❤️تفاوت عشق از دیدگاه حضرت عطار و حضرت عشق مولانا❤️ ( وادی عشق ) عشق را در پیچش خود یار نیست محرمش در ده یکی دیار نیست نیست از عاشق کسی دیوانه‌تر ‌ عقل از سودای او کورست و کر حضرت عشق مولانا در مکتب عرفان عاشقانه، عشق، همسنگ کیمیاست، و مس وجود را به زر ناب تبديل می کند. عشق، ازلی، ابدی و امانت الهی است. طبق حدیث «کنز» اولین عاشق خداوند است. عشق، دل را که عرش الهی ست، از گناه پاک می کند تا آئینه جمال نمای حق شود. حضرت عطار، عشق را دومین وادی می داند. اشک، خون و آتش، سه محور اصلی عشق اویند. درد، خمیر مايه اصلی عشق اوست. کل هستي حتی فرشتگان و ابلیس نيز عاشقند منتها قدسیان اهل درد نیستند و ابلیس عاشق قهر الهی ست. شروع و پایان عشق او، سخت و همراه با رنج است اما عشق مولوی شاد و پر هیجان است. سماع از اصول عشق اوست. شمس، براي وی پيری وارسته و نماد معشوق است. به همين دلیل عشق وی، رنگ وصال و شادی دارد شروع عشق وی سخت اما پایانی آسان دارد. ‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌╭🌼🍃 🌼

❤️ من مست می عشقم هُشیار ... نخواهم شد

دلی کز عشق جانان دردمند است همو داند که قدر عشق چند است دلا گر عاشقی از عشق بگذر که تا مشغول عشقی عشق بند است #عطار

#قضاوت نَفسِ قضاوت در مورد دیگران، عملی سخیف و نامومنانه است. با وجود این بسیاری خود را دیندار می دانند و آدم ها را به خوب و بد تقسیم می کنند. آن ها مبتکرانه خود را قاضی فضیلت ها و رذیلت های مردمان می دانند. آن ها نمی دانند که یک عمل را نمی توان مبنای قضاوت در مورد تمامی زندگی فرد قرار داد.. نمی دانند خدایی کردن و آدمها را در ترازوی نامیزان ذهن سنجیدن،خود زشت ترین کار است پاکان از اینگونه قضاوت ها مبرایند. و تو کیستی که به قضاوت در مورد دیگران بنشینی؟ کیست که این مقام داوری را به تو بخشیده است؟ بی تردید تو را نگاهی.... تیز نیست که به درون آدمها بروی و کانون جوشان آرزوها و اشتیاق شان را ببینی. تو فقط ظاهر اعمال آنها را میبینی. فقط به نمودهای رفتاری آنها نظر داری نه بودهای هستی شناسانه شان. آنها نیز در اعماق وجودشان دلایلی برای بروز چنین رفتاری دارند. اگر آن دلایل را نبینی و نشنوی قضاوتی ابلهانه و غیر انسانی در مورد اعمال و رفتار مردمان خواهی داشت. تو چیزی را محکوم میکنی که خود مشتاق انجام آن هستی. اما از عواقب آن می ترسی. آنچه راکه تو میجویی قدرت و شهرت و اعتبار است. اگر به خود بنگری می بینی که تو بیشتر لایق سرزنشی؛ ..... تا آن که محکومش کرده ای. دیندار واقعی قدرت مدار نیست، خدامدار است، هستی مدار است. دیندار واقعی با خاک شهرت طلبی چشمان خویش را به روی زندگی پاک و معصوم نمی بندد. #زبان_فرشتگان

منم دایم تو را خواهان، تو و خواهان خود دایم مرا آن بخت کی باشد که تو خواهان من باشی؟ #عراقی

🍁 🍁 می خواست دلَت که بی دل و دین باشم باز آی چنان شُدم که دل می خواهَد... #شیخ_بهایی

حاصل عمر زخود بیخبران آه بود هرکه از خویشتن آگاه شد آگاه بود نتوان در حرم قدس به پرواز رسید پر سیمرغ درین راه پر کاه بود پیش چشمی که به یکتایی آن سرو رسید طوق هر فاخته ای های هوالله بود از وصول آن که زند دم، خبر از راهش نیست آن بود واصل این راه که در راه بود هرکه باریک ز اندیشه شود همچو هلال می توان یافت که جوینده آن ماه بود ای که کام دو جهان را ز خدا می طلبی هر دو موقوف به یک آه سحرگاه بود غافل از مور مشو گرچه سلیمان باشی که ز هر ذره به درگاه خدا راه بود از وصال رخ او بی ادبان محرومند گل این باغ ز دستی است که کوتاه بود می رسد جاذبه عشق به فریاد مرا یوسف آن نیست که پیوسته درین چاه بود صائب از کشمکش رد و قبول آسوده است هرکه را روی دل از خلق به الله بود #صائب_تبریزی

چون آتش نو کردی عقلم به گرو کردی خاک توم ای سلطان یعنی بنمی ارزد بر عشق گذشتم من قربان تو گشتم من آن عید بدین قربان یعنی بنمی ارزد #مولانای_جان ✨

ای انسان ، اگر بتوانی دم فرو ببندی و سكوت پيشه كنی می توانی از عالم هستی چيزهايی را بشنوی كه گنجايش بيان آنها در زبان و در كتاب ها و در گفتار وجود ندارد و اگر بتوانی سكوت اختيار كنيی، روح تو به نجوا درخواهد آمد و صدای عالم روح را خواهيی شنيد دم مزن تا بشنوي از دم زنان آنچه نآمد در زبان و در بيان دم مزن تا بشنوي زان آفتاب آنچه نامد در كتاب و در خطاب دم مزن تا دم زند بهر تو روح... #مولانای_جان ✨🍃

چراغی افروخته چراغی نا افروخته را بوسه ای داد و برفت. آن در حقّ او بس است، و او به مقصود رسید. #فیه_ما_فیه #مولانا

روح موقوف اشارت می بنالد هر دمی بر سر ره منتظر موقوف یک آریستم چون از این جا نیستم این جا غریبم من غریب چون در این جا بی‌قرارم آخر از جاییستم #مولانای_جان ✨🍃

 ای دهندهٔ قوت و تمکین و ثبات خلق را زین بی‌ثباتی ده نجات #مولانای_جان ✨🍃

ریزهٔ دل را بهل دل را بجو تا شود آن ریزه چون کوهی ازو دل محیطست اندرین خطهٔ وجود زر همی‌افشاند از احسان و جود #مولانای_جان ✨🍃

نگارا، از وصال خود مرا تا کی جدا داری؟ چو شادم می‌توانی داشت، غمگینم چرا داری؟ چه دلداری؟ که هر لحظه دلم از غم به جان آری چه غم خواری؟ که هر ساعت تنم را در بلا داری #عراقی

گفتی که به دل شکستگان نزدیکم ما نیز... دل شکسته داریم ای دوست!