امروز در تقویم به بزرگداشت غزلسرای بزرگ قرن یازدهم، میرزا محمدعلی صائب تبریزی اختصاص دارد. صائب تبریزی زاده شهر تبریز است و دوران جوانی را در اصفهان گذراند. سپس در جوانی به حج رفت و در بازگشت به مشهد سفر کرد.
صائب در سال ۱۰۳۴ ه.ق از اصفهان عازم هندوستان شد و بعد به هرات و کابل رفت. حاکم کابل، خواجه احسنالله مشهور به #ظفرخان، که خود شاعر و ادیب بود، مقدم صائب را گرامی داشت. ظفرخان پس از مدتی، عازم دکن شد و صائب را نیز به همراه خود برد.
در سال ۱۰۴۲ ه.ق صائب به ایران بازگشت و در اصفهان اقامت گزید. سپس شاه عباس دوم صفوی به او مقام ملکالشعرایی داد. صائب هشتاد سال زندگی کرد و در اصفهان دیده از جهان فروبست. صائب از مهمترین شاعران سبک هندی نیز میباشد.
آیت الله سید علی خامنهای، رهبر انقلاب، در وصف صائب میگوید: «بعد از حافظ، هیچ غزلسرایی به عظمت صائب نیامده است.»
در ادامه یکی از غزلهای صائب تبریزی را آودهایم.
نوبهار
روی کار دیگران و پشت کار من یکی است
روز و شب در دیدهی شبزندهدار من یکی است
سنگ راه من نگردد سختی راه طلب
کوه و صحرا پیش سیل بیقرار من یکی است
نیست چون گل جوش من موقوف جوش نوبهار
خون منصورم، خزان و نوبهار من یکی است
گر چه در ظاهر عنان اختیارم دادهاند
حیرتی دارم که جبر و اختیار من یکی است
سادهلوحی فارغ از رد و قبولم کرده است
زشت و زیبا در دل آیینهوار من یکی است
میبرم چون چشم خوبان دل به هر حالت که هست
خواب و بیداری و مستی و خمار من یکی است
بیتامل صائب از جا بر نمیدارم قدم
خار و گل ز آهستگی در رهگذار من یکی است
#صائب_تبریزی
#غزل
#هندی
#اهل_کتاب بمانیم