📢 «برادرم؛ عزیزم؛ مایه فخرم» 👆نماهنگ رسانه KHAMENEI.IR ویژه‌ی مراسم تشییع شهید سیدحسن نصرالله و شهید سید هاشم صفی‌الدین منتشر شد 🌷به همراه بیانات رهبر انقلاب اسلامی در نماز #جمعه_نصر ➕ شهید سپهبد سلیمانی: سیدحسن نصرالله، آیت الهی است که در مقابل دشمنان خدا ایستاده است. 💻 Farsi.Khamenei.ir

همهٔ لحظه‌های ما را یک بار برای همیشه به تصویر کشیده‌ای و ما را با خلوت‌مان تنها گذاشته‌ای ابراهیم. مثل امروز، مثل حالا...

سعدی هم اما، رازِ دل فاش می‌کند...

از هر چه می‌رود، سخنِ دوست خوش‌تر است پیغام آشنا، نفَسِ روح‌پرور است هرگز وجود حاضر غایب شنیده‌ای؟ من در میان جمع و دلم جای دیگر است شاهد که در میان نبود، شمع گو بمیر چون هست، اگر چراغ نباشد منور است ابنای روزگار به صحرا روند و باغ صحرا و باغِ زنده‌دلان، کوی دل‌بر است جان می‌روم که در قدم اندازمش ز شوق درمانده‌ام هنوز که نزلی محقر است کاش آن به خشم‌رفتهٔ ما آشتی‌کنان بازآمدی که دیدهٔ مشتاق بر در است جانا! دلم چو عود بر آتش بسوختی وین دم که می‌زنم ز غمت، دود مجمر است شب‌های بی توام، شبِ گور است در خیال ور بی تو بامداد کنم، روز محشر است گیسوت عنبرینهٔ گردن تمام بود معشوق خوب‌روی، چه محتاجِ زیور است؟ سعدی! خیال بیهده بستی، امید وصل هجرت بکُشت و وصل هنوزت مصور است زنهار از این امید درازت که در دل است هیهات از این خیال محالت که در سر است... #سعدی جایی...

• رازِ دِلْ • اثری از استاد مجید انتظامی • از آلبوم موسیقی متن فیلم سینمایی «آژانس شیشه‌ای» ساختهٔ ابراهیم حاتمی‌کیا #یوم_من_الأیام @Jaieebaraye...

بعد از پنج ماه، بالاخره آرام گرفتی إلی اللقاء سید...

قصد کرده‌ام به نیابت از سید عزیز، سفر اولی غیر برخورداری را به زیارت حضرت سیدالشهدا بفرستم. گفتم اینجا بگویم شاید کسی خواست کمک کند. قیامت که بی‌کس و کاریم دست‌مان را بگیرند ان‌شاءالله... 5894631537524530 علیرضا عبدالعلی سربندی (کانال تلگرامی داستان ادبیات/ علی‌رضا سربندی https://t.me/tslhs_57/914)

این داغ تسلایی ندارد سیمافکر؛ ویدئو رسانه فرهنگ و سیاست @simafekr_com

رزقِ شبِ اول ماه مبارک رمضان؛ فرازی از دعای ابوحمزهٔ ثمالی با صدای الهیِ شهید سید حسن نصرالله... لطفِ جوادخان نجفی التماس دعا جایی...

ـــــــــــــــــــــــ ▪️و گفت: «نماز و روزه بزرگ است لکن کبر و حسد از دل بیرون کردن بزرگ‌تر است که دل جای نظرِ خداوند است.»  ذکر شیخ ابوالحسن خرقانی رَحمةُ اللّه عَلیه تذکرة‌الاولیاء عطّار نیشابوری به مقدمه، تصحیح و تعلیقات محمدرضا شفیعی کدکنی #حکایت_خوانی [از کانال تلگرامی استاد شفیعی کدکنی @shafiei_kadkani]

‌«إن تنصروا الله ینصرکم» ‌ بخشی از سخنرانی شهید سید حسن نصرالله در سلسله جلسات «السیر و السلوك في خط الإمام الخمینی»، منتشرشده در شمارهٔ «۱۵و۱۶» ماهنامهٔ سوره، مهر و آبان ۱۴۰۳ ‌ انتشار به مناسبت آغاز ماه مبارک رمضان ‌ 🆔 @Sourehmagazine

[دربارهٔ اسکار انیمیشن کوتاه و عوامل ایرانی‌اش] حکایت، حکایت حضور تیم‌های باشگاهی ایرانی در مسابقات بین‌المللی است. هر بار به فراخور عده‌ای پیدا می‌شوند که مصممند در کلهٔ آدم فرو کنند که دیگر قرمز و آبی مهم نیست و این تیم نمایندهٔ ایران است. چرا؟ و بر چه اساس؟ چرا طرف‌دار قرمز یا آبی «باید» قانع شود و بپذیرد که رقیب ازلی و ابدی تیم مورد علاقه‌اش، حالا نمایندهٔ ایران است و باید از آن طرف‌داری کند؟ که چه بشود؟ مثل این است که فکر کنیم طرف‌داران لیورپول و منچستر در جام باشگاه‌های اروپا به هم می‌گویند این‌جا دیگر تیم نمایندهٔ انگلیس است، بیایید اختلافات قدیمی را کنار بگذاریم و برای نمایندهٔ کشورمان دعا کنیم. بعد هم که هر کدام قهرمان شدند، دیگری از خوش‌حالی به خیابان می‌رود!! معلوم است که این‌طور نیست! اصلاً که گفته «هر حضور بین‌المللی‌ای، یک حضور ملّی است»؟ این میل به ملّی کردن و حس جمعی ایجاد کردن از هر چیز کوچک و بزرگی از کجا می‌آید؟ حکایت، حالا همین حکایت است در حضور آثار هنری تولید شده توسط «عوامل ایرانی» در عرصه‌های خارج از کشور؛ فستیوال کن و ونیز و جایزهٔ اسکار و کذالک. «باید» همه شیرفهم شوند که این یک حضور «ملّی» است و باید فراتر از ایدئولوژی‌ها و باورها، از موفقیت‌شان لذت ببریم و احساس شعف و بهروزی کنیم. سایت‌ها و روزنامه‌ها از «یک افتخار دیگر برای سینمای ایران» می‌گویند و سیاست‌مداران این «موفقیت بزرگ»(؟!) را به «ملت شریف ایران» تبریک می‌گویند! چرا؟ یک نفر دیگر رفته و با هر باوری، پوستش کنده شده و فیلمش را ساخته و حالا جایزه گرفته و‌ دلار و یورو‌اش را به جیب زده، به ما «ملت شریف ایران» چه ربطی دارد؟ ما را سننه؟! جدای از آن‌که نفس فستیوال و سیمرغ و نخل و شیر و اسکار، به منِ عامیِ عادیِ از همه جا بی‌خبر چه ربطی دارد و چرا «باید» در زندگی‌ام انقدر مهم باشد (در حقیقت چه چیز یک «شیء» مطلا یا شیشه‌ای را تبدیل به یک «ارزش» کرده؟)، چه کسی گفته این فستیوال‌ها‌ و جایزه‌های سینمایی، یک عرصهٔ بین‌المللیِ «ملّی» هستند؟ یک‌ جایزهٔ تخصصیِ(!) سینمایی چه دخلی به کشور و ملت دارد؟ پرچم ایران بالا می‌رود یا سرود ملّی پخش می‌شود؟ یا پایین نام اصغر فرهادی و حسین ملایمی نوشته می‌شود «ایسلامیک ریپابلیک آف ایران»؟ اصلاً می‌دانستید در قوانین اسکار برای معرفی فیلم منتخب یک کشور به آن جایزه، آن است که آن شخص/نهاد معرفی‌کننده، باید غیردولتی و غیرسیاسی و بی‌نسبت با ساختار سیاسی آن کشور باشد؟ می‌دانستید کَن و ونیز و سزار و اسکار، متعلق به نهادهایی خصوصی و غیردولتی هستند و - مثلاً!!! - سیاسی نیستند؟! خب پس این جایزه چه ربطی به من و کشورم دارد و من چرا باید برایش خوش‌حال شوم؟ این البته غیر از این است که سازندهٔ اثری با تهیه‌کنندگی «کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان»، بی‌حجاب به روی سِن می‌رود و هر چه دروغ و پرت‌وپلا به ذهن مریضش خطور می‌کند، علیه کشورم می‌گوید(راستی یک ذهن مریض می‌تواند خالقِ زیبایی باشد؟). این البته غیر از این است که اثر مذکور، اثری ضد پدر و ضد جنگ و در نتیجه ضد ایران است. این البته غیر از این است که سازنده روی سِن نه می‌تواند جلوی خوش‌حالیِ کودکانه‌اش را بگیرد (انگار اتفاق مهمی افتاده که انقدر خوش‌حال و دست‌پاچه است!) و نه می‌تواند از روی متنی که پیش‌تر نوشته شده، درست و بی‌لکنت و با لهجهٔ مناسب بخواند و دست از «مِعِدي‌بازی» (قبلاً گفته‌ام معنای مِعِدي چیست دیگر؟!) بردارد و آبروی من ایرانی را بیش از این جلوی آن جماعت چشم‌رنگی نبرد! نه! چیزی که می‌گویم چیزی غیر از این‌ها و پیش از این‌هاست.