🔰#پرسش؟در زمان #رجعت حضرت مهدی (عج) چه تعداد از پیامبران و امامان (علیهم السلام) ظهور خواهند کرد؟#پاسخ_اجمالی✅رجعت، در لغت به معنای بازگشتن و در اصطلاح به این معناست که عده ای از افراد (مومنین خالص و مشرکین محض) بعد از ظهور امام زمان (ع) و در زمان حکومت جهانى ایشان قبل از بر پایی قیامت دوباره به این دنیا بر می گردند. در روایات زیادی به رجعت رسول اکرم (ص)، ائمه (ع)، حضرت عیسى (ع)، انبیائى نظیر زکریّا و یحیى و حزقیل که در راه خدا آزار فراوان دیدهاند، تصریح شده است. همچنین در روایات تصریح شده است نخستین امامى که رجعت مى کند، امام حسین (ع) است.#پاسخ_تفصیلی✅اعتقاد به رجعت، از جمله معتقدات مذهب اهل البیت است و مستند به آیات و روایات متعدد می باشد که بعضی از این آیات و روایات را برای توضیح مطلب بیان می کنیم:آیات : از تدبر در آیات قرآن می توان نتیجه گرفت که قرآن کریم به دو گونه به مسأله رجعت اشاره نموده است:1️⃣ آیاتی که به وقوع رجعت در آینده اشاره دارد مانند، آیه شریفه 82 از سوره نمل که خداوند در این آیه می فرماید: « (به خاطر آور) روزى را که ما از هر امّتى، گروهى را از کسانى که آیات ما را تکذیب مىکردند محشور مىکنیم؛ و آنها را نگه مىداریم تا به یکدیگر ملحق شوند!». بسیارى از بزرگان این آیه را اشاره به مسأله رجعت و بازگشت گروهى از بدکاران و نیکوکاران به همین دنیا در آستانه #رستاخیز مىدانند، چرا که اگر اشاره به خود رستاخیز و قیامت باشد ، تعبیر به من کل امة فوجا ( از هر جمعیتى، گروهى ) صحیح نیست، زیرا در قیامت ، همه محشور مىشوند ، چنان که قرآن در آیه 47 سوره کهف مىگوید: « ما آنها را محشور مىکنیم و احدى را ترک نخواهم گفت2️⃣ آیاتی که به وقوع حوادثی در امت هاى پیشین اشاره می فرماید که در واقع نوعی رجعت محسوب می شود، مانند:آیه 259 سوره بقره. در باره ی پیامبرى است که از کنار یک آبادى عبور کرد در حالى که دیوارهاى آن فرو ریخته بود و اجساد و استخوانهاى اهل آن در هر سو پراکنده شده بود، و از خود پرسید چگونه خداوند این ها را پس از مرگ زنده مىکند ، اما خدا او را یکصد سال میراند و سپس زنده کرد و به او گفت چقدر درنگ کردى ؟ عرض کرد یک روز یا قسمتى از آن ، فرمود نه بلکه یکصد سال بر تو گذشت این پیامبر ، عزیر باشد یا پیامبر دیگرى تفاوت نمىکند ، مهم صراحت قرآن در زندگى پس از مرگ در همین دنیا است.#ادامه⬇️
🔰«#ولایت»، شرط قبولی اعمال!
❓پرسش : چرا بدون «ولایت» اهل بیت(علیهم السلام) اعمال ما پذیرفته نمی شود؟!
✅#پاسخ_اجمالی:
خداوند اطاعت از خود را فقط از طریق و مجاری و شرایطی که خود تعیین فرموده است، می پذیرد. اصلی ترین مجرا و شرطی که خداوند برای پذیرش طاعات و عبادات بندگان قرار داده است، پذیرش ولایت اهل بیت(ع) می باشد؛ چرا که ولایت دلیل و راهنمای دیگر ارکان اسلام است و انسان #بدون_ولایت_گمراه خواهد شد و نمی تواند به اصل و حقیقت عبادات، از جمله نماز و روزه و حج و زکات برسد.
✅#پاسخ_تفصیلی:
خداوند متعال در حدیث قدسی می فرمایند:(ولایت علی بن ابیطالب دژ محکم من است، پس هر کس داخل قلعه من گردد، از عذابم محفوظ خواهد بود).در این حدیث خداوند بطور مسقیم و خاص، اصل ولایت #امیرالمومنین علی(ع) را به عنوان دژ و قلعه ایمنی بخش خویش معرفی می نماید، که باعث نجات بندگان از عذاب می گردد.در همین رابطه #امام_رضا(ع) در حدیث معروف به «سلسله الذهب»، از قول خدای تعالی می فرمایند: «کَلِمَۀُ لا اِلهَ الَّا اللهُ حِصنی فَمَن دَخَلَ حِصنی اَمِنَ مِن عَذابی بِشَرطِها وَ شُرُوطِها وَ اَنَا مِن شُرُوطِها»(2)؛ (کلمه «لا اله الا الله» دژ و حصار محکم من است، پس هر کس داخل حصار من شود، از عذاب من در امان است، امّا به شرطی و شروطی که من از شروطش هستم)در این حدیث گرانبها کلمه توحید دژ و قلعه ای امن معرفی شده که هر کس وارد آن شود از عذاب الهی ایمنی می یابد؛ البته با شرایطی خاص و نه بطور مطلق، و از مهمترین شرایط ورود به این قلعه، قبول ولایت و امامت امامان معصوم معرفی شده است.لذا اصل ولایت، اصلی مهم و اساسی برای صحت و پذیرش سایر اعمال و طاعات بندگان می باشد که خداوند متعال به غیر این طریق، به هیچ طریق دیگری از بندگان راضی نخواهد شد و راه نجات دیگری وجود ندارد.
علما نیز می گویند: پشتوانه اعمال نیک و شایسته، «ولایت» است؛ اگر «ولایت» نباشد، #عمل_فاقد_ارزش است. یعنى اعمالى از قبیل حج، نماز، روزه، انفاق، کمک به دیگران، دست گیرى از مستمندان و مانند آنها، بدون «ولایت» هیچ ارزشى ندارند. برخى از فقها آن را فقط شرط قبولى طاعات و عبادات شمرده اند؛ بدین جهت، اعمال عبادى منکران ولایت از نظر فقه شیعه صحیح محسوب مى گردد (یعنى تکلیف از عهده آنها ساقط است)؛ اگرچه مقبول درگاه الهى نیست و اجر و پاداشى به او تعلّق نمى گیرد. ولى عدّه اى توسعه نظر داده، آن را همچون ایمان، شرط صحّت تکالیف دانسته اند.(3) به هر حال در هر دو صورت نتیجه یکی است و بدون ولایت انسان به سعادت ابدی و فلاح و رستگاری نخواهد رسید.
بنابر احادیث و نظریّات فوق این سؤال مطرح می شود که «چرا ولایت شرط قبولی اعمال است»؟!
با توجه به آیات و روایات اهل بیت(علیهم السلام)، پاسخهای مختلفی به سوال مورد اشاره داده شده است؛ که به بیان مهمترین آنها می پردایم:
#ادامه 👇
https://makarem.ir/main.aspx?lid=0&typeinfo=44&pageindex=0&mid=408299
هدایت شده از حرف مردم
#پرسش
👈چرا امامان معصوم(ع) با اینکه میدانستند در چه زمانی و چگونه به #شهادت میرسند، کاری انجام ندادند؛ یعنی از این حادثهای که در پیش رو بود، جلوگیری نکردند؟!
#پاسخ_اجمالی
♻️در اینکه آیا ائمه(ع) به صورت تمام و مطلق #علم_غیب به تمام وقایع و حوادث آینده، از جمله زمان و مکان شهادت خود داشتند، محل بحث و بررسی است. بر فرض ثبوت علم امامان از طریق غیب به زمان و مکان شهادتشان باید گفت:
◀️اوّلاً: هر انسانی روزی میمیرد و اگر کسی هر اندازه هم #علم داشته باشد، از این قاعده مستثنا نیست. پس علم شخص مانع از مرگ و یا شهادت او نمیشود.
◀️ثانیاً: #قضا_و_قدر خداوند اگر حتمی شود به هیچ وجه عوض شدنی نیست.
◀️ثالثاً: علم امامان از طریق غیب به زمان مکان شهادتشان فقط علم به یک واقعۀ حتمی است و #رضایت آن بزرگواران به این قضا و قدر موجب ترفیع درجات آنها میشود.
♻️بنابر این، جلوگیری نمودن از بهترین مرگ؛ یعنی شهادت که مطابق با خواست حتمی خدای متعال است، معنایی غیر از عدم رضایت به خواست خداوند، ندارد که چنین امری نه تنها از آنان بعید است، بلکه آنچه را که از گفتار و کردار آنها استفاده میشود، این است که آنها راضی به قضای الاهی و #تسلیم_امر_پروردگار بودند.
#پاسخ_تفصیلی
🔰برای روشن شدن پاسخ ضروری است، ابتدا نحوۀ #علم_امامان(ع) به صورت خیلی خلاصه بیان شود، آنگاه ببنیم ائمه(ع) با اینکه به مرگ و شهادت خود علم داشتند؛چرا از آن جلوگیری نمیکردند!
در اینکه آیا امامان معصوم،علم غیب مطلق و تمام به امور داشتند؛ یعنی به #تمام_وقایع و حوادث گذشته و آینده از جمله زمان و مکان شهادت خود علم داشتند، محل بحث و اختلاف است. طبق آموزههای قرآنی، علم به غیب به صورت تام و تمام فقط در اختیار خداوند است؛ زیرا او است که احاطۀ همه جانبه بر تمامی عالم دارد. این معنا از آیات، 4 سورۀ رعد، 20 سورۀ یونس و 65سورۀ نحل استفاده میشود. بنابراین، عدهای با استفاده از اینگونه آیات منکر علم ائمه به صورت وسیع و گسترده؛ مانند علم به زمان و مکان شهادتشان هستند.
◀️اما اکثر علمای شیعه، با استفاده از برخی آیات قرآن؛ نظیر: آل عمران، 179 و جن، 26 و 27 که میفرمایند: خدواند علم غیب را در اختیار رسولان قرار میدهد، معتقدند که اولیای الاهی، نیز اجمالاً از غیب آگاهی دارند. این معنا همچنین از روایات ائمه استفاده میشود. امام صادق(ع) در این باره میفرماید: "هنگامی که امام اراده میکند، چیزی را بداند، خدا به او #تعلیم میدهد".[1]
#ادامه👇