✨﴾﷽﴿✨ ✅ برنامه‌ روزانه کانال : ✅🌷شنبه، سه‌شنبه و پنج شنبه شرح 🦋خطبه ها ✅🌹یکشنبه‌، دوشنبه وچهار‌شنبه‌ شرح 🌴حکمتها ✅☫روزانه‌تفسیر قرآن‌‌☫ ✅🌷شرح متنی و صوتی نامه ها بطور کامل در کانال بارگذاری شده و شرح آخرین نامه جهت سهولت در دسترسی، در اینجا آورده شده و بقیه نامه ها به هم پیوست میباشد⬇️ لینک شرح نامه ۷۹ ( آخرین نامه): https://eitaa.com/Nahjolbalaghe2/24783 ✅🍃حکمتها، نامه ها و خطبه های نهج‌البلاغه ترجمه محمد دشتی به طور کامل قبلا در کانال بار گذاری شده و لینک‌های دسترسی به مطالب در کانال سنجاق شده اند @Nahjolbalaghe2

📝تفسیر سوره مبارکه نحل آیه ۹۰ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی ↩️اما مسأله نیکى به نزدیکان (إِیتاءِ ذِی الْقُرْبى) در واقع بخشى از مسأله احسان است، با این تفاوت که: احسان در کل جامعه است، و إِیتاءِ ذِی الْقُرْبى در خصوص خویشاوندان و بستگان که جامعه کوچک محسوب مى شود، و با توجه به این که: جامعه بزرگ، از جامعه کوچکتر یعنى جامعه فامیلى ترکیب شده، هر گاه، این واحدهاى کوچکتر از انسجام بیشترى برخوردار گردند، اثر آن در کل جامعه ظاهر مى شود، و در واقع وظائف و مسئولیتها به صورت صحیحى در میان مردم تقسیم مى گردد، چرا که هر گروه در درجه اول به ضعفاى بستگان خود مى پردازد، و از این طریق، همه این گونه اشخاص زیر پوشش حمایت نزدیکان خود قرار مى گیرند. در بعضى از احادیث اسلامى مى خوانیم: منظور از ذِى الْقُرْبى ، نزدیکان پیامبر یعنى امامان اهلبیتند، و منظور از إِیتاءِ ذِی الْقُرْبى ، اداء خمس مى باشد. این تفسیر هرگز نمى خواهد مفهوم آیه را محدود کند، بلکه هیچ مانعى ندارد آیه، به مفهوم وسیعش باقى باشد و این قسمت نیز یکى از مصادیق روشن آن مفهوم عام محسوب گردد. بلکه، اگر ما ذِى الْقُرْبى را به معنى مطلق نزدیکان اعم از نزدیکان در فامیل و نسب و یا نزدیکان دیگر بدانیم، آیه مفهوم وسیعترى پیدا مى کند که حتى همسایگان و دوستان و مانند آن را شامل مى شود (هر چند معروف در معنى ذى القربى، خویشاوندان است). مسأله کمک به جامعه هاى کوچک (یعنى بستگان و خویشاوندان) از آن نظر که از پشتوانه عاطفى نیرومندى برخوردار است، از ضمانت اجرائى بیشترى بهره مند خواهد بود. بعد از تکمیل این سه اصل مثبت، به سه اصل منفى و منهى مى پردازد و مى گوید: خداوند از فحشاء و منکر و بغى، نهى مى کند (وَ یَنْهى عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْکَرِ وَ الْبَغْیِ). پیرامون این تعبیرات سه گانه فحشاء ، منکر و بغى نیز مفسران سخن بسیار گفته اند، اما آنچه مناسبتر با معنى لغوى و قرینه مقابله این صفات با یکدیگر به نظر مى رسد، آنست که فحشاء اشاره به گناهان پنهانى، منکر اشاره به گناهان آشکار، و بغى ، هر گونه تجاوز از حق خویش و ظلم و خود برتربینى نسبت به دیگران است. بعضى از مفسران گفته اند: سرچشمه انحرافات اخلاقى، سه قوه است: قوه شهوانى، غضبى و نیروى وهمى شیطانى. اما قوه شهوانى، انسان را به لذت گیرى هر چه بیشتر مى خواند، و غرق در فحشاء و زشتیها مى کند. قوه غضبیه، انسان را به انجام منکرات و آزار مردم وا مى دارد. اما قوه وهمیه شیطانیه، حس برترى طلبى و ریاست خواهى و انحصارجوئى و تجاوز به حقوق دیگران را در انسان زنده مى کند و او را به این اعمال وا مى دارد. خداوند با تعبیرهاى سه گانه فوق، نسبت به طغیان این غرائز، هشدار داده و با یک بیان جامع که همه انحرافات اخلاقى را در بر مى گیرد به راه حق، هدایت نموده است. و در پایان آیه، به عنوان تأکید مجدد روى تمام این اصول ششگانه مى فرماید: خداوند به شما اندرز مى دهد شاید متذکر شوید (یَعِظُکُمْ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ). ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

📝شرح و تفسیر حکمت ۳۰۶ 🔹سرآمد مقدّر، حافظ انسان است! امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه به نكته اى اشاره مى كند كه توجه به آن انسان را در برابر حوادث سخت شجاعت مى بخشد، مى فرمايد: «اجل و سرنوشت حتمى براى حفظ انسان كافى است»؛ (كَفَى بِالأَجَلِ حاَرِساً). اشاره به اينكه هركس سرنوشت حتمى معينى دارد و تا آن زمان فرا نرسد جان او محفوظ است؛ اما هنگامى كه فرمان نهايى رسيد، هيچكس و هيچ چيز نمى تواند در برابر آن مقاومت كند. همانگونه كه در سند اين كلام شريف ذكر كرديم، مرحوم «صدوق» آن را در ضمن بيان ماجرايى از جنگ صفين آورده است. طبق اين روايت يكى از ياران على عليه السلام مى گويد: در روز صفين على عليه السلام در مقابل معاويه ايستاده بود و حتى شمشير خود را از نيام درنياورده بود. يكى از اصحابش عرض كرد: يا اميرالمؤمنين! مراقب خويش باش، ما از اين مى ترسيم كه اين مرد در حمله اى غافلگيرانه شما را از پاى درآورد. امام عليه السلام فرمود: درست است كه او انسان بى دين و شقاوتمندى است ولى اجل و سرنوشت قطعى، براى حفظ انسان كافى است. هيچكس نيست مگر اينكه فرشتگانى از سوى خدا مأمور حفظ او هستند تا در چاهى سقوط نكند يا ديوارى بر او فرود نيايد و يا مصيبت بد ديگرى دامن او را نگيرد تا اجلش فرا رسد. هنگامى كه اجل او فرا رسيد او را در مقابل حوادث تنها مى گذارند. من نيز چنين هستم؛ هنگامى كه اجلم فرا رسد، شقى ترين امت مى آيد و محاسنم را با خون سرم رنگين مى سازد. اين وعده اى مسلم و كاملاً صدق است. شبيه همين كلام شريف به شكل ديگرى در حكمت 201 آمده بود. در اينجا سؤالى پيش مى آيد كه اگر اين سخن را بپذيريم بايد تمام اقدامات احتياطى در برابر حوادث گوناگون و در مقابل دشمنان را ترك كنيم؛ نه سپرى در جنگ لازم خواهد بود و نه درست كردن سنگر، نه وسايل اختفا و نه پرهيز از جاده هاى خطرناك وغذاهاى مشكوك، بلكه بايد بگوييم تا سرآمد عمر ما نرسد هيچ چيز و هيچكس نمى تواند به ما آسيبى برساند. اين مطلبى است كه نه با تعليمات قرآن و اسلام منطبق است و نه با منطق عقل. حتى قرآن مجيد مى فرمايد كه به هنگام نمازِ خوف در برابر دشمن تا ناچار نشويد وسايل حفاظتى خود (مانند سپر و زره و خود) را از خود دور نسازيد. پيش از اين در ذيل همان حكمت 201 و همچنين در جلد سوم، ذيل خطبه 62 پاسخى به اين سؤال داده ايم. در اينجا به كلامى كه از علامه مجلسى؛ در بحارالانوار يافتيم اشاره مى كنيم. او درواقع در پاسخ اين سؤال چنين مى گويد: اوّلاً اين در مواردى بوده است كه مردم به اندك چيزى از حوادث مى ترسيدند وبه احتمالات بعيده ترتيب اثر مى دادند. امام عليه السلام مى فرمايد: به اينگونه احتمالات و توهمات بعيد اعتنا نكنند؛ تا اجل كسى فرا نرسد از دنيا نمى رود. ثانيآ ممكن است اين از خصائص خود امام عليه السلام باشد، زيرا او طبق خبرى كه پيغمبر اكرم صلي الله عليه وآله به آن حضرت داده بود، زمان اجل خود را مى دانست و يقين داشت كه پيش از آن، حادثه اى او را تهديد نمى كند، ازاينرو مى فرمود: اجل من، حارس و نگهبان من است؛ ولى ديگران كه چنين اطلاعى ندارند، از مواردى كه خطر عقلايى دارد بايد بپرهيزند و به حكم «(وَلاَ تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ) خود را به خطر نيفكنند. سپس به حديثى از امام صادق عليه السلام اشاره مى كند كه آن حضرت مى گويد: رسول خدا صلي الله عليه وآله فرمود: «خَمْسَةٌ لا يُسْتَجَابُ لَهُمْ أَحَدُهُمْ رَجُلٌ مَرَّ بِحَائِطٍ مَائِلٍ وَهُوَ يُقْبِلُ إِلَيْهِ وَلَمْ يُسْرِعِ الْمَشْيَ حَتَّى سَقَطَ عَلَيْهِ...؛ پنج گروهند كه دعايشان مستجاب نمى شود: اوّل كسى است كه از كنار ديوار كجى عبور مى كند در حالى كه ديوار به سوى او خم شده و با اين حال، سريع نمى گذرد تا ديوار بر او سقوط مى كند (اين شخص اگر آهسته عبور كند و دعا كند خدايا! مرا حفظ كن، دعاى او مستجاب نمى شود)». به هرحال تفسيراوّل مناسبتر به نظر مى رسد، زيرا ظاهر روايت عموميت دارد. ✔️ پایان @Nahjolbalaghe2

🎙شرح صوتی حکمت های نهج البلاغه 🔷حکمت های: ۳۰۴، ۳۰۵و۳۶۰ @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت 💡امام جواد عليه السلام: لَن يَسْتَكمِلَ العبدُ حقيقةَ الإيمانِ حتّى يُؤْثِرَ دِينَهُ على شَهْوَتِهِ، و لَن يَهْلِكَ حتّى يُؤْثِرَ شَهْوَتَهُ على دِينهِ بنده، هرگز حقيقتِ ايمان را به كمال نمى رساند، مگر آنگاه كه دينش را بر هوس خود ترجيح دهد، و هرگز به هلاكت درنمى افتد، مگر زمانى كه هوس خود را بر دينش ترجيح دهد ميزان الحكمه جلد1 صفحه428 @Nahjolbalaghe2

#موعظه 🎥 ثواب بی نظیر برای اطعام مومنین در غدیر 💚 به عشق مولا امیر المومنین علی علیه السلام #اطعام_غدیر #عید_غدیر @Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: صد و هشتم 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ﺩﺭ ﻛﺎﻓﻲ ﺗﺎ ﻳﻒ ﺛﻘﻪ ﺍﻟﺎﺳﻠﺎﻡ ﻛﻠﻴﻨﻲ ﺟﻠﺪ 1 ﺹ 303 ﺍﺯ ﻋﻠﻲ ﺑﻦ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ، ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺵ، ﺍﺯ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﻦ ﻳﺤﻴﻲ ﺍﺯ ﺟﺪﺵ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﺭﺍﺷﺪ ﺍﺯ ﺍﺑﻲ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺎﻧﺤﻀﺮﺕ ﻋﺮﺿﻜﺮﺩﻡ: ﻓﺪﺍﻳﺖ ﺷﻮﻡ، ﺁﻳﺎ ﺟﺰ ﺩﻭ ﻋﻴﺪ (ﻓﻄﺮ ﻭ ﺍﺿﺤﻲ) ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻋﻴﺪﻱ ﻫﺴﺖ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺑﻠﻲ. ﺍﻱ ﺣﺴﻦ، ﺍﻋﻈﻢ ﻭ ﺍﺷﺮﻑ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻋﻴﺪ، ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﻪ ﺭﻭﺯﻳﺴﺖ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺭﻭﺯﻳﻜﻪ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﻮﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺁﻧﺮﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻮﺍﺋﻲ ﻣﻨﺼﻮﺏ ﮔﺸﺖ، ﮔﻔﺘﻢ: ﻓﺪﺍﻳﺖ ﺷﻮﻡ، ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻋﻤﻠﻲ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺮﻭﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻴﻢ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺣﺴﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺮﻭﺯ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﺪﺍﺭﻱ، ﻭ ﺩﺭﻭﺩ ﺑﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺁﻝ ﺍﻭ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻔﺮﺳﺘﻲ، ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺍﻟﻬﻲ ﺑﻴﺰﺍﺭﻱ ﺑﺠﻮﺋﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺳﺘﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ، ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺍﻥ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﻣﺮ ﻣﻴﻔﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﺍﻭﺻﻴﺎﺀ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻭﺻﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻮﺻﺎﻳﺖ ﻣﻨﺼﻮﺏ ﺷﺪﻩ ﻋﻴﺪ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ، ﺭﺍﻭﻱ ﮔﻮﻳﺪ: ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻡ: ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﺪﺍﺭﺩ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺍﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻣﻌﺎﺩﻝ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺷﺼﺖ ﻣﺎﻩ ﺭﻭﺯ ﺩﺍﺷﺘﻦ. ﻭ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺟﻠﺪ 1 ﻛﺎﻓﻲ ﺹ 204 ﺍﺯ ﺳﻬﻞ ﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ، ﺍﺯ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﺳﺎﻟﻢ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺑﻲ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺳﺌﻮﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻡ: ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺟﺰ ﺟﻤﻌﻪ ﻭ ﺍﺿﺤﻲ ﻭ ﻓﻄﺮ ﻋﻴﺪﻱ ﻫﺴﺖ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺁﺭﻱ، ﻋﻴﺪﻱ ﻛﻪ ﺣﺮﻣﺘﺶ ﺍﺯ ﻋﻴﺪﻫﺎﻱ ﻧﺎﻣﺒﺮﺩﻩ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺳﺖ، ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻡ: ﻓﺪﺍﻳﺖ ﺷﻮﻡ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻋﻴﺪﻱ ﺍﺳﺖ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﻮﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﻣﻨﺼﻮﺏ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻧﺮﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻮﺍﺋﻲ ﻣﻨﺼﻮﺏ ﮔﺸﺖ، ﮔﻔﺘﻢ: ﻓﺪﺍﻳﺖ ﺷﻮﻡ، ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻋﻤﻠﻲ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺮﻭﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻴﻢ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺣﺴﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺮﻭﺯ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﺪﺍﺭﻱ، ﻭ ﺩﺭﻭﺩ ﺑﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺁﻝ ﺍﻭ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻔﺮﺳﺘﻲ، ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺍﻟﻬﻲ ﺑﻴﺰﺍﺭﻱ ﺑﺠﻮﺋﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺳﺘﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ، ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺍﻥ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﻣﺮ ﻣﻴﻔﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﺍﻭﺻﻴﺎﺀ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻱ [ ﺻﻔﺤﻪ 201] ﺭﺍ ﻛﻪ ﻭﺻﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻮﺻﺎﻳﺖ ﻣﻨﺼﻮﺏ ﺷﺪﻩ ﻋﻴﺪ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ، ﺭﺍﻭﻱ ﮔﻮﻳﺪ: ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻡ: ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﺪﺍﺭﺩ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺍﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻣﻌﺎﺩﻝ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺷﺼﺖ ﻣﺎﻩ ﺭﻭﺯ ﺩﺍﺷﺘﻦ. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

✨﴾﷽﴿✨ ✅ برنامه‌ روزانه کانال : ✅🌷شنبه، سه‌شنبه و پنج شنبه شرح 🦋خطبه ها ✅🌹یکشنبه‌، دوشنبه وچهار‌شنبه‌ شرح 🌴حکمتها ✅☫روزانه‌تفسیر قرآن‌‌☫ ✅🌷شرح متنی و صوتی نامه ها بطور کامل در کانال بارگذاری شده و شرح آخرین نامه جهت سهولت در دسترسی، در اینجا آورده شده و بقیه نامه ها به هم پیوست میباشد⬇️ لینک شرح نامه ۷۹ ( آخرین نامه): https://eitaa.com/Nahjolbalaghe2/24783 ✅🍃حکمتها، نامه ها و خطبه های نهج‌البلاغه ترجمه محمد دشتی به طور کامل قبلا در کانال بار گذاری شده و لینک‌های دسترسی به مطالب در کانال سنجاق شده اند @Nahjolbalaghe2

📝تفسیر سوره مبارکه نحل آیه ۹۰ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی 🔹جامعترین آیات خیر و شرّ جاذبه محتواى این آیه و طرز بیان آن چنان است که: در روایتى مى خوانیم: عثمان بن مظعون که از صحابه معروف پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) است مى گوید: من در آغاز، اسلام را تنها به طور ظاهرى پذیرفته بودم نه با قلب و جان، دلیل آن هم این بود که: پیامبر(صلى الله علیه وآله) کراراً پیشنهاد اسلام به من کرد و من هم از روى حیا پذیرفتم، این وضع همچنان ادامه یافت، تا این که: روزى خدمتش بودم، دیدم سخت در اندیشه فرو رفته است ناگهان چشم خود را به طرف آسمان دوخت، گوئى پیامى را دریافت مى دارد، وقتى به حال عادى بازگشت، از ماجرا پرسیدم. فرمود: آرى هنگامى که با شما سخن مى گفتم ناگهان جبرئیل را مشاهده کردم که: این آیه را براى من آورد: إِنَّ اللّهَ یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الإِحْسانِ وَ إِیتاءِ ذِی الْقُرْبى... ، پیامبر(صلى الله علیه وآله) آیه را تا آخر براى من خواند، چنان محتواى آیه در قلب من اثر گذاشت که، از همان ساعت اسلام در جان من نشست، من به سراغ ابوطالب عموى پیامبر(صلى الله علیه وآله) رفتم و جریان را به او خبر دادم. فرمود: اى طایفه قریش از محمّد(صلى الله علیه وآله) پیروى کنید، که هدایت خواهید شد، زیرا او شما را جز به مکارم اخلاق دعوت نمى کند، سپس به سراغ ولید بن مغیره (دانشمند معروف عرب و یکى از سران شرک) رفتم و همین آیه را بر او خواندم، او گفت: اگر این سخن از خود محمّد(صلى الله علیه وآله) است بسیار خوب گفته و اگر از پروردگار او است باز هم بسیار خوب است . در حدیث دیگرى مى خوانیم: پیامبر(صلى الله علیه وآله) این آیه را براى ولید بن مغیره خواند، ولید گفت: فرزند برادر دوباره بخوان! پیامبر(صلى الله علیه وآله) تکرار کرد. ولید گفت: اِنَّ لَهُ لَحَلاوَةً، وَ اِنَّ عَلَیْهِ لَطَلاوَةً، وَ اِنَّ أَعْلاهُ لَمُثْمِرٌ، وَ اِنَّ أَسْفَلَهُ لَمُغْدِقٌ، وَ ما هُوَ قَوْلُ الْبَشَرِ: شیرینى خاصى دارد و زیبائى و درخشندگى مخصوصى، شاخه هایش پر بار، و ریشه هایش پر برکت است، و این گفتار بشر نیست. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

📝 شرح و تفسیر خطبه ۸۵بخش سوم 🔹 وصف بهشت و بهشتیان 🔷درجات بهشت ↩️در خبر ديگرى مى خوانيم: «إِنَّ أَهْلَ الْجَنَّةِ لَيَرَوْنَ أهْلَ عِلِّيِّينَ کَمَا يُرَى النَّجْمُ فِي أُفُقِ السَّمَاءِ; اهل بهشت ساکنان عليّين را همچون ستارگانى برفراز آسمان مى بينند». طبيعى است هنگامى که مؤمنان صالح در ايمان و عمل با هم متفاوت باشند، بايد مقامات بهشتى آنان نيز متفاوت باشد و شايد عدد «صد» که در حديث بالا آمد عدد تکثير باشد و تفاوت مقامات از نظر تعداد، بسيار بيش از اينها باشد و نيز ممکن است درجات اصلى يکصد درجه باشد که هر کدام از آنها نيز به درجات متعدّدى تقسيم شود; لذا قرآن مجيد مى فرمايد: «وَ مَنْ يَأْتِهِ مُؤْمِناً قَدْ عَمِلَ الصَّالِحَاتِ فَأُولئِکَ لَهُمُ الدَّرَجَاتُ الْعُلَى; و هر کس در حالى که با ايمان باشد و نزد او آيد، درجات عالى دارد» (اشاره به اينکه درجات عالى نيز متفاوت است). در حديث ديگرى از امام زين العابدين على بن الحسين(عليه السلام) آمده است که: «خداوند درجات بهشت را به اندازه آيات قرآن قرار داده است. کسانى که قرآن مى خوانند به آنها گفته مى شود: بخوانيد و بالا رويد.» امام(عليه السلام) در ادامه سخن، چهار وصف براى بهشت و درجات آن بيان فرموده که هر کدام از ديگرى جالب تر است. نخست مى فرمايد: «نعمت هاى بهشتى جاويدان است و هرگز قطع نمى شود.» (لاَيَنْقَطِعُ نَعِيمُهَا) نه همچون نعمت هاى دنيا که گاه آفت مى پذيرد و کم و زياد، يا نابود مى شود; همان گونه که در آيه 35 سوره «رعد» آمده: «اُکُلُهَا دَائِمٌ وَ ظِلُّهَا». در وصف دوم مى فرمايد: «ساکنانش از آن کوچ نمى کنند.» (وَلاَيَـْظعَنُ مُقِيمُهَا). يعنى هم نعمت هايش جاويدان است و هم سکونت ساکنانش. در توصيف سوم اشاره به عدم ظهور عوارض پيرى با گذشت زمان کرده، مى فرمايد: «و ساکنانش پير نمى شوند.» (وَ لاَيَهْرَمُ خَالِدُهَا). در توصيف چهارم اشاره به عدم شدايد و سختى ها شده است، مى افزايد: «و آنان که در آن جاى دارند، گرفتار شدائد نمى گردند.» (وَ لاَيَبْأَسُ سَاکِنُهَا). در مجموع محيطى است مملوّ از نور و برکت، و خالى از هرگونه مشکلات و نکبت. ✔️ پایان @Nahjolbalaghe2

📝شرح صوتی خطبه های نهج البلاغه 🎙خطبه(۸۵) جلسه دوم 🔺آثار گناه @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت 📸 امام علی (ع): با فرودست خود مهربان باش تا فرادستت با تو مهربان باشد. @Nahjolbalaghe2

#موعظه 🎙 حجت الاسلام استاد میرزا محمدی 🍗 اطعام در غدیر @Nahjolbalaghe2