لحظاتی در زندگی‌ همه‌ی ما هست که نمیتوانیم در موردش صحبت کنیم، نمیتوانیم احساساتمان را تبدیل به کلام کنیم. و قطعا در آن لحظات یا عاشق شده‌ایم و یا کسی را از دست داده‌ایم. وجه اشتراک روزهایِ بی کلامِ ما، در حس کردنِ نهایت عشق و نهایتِ غم است. نهایتِ دلبسته شدن و نهایتِ از دست دادن. اگر در آن لحظات قرار گرفتید، تلاش نکنید آن را تبدیل به کلمات کنید، اشک‌ها خود کلامی شاعرانه‌اند. به اشک‌هایتان اعتماد کنید، اشک‌هایی که از سر پذیرش باشند نه از درماندگی و مقاومت، شما را به دنیایی دیگر میبرند.دنیای درونتان. دنیایی که قرار است با قلبتان خلوت کنید. دنیایی که احتمالا مدت‌ها بود از آن بی‌خبر بوده‌اید. به محض ورود به آن دنیا، متوجه معنای تمام اتفاقات خواهید شد. - پونه مقیمی

من آن دیر آشنا را میشناسم . .

*

عاشق دلشده را پندِ خردمند چه سود؟ رند دیوانه کُجا گوش به عاقل دارد #عبیدزاکانی🌱

گفتی به داغِ هجر بسوزانمت جگر صد داغ بر دل است مرا، این یکی دگر... #انصاری‌قمی🌱

دود برخیزد زِ جانم، آتش افتد در دلم یک نفس گر بازدارم آهِ عالم‌سوز را #میلی‌مشهدی🌱

من دلخوشم به سوختن و دوست داشتن با خونِ دل حکایتِ حرمان نگاشتن

عاشق نگشته‌ای و ندانی چه عالمی است از دستِ دوست، سر به بیابان گذاشتن...

آشفته حال داند، آشفتگی حالم . .

- جناب نزار قبانی میگه: چطوری میخوای اندازه این غصه دلتنگی رو برات بگم؟ وحزني كالطفل، يزداد في كل يوم جمالاً ويكبر در حالی که این غم، هر روز، مانند یک کودک، بزرگتر و زیباتر میشه! #عربیات🌱

درد عبور می‌کند و ردِ آن درد، معناهای‌ مان را تغییر می‌دهد.