امروز در تقویم به بزرگداشت غزل‌سرای بزرگ قرن یازدهم، میرزا محمدعلی صائب تبریزی اختصاص دارد. صائب تبریزی زاده شهر تبریز است و دوران جوانی را در اصفهان گذراند. سپس در جوانی به حج رفت و در بازگشت به مشهد سفر کرد. صائب در سال ۱۰۳۴ ه‍.ق از اصفهان عازم هندوستان شد و بعد به هرات و کابل رفت. حاکم کابل، خواجه احسن‌الله مشهور به #ظفرخان، که خود شاعر و ادیب بود، مقدم صائب را گرامی داشت. ظفرخان پس از مدتی، عازم دکن شد و صائب را نیز به همراه خود برد. در سال ۱۰۴۲ ه‍.ق صائب به ایران بازگشت و در اصفهان اقامت گزید. سپس شاه عباس دوم صفوی به او مقام ملک‌الشعرایی داد. صائب هشتاد سال زندگی کرد و در اصفهان دیده از جهان فروبست. صائب از مهم‌ترین شاعران سبک هندی نیز می‌باشد. آیت الله سید علی خامنه‌ای، رهبر انقلاب، در وصف صائب می‌گوید: «بعد از حافظ، هیچ غزل‌سرایی به عظمت صائب نیامده است.» در ادامه یکی از غزل‌های صائب تبریزی را آوده‌ایم. نوبهار روی کار دیگران و پشت کار من یکی است روز و شب در دیده‌ی شب‌زنده‌دار من یکی است سنگ راه من نگردد سختی راه طلب کوه و صحرا پیش سیل بی‌قرار من یکی است نیست چون گل جوش من موقوف جوش نوبهار خون منصورم، خزان و نوبهار من یکی است گر چه در ظاهر عنان اختیارم داده‌اند حیرتی دارم که جبر و اختیار من یکی است ساده‌لوحی فارغ از رد و قبولم کرده است زشت و زیبا در دل آیینه‌وار من یکی است می‌برم چون چشم خوبان دل به هر حالت که هست خواب و بیداری و مستی و خمار من یکی است بی‌تامل صائب از جا بر نمی‌دارم قدم خار و گل ز آهستگی در رهگذار من یکی است #صائب_تبریزی #غزل #هندی #اهل_کتاب بمانیم