی پر میکشند و باز هم امید پرواز دارند. اینجا آسمان آبی‌تر است... ✍️فاطمه خانی حسینی #چهارشنبه_امام_رضایی #دخترم_فاطمه_۱۵ساله #زیارت #یا_امام_رضا #ماه_شعبان ــــــــــ❁●❁●❀❀●❁●❁ـــــــــــ @javal60

#از_جنس_انتظار سرش را بالا گرفته بود و تند تند رکاب می زد. دخترک با صدای نازکش گفت:" بابا تو هم دلفین تو آسمون رو می بینی؟ انگار از دریاچه پریده به آسمون و ابر شده ." دخترک یک ریز ابرهای آسمان را شکلی تصور می کرد و توقع تایید از پدر داشت. پدر هم مثل همیشه با لبخند و نگاه پر از عشق جوابش را می داد و دختر لبخند زنان عکس ابرها را در دفترک خیالش نقاشی می‌کرد. با دیدن درخت بزرگی که سایه اش تا چمنزار آن طرف جاده می رفت،سرعت دوچرخه را کم کردند ...پدر با بازوهای بزرگ و قوی مردانه اش دخترک را مثل گلی که از شاخه می چیند،از روی دوچرخه بلند کرد و روی زمین گذاشت. پدر آرام از شیب تند روبرویش پایین رفت. با دیدن قایق به ظاهر سالم ذهنش به سمت نگاه آرزومند دخترش پرواز کرد.چند روز پیش بود که صدفی مروارید نشان در دست آن دختر نوازنده دیده بود ، و دلش آن را خواسته بود. پدر تصمیمش را گرفت. از سراشیبی بالا رفت و برای خداحافظی دخترک را در آغوش کشید. گفت:" می روم برایت صدف بیاورم اگر دیدی خورشید خانم تا نصف تو دریاچه پایین اومده و من نیومدم برو خونه..." و دخترک چشمی گفت و منتظر شد. غروب ها و روزها و سالها گذشت ولی هر چه منتظر شد او نیامد و او هر روز با دوچرخه رکاب می زد و به ساحل می آمد، ولی پدر نیامده بود. پدر را ندید و دوباره در آغوش گرمش غرق نشد . به اندازه ۵۰ سال کودک و نوجوان و جوان و پیر دیده بود ولی او را نیافت. دیگر توان رکاب زدن هم نداشت، دوچرخه را ‌کنار خود کشان کشان می آورد .با خودش می گفت:" اگر هر روز بیایم شاید نقش پدر را که روزی از دریاچه پریده و به آسمان رفته است را ببینم ... خوشا به حال ابر بالای دریاچه، او عکس پدر را گرفته است. با این فکر طوفان دلش،ابرهای چشمش را تکانی می داد و باران سرازیر می شد . دوچرخه را کنار تپه رها کرد و به پشت تپه رفت. حتی دریاچه ای که پدر را از او گرفته بود، پیر شده و لبانش خشکیده بود. آرام از روی خاک نم دار دریاچه رد می شد . در این سال ها به پشت تپه نیامده بود....شیی سیاه رنگ وسط کوهی از ماسه دفن شده بود... نزدیکتر رفت ...قایقی کهنه به گل نشسته بود به داخلش نگاه کرد . همان قایق روز آخر دیدار با پدر بود...با دیدن حفره بزرگ وسط قایق آه سردی کشید لابد آن روز خود را از دید پدر پنهان کرده بوده است. سرش را روی زمین گذاشت و چشمانش را با آه و حسرت بست،دنیای چشمش سیاه شده بود... با صدای بم مردانه پدر به خود آمد، همچو دخترکی شاد مثل همان روزهای با پدر بودن به آغوش پدر پناه برد و با هم به آسمان پر کشیدند... پ.ن: متن بالا برداشتی از انیمیشن پدر و دختر است...پدر و دختر پویانمایی کوتاهی از مایکل دودک د ویت، انیماتور، کارگردان و تصویرگر هلندی است که در سال ۲۰۰۰ ساخته‌شد. این پویانمایی موفق به دریافت جایزه اسکار بهترین پویانمایی کوتاه سال ۲۰۰۰ شد. این پویانمایی، ۲۰ جایزه دیگر نیز دریافت کرد و موفق‌ترین کار دویت بوده‌است.  ✍️فاطمه خانی حسینی #شرح_انیمیشن #دخترم_فاطمه_۱۵ساله #ماه_شعبان ــــــــــ❁●❁●❀❀●❁●❁ـــــــــــ @javal60

دود و خاکستر بریده بریده نفس می کشیدند،هر لحظه منتظر بودند دوباره آتش سرخ مهمان ناخوانده خانه شان شود. دخترک به جای بازی با عروسک موبلندِ آبی پوش و دیدن گل های بهاری،پرندگان زیبا در آسمان آبی، یا حتی تصاویر زیبا و انیمیشن های جذاب در فضای مجازی، ویرانی، آتش، خانه های نیمه سوخته و پاره های آهن می دید و بوی خون، دود و خاکستر استشمام می کرد. قلبش تند تند میزد،صدای قلب مادر را می شنید ولی بوی خاک و خون اجازه نمی داد بوی مادرانه ی او آرامَش کند. دلش می خواست دهان باز کند تا با مادر حرف بزند و از دلتنگی اش گلایه کند ولی انگار مشتی از خاک در دهانش گل شده بود ... بعد از دیدن تن بی جان پدر و برادرانش دیگر دلش نمی‌خواست نفس بکشد... با چشمان شوره زده از اشک و صورت سفیدش که چند وقت است سیاه شده نگاهی به مادر کرد و نگاه مادر خیره به دیوار بی پنجره روبرویش . مادر نمی‌دانست بر سر تن بی جان همسر و فرزندانش ناله و شیون کند یا خوشحال باشد از اینکه خودش و تنها دخترش ملاک زنده هستند. #دخترم_فاطمه_۱۵ساله #القدس_أقرب #ماه_شوال http://salehi60.blogfa.com/ ـــــــــ❁●❁●❀❀●❁●❁ـــــــــــ @javal60