‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌و ‌سوگند ؛ به زیبایی ِرایحه‌ی چوبهای خیس‌ خورده‌ی درختان ، پس از بارانی دلپذیر ! به آن‌چه که در خود روح جای داده‌ است ؛ به شمع های سوزان ِروی میز ، به جعبه‌های چوبی ِخاک‌خورده بر روی طاقچه ، به قلم ، به کاغذهای کاهی و به تابلوهای قدیمی ِدیوار ، به آسمان و زمین ، به ابرهای گذرا و باران‌های کوتاه و نسیم‌های وزنده ، بهذعرش رعدو‌برقی ِآسمان ، به رودهای جاری و دریاهای پهناور ، رازهای کشف نشده و عجایت دنیا ، باران ِآسمان و سیل ِزمین ، نعره ِابرها و لرزش سنگ ها ، به موجودات کوچک و بزرگ ، به پرندگان و خزندگان ، گَرده‌پخش کنان و گَرده‌سازان ، و هر آنچه نام بردیم و نبردیم ، یادآور گشتیم و پآک فراموش کردیم ؛ سوگند که ما همچون مورچه‌ای در برابر ِکاخ ِپادشاه و همانند ریزسیاره‌ای مقابل ِکیهان ، ناتوانیم ! ‌- کتابخانه‌ی‌خیابان64 | به نوشته‌ی اِلدا✍🏻 | #handwritten

شاخ خشکیم به ما سردی عالم چه کند پیش ما برگ و بری نیست که سرما ببرد #شعر | وَحشی‌بآفقی .

پارت‌نوزدهم.

‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌؛ نشسته‌ام ، به تمآشای ِجهان ِگذرا ، به تماشای رازها ، به تماشای روح‌ها ، درد ها ، اشک‌ها ، اما میخواهم که برخیزم ، تا بلکه اشکی پاک کنم ، دردی درمان کنم و روحی را تسکین دهم. اما نه ، می‌خواستم ! اکنون دگر خویش نیز بخشی از آن دردهای بدون التیام ، اشک‌های نریخته‌ام ، همچون روح ها ، شکسته ، خرد شده. نشسته‌ام همچنان ، به تماشای پلهای نابود گشته‌ی پشت سر خویش می‌نگرم ، از ان‌طرف دره ، نوجوانی فریاد میزند ، کودکی می‌گریَد ، سر و صدای عظیمی به گوش میرسد! صدا ، طنین آشناست ، نوای کودک ، کودکی که چشمان من را دارد ، نوجوانی که لبخند من را دارد ، خاطراتی که تکه‌هایی از روحم را در خویش حبس کرده‌اند. صداها ، نوای خاطرات است ، همان ها که ازشان گذشتم اما فراموششان نکردم ، همان‌ها که هم غمگین‌ترینشان اندوهگینم میکند و هم شادترینشان مرا مغموم می‌سازند. همه‌شان درد دارند! ‌- کتابخانه‌ی‌خیابان64 | به نوشته‌ی اِلدا✍🏻 | #handwritten