#یادداشت ✍ حجت الاسلام و المسلمین دکتر حسینعلی رحمتی @harahmati ♦️ما و کلاب هاوس: با فرزندان جدید خانواده شبکه های اجتماعی چگونه رفتار کنیم؟ ✅ «کلاب هاوس» را می توان جدیدترین عضو خانواده رو به ازدیاد #شبکه_های_اجتماعی دانست. فراگیر شدن این شبکه در کشورمان فرصت مناسبی است برای بررسی یک موضوع بنیادین درباره شبکه های اجتماعی، یعنی «چگونگی مواجهه با شبکه های جدید». البته در این جا مقصود بیشتر شبکه های غیرایرانی است. در این جا به طور مختصر و بیشتر از منظر ارتباط با اخلاق، چند نکته بیان می شود. با توجه به تجارب پیشین درباره پلتفرم هایی چون تلگرام، یوتیوب، اینستاگرام، و فیس بوک ، به نظر می رسد مواجهه «واقع بینانه» و «موثر» با شبکه های جدید از قبیل کلاب هاوس مستلزم توجه به چند نکته است: 🔻 1. شناخت فلسفه وجودی شبکه های جدید: هر پلتفرم جدیدی که پا به میدان می گذارد بر اساس محاسبات و بررسی های قبلی و برای «پرکردن یک جای خالی» و «برآورده کردن یک نیاز» طراحی شده است. کلاب هاوس هم از این قاعده مستثنی نیست. از این رو در مواجهه با شبکه های جدید بایستی این نیازها را بشناسیم، از منظر اخلاقی بررسی کنیم و برای برآورده کردن آنها تلاش کنیم تا مخاطبان از روی اختیار، استفاده از پلتفرم های داخلی را ترجیح دهند. 🔻 2. توجه به کارکردهای دوگانه (خوب و بد) شبکه ها: هر پلتفرمی از منظر اخلاقی کارکردهای مثبتی دارد و کارکردهای منفی. داشتن نگاه یکسر بدبینانه و تمرکز بر نکات منفی و غفلت یا تغافل از کارکردهای مثبت (و برعکس) موجب می شود که در شناخت «واقع بینانه» و «منصفانه» شبکه ها دچار خطا شویم و طبیعتا راهکارها و سیاستگذاری هایی هم که ارایه می کنیم از سوی مخاطبان استقبال نشود. مثلا اگر فقط بر محتوای هرزه نگارانه در ایسنتاگرام و یوتیوب و کلاب هاوس انگشت بگذاریم کاربری که به چشم خود کارکردهای خوب این شبکه ها مثل گفت وگوها و مباحث علمی و راه اندازی کسب و کار را می بیند با ما همراهی و همدلی نخواهد کرد و راهکارها و هشدارهای ما را نخواهد پذیرفت (هرچند به واقع درست باشد). 🔻 3. آسیب شناسی و درس آموزی از تجارب گذشته: باید بررسی شود که نوع مواجهه ای که تاکنون از سوی «نهادهای حاکمیتی« و »شهروندان« با شبکه های اجتماعی پیشین انجام شده اولا در چه مواردی و تا چه اندازه از نظر اخلاقی قابل دفاع بوده، ثانیا این رویکردها چه پیامدهای درست یا نادرست اخلاقی را در پی داشته است. 🔻 4. تقدم و تمرکز بر کارهای ایجابی: با ورود هر پلتفرم جدید به کشورمان چنانچه از ابتدا رویکردهای سلبی از قبیل #فیلترینگ به عنوان یک «اولویت» در نظر گرفته شود، و به فعالیت های ایجابی از قبیل رشد اخلاقی کاربران، افزایش سواد رسانه ای آنها و آگاهی بخشی نسبت به فضائل و رذائل اخلاقی هر شبکه و چگونگی زیست اخلاقی در آنها غفلت شود، این کار: اولا موجب تضعیف همفکری، همدلی، و همراهی کاربران با نهادهای مسوول می شود، ثانیا با فراگیر شدن استفاده از فیلترشکن ها و VPNها و با ورود فناوری های جدید که زمینه دسترسی به اینترنت بدون فیلترینگ را فراهم می کند، تلاش برای مسدودسازی به نتیجه موثر منتهی نمی شود، ثالثا دور زدن فیلترینگ موجب نقض قانون از سوی شهروندان می شود که کاری غیراخلاقی است. بگذریم از این که استفاده از فیلترشکن ها خود مشکلات اخلاقی دیگری را به دنبال دارد، رابعا موجب کاهش حضور افراد اخلاق گرا در شبکه های جدید و کاهش تاثیرگذاری آنها می شود، البته آنچه گفته شد به معنای مخالفت با فیلترینگ کلی و عدم برخورد با افراد اخلاق گریز در شبکه ها نیست، که در جای خود لازم و ضروری است. 🔻 5. راه اندازی پلتفرم های داخلیِ مفید، موثر و رقابت پذیر: ساخت شبکه هایی که حاصل تلاش علمی برنامه نویسان کشورمان باشد کاری ارزشمند است ولی با توجه به تجارب گذشته زمانی تاثیرگذار است و مورد استقبال عمومی قرار می گیرد که اولا طبق قانون «رقابت و مزیت سازی» از نظر کیفیت خدمات و امکانات مساوی یا بهتر از نمونه های خارجی باشد، ثانیا تشویق و ترغیب به استفاده از آنها بیشتر متکی به افزایش کیفیت خدمات و «جلب اعتماد» کاربران باشد تا ممانعت از دسترسی به نمونه های خارجی. ✅ دنیای امروز دنیای «رقابت» پلتفرم هاست و هر کدام که قوی تر و کارآمدتر بود به طور طبیعی از سوی مخاطبان مورد استقبال قرار می گیرد و طبیعتا تاثیرات خوب و بد اخلاقی خود را خواهد داشت. هنوز کلاب هاوس پا نگرفته شبکه توییتر ظاهرا سیستم صوتی خود را با نام Space راه اندازی کرده، تلگرام هم اخیرا امکان برگزاری لایوهای صوتی رابه امکانات خود افزوده است، شبکه لینکدین هم در حال اقدام در این زمینه است (عصر ایران، 12 فروردین 1400، کد خبر: 777200). بنابراین، زمان شناسی، تسریع در اقدام، و مزیت سازی موجب پیشگامی و افزایش تاثیرگذاری اخلاقی شبکه ها خواهد شد. 18 فروردین 1400 @oisc_majazi

🔰چگونه امپراطوری رسانه‌ای غرب، جنایت‌های اسرائیل در غزه را ممکن کرد؟ 🔸اکنون که حدود سه ماه از بمباران مردم بی‌گناه غزه توسط رژیم صهیونیستی می‌گذرد، ممکن است این سوال برای بسیاری پیش آمده باشد که چطور چنین چیزی در عصر رسانه و اینترنت که اخبار به سرعت منتقل می‌شود ممکن است؟ چطور ممکن است حکومتی بدین شیوه عیان زنان و کودکان را به خاک و خون بکشد و میلیاردها انسان در جهان تنها نظاره‌گر چنین جنایاتی باشند؟ پاسخ این سوالات را باید در پوشش رسانه‌ای غرب جستجو کرد. اگر حکومت‌های غربی به خود اجازه می‌دهند که چنین بی‌پروا از کشتار غیرنظامیان حمایت کنند به این خاطر است که نظام رسانه‌ای بسیار پیچیده در حال حمایت از آنها است و بهیچ وجه اجازه نمی‌دهد که روایت صحیح رسانه‌ای از بمباران غزه به مردم مخابره شود. 🔹برای اینکه بهتر متوجه عمق فاجعه شوید اجازه دهید تا وضعیتی را که در ماه‌های اخیر به چشمان خود دیده‌ام برای شما نقل کنم و نکاتی را گوشزد نمایم. با توجه به اینکه طی ماه‌های گذشته در یکی از کشورهای قاره آمریکا ساکن بودم، به طور ویژه رسانه‌های محلی و بین‌المللی را در این مدت رصد کرده و با مردم محلی نیز گفتگوهای مفصلی داشته‌ام. 🔸نکته نخست اینکه اساسا مردم در بیشتر جهان غرب به طور عامدانه از اخبار سیاسی به دور نگاه داشته می‌شوند. امپراطوری رسانه‌ای که بخش بزرگی از جهان را در اختیار دارد، توانسته است ذائقه مردم را تغییر دهد و کاری کند که حساسیتی نسبت به اخبار سیاسی خصوصا در عرصه بین‌الملل نداشته باشند. آنچه شما در شبکه‌های تلویزیونی و رسانه‌های اینجا می‌بینید تنها و تنها برنامه‌های سرگرم کننده است. مردم اینجا به این بهانه که پیگیری اخبار فایده‌ای ندارد و تنها موجب استرس و نگرانی است، از دنبال کردن اخبار دور نگاه داشته شده‌اند و دیگر علاقه‌ای نیز از خود نشان نمی‌دهند. تنها چیزی که در تلویزیون های اینجا می‌بینید، برنامه‌های تفریحی، مسابقات ورزشی و فیلم و سریال است. بدون اغراق تاکنون حتی یک مورد را هم مشاهده نکرده‌ام که فردی در خانه یا محل کار خود برنامه‌های خبری را دنبال کند. اساسا صحبت از اینگونه مسائل با واکنش منفی مردم مواجه می‌شود و با نوعی بی‌حوصلگی از جانت آنها همراه می‌شود. بنابراین اولین کاری که شبکه رسانه توانسته است با موفقیت انجام دهد این بوده که بدنه مردم را نسبت به اخبار سیاسی بی‌علاقه کند و تمام وقت و انرژی آنها را درگیر "اینترتینمنت" و برنامه‌های تفریحی کند. 🔺دومین نکته نیز به نوع پوشش اخبار سیاسی در غرب باز می‌گردد. نظام رسانه‌ای غرب برای اقلیتی که به هر دلیل علاقمند به پیگیری مسائل سیاسی و اخبار بین‌الملل هستند نیز برنامه دقیقی دارد؛ جلب اعتماد کامل مردم از طریق القای نوعی بی‌طرفی و پوشش منصفانه اخبار در عین اینکه در واقعیت کاملا یکجانبه و در راستای منافع غرب عمل می‌کنند. اگر شما ساعتها برنامه‌های رسانه‌ای غربی را تماشا کنید و منبع خبری دیگری هم نداشته باشید، احتمالا هیچ تردیدی در مورد صحت اخبار آنها به خود راه نمی‌دهید. علت موفقیت رسانه‌های غربی تنها و تنها نمایش بی‌طرفی است و در این زمینه توانسته‌اند بخش زیادی از مخاطبان را نیز با خود همراه کنند. پوشش اخبار مربوط به فلسطین و اسرائیل یکی از نمونه‌های بارز این مساله است. از روز حمله گروه های فلسطینی به اسرائیل رسانه‌ها تمام تلاش خود را بکار گرفتند تا اینگونه نشان دهند که این یک حمله کاملا بی‌دلیل بوده و اسرائیل هیچ نقشی در به وجود آمدن آن نداشته است. وقتی مخاطب همین یک مساله را بپذیرد، دیگر ممکن نیست با مردم فلسطین همدلی پیدا کند. به تعبیر دیگر، برای رسانه های غربی تاریخ منازعات فلسطین و اسرائیل از روز شنبه ۱۵ مهر آغاز می شود و انگار نه انگار که از ده‌ها سال قبل به این سو، رژیم صهیونیستی انواع جنایت‌ها را در حق مردم فلسطین بکار گرفته است و پس از حمله حماس نیز با وحشیانه‌ترین شکل ممکن به کشتار غیر نظامیان ادامه داده است. نتیجه این پوشش خبری یک جانبه این است که وقتی با بسیاری از مردم کوچه و خیابان در غزب صحبت می‌کنید، تنها یک روایت از نزاع فلسطین و اسرائیل شنیده‌اند و اگر شما در دفاع از مردم فلسطین چیزی بگویید متعجب می‌شوند! 🔻نکته آخر اینکه نشانه‌های زیادی وجود دارد از اینکه شبکه رسانه‌ای غرب به مرور در حال از دست دادن اعتبار خود است و این مساله نیز به دلیل روشنگری های کاربرانی است که تلاش می کنند این سکوت مرگبار رسانه‌های غربی را بشکنند و اخبار واقعی را به دست مخاطب غربی برسانند. البته به نظر می رسد با برنامه‌ریزی و شناخت صحیح جریانات رسانه ای می توان سرعت اعتبار زدایی از رسانه های غربی را افزود و گامی در نابودی هرچه سریعتر رژیم صهیونیستی برداشت. ✍️ دکتر محمدمهدی چگینی #یادداشت #طوفان_الاقصی 🌐 کانال دکتر محمدمهدی چگینی @Dr_MahdiChegini

روضه؛ پیوند عاطفه با سیاست #قسمت_اول سیاست اسلامی بر محور عقلانیت پیش می‌رود. علاوه بر عقلانیت، ما نیازمند یک نگاه احساسی و عاطفی هستیم. این عاطفه، بُعد دلبستگی به مسیر را برای ما هموار می‌سازد. برای سیاسی بودن لازم است علاوه بر یافتن مسیر صحیح، به آن دلبسته شد و مسیر را با عشق و علاقه طی کرد. این علاقه و دلبستگی باید منطق داشته باشد و نیازمند راه و روش است. در مکتب تشیع، منطق و روش این دلبستگی به روشنی مورد تاکید قرار گرفته است. ما مدعی هستیم که اشک بر اباعبدالله یک رفتار سیاسی، بر پایه محبت است. این اشک توسط اهل بیت علیهم السلام فرهنگ‌سازی شده است. این فرهنگ‌سازی در نظام فکری ایشان جایگاهی ویژه دارد که می خواهیم به آن بپردازیم. آنچه می‌دانیم این است که ائمه معصوم، اقدامات مؤثری در سطح سیاسی داشتند که اغلب منجر به شهادتشان شد. بزرگترین و مهم ترین هدف این اقدامات، تشکیل حکومت اسلامی بود. حضرت آقا در رابطه با این موضوع اینطور می فرمایند: «مهم‌ترین چیزی که در زندگی ائمه علیهم السلام به طور شایسته مورد توجه قرار نگرفته، عنصر «مبارزه حاد سیاسی» است... این مبارزه بزرگ‌ترین هدفش تشکیل نظام اسلامی و تأسیس حکومتی بر پایه امامت بود.» وقتی هدف ائمه علیهم السلام تشکیل حکومت باشد، علی القاعده باید همه فعالیت های امام بر همین محور تنظیم شود. باید هر حرفی و هر فعلی از امام را با عینک حکومتی ببینیم و آن را در نظام فکری حکومتی اهل بیت تحلیل کنیم. فعالیت‌های ائمه با هم متفاوت بود، برخی شرایط نزدیک‌تری به تشکیل حکومت داشتند و برخی فاصله‌شان زیاد بود. در بین ائمه شیعه، بعد از عاشورا، نزدیک‌ترین امام به حکومت و شرایط حکمرانی، امام صادق علیه السلام بودند. ایشان وقتی به امامت رسیدند که امویان در حال افول بودند و قیام‌های متعددی در سرزمین‌های اسلامی شکل گرفته بود. این شرایط مقداری از خفقان را کم کرد و فرصت اقدامات بیشتری را برای امام جعفر صادق علیه السلام ایجاد کرد. یکی از کسانی که قیام کرده بود، ابومسلم خراسانی بود که برای امام نامه فرستاد و قیام خود و موفقیت های خود را در اختیار امام صادق علیه السلام قرار داد و به ایشان پیشنهاد حکومت داد. آقا این پیشنهاد را نپذیرفتند و به او فرمودند: تو آدم من نیستی و ملاک‌های من را نداری و همچنین شرایط زمانه طوری نیست که اگر من حاکم شوم، بتوانم آنچه را که می‌خواهم اجرا کنم. با اینکه هدف امام علیه السلام تشکیل حکومت بود، اما در شرایطی که می‌توانستند حکومت را دست بگیرند، آن را نپذیرفتند. اگر امام قدرت‌طلب بودند، این شرایط، بهترین فرصت برای به دست آوردن زمام قدرت بود. اما ایشان برای تشکیل حکومت، باید شرایط مناسب حکومت اهل بیت علیهم السلام را ایجاد می کردند و نیروی انسانی مناسب برای پیاده سازی حکومت علوی و نبوی را تربیت می‌نمودند. امام می‌خواهد با تشکیل حکومت، انسان را به رشد و سعادت در دنیا و عقبی برساند و اخلاق اسلامی را در دنیا حاکم کند. این نوع سیاست‌ورزی و حکومت‌داری باید توسط انسان‌های والا و خودساخته مدیریت شود و امام تا وقتی این انسان‌ها را نیابد یا نسازد، حکومت را در دست نمی‌گیرد. ادامه دارد... #یادداشت #اشک #سیاست ✍ سید حسن ذبیح نیا مقدم ✨ @Agha_najafi_ir 🆔 https://eitaa.com/joinchat/3756064799C611bc70fa0

روضه؛ پیوند عاطفه با سیاست #قسمت_دوم با توجه به پیام امام به ابومسلم، اقدامات ایشان عموماً ناظر به دو بخش است؛ اول، تربیت نیروی انسانی و دوم، تغییر فضای حاکم بر جامعه، به نفع حکومت شیعه علوی. یکی از محوری‌ترین اقدامات ایشان در این راستا، ایجاد و ترویج فرهنگ اشک ریختن بر اباعبدالله بود. طبعا این فرهنگ‌سازی، ناظر به همین دو جهت فعالیت است. امام می‌خواهد با ترویج این فرهنگ، هم کادری را تربیت کند که شاخصه‌های مورد نیاز برای اداره حکومت اسلامی را داشته باشند، هم جو و فضای جامعه را به سمتی ببرد که راه و حرکت امام حسین، شاخص تشخیص حق و باطل باشد. بعد از عاشورا تا زمان امام صادق علیه السلام، بر خلاف زمانه ما، فرهنگ روضه و گریه بر اباعبدالله، شناخته شده نبود. این فرهنگ عزاداری که در بین ما وجود دارد، حاصل زحمات ائمه اطهار، خصوصاً امام صادق علیه السلام است. در آن زمان، عموم مردم نسبت به اباعبدالله معرفت نداشتند و ایشان را نمی شناختند. علاوه بر مردم، خواص و نخبگان هم خیلی با اشک بر امام حسین و زیارت ایشان الفت و انس نداشتند. لذا امام تلاش کرد این شناخت را به خواص و عوام بدهد. مثلا روزی صفوان جمال که از یاران خاص حضرت به شمار می‌آمد، با امام علیه السلام هم کلام شده بود، امام از او می‌پرسند که به زیارت سیدالشهدا می‌روی؟ صفوان که با عظمت زیارت اباعبدالله ناآشنا بود، از امام پرسید: آیا شما می‌روید؟ صفوان چون اهل علم بود، می‌دانست که عمل امام حجت است. لابد با خود گفته است که اگر امام صادق علیه السلام این کار را می‌کنند، پس ما هم باید انجام دهیم. امام در جواب صفوان می‌فرمایند چطور به زیارت ایشان نروم در حالی که خدا هر شب جمعه به زیارت او می‌رود؟ طبعا منظور از زیارت خدا، نظر لطف و رحمت خداست که شب‌های جمعه معطوف به زائرین اباعبدالله علیه السلام می‌شود. بنابراین امام علیه السلام تلاش کردند که حداقل بین محبین و شیعیان خودشان فرهنگ عاشورایی و حسینی را ترویج دهند و آن ها را با این فیض عظیم آشنا کنند. نظام فکری امام صادق علیه السلام مبتنی بر تشکیل حکومت بود. ایشان با این هدف، اقداماتشان را حول محور اشک بر اباعبدالله تنظیم می‌کردند. اما حساسیتی که در زمانه امام صادق علیه السلام حاکم بود، شرایط را برای امام سخت‌تر می‌کرد. تا حدی که اگر صدای گریه از منزل امام می آمد مامورها حساس می‌شدند و این عزا را مورد پیگرد قانونی قرار می‌دادند. همین حساسیت حکومت نسبت به عزاداری، نشانه سیاسی بودن این اشک و گریه است. این اشک، سیاسی است و محور اقدامات سیاسی شیعیان بوده و خواهد بود. اقدامات اهل بیت و شیعیانشان بر پایه محبت به امام حسین علیه السلام، تنظیم می‌شود. سال هاست این اشک و روضه بر اباعبدالله به برکت سیاستگذاری و ریل‌گذاری اهل بیت علیهم السلام برپاست. بسیاری از قیام‌ها و حکومت‌های شیعیان متاثر از این فرهنگ است. انقلاب اسلامی نیز نتیجه این اشک و روضه بوده است و این مسئله را می‌توان در کلمات رهبران انقلاب شهدای آن به وضوح مشاهده کرد. این عزاداری‌ها باید منتج به تشکیل حکومت فاضله مهدوی شود و انسان هایی را تربیت کند که برای این آرمان مثل یاران سیدالشهدا، تا پای جان بایستند. اما حضرت ولیعصر علیه السلام زمانی ظهور خواهند نمود که کلام امام صادق جامه عمل پوشیده باشد. هم انسان‌های مورد نظر اهل بیت تربیت شده باشند و هم زمانه آمادگی لازم برای پذیرش حکومت امام را داشته باشد. #یادداشت #اشک #سیاست ✍ سید حسن ذبیح نیا مقدم ✨ @Agha_najafi_ir 🆔 https://eitaa.com/joinchat/3756064799C611bc70fa0