‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌؛ نشسته‌ام ، به تمآشای ِجهان ِگذرا ، به تماشای رازها ، به تماشای روح‌ها ، درد ها ، اشک‌ها ، اما میخواهم که برخیزم ، تا بلکه اشکی پاک کنم ، دردی درمان کنم و روحی را تسکین دهم. اما نه ، می‌خواستم ! اکنون دگر خویش نیز بخشی از آن دردهای بدون التیام ، اشک‌های نریخته‌ام ، همچون روح ها ، شکسته ، خرد شده. نشسته‌ام همچنان ، به تماشای پلهای نابود گشته‌ی پشت سر خویش می‌نگرم ، از ان‌طرف دره ، نوجوانی فریاد میزند ، کودکی می‌گریَد ، سر و صدای عظیمی به گوش میرسد! صدا ، طنین آشناست ، نوای کودک ، کودکی که چشمان من را دارد ، نوجوانی که لبخند من را دارد ، خاطراتی که تکه‌هایی از روحم را در خویش حبس کرده‌اند. صداها ، نوای خاطرات است ، همان ها که ازشان گذشتم اما فراموششان نکردم ، همان‌ها که هم غمگین‌ترینشان اندوهگینم میکند و هم شادترینشان مرا مغموم می‌سازند. همه‌شان درد دارند! ‌- کتابخانه‌ی‌خیابان64 | به نوشته‌ی اِلدا✍🏻 | #handwritten

And I’m sorry I left but it was for the best Though it never felt right My little Versailles ”) ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌- Lyrics #Music | Us.

‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌+ برمی‌گردم .. ، - کِی؟ .. پرسیدم ، بارها پرسیدم ! آیا باز می‌گردیم ؟ آیا تو برخواهی‌گشت؟ اما هربار پاسخش همآن قبلی بود ‹برمی‌گردم!› فرصت تمام شد ، او رفت و من با قبلی مملوء از دلتنگی در انتظار بازگشتش. دیر فهمیدم ، که بازگشتی ندارد ! دیر دانستم که حالا او رفته است و من تا ابد نیز منتظرش بمانم برنخواهدگشت. چاره‌ای نبود ، رهایش کردم ؛ در میان تاریخ! شاید گوشه‌ای از آنچه گذشت‌هایم ، او برگشته است اما منی را نیافت شاید اکنون گوشه‌ای از تاریخ گم شده ، شاید دنبال ِمن است! و او ، با چشمان ِمن می‌گریَد ، با لبخند من می‌خندد. نباید رهایش می‌کردم؟ او خودش گفته بود باز می‌گردم و برنگشته بود! نکند.. شاید تقصیر تاریخ است ؟ که من را به جلو برد و اِلدای ِکوچک ، که چشمانش ، لبخندش و نوایش از آن ِمن است را به عقب برگرداند. شاید هم تقصیر خودم است ، صبر نکردم باز گردد تا نوجوانی‌ام را هم شاداب کند. من ، رهایش کردم ! من خود ِمن را ، رها کرد . ‌- کتابخانه‌ی‌خیابان64 | به نوشته‌ی اِلدا✍🏻 | #handwritten

بروبچ درسته اینجا فعلا عضو زیاد نداره ، اما اگه تقدیمی داشتید و حالا نادیده گرفته شد و حتی اگه ایگنور هم نشد ، فورش کنید پی‌ویم @miss_64 ، هم خوشحال میشم ، هم میفرستم بقیه اشنایانم هم شرکت کنن✨.

‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ؛‌ چشمان ِنوازندگان ، نُت های موسیقی را چون باران می‌بیند ، که به جای نشستن بر زمین ، بر دل و جان ِمردم جا خوش می‌کنند ، چشمان ِشاعران نیز درخت را عاشق ، نارنج ها معشوقه و کوچه های کاه‌گِلی را محفل ِخاطرات ِعشاق ؛ نوا ها را نوای یار و چشمان را چشمان ِلیلی ِخویش می‌بینند. چشم ِعکاسان ، تمام ِجهان را سوژه‌ای برای عکس‌هایشان و نقاشان تمام ِمناظر را نقاشی ، همه‌ی آدمیان را زیبا و رنگ ها را چنان عزیز ِدل خویش می‌بینند. ‌ ‌ ‌ ‌چشمان ِنویسندگان جاده ها را بی‌انتها ، برگ‌های زرد پاییزی را رقاص می‌بینند و گاه شَر فرشته می‌گردد و فرشتگان راه شَر را در پیش می‌گیرند. در این میان ، نویسنده‌ای عشق ، دیگری قتل و شاید برخی‌شان غم را می‌بینند و می‌نویسند. گوینده‌ای کلمات را پرنده میبیند و پزشکی در هرجای دنیا ، بند متصل به بیمارش را ، طناب ِروح او میبیند که جانش را در این زمین نگاه داشته است. از آن طرف ، خیاطی پارچه را وسیله‌ی خلق شگفتی و سفالگری ، گِل را کوزه‌ای گلدار می‌بیند. دیدن ! آن چیزی که میام تمامشان در جریان است ، دیدن آنچه حس می‌کنند و حس کردن آنچه می‌بینند. ‌- کتابخانه‌ی‌خیابان64 | به نوشته‌ی اِلدا✍🏻 | #handwritten