#موعظه 💚امام حسین (ع) واسطه رحمت الهی 🎙حجت الاسلام #انصاریان @Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: نود و هشتم 🔷واقعه غدیرخم #علامه‌امینی 32- ﺷﻴﺦ ﺍﻟﺎﺳﻠﺎﻡ ﺣﻤﻮﻳﻨﻲ، ﻣﺘﻮﻓﺎﻱ 722 ﺩﺭ " ﻓﺮﺍﻳﺪ ﺍﻟﺴﻤﻄﻴﻦ " ﺩﺭ ﺑﺎﺏ 13 ﮔﻮﻳﺪ: ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺷﻴﺦ- ﺍﻣﺎﻡ (ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﻴﺸﻮﺍ) ﻋﻤﺎﺩ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﺤﺎﻓﻆ ﺑﻦ ﺑﺪﺭﺍﻥ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﻗﺮﺍﺋﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻧﺎﺑﻠﺲ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎﻭ ﮔﻔﺘﻢ: ﻗﺎﺿﻲ ﺍﺑﻮﺍﻟﻘﺎﺳﻢ، [ ﺻﻔﺤﻪ 190] ﻋﺒﺪ ﺍﻟﺼﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﺍﻟﻔﻀﻞ ﺍﻧﺼﺎﺭﻱ ﺣﺮﺳﺘﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﺳﺒﻴﻞ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺘﻮ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ؟ ﻧﺎﻣﺒﺮﺩﻩ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﺑﺪﺍﻥ ﻧﻤﻮﺩ، ﮔﻔﺖ: ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺑﻮ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﺍﻟﻔﻀﻞ ﻋﺮﺍﻭﻱ ﺑﻄﻮﺭ ﺍﺟﺎﺯﻩ، ﮔﻔﺖ: ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ: ﺷﻴﺦ ﺍﻟﺴﻨﻪ، ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺍﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻴﻬﻘﻲ ﺣﺎﻓﻆ، ﮔﻔﺖ: ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﺣﺎﻛﻢ ﺍﺑﻮﻳﻌﻠﻲ ﺯﺑﻴﺮ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﻧﻮﺭﻱ ﺑﺎﺧﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﺑﻮﺟﻌﻔﺮ ﺍﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﺰﺍﺯ ﺑﺎﺧﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﻋﻠﻲ ﺑﻦ ﺳﻌﻴﺪ ﺑﺮﻗﻲ ﺑﺎﺧﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﺿﻤﺮﻩ ﺑﻦ ﺭﺑﻴﻌﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﻦ ﺷﻮﺫﺏ ﺍﺯ ﻣﻄﺮ ﻭﺭﺍﻕ، ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻦ ﺣﻮﺷﺐ، ﺍﺯ ﺍﺑﻲ ﻫﺮﻳﺮﻩ ﺑﻠﻔﻆ ﺧﻄﻴﺐ ﺑﻐﺪﺍﺩﻱ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 119 ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﺸﻮﺍﻱ ﺯﺍﻫﺪ. ﻭﺣﻴﺪ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﺑﻜﺮ ﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﻳﺰﻳﺪ ﺟﻮﻳﻨﻲ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﻗﺮﺍﺋﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺧﻴﺮ ﺁﺑﺎﺩ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﺩﻱ ﺍﻟﺎﻭﻟﻲ ﺳﺎﻝ 663 ﺑﺎﺧﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺳﺮﺍﺝ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﺍﻟﻔﺘﻮﺡ ﻳﻌﻘﻮﺑﻲ ﺑﻄﻮﺭ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭘﺪﺭﻡ ﺍﻣﺎﻡ ﻓﺨﺮ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﺍﻟﻔﺘﻮﺡ ﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﭘﻴﺸﻮﺍ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﻠﻲ ﺑﻦ ﻓﻀﻞ ﻗﺎﺭﻱ، ﻭ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻣﺮﺍ- ﺳﻴﺪ ﻭ ﭘﻴﺸﻮﺍﻱ ﻣﻨﺰﻩ ﻓﺨﺮ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻣﺮﺗﻀﻲ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺣﺴﻴﻨﻲ ﺍﺷﺘﺮﻱ ﺑﺮ ﺳﺒﻴﻞ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 671 ﺑﺮﻭﺍﻳﺖ ﺍﻭ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺵ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻣﺮﺍ ﭘﻴﺸﻮﺍ، ﻣﺠﺪ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﺍﺑﻮﺍﻟﻘﺎﺳﻢ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻗﺰﻭﻳﻨﻲ، ﮔﻔﺖ: ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ، ﺟﻤﺎﻝ ﺍﻟﺴﻨﻪ ﺍﺑﻮ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﻤﻮﻳﻪ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺟﻮﻳﻨﻲ ﮔﻔﺖ: ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﺎﻝ ﺍﻟﺎﺳﻠﺎﻡ ﺍﺑﻮ ﺍﻟﻤﺤﺎﺳﻦ ﻋﻠﻲ ﺑﻦ ﺷﻴﺦ ﺍﻟﺎﺳﻠﺎﻡ ﻓﻀﻞ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻓﺎﺭﻧﺪﻱ، ﮔﻔﺖ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﺸﻮﺍ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﻋﻠﻲ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﻣﺸﺎﺭ ﺍﻟﻴﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻭ ﭘﻴﺸﻮﺍ ﺩﺭ ﺷﺮﻳﻌﺖ، ﮔﻔﺖ: ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﻋﻠﻲ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺑﻨﺪﺍﺭ ﻗﺰﻭﻳﻨﻲ ﺩﺭ ﻣﻜﻪ ﺑﺎﺧﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﻋﻠﻲ ﺑﻦ ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺒﺮﻱ ﺑﺮ ﺳﺒﻴﻞ ﻗﺮﺍﺋﺖ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﺎﺧﺒﺎﺭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﻴﺪﻩ ﻗﺎﺿﻲ ﺑﺎﺧﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺑﻦ ﺣﺠﺎﺝ، ﺍﺯ ﺣﻤﺎﺩ، ﺍﺯ ﻋﻠﻲ ﺑﻦ ﺯﻳﺪ ﻭ ﺍﺑﻲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻋﺒﺪﻱ، ﺍﺯ ﻋﺪﻱ ﺑﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺀ ﺑﻦ ﻋﺎﺯﺏ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﺭﺳﻮﻟﺨﺪﺍ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺩﺭ ﺣﺠﻪ ﺍﻟﻮﺩﺍﻉ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ، ﺁﻣﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﻐﺪﻳﺮﺧﻢ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ، ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﻤﺎﺯ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺍﻋﻠﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ، ﻭﺯﻳﺮ ﺩﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺭﻓﺘﻪ ﺷﺪ، ﺳﭙﺲ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺩﺳﺖ ﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﻫﻞ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻭﻟﻲ (ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮ) ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﻴﺴﺘﻢ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺁﺭﻱ ﻫﺴﺘﻲ. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

✨﴾﷽﴿✨ ✅ برنامه‌ روزانه کانال : ✅🌷شنبه، سه‌شنبه و پنج شنبه شرح 🦋خطبه ها ✅🌹یکشنبه‌، دوشنبه وچهار‌شنبه‌ شرح 🌴حکمتها ✅☫روزانه‌تفسیر قرآن‌‌☫ ✅🌷شرح متنی و صوتی نامه ها بطور کامل در کانال بارگذاری شده و شرح آخرین نامه جهت سهولت در دسترسی، در اینجا آورده شده و بقیه نامه ها به هم پیوست میباشد⬇️ لینک شرح نامه ۷۹ ( آخرین نامه): https://eitaa.com/Nahjolbalaghe2/24783 ✅🍃حکمتها، نامه ها و خطبه های نهج‌البلاغه ترجمه محمد دشتی به طور کامل قبلا در کانال بار گذاری شده و لینک‌های دسترسی به مطالب در کانال سنجاق شده اند @Nahjolbalaghe2

📝تفسیر سوره مبارکه نحل آیات ۷۸ تا ۸۳ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی ↩️۲ ـ نعمت ابزار شناخت. بدون شک، هرگز عالم خارج به درون وجود ما راه نمى یابد، بلکه تصویر و ترسیم و اشکالى از آن با وسائلى در روح ما نقش مى بندد، و به این ترتیب، همیشه شناخت ما نسبت به جهان خارج، به وسیله ابزارى صورت مى گیرد که از همه مهمتر سَمْع و بَصَر (چشم و گوش) است. این ابزار، آنچه را از خارج دریافته اند، به ذهن و فکر ما منتقل مى سازند و ما با نیروى عقل و اندیشه آن را در مى یابیم و به تجزیه و تحلیل آن مى پردازیم. به همین دلیل، در آیه فوق، پس از بیان عدم آگاهى مطلق، انسان به هنگام گام نهادن در این جهان، مى فرماید: خداوند چشم و گوش و دل را در اختیارتان گذاشت (تا حقایق هستى را دریابید). و اگر مى بینیم نخست، از گوش نام مى برد و آن گاه از چشم ، با این که: چشم ظاهراً دایره فعالیت وسیعترى دارد شاید به خاطر آنست که در نوزاد نخست فعالیت گوش شروع مى شود، و بعد از مدتى چشمها قدرت دید پیدا مى کنند، زیرا چشم در عالم رحم مادر که تاریکى مطلق بر آن حکومت مى کند، در آغاز تولد آمادگى براى پذیرش اشعه نور ندارد. به همین دلیل، بعد از تولد غالباً بسته است، تدریجاً به نور عادت مى کند، و قدرت دید در آن زنده مى شود، در حالى که گوش انسان، به اعتقاد بعضى، حتى در عالم جنین کم و بیش قدرت شنوائى دارد، و آهنگ قلب مادر را مى شنود و به آن عادت مى کند! از این گذشته، انسان با چشم، تنها امور حسى را مى بیند در حالى که گوش وسیله اى است براى تعلیم و تربیت در همه زمینه ها، زیرا از طریق شنیدن کلمات به همه حقایق ـ اعم از آنچه در دائره حسّ است و آنچه بیرون از دائره حسّ ـ آشنا مى گردد، اما چشم، این وسعت عمل را ندارد، درست است که انسان با خواندن کلمات، از طریق چشم مى تواند به این مسائل آشنا شود، اما مى دانیم خواندن و سؤاد در مورد همه انسانها جنبه عمومى ندارد، در حالى که شنیدن کلمات، عمومى است. اما این که: چرا سَمْع به صورت مفرد ذکر شده و أَبْصار (جمع بَصَر) به صورت جمع؟ دلیل آن را در جلد اول، ذیل آیه ۷ سوره بقره بیان کرده ایم. این نکته نیز، قابل توجه است که: فؤاد گرچه به معنى قلب (عقل) آمده است، ولى این تفاوت را با قلب دارد، که در معنى فؤاد، جوشش و افروختگى و یا به تعبیر دیگر تجزیه و تحلیل و ابتکار افتاده است. راغب در مفردات مى گوید: الفُؤادُ کَالْقَلْبِ لکِنْ یُقالُ لَهُ فُؤادٌ اِذَا اعْتُبِرَ فِیْهِ مَعْنَى التَّفَؤُّدِ أَىِ التَّوَقُّدِ: فؤاد مانند قلب است، و لکن این کلمه در جائى گفته مى شود که افروختگى و پختگى در آن منظور باشد ، و مسلماً این موضوع پس از تجربه کافى به انسان دست مى دهد، و به هر حال، گرچه ابزار شناخت، منحصر به این دو، یا این سه، نیست، ولى مسلماً مهمترین ابزار همین ها است. زیرا علم انسان یا از طریق تجربه حاصل مى شود یا استدلالات عقلى ، اما تجربه بدون استفاده از چشم و گوش امکان ندارد، و اما استدلالات عقلى از طریق فؤاد، یعنى عقل صورت مى گیرد. ۳ ـ تا شکر او را به جاى آورید (لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ) از آنجا که، نعمت ابزار شناخت برترین نعمتى است که به انسان داده شده است، چرا که نه تنها با چشم و گوش، آثار خدا را در پهنه هستى مى نگرد و سخنان رهبران الهى را مى شنود، و با دل درک و تجزیه و تحلیل مى کند، بلکه در زندگى مادى او نیز هر گونه پیشرفت و ترقى و تکامل مرهون این سه وسیله است، لذا بلافاصله بعد از آن با جمله لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ اهمیت این سه موضوع را یادآور مى شود، یعنى این وسائل را به شما داد تا عالم و آگاه شوید و سپس شکر این همه آگاهى و علم و دانش که بزرگترین امتیاز شما از حیوانات است به جاى آورید، و بدون شک، هیچ انسانى قادر بر اداى شکر این سه نعمت بزرگ نیست جز این که: عذر تقصیر به درگاه خدا آورد!. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

شرح و تفسیر حکمت ۳۰۳ 🔷ارتباط مردم با دنیا 🔹مردم، فرزند دنيا هستند: امام عليه السلام در اين كلام حكيمانه به واقعيتى اشاره مى كند كه كاملاً منطقى است، مى فرمايد: «مردم، فرزندان دنيا هستند و كسى را نمى توان به سبب محبت به مادرش سرزنش كرد»؛ (النَّاسُ أَبْنَاءُ الدُّنْيَا، وَلاَ يُلامُ الرَّجُلُ عَلَى حُبِّ أُمِّهِ). تشبيه دنيا به مادر به سبب آن است كه همه چيز ما از اين آب و خاك آفريده شده و در دامان اين جهان متولد شده و در آن پرورش يافته ايم، بنابراين دنيا را تشبيه به مادر كردن كاملاً مناسب است و تعبير وطن به مادر كه بسيار رايج است نيز درواقع ناظر به همين معناست كه ما وقتى در كشورى متولد شده و در فضاى آن پرورش يافته ايم، آن كشور به منزله مادر ماست و علاقه داشتن به مادر امرى طبيعى است، بنابراين، هم علاقه به وطن و هم علاقه به دنيا امرى طبيعى است وجاى تعجب نيست. در اينكه هدف اصلى امام عليه السلام از بيان اين حقيقت چيست؟ در ميان شارحان نهج البلاغه اختلاف نظر است. بعضى آن را نوعى مذمت و نكوهش نسبت به محبت دنيا شمرده اند و بعضى به عكس، محبت دنيا را امرى طبيعى مى دانند. حقيقت اين است كه امام عليه السلام مى خواهد بفرمايد: نه از علاقه خودتان به دنيا نگران باشيد و نه از علاقه ديگران نسبت به آن، چراكه پيوندى بسيار مستحكم ميان شما و دنياست. از آن بترسيد كه اين علاقه افراطى شود و به شكل دنياپرستى درآيد. شبيه همين معنا روايت ديگرى است كه در آن مى خوانيم: كسى حضور اميرمؤمنان عليه السلام برخاست و عرض كرد: اى اميرمؤمنان! چرا ما دنيا را دوست داريم؟ امام عليه السلام فرمود: چون ما از دنيا آفريده شده ايم. آيا مى شود كسى را به سبب محبتش نسبت به پدر و مادر سرزنش كرد؟»؛ (رُوِىَ عَنْ أميرِالْمُوْمِنينَ عليه السلام أنَّ رَجُلاً قامَ إِلَيْهِ، فَقالَ: يا أَمِيرَالْمُوْمِنينَ ما بالُنا نُحِبُّ الدُّنْيا، قالَ: لاِنّا مِنْها وَهَلْ يُلامُ الرَّجُلُ بِحُبِّهِ لاِبِيهِ وَأُمِّهِ؟ قالَ: وَأَنْشَدَنا أبُو عَبْدِاللهِ الاَْزْدي). بنابراين هرگز نبايد علاقه مردم به مال و زن و فرزند و خانه و شهر وكشورشان را مورد ملامت قرار داد و حتى نبايد انتظار داشته باشيم كه مردم به همه اين امور پشت پا زنند. مهم اين است كه براى رسيدن به دنيا آلوده به گناه نشوند و ايمان و شرف خود را به آن نفروشند. در حديث معروفى مى خوانيم: «لَيْسَ مِنَّا مَنْ تَرَکَ دُنْيَاهُ لاِخِرَتِهِ وَلا آخِرَتَهُ لِدُنْيَاهُ؛ كسى كه دنياى خود را براى آخرتش ترك كند از ما نيست، همچنين كسى كه آخرتش را براى دنيا ترك گويد». به تعبير ديگر دنيايى خوب است كه وسيله رسيدن به آخرت باشد نه آنكه هدف اصلى انسان را تشكيل دهد، همانگونه كه در ساير كلمات امام عليه السلام آمده است. «مَنْ أَبْصَرَ بِهَا بَصَّرَتْهُ وَ مَنْ أَبْصَرَ إِلَيْهَا أَعْمَتْهُ؛ آنكس كه به وسيله دنيا بنگرد به او بصيرت و بينايى مى بخشد و آنكس كه به دنيا بنگرد نابينايش مى كند». آرى دنيا وسيله است نه هدف. بنابراين آنچه به عنوان نكوهش دنيا در روايات مختلف آمده است ناظر به روش كسانى است كه ارزش هاى والاى انسانى و اسلامى را فداى منافع مادّى مى كنند و دل و دين بر سر دنيا مى نهند وگرنه زندگى آبرومندانه و بهره گيرى معقول از نعمت هاى خدا هرگز در اسلام ممنوع و نكوهيده نيست. قرآن مجيد نيز به اين حقيقت اشاره دارد و مى فرمايد: «(زُيِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَوَاتِ مِنْ النِّسَاءِ وَالْبَنِينَ وَالْقَنَاطِيرِ الْمُقَنْطَرَةِ مِنْ الذَّهَبِ وَالْفِضَّةِ وَالْخَيْلِ الْمُسَوَّمَةِ وَالاَْنْعَامِ وَالْحَرْثِ ذَلِکَ مَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَاللهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الْمَـآبِ)؛ محبّت امور مادى، از زنان و فرزندان و اموال هنگفت از طلا و نقره و اسب هاى ممتاز وچهارپايان و زراعت، در نظر مردم جلوه داده شده است؛ (تا در پرتو آن، آزمايش و تربيت شوند؛ ولى) اينها (در صورتى كه هدف نهايى آدمى را تشكيل دهند،) سرمايه زندگى پست (مادى) است؛ و سرانجام نيك (و زندگىِ والا وجاويدان)، نزد خداست». اين تزئين درواقع يك تزئين طبيعى است منتها نبايد انسان فقط به آن بينديشد و در آن غرق شود. بايد فراموش نكند كه مطابق آنچه در ذيل آيه آمده، اينها متاع دنياست؛ متاعى ناپايدار و گذرا. مهم سراى جاويدان و حيات ابدى است. ✔️ پایان @Nahjolbalaghe2

🎙شرح صوتی حکمت های نهج البلاغه 🔷حکمت های: « ۳۰۲ و ۳۰۳» @Nahjolbalaghe2