کوین اسپیسی در مصاحبه‌ای گفته بود: «در مکالمه‌ای که با بیل کلینتون داشتم او جمله‌ی بسیار جالبی بیان کرد؛ کلینتون خطاب‌ به من گفت: نود و نه درصد کارهایی که شما در آن سریال انجام می‌دهید کاملاً واقعی هستند، ولی یک رئیس‌جمهور هیچ‌ وقت نمی‌تواند لایحه‌ی آموزش و پرورش را به آن سرعت به‌ مرحله‌ی اجرا برساند.» شاید نود و نه درصد کمی اغراق‌آمیز به نظر برسد اما گفته‌ی بیل کلینتون به موضوع واقعی بودن اتفاقات سیاسی سریال اشاره دارد. به این ترتیب، «خانه‌ی پوشالی» نه‌تنها بستری برای نشان دادن اختلافات و فساد داخل سیستم دولتی آمریکا بود، بلکه مضامین سیاسی‌اش خصوصاً پس از انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در سال ۲۰۱۶ و رسوایی‌های انتخابات ترامپ با اتفاق‌های واقعی پیوند خورد. همه‌ی این‌ها سریال را به موضوعی قابل بحث در میان مخاطبان تبدیل کرد، باورپذیری آن بیشتر شد و حتی توانست عنوان سریالی «پیشگامانه» را به خود اختصاص دهد. شاید یکی از مهم‌ترین دلایل این توفیق، حضور عوامل اصلی سازنده همچون بو ویلیمن و مشاور سیاسی او، جی کارسن در عرصه‌ی سیاسی و در کنار سیاستمدارانی همچون هیلاری کلینتون و هاوارد دین باشد. ضمن اینکه نویسنده‌ی رمان، مایکل دابز نیز رئیس ستاد مارگارت تاچر بود. همچنین کوین اسپیسی نیز برای درک و دریافت حال و هوای یک سیاستمدار چند روزی را در کنار کوین مک‌کارتی، یکی از اعضای حزب جمهوری‌خواه مجلس گذراند. از سوی دیگر، سریال موضع‎‌گیری این کشور در ارتباط با کشورهای دیگر ازجمله روسیه و ایران را نیز نشان داد. عوامل سازنده‌ی این سریال به‌صورت آشکار و پنهان روسیه را تحقیر کردند و این کشور را ظالم و عقب‌مانده‌ی فرهنگی نشان دادند. در جایی هم از زبان یکی از شخصیت‌ها، ایران را کشوری با مردمی وحشی معرفی کردند. کلر آندروود نیز ایران را کشور تروریستی می‌داند که با کمک روسیه به لحاظ موشکی مسلح می‌شود. متن کامل ریویوی سریال خانه پوشالی را در پرونده هزار و یک سریال بخوانید. #خانه_پوشالی #هزار_و_یک_سریال #مجله_میدان_آزادی #سریال 3⃣5⃣5⃣ @azadisqart