🌱 ⁉️ برخورد ائمه (ع) با «صوفی گری» در نحوه برخورد ائمه (علیهم السلام) با «صوفی گری» چه گزارشاتی در تاریخ آمده است؟ . . . ⭕ پاسخ: از هزاران سال قبل در «یونان» و «هندوستان» افرادى معتقد بودند با ریاضت و سخت گرفتن بر خویشتن در لذتها، خوراک و پوشاک مى توان به کارهاى مهم و خارق العاده‌اى دست زد و یا به مقامات معنوى رسید. هنگامى که اسلام گسترش یافت این افکار از کشورهاى دیگر به محیط اسلام نفوذ کرد و جمعى آن را با زهد اسلامى و پاره‌اى از تعلیمات اسلام آمیختند و افکار انحرافى والتقاطى دیگرى را برآن افزودند که «صوفیگرى» نتیجه نهایى آن بود. صوفیان به احکام دین که با نام شریعت مى نامند به عنوان احکامى که قابل توجیه و تغییر است نگاه مى کنند و اساس را سیر باطنى مى پندارند که آن را طریقت مى نامند. به همین دلیل بسیارى از گناهان را مرتکب مى شوند. به تعبیر دیگر آنها شریعت را پوسته و طریقت را مغز و حقیقت را «مغز مغز» مى پندارند. ولی ائمه (علیهم السلام) شدیداً آنها را سرزنش و توبیخ کرده و مردم را از آنان برحذر داشته اند. توبیخ شدید امیرمؤمنان على (علیه السلام) بر عمل «عاصم بن زیاد» در خطبه ۲۰۹ نهج البلاغه شاید به همین جهت است که امام آن را مقدمه اى بر ظهور این گروه در آینده مى دیدند. در حدیثى مى خوانیم که یکى از اصحاب به امام صادق (علیه السلام) عرض کرد: گروهى به نام «صوفیّه» در زمان ما ظاهر شده اند، درباره آنها چه مى گویید؟ فرمود: «إنَّهُمْ أعْدائُنا فَمَنْ مالَ إِلَیْهِمْ فَهُوَ مِنْهُمْ وَ یَحْشُرُ مَعَهُمْ وَ سَیَکُونُ أقْوامٌ یَدّعُونَ حُبَّنا وَ یَمیلُونَ إِلَیْهِمْ وَ یَتَشَبَّهُونَ بِهِمْ وَ یُلَقّبُونَ أَنْفُسَهُمْ بِلَقَبِهِمْ وَ یُأَوَّلُونَ أقْوالَهُمْ ألا فَمَنْ مالَ إِلَیْهِمْ فَلَیْسَ مِنّا وَ إِنّا مِنْهُ بَراءُ وَ مَنْ أَنْکَرَهُمْ وَ رَدَّ عَلَیْهِمْ کانَ کَمَنْ جاهَدَ الْکُفّارَ بَیْنَ یَدَىْ رَسُولِ اللهِ(صلى الله علیه وآله)»؛ (آنها دشمنان ما هستند هر کس متمایل به آنها شود از آنهاست و با آنها محشور مى شود و در آینده اقوامى مى آیند که ادّعاى محبّت ما را مى کنند، ولى تمایل به آنها دارند و خود را شبیه آنها مى سازند و القاب آنها را بر خود مى نهند و سخنان [نادرست] آنها را توجیه مى کنند. آگاه باشید هر کس تمایل به آنها پیدا کند از ما نیست و ما از او بیزاریم و هر کس آنها را انکار کند و رد نماید، مانند کسى است که در پیش روى پیامبر(صلى الله علیه وآله) با کفار پیکار کرده باشد). همچنین دو نفر از یاران معروف امام على بن موسى الرضا (علیه السلام) به نام «بزنطى» و «اسماعیل بن بزیع» از آن حضرت چنین نقل کرده اند که ایشان فرمود: «مَنْ ذَکَرَ عِنْدَهُ الصُّوفِیَّةُ وَ لَمْ یُنْکِرْهُمْ بِلِسانِهِ وَ قَلْبِهِ فَلَیْسَ مِنّا وَ مَنْ أَنْکَرَهُمْ فَکَأَنَّما جاهَدَ الْکُفّارَ بَیْنَ یَدَىْ رَسُولِ اللهِ(صلى الله علیه وآله)»؛ (کسى که نام صوفیه نزد او برده شود و آنها را با زبان و قلبش انکار نکند از ما نیست و کسى که آنها را انکار کند، مانند کسى است که در حضور رسول الله (صلى الله علیه وآله) با کفّار جهاد کند). 🌻 📕 پیام امام امیر المومنین (علیه السلام‏)، ج۸، ص۱۳۱ #صوفیه #تصوف ⁉️ @PorsemanShia

🌱 ⁉️ طلب روزى با اعتقاد به تقسیم روزی آیا اعتقاد به تقسیم روزى مانع تلاش براى طلب روزى است؟ . . . ⭕ پاسخ: از آیات مختلف قرآن به دست مى آید که: روزى در دست خدا است، هر کس را بخواهد روزیش را محدود مى سازد و به هر که اراده کند روزى وسیع مى بخشد، اما این سخن به آن معنى نیست که بعضى از جاهلان پنداشته اند که باید دست از فعالیت کشید و در گوشه‌اى نشست تا آنچه مقدّر است برساند، این گونه افراد که تفکّر منفى شان دستاویز خوبى است براى آنها که مذهب را «مخدّر» مى دانند، از دو نکته اساسى غافلند: نخست این که: خواستن و مشیت الهى، که در آیات قرآن به آن اشاره شده، یک مسأله دلخواه وبى حساب نیست، بلکه مشیت خداوند از حکمت او جدا نیست، و همیشه روى حساب لیاقت ها و شایستگى‌ها است. دیگر اینکه: این مسأله به معنى نفى عالم اسباب نیست؛ چرا که عالم اسباب، یعنى جهان تکوین نیز، خواست خدا و مشیت تکوینى خدا است، و هیچ گاه، از مشیت تشریعى او جدا نخواهد بود. به عبارت روشن‌تر: اراده خدا در زمینه وسعت و تنگى روزى، مشروط به شرائطى است که، بر زندگى انسان‌ها حکم فرما است، و تلاش‌ها و کوشش‌ها و اخلاص‌ها و فداکارى‌ها، و به عکس، سستى و تنبلى و بخل و آلودگى نیّت‌ها، نقش تعیین کننده‌اى در آن دارد. به همین دلیل، قرآن مجید کراراً انسان را در گرو سعى و کوشش و تلاش و فعالیت خود شمرده، و بهره او را از زندگى به میزان سعى و تلاشش مى داند. لذا، در کتاب «وسائل الشیعه» در «کتاب تجارت و کسب و کار» بابى در زمینه تلاش و کوشش، براى تحصیل رزق و روزى، عنوان کرده و احادیث متعددى در این زمینه بیان مى دارد، ابواب دیگرى نیز در مذمّت «بیکارى»، «پرخوابى»، «تنبلى» در طریق تحصیل نیازمندى هاى زندگى، منعقد ساخته است. از جمله، در حدیثى که از امیر مؤمنان (علیه السلام) در این ابواب نقل شده، مى خوانیم: «انّ الأشیاءَ لَمّا ازدَوَجَت ْ، ازْدَوَجَ الْکَسَلُ وَ الْعَجْزُ فَنُتِجا بَیْنَهُما الْفَقر»؛ (هنگامى که موجودات در آغاز با هم ازدواج کردند، تنبلى و ناتوانى با هم پیمان زوجیت بستند، و فرزندى از آنها به نام فقر متولد شد!). و در حدیث دیگر از امام صادق (علیه السلام) مى خوانیم: «لا تَکسَلُوا فِى طَلَبِ مَعایِشِکُم فَإنَّ آبائَنا کانُوا یَرکُضُونَ فِیها وَیَطْلُبُونَها»؛ (در طلب روزى و نیازهاى زندگى تنبلى نکنید؛ چرا که نیاکان و پدران ما به دنبال آن مى دویدند و آن را طلب مى کردند!). در حدیث دیگرى از امام باقر (علیه السلام) مى خوانیم: «انِّى لَأُبْغضُ الرَّجُلَ أَن یَکُونَ کَسلاناً عَن أَمرِ دُنْیاهُ، و مَن کَسَلَ عَن أَمرِ دُنْیاهُ فَهُوَ عَن أَمْرِآخِرَتِهِ أَکْسَلُ»؛ (من مردى را که در کار دنیایش تنبل باشد، مبغوض مى دارم، کسى که در کار دنیا تنبل باشد [با این که ثمره‌اش به زودى نصیب او مى شود]، در کار آخرتش تنبل تر است). 🌻 📕 تفسیر نمونه، ج١٠، ص٢۴١ #رزق #روزی ⁉️ @PorsemanShia

🌱 ⁉️ چرا نماز را به زبان عربى مى خوانيم؟ چرا بايد نماز را به زبان عربى خواند و حال آن كه هركس بايد خدا را به زبان خودش بخواند، آيا اين موضوع با جهانى بودن دين اسلام منافات ندارد؟ . . . ⭕ پاسخ: اتّفاقاً خواندن نماز به زبان عربى يكى از نشانه هاى جهانى بودن دين اسلام است، زيرا جمعيّتى كه در يك صف قرار مى گيرند و در يك جبهه واحد فعّاليّت مى كنند، ناگزيرند زبان واحدى داشته باشند كه به وسيله آن تفاهم كنند؛ يعنى، علاوه بر زبان مادرى و محلّى، يك «زبان عمومى و جهانى» هم داشته باشند و وحدت جمعيّت بدون اين قسمت مسلّماً كامل نيست. امروز عدّه اى از متفكّران معتقدند تا دنيا به صورت يك كشور در نيايد، مردم جهان روى سعادت را نخواهند ديد و براى اين كه اين موضوع جامه عمل به خود بپوشد، نقشه هايى طرح كرده اند و يكى از موادّ برنامه آنها به وجود آوردن يك زبان بين المللى و جهانى است. خلاصه اين كه خواندن نماز به يك زبان از طرف تمام مسلمانان، رمز وحدت و نشانه يگانگى مسلمانان است و با توجّه به اين كه زبان عربى به اعتراف اهل فن يكى از وسيعترين و جامع ترين زبان هاى دنياست، اين حقيقت روشنتر مى شود كه: تمام فرق مسلمانان مى تواند آن را به عنوان يك زبان بين المللى بشناسند و از آن به عنوان حسن تفاهم و همبستگى استفاده كنند. علاوه بر اين، خواندن نماز به يك صورت معيّن، آن را از دستبرد و تحريف و آميخته شدن به خرافات و مطالب بى اساس كه بر اثر مداخله افراد غير وارد (هنگام ترجمه آن به زبان هاى ديگر) رخ مى دهد، نگاه مى دارد و به اين وسيله روح اين عبادت اسلامى محفوظتر مى ماند؛ منتها بر هر مسلمانى لازم است به قدر توانايى با زبان دينى خود آشنا باشد و بداند با خداى خود چه مى گويد و اتّفاقاً ياد گرفتن ترجمه نماز كه در يك صفحه كتاب خلاصه مى شود، به اندازه اى ساده و آسان است كه ممكن است آن را در يك ساعت (براى تمام عمر) ياد گرفت. كوتاه سخن اين كه: همان طور كه مى دانيم مسأله توحيد و يگانگى، در تمام اصول و فروع اسلام يك زيربناى اساسى محسوب مى گردد و نماز به سوى قبله واحد و در اوقات معيّن و به يك زبان مشخّص، نمونه اى از اين وحدت است. اگر به هنگام مراسم حج در مكّه باشيم و نماز جماعتى را كه صدها هزار نفر از نژادها و ملّيّت هاى مختلف از سراسر جهان در آن شركت مى جويند و همه با هم مى گويند «اللَّهُ اكبر»... مشاهده كنيم، آن گاه به عظمت و عمق اين دستور آشنا مى شويم كه اگر هريك، اين جمله روح پرور يا ساير اذكار نماز را به زبان محلّى خود مى گفت چه هرج و مرج زشتى در آن روى مى داد. 🌻 📕 پاسخ به پرسش‌های مذهبی (آية الله مکارم شیرازی)، ص٢٩٣ #نماز #عربی ⁉️ @PorsemanShia

🌱 ⁉️ دروغ مصلحت آميز چيست؟ دروغ مصلحت آميز در اسلام چه حكمى دارد و آيا پيامبران و پيشوايان بزرگ چنين دروغى مى‌گفته‌اند؟ . . . ⭕ پاسخ: دروغ ذاتاً كار فوق العاده بدى است و بسيارى از مشكلات و بدبختى‌ها و نابسامانى هاى اجتماع كنونى ما بر اثر همين دروغ است. در بعضى از بياناتى كه از ائمّه اهل بيت عليهم السلام رسيده، دروغ را كليد ساير گناهان شمرده اند! ولى در عين حال در پاره اى از موارد استثنايى، پيش آمدهايى مى كند كه اگر انسان در آن جا راست بگويد فتنه و فساد بزرگى برپا مى شود در حالى كه اگر راست نگويد آتش فتنه خاموش مى گردد؛ مثلًا، هرگاه ميان دو نفر اختلاف شديدى باشد و يكى از آنها پشت سر ديگرى بدگويى كند و ما هم بشنويم و بدانيم كه اگر در برابر سؤالاتى كه مى شود راست بگوييم و بدگويى هاى او را فاش كنيم، آتش فتنه اى برپا مى شود كه ممكن است تلفات و خسارات مهمّى به بار آورد؛ بديهى است در چنين موردى راست گفتن كار غلطى است و هيچ عاقلى نمى تواند بگويد در چنين موردى هم بايد راست گفت، اين يك قانون مسلّم عقلى است كه هرگاه فساد چيزى از اصلاح آن بيشتر باشد، ما بايد از آن چيز بپرهيزيم. قوانين اسلامى نيز اين حكم عقلى را تأييد نموده و در چنين موارد استثنايى، از روى ضرورت دروغ گفتن را تجويز مى كند. ولى به دو موضوع بايد مؤكّداً داشت: نخست اين كه اين موضوع كاملًا جنبه استثنايى دارد و جز در شرايط خاصّى دروغ گفتن جايز نيست و نبايد عدّه اى موضوع «دروغ مصلحت آميز» را دستاويز كرده و بدون جهت و يا براى به دست آوردن منافع شخصى دروغ بگويند و اين عمل زشت را به نام اين كه مصلحت! ايجاب كرده، مرتكب شوند. دوّم اين كه اسلام بقدرى به موضوع دروغ اهمّيّت داده كه حتّى در مواردى كه ضرورت ايجاب مى كند كه انسان دروغ بگويد، دستور «توريه» [۱] داده است و در ميان دانشمندان و فقهاى ما اين فتوا مشهور است. منظور از «توريه» اين است كه در موارد ضرورى به جاى دروغ گفتن، جمله اى گفته شود كه شنونده به گمان خود از آن مطلبى استفاده كند در حالى كه منظور گوينده چيز ديگرى بوده است؛ مثلًا: كسى از ما بپرسد آيا فلان كس درباره من چنين حرف بدى زده؟ ما در جواب مى گوييم: نه و منظورمان اين باشد كه به اين عبارت نگفته (اگر چه همان مطلب را به عبارت ديگر گفته است) ولى شنونده از كلمه «نه» چنين مى پندارد كه اصلًا آن حرف درباره او گفته نشده است. اگر در كلمات پيشوايان دين (به مقتضاى ضرورت و حفظ جان و مال مردم و جلوگيرى از اختلافات و فتنه ها) دروغ مصلحت آميزى بوده باشد، حتماً از قبيل توريه است كه دروغ محسوب نمى گردد. اين نكته هم ناگفته نماند، در مواردى كه وظيفه انسان توريه يا دروغ مصلحت آميز باشد، اگر راست بگويد گناه كرده و هر فسادى به وجود بيايد او مسؤول است! روشن است كه در آيات قرآن هيچ گونه دروغ مصلحت آميز و توريه وجود ندارد، يعنى درباره آيات و احكام الهى اصولًا چنين ضرورتى مفهوم ندارد. ____________________________ [۱]: « توريه» بر وزن« توصيه» سخنى است كه دو معنا دارد، گوينده از آن معنا خاصّى را كه حقيقت است اراده كرده و شنونده معنا ديگرى مى فهمد. 🌻 📕 پاسخ به پرسش‌های مذهبی (آية الله مکارم شیرازی)، ص٣٧۵ #دروغ #توریه ⁉️ @PorsemanShia

🌱 ⁉️ نماز در اوّل وقت بعضى از دانشمندان براى اثبات فضيلت نماز در اوّل وقت گفته‌اند كه در اين وقت «امام زمان ارواحنا فداه» نماز مى‌خواند و كسانى كه در اين موقع نماز بخوانند، به بركت نماز امام عليه السلام مقبول درگاه خداوند خواهد شد. از طرفى مى‌دانيم كه اوقات و افق‌ها با هم بسيار فرق دارد و چه بسا كه در يك كشور چندين افق وجود دارد تا چه رسد به تمام كشورهاى روى زمين، در اين صورت نماز افراد همان نقطه‌اى كه امام عليه السلام در آن نماز مى‌خواند با نماز امام تطبيق مى‌كند نه همه افراد، اين موضوع را چگونه مى‌توان حل كرد؟ . . . ⭕ پاسخ: كسانى كه به اين استدلال براى اثبات فضيلت نماز اوّل وقت دسته زده‌اند، منظورشان اين بوده كه نمازهايى كه در اوّل وقت خوانده مى‌شود وجه مشتركى با نماز «امام» عليه السلام دارند؛ زيرا نماز آن حضرت نيز در اوّل وقت خوانده مى‌شود و به بركت همين وجه مشترك، نمازهاى ديگران نيز در درگاه خدا فضيلت پيدا مى‌كند و البتّه اختلاف افق‌ها تأثيرى در اين موضوع ندارد؛ و به عبارت ديگر، منظور انجام نمازها در يك زمان واحد نيست، بلكه منظور اتّحاد در يك «عنوان واحد» يعنى «اداى نماز در اوّل وقت» است؛ منتها هركسى برحسب افق خودش. 🌻 📕 پاسخ به پرسش‌های مذهبی (آية الله مکارم شیرازی)، ص٣٩۶ #نماز #امام_زمان ⁉️ @PorsemanShia

🌱 ⁉️ صبر بعد از عطسه آيا در اسلام اين دستور وارد شده است كه در موقع تصميم بر انجام كارى، اگر كسى عطسه كند بايد صبر كرد؟! . . . ⭕ پاسخ: در اين باره دستورى در اسلام نداريم و اساساً روح اسلام با اين گونه مطالب سازش ندارد، تا آن جا كه دستور مى دهد هنگامى كه تصميم بر كارى گرفتيد، اگر كسى فال بد زد اعتنا نكنيد و بر خدا توكّل نموده به دنبال هدف روان شويد و فال بد زدن را نشانه شرك قرار داده است! آرى درباره عطسه وارد شده است كه هر گاه يكى از شما عطسه كرد، در حقّ او دعا كنيد و بگوييد «يرحمكم اللّه رحمت خدا شامل حال شما گردد.» طرف نيز متقابلًا دعا كند و بگويد «يغفر اللّه لكم؛ خداوند شما را بيامرزد». امّا صبر كردن و قدرى مكث نمودن و يا فرق گذاردن بين يك عطسه و دو عطسه، همگى افسانه است كه بايد مسلمان آگاه و دانا از اين افسانه‌ها بپرهيزد. 🌻 📕 پاسخ به پرسش‌های مذهبی (آية الله مکارم شیرازی)، ص۶٠۴ #عطسه #صبر ⁉️ @PorsemanShia